Ένας χρόνος παραπάνω στις πλάτες μου

[forest48]

Αχ, περνούν τα χρόνια, αυτό βασάνιζε τις σκέψεις μου, καθώς έγραφα... Όμως εδώ θα σας πω το μυστικό μου: Μια γραμμή τους έχω περάσει από πάνω κι αυτή με μολύβι. Ναι, με μολύβι για να μπορώ, όποτε χρειαστεί, σβήνοντας, να τα ελευθερώνω από τα δεσμά της διαγραφής τους. Το κάνω για να σώσω αυτό το μεγάλο κομμάτι της ζωής πριν γίνει επικίνδυνα παρελθόν και πεθάνει. Αν και το ρολόι του χρόνου με κανένα τρόπο δεν μπορούμε να το γυρίσουμε πίσω, μια δεύτερη ευκαιρία, λέω, έχω το δικαίωμα... να τους τη χαρίσω.
Παρ’ όλο που η ζωή είναι μικρή και περνά γρήγορα... Παρ’ όλο που ήταν τόσα πολλά αυτά που θέλαμε να είχαμε κάνει... (Τ’ αφήναμε, ωστόσο, για αύριο κι αυτό το αύριο γινόταν τόσο γρήγορα χτες). Και παρ’ όλο, τέλος πάντων, που αυτό ήταν λάθος μας, εγώ τα λατρεύω αυτά τα χρόνια που πέρασαν, για έναν απλό λόγο: μ’ έκαναν αυτό που είμαι!

[KostasD33]

Άρα ένας χρόνος εμπειρίες καλές και κακές
Επίσης και ένας χρόνος λιγότερος από την ημερομηνία λήξης
Όπως και ένας χρόνος ζωή

[heinrich]

πιο συμφωνο δεν μπορούσε να με βρει ο κος δάσος  που ελπίζω να μην είναι καμμένος. Η σημασία του χρόνου με έχει απασχολήσει ιδιαίτερα και εμένα. Κάποτε νόμιζα πως τον είχα με το μέρος μου. Κάποτε έλεγα «του χρόνου να μαστε καλα, το επόμενο σαββατοκύριακο, το άλλο μήνα» και άλλες τέτοιες γραφικότητες. Λοιπόν, το επόμενο σαββατοκύριακο είναι σε 5 λεπτά.
Πάω να πλυθω...

[forest48]

Για να καταλάβεις την αξία ενός χρόνου, ρώτα κάποιον μαθητή που επανέλαβε κάποια τάξη... Για να καταλάβεις την αξία ενός μήνα, ρώτα μία μητέρα που μόλις έχει γεννήσει... Για να καταλάβεις την αξία μιας εβδομάδας, ρώτα τον εκδότη ενός εβδομαδιαίου περιοδικού... Για να καταλάβεις την αξία μιας ώρας, ρώτα τους εραστές που περιμένουν για να συναντηθούν... Για να καταλάβεις την αξία ενός λεπτού, ρώτα έναν ταξιδιώτη που μόλις έχασε το τρένο... Για να καταλάβεις την αξία ενός δευτερολέπτου, ρώτα κάποιον που κόντεψε να πάθει ατύχημα... Για να καταλάβεις την αξία ενός δέκατου του δευτερολέπτου, ρώτα ένα αθλητή που κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στους ολυμπιακούς αγώνες...».
Φύλαξε κάθε στιγμή που ζεις κι αυτός ο θησαυρός θα έχει μεγαλύτερη αξία αν τον μοιράζεσαι με κάποιο σημαντικό άτομο, τόσο σημαντικό, ώστε να του αφιερώσεις το χρόνο σου... Αυτό έκανα κι εγώ. Σας αφιέρωσα το χρόνο μου.

[minoraki]

φορεστ.....προσωπικα εγω σε ευχαριστω που αφιερωσες εστω και λιγα λεπτα απο τον πολυτιμο χρονο σου για να γραψεις αυτα που εγραψες πιο πανω.....
και επισης προσωπικα τον χρονο τον εχω τον καλυτερο μου φιλο....παντοτε αφηνω τον χρονο να κυλα και αυτος ξεκαθαριζει πολλα τοπια στην ομιχλη.....βεβαια σαν γυναικα θα πρεπει να ειχα εχθρο μου.....δεν χρειαζεται να πω γιατι.....αλλά σχεδον παντοτε ο φιλος χρονος δεν με απογοητευσε.....ισως ειναι θεμα θετικης σκεψης.....ποιος ξερει.....ο χρονος θα δειξει.....

[sevenseas]

εγω το ελυσα το προβλημα
εχω βαλει τα χρονια μου ρε καροτσακι

[minoraki]

κι εγω επταρακι στον αυτοματο πιλοτο.....

[black_velvet]

Ο χρόνος είναι πάντα υπέρ μας. Αρκεί εμείς να το θέλουμε. Όλα είναι στο δικό μας χέρι. Όλα είναι δικές μας αποφάσεις. Όλα είναι συνέπειες των δικών μας και μόνο επιλογών.
Όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχτούμε, όσο και να κλείνουμε τα μάτια και να εθελοτυφλούμε, εμείς και μόνον εμείς καθορίζουμε τη ζωή μας. Εμείς και μόνον εμείς κάνουμε τις επιλογές κι έχουμε τη δύναμη να εκμεταλλευτούμε (εντός ή εκτός εισαγωγικών) τις καταστάσεις και τις ευκαιρίες που συναντάμε στην πορεία μας. Οτιδήποτε άλλο και να ισχυριστούμε, είναι απλά στάχτη. Και μάλιστα, στα δικά μας τα μάτια!

[forest48]

Το καλοκαίρι του 427 π.Χ. οι Μυτιληναίοι αποστάτησαν δημιουργώντας μια πολύ κρίσιμη κατάσταση για τους πλανητάρχες της εποχής Αθηναίους. Οι Αθηναίοι εκείνον τον καιρό δεν εδέχοντο καν την ουδετερότητα, πολλώ δε μάλλον την αποστασία, από την πλευρά των συμμάχων τους. Μια τέτοια κίνηση εκ μέρους των Μυτιληναίων δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη.

Ετσι συγκάλεσαν ταχύτατα την Εκκλησία του Δήμου και αποφάσισαν να στείλουν μια τριήρη στους Μυτιληναίους, δίνοντας στον αθηναίο στρατηγό εντολή να σκοτώσει όλους τους άνδρες (ακόμη και εκείνους που μόλις είχαν βγει από την εφηβεία) και να πουλήσει ως δούλους τα παιδιά και τις γυναίκες.

Οπερ και εγένετο. Η τριήρης απέπλευσε για να εκπληρώσει το αποτρόπαιο έργο της, ενώ οι ισχυροί πολίτες της Δημοκρατίας του Χρυσού Αιώνα έπεσαν για ύπνο κάτω από τα φύλλα της δάφνης. Τα πράγματα όμως δεν ήταν τόσο απλά...

Ηδη κατά τις πρώτες ώρες του μεσονυκτίου αϋπνία και νυχτοπερπατήματα ανησυχίας τάραζαν τα οικογενειακά δώματα των πολιτών. Η μέρα δεν πρόλαβε καλά καλά να ξημερώσει και δούλοι έτρεχαν από σπίτι σε σπίτι να μαζέψουν τους πολίτες και να τους συνάξουν ταχύτατα στην Εκκλησία του Δήμου. Οι Αθηναίοι κατάλαβαν ότι είχαν διαπράξει το μεγαλύτερο ίσως ανοσιούργημα της ως τότε ιστορίας τους: είχαν δώσει σαφείς εντολές για μια γενοκτονία, κάτι που δεν θα διέφευγε των θεών της πόλης. Το συμβούλιο κράτησε ως το απόγευμα, όταν πήραν επιτέλους απόφαση να αλλάξουν τη ροή της Ιστορίας.

Είχαν μετανιώσει, μα δεν μπορούσαν να κάνουν απολύτως τίποτε. Το πλοίο είχε ήδη διανύσει απόσταση μιας μέρας και μιας νύχτας. Ο χρόνος τώρα όριζε τη βούληση της πόλης και όχι η πόλη τον χρόνο. Η λύση δόθηκε από τον Διόδοτο: «Με ταχύτητα και οργή αποφασίσατε τον θάνατο των Μυτιληναίων, με ταχύτητα και οργή θα τους σώσετε». Αμέσως εξοπλίστηκε μια νέα τριήρης, φορτώθηκε με πλούσια τρόφιμα (κρασί, λάδι και κριθαρένιες πίτες) και επανδρώθηκε με διπλάσιο πλήρωμα ούτως ώστε να κωπηλατούν συνεχώς εναλλάξ: «Δεν θα ρίχνετε άγκυρα ούτε για φαγητό ούτε το βράδυ για ξεκούραση και ο μισθός σας, αν προλάβετε, θα είναι διπλός!». Και πρόλαβαν. Εφθασαν στη Μυτιλήνη τη στιγμή ακριβώς που ο αθηναίος στρατηγός διάβαζε το ψήφισμα και ετοιμαζόταν να εκτελέσει τις φονικές εντολές. Ετσι γλίτωσε η Μυτιλήνη «παρά τοσούτον ήλθε κινδύνου» λέει ο Θουκυδίδης.