Γνώση είναι ευτυχία; Άραγε πόσο αξία έχει η άγνοια;

[Atma]

Ένας από τους λόγους που εξελίχθηκε το φιλοσοφείν
ήταν ακριβώς αυτή η ανάγκη να ξεφύγει η ανθρωπότητα
 από την άγνοια. Στο βάθος των αιώνων και της εξέλιξης της φιλοσοφίας
ο άνθρωπος περιέπλεξε τις ανάγκες του,
τόσο τις πνευματικές όσο και τις υλικές ακριβώς
γιατί αυτή η γνώση που κέρδισε από την φιλοσοφία
ενοχοποίησε περισσότερο την άγνοιά του.


Και εδώ μπαίνει το ερώτημα: Άραγε η γνώση αυτή είναι ευτυχία;
Μήπως εν τέλει αυτή η γνώση είναι τόσο μεγάλο φορτίο
που η φυγοπονία τον οδηγεί στην αναζήτηση της άγνοιας;

[kap]

Για όσους μπορούν να αντέξουν το αρχικό σοκ και καταφέρουν να συνεχίσουν την αναζήτηση της είναι ευτυχία.

Φυσικά το βάρος είναι μεγάλο αρχικά, αλλά όσο μαθαινεις τόσο ξαλαφρώνεις. Η φύση το έχει σχεδιάσει με σοφία ετσί ώστε να μην μπορεί κάποιος απάδευτα να προσεγγίσει τα "μυστήρια" της

[jasper]

Κάποτε η απόκτηση "γνώσης" είχε σαν αποτέλεσμα να τιμωρηθεί ο άνθρωπος χάνοντας τον παράδεισο. Από τότε βρίσκεται σε εναγώνια αναζήτησή του, αλλά το κακό είναι οτι σήμερα αναζητούμε τον παράδεισό μας μέσω της πληροφορικής δηλ. έχουμε μεταλλαχθεί από "γνωρίζοντες" σε "πληροφορημένους".

Για ένα πράγμα μόνο δεν πληροφορείται ο άνθρωπος. Για την κοσμοϊστορική σημασία αυτής της μεταβολής. Και δεν το πληροφορείται επειδή δεν υπάρχουν πλέον θεοί στον ουρανό για να οργιστούν, καθόσον φρόντισε (ο άνθρωπος) με την γνώση να καταστήσει έρημους τους ουρανούς. Στους οποίους ήδη στήνει πληροφοριακά δίκτυα. Και ακούει το κενό.
(δανεισμένο από το βιβλίο του Χ.Μαλεβίτση  Δοκίμια Ιδεών)

Η ΓΝΩΣΗ προϋποθέτει μόχθο, η ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ μας έχει κάνει τεμπέληδες γιατί αποκτιέται σε μηδενικό χρόνο και το χειρότερο  είναι οτι η πληροφορία δεν έχει διάρκεια.... Ασφυκτιούμε καθημερινά μέσα σε ένα καταιγισμό πληροφοριών που μέχρι το βράδυ έχουν πια παλιώσει...

Όσο για το αν η γνώση είναι ευτυχία δεν είμαι βέβαιη (Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι!!!?) .... αλλά σίγουρα η γνώση είναι δύναμη.

[Anonymous]

Εδώ και αρκετά χρόνια έχω καταλήξει σε ένα συμπέρασμα σχετικά με την γνώση

Το σημαντικό δεν είναι να ξέρεις τι γνωρίζεις αλλά να έχεις επίγνωση του τι δεν γνωρίζεις και αυτή η γνώση της άγνοιας σου μπορεί να γίνει δύναμη όταν αρχίζεις να ξέρεις που το ρωτάς που το ψάχνεις και τι μεθοδολογίες αναζήτησης αναπτύσσεις.......

Πάντα μα πάντα όσα γνωρίζουμε θα είναι λιγότερα απ όσα δεν γνωρίζουμε


Επί της (εξελιχθηκής) φιλοσοφικής ανησυχίας της ατμας θα επανέλθω αναλυτικότερα ελπίζω, αν και δεν θα έπρεπε να υποτιμήσουμε την δημιουργική τεμπελιά του ανθρώπου. σε σχέση με το υπόλοιπο Ζωικό Βασίλειο, πόσο συνετέλεσε στην ανάπτυξη της φιλοσοφίας.

[Atma]

Για την τζάσπερ,

Πιστεύω πως άλλο η γνώση{ η απλή πληροφόρηση}
και αλλο η σοφία { η βιωματική κατανόηση της γνώσης}.
Η πρώτη ναι, μπορεί να είναι άχρηστη και επιβλαβής
{και άρα ανίκανη να φέρει την ευτυχία},
όσο δεν κατευθύνεται και δεν στοχεύει στην δεύτερη
και όσο λαμβάνεται σε ποσότητα τέτοια,
που ο οργανισμός μας δεν αντέχει
{απλά επειδή δεν τη χρειάζεται}.
Η δεύτερη όχι.


Το κυνήγι της γνώσης προϋποθέτει πρώτα την αμφισβήτηση όλων όσων νομίζουμε πως ξέρουμε και το κουράγιο να στέκεσαι στο πουθενά.

[jasper]

Μα βρε άτμα μου... δεν βλέπω να διαφωνούμε πουθενά...

- εγώ λέω "η γνώση προϋποθέτει μόχθο"
- εσύ λες "η γνώση προϋποθέτει κουράγιο"

- εγώ λέω "έχουμε μεταλλαχθεί από γνωρίζοντες σε πληροφορημένους"
- εσύ λες "η πληρορόρηση μπορεί να είναι άχρηση και επιβλαβής"

Στο αρχικό σου ερώτημα "αν η γνώση είναι ευτυχία" δεν είμαι σε θέση να δώσω απάντηση... σκέψεις κάνω μόνο...
Κι εν τέλει αν η γνώση δεν είναι ΕΥΤΥΧΙΑ (δες τι έπαθαν οι πρωτόπλαστοι μόλις έφαγαν από τον καρπό της γνώσης, το πρώτο πράγμα που "γνώρισαν" ηταν η γύμνια τους...και η συνειδητοποίηση της γύμνιας, όποιας γύμνιας...σίγουρα δεν είναι ευτυχία) ... τότε είναι ΑΝΑΓΚΗ ώστε να νιώσει ο άνθρωπος κληρονόμος της δημιουργίας και κυρίαρχος της...
Κατά την άποψή μου, η εναγώνια αναζήτηση της σοφίας...δηλαδή της ΑΛΗΘΕΙΑΣ, έναντι όποιου τιμήματος, είναι ο έσχατος προορισμός του ανθρώπου...

[Nikos28]

Εγώ πιστεύω ότι η γνώση διαθλάται πάντα μέσα από ένα προσωπικό συντελεστή, που σχετίζεται με την ιδιαιτερότητα του καθενός (την ατομικότητα)...είμαστε, δηλαδή, σα δοχεία και η γνώση σαν υγρό: Παίρνει πάντα το σχήμα μας και προσαρμόζεται σε αυτό το ''κάτι'' που μας κάνει ξεχωριστούς. Για να έχει η πληροφορία κάποια αξία, θα πρέπει να ακολουθείται η εξής κλίμακα: Η πληροφορία θα πρέπει να μετατρέπεται σε γνώση, η γνώση σε κοσμοθεωρία, η κοσμοθεωρία σε βιοθεωρία και η βιοθεωρία σε πράξη! 5 στάδια...Τώρα, κατά τ' άλλα, ο σκοπός της ανθρώπινης ζωής είναι η Ηδονή και όχι η γνώση καθεαυτή...οπότε, πρέπει η δεύτερη να είναι στην υπηρεσία της πρώτης. Για μένα η γνώση έχει αξία ΜΟΝΟΝ εφόσον α) συνδυάζεται με την ηδονή της δημιουργίας (της ανακάλυψης, της έρευνας, της περιέργειας κλπ) και β) συμβάλλει σε μια καλή και ποιοτική ζωή, χωρίς υπερβολές και φόβους. Επ' αυτού είχε πει ο Επίκουρος το εξής πολύ ενδιαφέρον: '' Αν δεν μας βασάνιζαν οι υποψίες για τα ουράνια φαινόμενα και οι υποψίες για το θάνατο, μήπως τελικά σημαίνει κάτι για μας, κι αν ακόμα δεν μας βασάνιζε το γεγονός ότι δεν γνωρίζουμε τα όρια των πόνων και των επιθυμιών, δεν θα είχαμε ανάγκη τη φυσική επιστήμη'' (για φυσική επιστήμη, διάβαζε γνώση). Νομίζω ότι αυτό το απόσπασμα μας επιτρέπει να αξιολογήσουμε καλύτερα τη σημερινή υπερπληροφόρηση και ''ενημέρωση''...

[freak]

Εδώ και αρκετά χρόνια έχω καταλήξει σε ένα συμπέρασμα σχετικά με την γνώση

Το σημαντικό δεν είναι να ξέρεις τι γνωρίζεις αλλά να έχεις επίγνωση του τι δεν γνωρίζεις και αυτή η γνώση της άγνοιας σου μπορεί να γίνει δύναμη όταν αρχίζεις να ξέρεις που το ρωτάς που το ψάχνεις και τι μεθοδολογίες αναζήτησης αναπτύσσεις.......

Πάντα μα πάντα όσα γνωρίζουμε θα είναι λιγότερα απ όσα δεν γνωρίζουμε


Επί της (εξελιχθηκής) φιλοσοφικής ανησυχίας της ατμας θα επανέλθω αναλυτικότερα ελπίζω, αν και δεν θα έπρεπε να υποτιμήσουμε την δημιουργική τεμπελιά του ανθρώπου. σε σχέση με το υπόλοιπο Ζωικό Βασίλειο, πόσο συνετέλεσε στην ανάπτυξη της φιλοσοφίας.

συμφωνω απολυτα.

[freak]

Στο αρχικό σου ερώτημα "αν η γνώση είναι ευτυχία" δεν είμαι σε θέση να δώσω απάντηση... σκέψεις κάνω μόνο...
Κι εν τέλει αν η γνώση δεν είναι ΕΥΤΥΧΙΑ (δες τι έπαθαν οι πρωτόπλαστοι μόλις έφαγαν από τον καρπό της γνώσης, το πρώτο πράγμα που "γνώρισαν" ηταν η γύμνια τους...και η συνειδητοποίηση της γύμνιας, όποιας γύμνιας...σίγουρα δεν είναι ευτυχία) ... τότε είναι ΑΝΑΓΚΗ ώστε να νιώσει ο άνθρωπος κληρονόμος της δημιουργίας και κυρίαρχος της...
Κατά την άποψή μου, η εναγώνια αναζήτηση της σοφίας...δηλαδή της ΑΛΗΘΕΙΑΣ, έναντι όποιου τιμήματος, είναι ο έσχατος προορισμός του ανθρώπου...

Jasper η λογικη σου με καλυπτει. Απλα εχω μια ενσταση στην χρησιμοποιηση των πρωτοπλαστους. Την γυμνια τους την συνειδητοποιησαν οχι λογω της γνωσης αλλα λογω της ντροπης, αξιας της χριστιανικης ηθικης. ειναι τυχαιο αλλωστε το οτι το αρχαιοελληνικο αιδως (οπου σημαινει σεβασμος, εχει καταληξει να σημαινει στην εποχη μας ντροπη κ συστολη;).
Προσωπικα παντως, καλυπτομενος απο τα επειχηρηματα του Κωστα κ της Jasper, θεωρω πως η γνωση κ το κυνηγι της ειναι ευτυχια για τον εκαστοτε ερευνητη κ κατανοω πως λογω του κοπου που απαιτει το κυνηγι αυτο μπορει να οδηγησει στην φυγοπονια..