polisario το κινημα της Δυτικής Σαχαρας

[sevenseas]

Λόγος γίνεται όχι βέβαια στα αδιάφορα μέσα ενημέρωσης, αλλά σε εφημερίδες και περιοδικά , αλλά και μεταξύ κύκλων διανοούμενων για την αναζωπύρωση του κινήματος του Πολισάριο

Τι ειναι το Polisario
Η ονομασια του προέχεται από την ισπανικη συντομογραφία

Frente Popular de Liberación de Saguía el Hamra y Río de Oro
Δηλαδή
Λαϊκό μέτωπο για την απελευθέρωση της Σαγκουια Ελ Χαμρα και του Ριο ντε Ορο
Και είναι το επαναστατικό μέτωπο της ανεξαρτησίας της Δυτικής Σαχάρας από το Μαρόκο .
Μάλιστα το 1986 ανεκήρυξαν την Δυτική Σαχάρα ως ανεξάρτητο κράτος με τον ονομασία  Sahrawi Arab Democratic Republic . που εγινε μέλος της Αφρικανικής Ενωσης , όχι ομως του ΟΗΕ

Το κίνημα αυτό ξεκίνησε από τα πανεπιστήμια του Μαρόκου και της Αλγερίας γύρω στο 1971 κι ιδρύθηκε επίσημα το 1973 . Μετά τον θάνατο του Φρανκο και την ανεξαρτητοποίηση των αποικιών της βόρειας Αφρικής  το Πολισαριο εκτός από το πολιτικό του σκέλος απέκτησε και στρατιωτική δύναμη  την Sahrawi Popular Army of Liberation, SPLA

Η στρατιωτική δράση του Πολισαριο άρχισε μετά την αποχώρηση των Ισπανών από τον περιοχή ,μέχρι το έτος 1991 , οπότε και διακήρυξε την  παύση των ενεργειών του εναντίον του  Μαρόκου, όταν το τελευταίο για να αποφύγει το ψυχρό κλίμα που είχε δημιουργεί με την Αλγερία, υποστηρίκτρια του κινήματος ,υποσχέθηκε να βρει τρόπο για την αυτονομία της Σαχάρας ..

Εχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε.
Το Μαρόκο δεν έκανε καμία κίνηση προς την κατεύθυνση της  αυτονομίας της Δυτικής Σαχάρας

Έτσι και κάτω από τις διεθνείς συνθήκες, (ανεξαρτητοποίηση σοβιετικών δημοκρατιών  , διαμελισμός της Σερβίας , ) το κίνημα θεωρεί, ότι η καθυστέρηση του Μαρόκου είναι αδικαιολόγητη  , με αποτέλεσμα την κινητικότητα σε διεθνές επίπεδο ,αλλά και την ήπια προς το παρόν στρατιωτική δράση .

[download]

Μια γρήγορη αναζήτηση σχετικά με το Polisario διαπίστωσα ότι υπάρχει λίγο σχετικά υλικό. Ίσως και αυτό να υποδηλώνει κάτι
Παραθέτω παρακάτω μερικά που επέλεξα για την συμπλήρωση του θέματος

Η Διεθνής Αμνηστεία κατηγόρησε με στοιχεία, δύο μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, την Κίνα δηλ. και τη Ρωσία, ότι προμηθεύουν με όπλα το Σουδάν που χρησιμοποιούνται στο Νταρφούρ. Πάνω από 200 χιλιάδες σκοτώθηκαν στο Νταρφούρ τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ενώ δεκάδες χιλιάδες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για να σωθούν.

Αλλά η κρίση στο Νταρφούρ δεν είναι ο μόνος πόλεμος στην Αφρική.

Από το 1976, το Μέτωπο Πολισάριο, βρίσκεται σε πόλεμο με το Μαρόκο, ζητώντας την ανεξαρτησία της Δυτικής Σαχάρας.

Το Μαρόκο προσήρτησε την πρώην αυτή ισπανική αποικία, που είναι πλούσια σε ορυκτά.

Μετά την εκεχειρία που κηρύχθηκε το 1991, με τη μεσολάβηση των Ηνωμένων Εθνών, οι στρατιώτες του Πολισάριο, μικροί και μεγάλοι, κάνουν ασκήσεις σε μια περιοχή σπαρμένη κυριολεκτικά με νάρκες.

Υπολογίζεται πως υπάρχουν τρία εκατομύρια νάρκες και οβίδες που δεν έχουν εκραγεί στην πρώην πρώτη γραμμή.


Πόλεμος για φυσικούς πόρους
Εν τω μεταξύ, πρόσφυγες από τη Δυτική Σαχάρα που έφυγαν για να σωθούν, ζουν σε προσφυγικούς καταυλισμούς στη γειτονική Αλγερία, τον κυριότερο σύμμαχο του Πολισάριο.

Το ίδιο το Πολισάριο υπολογίζει πως υπάρχουν 170 χιλιάδες πρόσφυγες που εξαρτώνται από τη βοήθεια της διεθνούς κοινότητας που τους διανέμουν τα Ηνωμένα Έθνη.

Παρά τα προβλήματα, οι προσφυγικοί καταυλισμοί είναι καλά οργανωμένοι]Κι απ' τη Δυτική Σαχάρα[/color] στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό που ακόμη προσπαθεί να συνέλθει από τον χειρότερο πόλεμο που έγινε ποτέ στην Αφρική: όπως υπολογίζεται τρία εκατομμύρια άνθρωποι βρήκαν το θάνατο είτε εξ αιτίας των συγκρούσεων ή από τις επιπτώσεις του πολέμου--τις αρρώστειες και τον υποσιτισμό. Πέντε χρόνια κράτησε ο πόλεμος ανάμεσα στις κυβερνητικές δυνάμεις, που είχαν την υποστήριξη της Αγκόλας, της Ναμίμπια και της Ζιμπάμπουε, και των ανταρτών που στηρίζονταν από την Ουγκάντα και τη Ρουάντα.

Σε μια πρόχειρη εκκλησία, λοιπόν, σε μια φτωχική συνοικία της Κινσάσα, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό, ένας ιερέας προσπαθεί να διώξει τους δαίμονες από το σώμα ενός παιδιού. Ο εξορκιστής είναι γνωστός ως Πατήρ Μπόντο. Είναι όμως επίσης και ένας από τους πλέον επιτυχημένους διεθνώς καλλιτέχνες της χώρας.

Ως ιερέας, προσπαθεί να σώσει ζωές. Ως καλλιτέχνης, προσπαθεί να βοηθήσει τους φτωχούς της ενορίας του: "Ο κόσμος εδώ δεν έχει λεφτά", λέει ο Μπόντο, "οπότε έχτισα αυτήν την εκκλησία για να τους βοηθήσω, κι αυτό το κατάφερα χάρη στους πίνακές μου".

Οι πίνακες του Μπόντο και τριών άλλων συμπατριωτών του εκτίθενται στη γκαλερί Τate Modern του Λονδίνου. Η έκθεση δίνει στους καλλιτέχνες την ευκαιρία να μεταδώσουν ευθέως το μήνυμά τους στο δυτικό κόσμο.

Το έργο του Μπόντο ασχολείται με σύγχρονα θέματα. Όμως είναι βαθύτατα θρησκευόμενος, και εμπνέεται από τη Βίβλο. Οι δοκιμασίες της Αφρικής είναι πανταχού παρούσες: "Ζωγραφίζω πολέμους της Αφρικής", λέει ο Μπόντο, "γιατί εμείς οι Αφρικανοί είμαστε βυθισμένοι στον πόλεμο--ζητώ από τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς να βοηθήσουν την Αφρική, να κάνουν κάτι για να μας βοηθήσουν. Πρέπει να μιλήσω γι' αυτά."

πηγή Skai και BBC - 09/05/2007


Βάζω και μια φωτογραφία από άλλη πηγή. Δεν γνωρίζω τι γράφει στα αραβικά

πηγή jasper.sk

[reporter345]

Πάντα βλέποντας μια πολεμική διένεξη πρέπει να τον σχετίζομαι και με τον γεωπολιτικό χώρο της περιοχής, που δημιουργεί αυτή την ανάφλεξη και μπορεί άμεσα ή έμμεσα να την πυροδοτεί.
Το μέτωπο του Polisario, από το 1976 έχει ξεκινήσει ένα αγώνα για τη διεκδίκηση μιας περιοχής, που την κατείχε η Ισπανία του Φράνκο και μετά τη πτώση του απεχώρησε.
Λογω των ιστορικών γεγονότων, σύμφωνα με τα οποία ο Φράνκο ξεκίνησε την πορεία προς την εξουσία, από τις αποικίες του Νότιου Μαρόκου, πάντα ήθελε με επιμονή να κρατά τη συγκεκριμένη περιοχή υπό την κατοχή της Ισπανίας. Μετά την αποχώρηση των Ισπανών η περιοχή που είναι πλούσια σε ορυκτά (νιτρικά άλατα για τη παρασκευή λιπασπάτων) προσαρτήστηκε από το Μαρόκο.
Ας δούμε όμως τη πολιτική σκακιέρα τώρα. Το Μαρόκο είχε πολίτευμα βασιλεία που ήταν φίλα προσκείμενη και πιστός σύμμαχος με τις ΗΠΑ. Το γειτονικό Αλγέρι είχε τα πολιτικά ανοίγματα και πειραματισμούς προς το σοσιαλισμό.
Ξαφνικά στη περιοχή του νότιου Αλγερίου ανακαλύφθηκαν κοιτάσματα πετρελαίου που οδήγησαν σε ταχύτατες εξελίξεις. Τα πετρέλαια της Αλγερίας έφεραν ένα τέλος στους πειραματισμούς της χώρας, προς ένα τρίτο δρόμο του σοσιαλισμού, αφού άνοιξαν την όρεξη των πετρελαικων εταιρειών (γαλλικών και αμερικάνικων) για την αντλησή τους. Οι εταιρείες πετρελαίου δεν θέλουν να μοιράζονται τα κέρδη τους με τις τοπικές κυβερνήσεις.
Τα σύνορα των δύο χωρών είναι πάνω στην έρημο με αποτέλεσμα να μην είναι φυσικά σύνορα και να είναι "αμφισβητούμενα". Τις περιοχές που ανακαλύφθηκαν τα πετρέλαια τις διεκδικεί το Μαρόκο και από τότε μέχρι σήμερα υπάρχει "εν πόλεμο" καθεστώς μεταξύ των δύο χωρών. Το Μαρόκο δεν παράγει πετρέλαιο ούτε φυσικό αέριο.
Η πρώην Ισπανική Δυτική Σαχάρα, αποτελεί το τρίτο πιόνι της περιοχής, αφού απελευθερώθηκε απο τους Ισπανούς με βιασύνη το Μαρόκο θέλησε να την προσαρτήση. Το Αλγέρι όμως βρήκε την ευκαιρία που αναζητούσε για έναν στρατηγικό αντιπερισπασμό, οπότε άρχισε να εξοπλιζει τους αντάρτες, ώστε να ενοχλούν από το νότο το Μαρόκο. Έτσι αντί να υπάρξει ένοπλη σύραξη μεταξύ των δύο χωρών, έχουμε πολεμικές συγκρούσεις περιορισμένες στο νότο της Δυτικής Σαχάρας. Τα τελευταία χρόνια το Μαρόκο έχτισε ένα τείχος χωρίζοντας στα δύο την περιοχή και ελέγχωντας το βόρειο τμήμα περιορίζοντας τους αντάρτες στο νότο.
Ενώ όλα έδειχναν να ξεχνιούνται και με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και τα προβλήματα με τους ισλαμιστές στο Αλγέρι, το μέτωπο του Πολισάριο έδειχνε να φθήνει και να πηγαίνουμε σε διαπραγματεύσεις με το Ραμπάτ, ένα ξαφνικό ενδιαφέρον υπήρξε από τις ΗΠΑ για την περιοχή, αλλάζωντας, όπως συνηθίζουν να κάνουν οι Αμερικάνοι, τις συμμαχίες τους. Αυτό μπορεί να συνδεθεί και με την διαδοχή στο θρόνο του Μαρόκου, αφού ο νέος βασιλιάς έχει μια φιλοευρωπαϊκή (φιλογαλλική) γεωπολιτική στάση και είναι πιο απομακρυσμένος από το άρμα των ΗΠΑ, σε σχέση με τον πατέρα του.

[reporter345]

Κάποια στιγμή θα δημοσιοποιήσω το ημερολόγιο μου, δέκα μερες που έζησα, αιχμάλωτος των ανταρτών Πολισάριο, την μετάβαση μου στην Αλγερία και την επιστροφή μου στο Μαρόκο μέσω Μασσαλίας.

[κώστας]

Θυμάμαι κάποτε -πιτσιρικάς- έτυχε να πέσω πάνω σε μία πορεία κνιτών υπέρ του "λαού" της Νικαράγουα...κι από τότε είχα μείνει άναυδος]