Δε πα να κλαις, δεν πα να λες, χοντροπετσος ειμι..

[kodikas]

Δεν θελω να γινω σπασικουλας και μουλαρι, νεος σε τουτες τις διαδικασιες προβληματισμου και ενταξει, δεν λεω, ειμαι από φυση μου ξενερωτος
αλλα δεν θα γινω και χειροτερος αν ενστερνιστω  αυτή την μαζικη παραγωγη υστεριας που είναι της μοδας.
Δεν θα παθω και ταρακουλο εισπράττοντας  πληροφοριες που οι αλλοι επιλεγουν να μου δινουν,
ενσκηπτοντας  στο τριπ της επιλεκτικης ευαισθησιας.

Θελω λοιπον θεματα χαρωπα, αμεριμνα κι ελαφρως αλατισμενα.
Θεματα που δεν παχαινουν, αυτα με τα μηδεν λιπαρα,  θεματα ζαχαρινες.

θελω εσκεμμενα να εθελοτυφλω στα ελαφρυντικα μου.
Θελω όταν αραζω στην πολυθρονα  μου να μην τρωω την ψυχοπλακωση των τυψεων μου στη μουρη.

Θελω να εχω ένα αλλοθι.
Μια απτη αποδειξη πως διαθετω ψηγματα ευαισθησιας.
Θελω να μακιγιαρω την αδιαφορια μου. Να την μασκαρω συμμετοχη κι ευαισθησια.
Ετσι ξεκαθαριζω τους λογαριασμους μου με τα ρεταλια της συνειδησης μου.
Θελω μια ευαισθησια περιορισμενης χρησεως που μου επιτρεπει μετα να κλεινω την πορτα πισω μου κλειδωνοντας ότι αγαπω μεσα.
Και να βυθιζομαι εφησυχασμενος στο μικρο, στο αδιαφορο , στο κενο, στο κωμα.
Μια ευαισθησια επιλεκτικη που επιτρεπει μια μουδιασμενη επιστροφη σε μια συνειδηση μουδιασμενη.  

Δεν ειμαι τωρα για σοβαρους προβληματισμους κι ευαισθησιες.
Για χαλαρωματακι ειμαι.  

Δεν θελω να μαθω για τους λαθρομεταναστες, ερμαια στα σαπιοκαραβα των δουλεμπορων.
Δεν θελω να μαθω για το μελλον τους.
Ένα μελλον που είναι παρελθον. Δεν θελω να μαθω για τα παιδια τους.
Δεν θελω να μαθω για την ευτελεια του νοηματος που λεγεται ελπιδα..
 ετσι κι αλλιως αυτή, παντα τελευταια πεθαινει.

Δεν θελω να ξερω για παιδικα τρομαγμενα ματια.
Δεν θελω να ξερω γι αυτή την κοινωνια της απολυτης φρικης.
Τον τρομο, την κτηνωδια των «υπερευαισθητων» συνανθρωπων μου,
την διψα, την ασιτια και πανω και περαν ολων την ευδιακριτη μυρωδια του θανατου.
Δεν θελω να ξερω ότι ανθρωποι πονανε, κακοποιουνται, ξεκληριζονται και ξεβραζονται στο απολυτο τιποτα.
Στο απολυτως πουθενα που χαριν ευφημισμού  ονομαζουν ζωη.
Δεν θελω να ξερω αν ζουν, που ζουν, πως ζουν.

Φοβαμαι.
Φοβαμαι πως μια τετοια γνωση θα ανοιξει την πορτα του σπιτιου μου στην φτωχια, στον τρομο,
σε μια άλλη σκοτεινη αληθεια που μου είναι ξενη και ετσι την θελω.

Ξενη.

[katinaki]

Ναι, όμως έτσι κι αλλιώς εισβάλλει η φτώχια και η δυστυχία, είτε απ' τα e-mails είτε απ' την τηλεόραση...

κι εμείς οι άλλοι που τάχα ενδιαφερόμαστε... τι αλήθεια κάνουμε για ν' απαλύνουμε τον πόνο και τη δυστυχία των λαθρομεταναστών ή οποιουδήποτε; και δίπλα μας να βρίσκεται...

Κλείνουμε τα μάτια και προσπερνάμε. Δεν χαλάει η ζαχαρένια μας.

[Rakendytos]

Αυτος να δεις που ειναι μπατσος.. η κομουνιστης
και ντρεπεται να το δειξει..
 :28:

[riaghul]

κι εμείς οι άλλοι που τάχα ενδιαφερόμαστε... τι αλήθεια κάνουμε για ν' απαλύνουμε τον πόνο και τη δυστυχία των λαθρομεταναστών ή οποιουδήποτε; και δίπλα μας να βρίσκεται...

Κλείνουμε τα μάτια και προσπερνάμε. Δεν χαλάει η ζαχαρένια μας.

Το τι στ΄αλήθεια κάνουμε ...είναι προσωπικό θέμα του καθενός μας.
Το τι μπορούμε να κάνουμε όμως, αν θέλουμε, είναι άλλο θέμα.
Και ένα τρίτο θέμα και ερώτημα μαζί είναι: "θέλουμε να χαλάσουμε τη ζαχαρένια μας; Θέλουμε να ασχοληθούμε με τον συνανθρωπό μας;
και κατ΄επέκταση με τον πόνο κα τη δυστυχία;
Α μπα!! Καλύτερα να δούμε καμμιά βριτρίνα για να ενημερωθούμε για την ανοιξιάτικη κολλεξιόν ή το χρώμα των μαλλιών μας...

..και Ναι ! Αυτή η αλήθεια είναι σκοτεινή και προ πάντων "ξένη"  αφού ο άλλος άνθρωπος δεν είμαι "εγώ" . Μοιάζει να θέλω να γίνω η κατίνα (όχι το "κατινάκι") της γειτονιάς αν ασχοληθώ μαζί του...κι έτσι άστο ...
Ως εκ τούτου...όταν έχω εγώ το δικό μου πόνο- γιατί δεν μπορεί να μην έρθει ποτέ και σε μένα- τότε θα μείνω μόνος αφού κανένας δεν θα μπορεί να ασχοληθεί μαζί μου..
Και είναι αβάσταχτος ο πόνος όταν τον βιώνεις μόνος.

[κώστας]

Κι έτσι...από την κοινωνία των χαρωπών τίποτα...περνάμε στην κοινωνία της κυρίας Μαριάννας με το διπλό επώνυμο...αξιοθαύμαστο έργο, αγαθοεργές]

[kodikas]

οταν λες "ενα κοσμο που ξεκινα απο ΕΜΕΝΑ"
εννοεις ενα κοσμο που εχει
σαν στοχο να πετυχει πρωτα τον εξανθρωπισμο του ατομου
ή
εναν κοσμο που εχει σαν κεντρο το ατομο και ολες οι λειτουργιες του
στοχευουν στην ικανοποιηση του κεντρου του;

[κώστας]

kodikas,
στην διάζευξη, περιγράφεις τον "κόσμο που ξεκινά από εμένα...κι έχει στόχο εμένα".
Είναι -νομίζω- σαφές ότι περιγράφω διαφορετικό πράγμα]
Διότι, αν φανταστούμε μία τραμπάλα, όπου στη μία πλευρά κάθομαι εγώ και στην άλλη πλευρά δεν κάθεται κανείς...η τραμπάλα θα ισορροπήσει...αν σημείο αναφοράς είναι το κέντρο της.

[kodikas]

Τα λογια σου με συγκλονισαν..

Eξακολουθω ομως να φοβαμαι οτι αν δεν αντικαταστησεις τα ξυδια με φυσικους χυμους,
αντι να ισορροπησει η τραμπαλα, θα την φας κατακουτελα.
Eπισης σου εξομολογουμαι οτι απ’ αυτα που γραφεις δεν καταλαβαινω xριστο,
οποτε ο,τι και να σου πω θα σε γελασω.

[κώστας]

Έγραψες "χριστό" τώρα και το θυμήθηκα]

[monotonik]

Θέλω να πω, καταλαβαίνω..... κώδικα.....
Εγώ πχ δεν έχω καλώδιο για την κεραία της τβ εδώ και 3 χρόνια. Περνάνε μήνες και δεν έχω πάρει χαμπάρι τι παίζει όξω. Φουντάρουνε καράβια ή πολιτικοί από ψηλά κι εγώ αγοράζω αμπελοχώραφα. (Να πίνουμε και κανα καλό κρασί). Απλώς ξέρω πάνω κάτω τι παίζει..
Τι; είναι ανάγκη να τα ακούω/βλέπω και να φρικάρω όλη την ώρα;

Αλλά το σαράκι δε μ΄αφήνει, το gαμημένο... Κατά καιρούς πάω στις τβ των αλλονών.... ε, και στο τέλος τους παρασέρνω να παίξουμε καμιά παντομίμα. Περνάει πιο ευχάριστα η ώρα.

Όμως σαν αλαφροίσιωτη που είμαι ώρες ώρες, και χρόνια χρόνια ενίοτε, το ρίχνω στο, ας πούμε, μεταφυσικό.
Φαντάζομαι τις τροχιές των πλανητών, την αρμονία που κινούνται στην απόλυτη σιωπή, όχι ελεύθεροι, αυτό δεν γίνεται, αυτό δεν υπάρχει, ανεξάρτητοι, κάνει ο καθένας το δικό του, έχοντας βασικούς κανόνες ορίων. Εκεί το πρέπει ισχύει, κι αν τυχόν αναιρεθεί, πάει κατά διαόλου όλη η φάση....
Φαντάζομαι λοιπόν πόσο αρμονικό με το κάτι/κάπου μέσα μας θα ήτανε να κινιόμασταν και μεις έτσι, διακριτικοί, με χώρο ο ένας για τον άλλον και μαζί, σαν συμπαντικός χορός.
(Σχόλια δε θέλω...το ΄πα από μόνη μου πως είμαι αλαφροίσκιωτη. Ντάξει; )

http://www.youtube.com/watch?v=TOouhrUmaCY

Το παρόν τραγουδάκι είναι βεβαίως ερωτικόν, όμως έρωτας/μαζί δεν είναι και η επανάσταση; Έρωτας/μαζί δεν είναι και το όνειρο να υπηρετήσουμε τη δύναμή μας κάποια στιγμή, με αγάπη;

[κώστας]

Εμένα μου επιτρέπεις ένα σχόλιο, μιας και δεν είμαι ο kodikas.
Προτιμώ το "sitting on the dock of the bay"...(του ιδίου).

[kodikas]

Έγραψες "χριστό" τώρα και το θυμήθηκα]

περιαυτολογεις!

[monotonik]

http://www.youtube.com/watch?v=wzrXc68gNjQ

Kώστα, τέλειο επίσης....