τα πιο ωραία λαϊκά , σε σπίτια με μωσαϊκά..................

[sevenseas]

Τι μούρθε τώρα?
Αλλά δεν φταίω κι εγώ
Ολημερίς κι ολονυχτίς το λαλάνε παντού,
Το άτιμο το λαϊκό άσμα
Πάσχα βλέπετε .
Αισθάνομαι σαν εκδοροσφαγέας σε σκυλάδικο της Εθνικής οδού συνοδευμένος από νεαρά ύπαρξη , με το απαραίτητο σ αυτές τις κοινωνικές εκδηλώσεις στράπλες  

Όχι
Δεν είχα μεγαλώσει σε σπίτι με μωσαϊκά
Ούτε είχα ακούσει τα πιο ωραία λαϊκά

Το ραδιόφωνο στο σπίτι μου έπαιζε πάντα τα λεγόμενα ελαφρά τραγούδια
Όταν ακουγόταν η πρώτη νότα από μπουζούκι , άλλαζε αμέσως ο σταθμός
ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ
Κι ήλθε ο καιρός  και πήγα γυμνάσιο
Λαϊκά???
Όποιος τολμούσε να ακούσει λαϊκά ,τίθετο εκτός παρέας, δακτυλοδεικτούμενος , λεπρός και καταφρονεμένος
Να όπως και στην ταινία ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ , ( που ήταν γυρισμένη στο γυμνάσιο μου, μια κι αυτό αφορούσε ) κριτήριο του νέου μαθητή , ήταν να ξέρει τουλάχιστον τους Troggs !!!!!!!!!!!!!!!!!
Δίσκοι, λοιπόν από Αγγλία, πειρατικοί σταθμοί , πορτάκια με σκληρό ροκ μόνο
Κι αν άκουγες ας πούμε deep purple  , εντάξει την γλίτωνες με έναν επιεική χαρακτηρισμό  ΨΙΛΟΦΛΩΡΟΣ. Αν όμως για να ρίξεις γκόμενα άκουγες Μαρυ Γουαιτ? Την είχες βάψει

Ε , λαϊκά άκουσα πρώτη φορά στο Πανεπιστήμιο
Σ΄ αυτές τις μίζερες συνάξεις , τις κομματικές ταβέρνες ,( ρε τι θυμήθηκα ? τους ΚΝΕίτες που έτρωγαν μόνο…………….. συκωτάκια πουλιών ) κι ακουγόταν το κλάμα κι ο σπαραγμός  για την μανούλα και την γυναίκα που τον παράτησε. Από ποιον?
Έναν μαυριδερό  μαντράχαλο 2 μέτρα ψηλό και χοντρό , με ποντιακή φάτσα. Τον Καζαντζιδη.
Προσπαθούσα να αντισταθώ.
Θα με είχαν χαρακτηρίσει τουλάχιστον πράχτορα του ταξικού εχθρού και σταθμάρχη της CIA , οι ινστρούχτορες των κομματικών νεολαιών της αριστεράς, όταν με έβλεπαν με δίσκους του Zappa, ανά χείρας .

Πάει κι αυτό

Και μετά . τι?
Δεν ακούγεται τίποτε άλλο.
Ραδιόφωνο, τηλεόραση , μπαρ,
Όπου και να πας
Η δικτατορία του λαϊκού τραγουδιού σε όλο της το μεγαλείο .
Δεν αντέχεται άλλο η κατάσταση αυτή .

Αλλά
Ήλθε η ώρα να εξομολογηθώ κάτι
Μια μύχια σκέψη
Ένα τρελό όνειρο
Ένα απωθημένο

Θα το θελα
Για μια βραδιά
Με λαμέ κουστούμι
Με δυο παραστάτιδες, με μαλλί ξασμένο παλατινέ,
Μίνια μέχρι τις σάλπιγγες
Νερουλά μπράτσα
Και δυο κιλά κυτταρίτιδα σε κάθε τους μπούτι
Με ακροατήριο αποτελούμενο από επαγγελματίες του χώρου της οικοδομής και της διακίνησης οπωροκηπευτικών , ως και κοπτοραπτούδες και κορδελιάστρες ,να τραγουδήσω εν μέσω τεθραυσμένων πινακίων και πανεριών με Eugenie Aromatica


Έφυγε μια μέρα ξαφνικά
δίχως να μου πει ούτε μια λέξη
Έπρεπε να το 'χα φανταστεί
πως με την καρδιά μου ήρθε να παίξει

Στην υγειά της αχάριστης
που δεν άξιζε τόσο
και μπορούσα για χάρη της
την ζωή μου να δώσω
Στην υγειά της επόμενης
που θα έχει αισθήματα
Στην υγειά της επόμενης
που δεν ψάχνει για θύματα

Έφυγε μια νύχτα βιαστικά
και την πίκρα μέσα μου έχει αφήσει
στο ποτό ζητώ παρηγοριά
και ζητάω άλλη να τη σβήσει

Στην υγειά της αχάριστης
που δεν άξιζε τόσο
και μπορούσα για χάρη της
την ζωή μου να δώσω
Στην υγειά της επόμενης
που θα έχει αισθήματα
Στην υγειά της επόμενης
που δεν ψάχνει για θύματα

Στην υγειά της αχάριστης
που δεν άξιζε τόσο
και μπορούσα για χάρη της
την ζωή μου να δώσω
Στην υγειά της επόμενης
που θα έχει αισθήματα
Στην υγειά της επόμενης
που δεν ψάχνει για θύματα

[alfabrera]

Exo ti lisi ia sena sevenseas(diafimisi murunoladu)..
Akuge mono Radio A33  i an den exis ipologisi akuge Radio Gold!!
 

[monotonik]

Φθινόπωρο στο εξοχικό του.
Κοντά στα 70, κάθεται απογεματάκι στη βεράντα.
Οι εικόνες από τα πορτοκαλιά – χρυσοκίτρινα φύλλα που γεμίζουν τον τόπο γύρω, επιτίθενται με ομορφιά ανάρμοστη για τη φθορά, είναι λες και αποχαιρετούν με το μεγαλείο της πολυχρωμίας τους τους γερούς κορμούς των δέντρων, τα καλοδιατηρημένα κάγκελα του σπιτιού, τις πέτρες Καρύστου της βεράντας, επιτίθενται στα μάτια του τα πρεσβυωπικά, στην ανάσα του που ρουφάει τη μυρωδιά τους, στο μυαλό του που καθηλώνεται απ την αλήθεια της αντίφασης, φθορά – ομορφιά, στην καρδιά του.
Και πιάνουν κέντρο. Και ανταμώνουν και αγκαλιάζονται με την πορτοκαλιά – χρυσοκίτρινη θλίψη που τούτο το δειλινό ματώνει την καρδιά του.

Αλλοτινές μου εποχές - αλλοτινοί μου χρόνοι
Ερωτικές μου συντροφιές – ερωτικοί μου πόνοι
Αχ και να ΄ρχόσαστε ξανά – αυτά τα κρύα δειλινά
Που ΄ναι η καρδιά μου μόνη – τώρα που σουρουπώνει
Αλλοτινές μου εποχές – αλλοτινοί μου χρόνοι

Το άσμα με ελαφρυμένο τον νταλγκά από την τρυφερότητα των στίχων έρχεται με γλύκα και πόνο μαζί, έτσι όπως μόνο οι αλήθειες μπορούν να παντρεύουν και συντροφεύει τις εικόνες του μυαλού του.

Αγαπημένες μου φωνές – αγαπημένα χείλη
Ονειρεμένες μου στιγμές – σ΄ ονειρεμένο δείλι
Αχ και να φέρνατε ξανά – στην ορφανή μου την καρδιά
Μηνύματα τ΄ Απρίλη – της μοναξιάς μου φίλοι
Αγαπημένες μου φωνές – αγαπημένα χείλη.

Σηκώνεται, βάζει ένα μπουφάν, παίρνει και μια μποτίλια κρασί, απ αυτό της παραγωγής του, της προσωπικής του παραγωγής και πάει καμιά 200αρια μέτρα παρακάτω, στο σπίτι του γείτονα, απ όπου ήρθε και το τραγούδι.
Για ξαναβάλτο, λέει προτείνοντας τη μποτίλια. 4 βαθιά σκούρα μάτια κοιτάζονται με τη ματιά του απείρου και συνεννογιώνται.
Έφτασεεεε, με επιτόπου μεταααααβολή σε χρόνο dt στρώνονται τα όνειρα τα περασμένα, τσαλαβουτάνε στο μυρωδάτο ροζέ της προσωπικής του παραγωγής και το ρουφάνε με τα χείλη εκείνης, απ τα χείλη εκείνης που ευτυχώς τη ρούφηξαν, που ευτυχώς τη γεύτηκαν τότε που τα φύλλα ήταν ακόμα πράσινα..

Γιατί όταν σου πιάνει κάτι κέντρο, τότε χρειάζεσαι ρίζα. Απ΄ τη ρίζα θα κρατηθείς για να σωθείς. Και ρίζα στον έλληνα δεν είναι ο Μόρισσον όσο και να τον αγαπήσαμε. Ούτε το ροκ όσο και να επενδύσαμε  τις υπερβάσεις μας σ΄ αυτό.
Ρίζα στον έλληνα, όποια και να ΄ναι η κουλτούρα και η τάξη που μεγάλωσε, είναι το λαικό και τις στιγμές που διαπιστώνει πως δυο πόρτες έχει η ζωή, χύνει στο γυαλί φαρμάκι, ακόμα κι αν δεν είναι οικοδόμος.
Πως αλλιώς;

[gang]

Με βρηκε παλι χαραμα  πεντε στο παρακατι
κι αληθεια δεν ξεδιψασα στην σκεψη σου ξενυχτησα
δεν με χωραει το κρεβατι.
Δεν κοιμαμαι τωρα πια τα βραδια  σβηνω στο ουισκυ τα δικα σου τα σημαδια
γεμισε η ζωη μου με καπνους απο σκοταδια
και σωρους απο πακετα αδεια.
 
Δεκαπενταυγουστος του 95.Στην θεση του συνοδηγου,σε μερσεντες με αλβανικες πινακιδες.
Η νυχτα σβυνει,διαλυεται.Οι τελευταιοι πελατες στο υπαιθριο παραλιακο σκυλαδικο σηκωνονται να γυρισουν σπιτια τους ντραλισμενοι απο τα ντεσιμπελ και τα μπομπατα ουισκια.
Ο Μακης πινει μια τζουρα,σκουπιζει το μετωπο του,παει μεσα να βρει το αφεντικο,να παρει τα συμφωνημενα φραγγα ,να γυρισουν νωρις στην Αθηνα να κοιμηθουν.
-Αντε ρε μαγκα,παμε να την πεσουμε,σου κανει ο οδηγος.
Και εσυ να σκεπτεσαι....οσα χρονια και να περασουν,οσο και να λεω πως αλλαξα και πρεπει να αλλαξω,οσο και να λες πως το κανω ετσι...εθελοντικα απο σεβασμο στο πρωην αφεντικο μου,τελικα με τιποτα δεν θα μπορεσω να ξεφυγω απο τουτο το μαγκανοπηγαδο,απο τον γορδιο δεσμο μιας ζωης σε φαυλο κυκλο.
Τελικα ενα ρεμαλι γεννηθηκα,ρεμαλι θα πεθανω,μοναχα σαν ρεμαλι μπορω να βηματιζω στους αδιεξοδους μονοδρομους τουτης της ζωης μου.
Για την μεταθανατον ζωη δεν ξερω.Ομως μαλακας ειναι ο Θεος?
-Καλως το ρεμαλι,θα σου πει,και ρε μεγαλε μολις σκεπτομουνα πως χρειαζομαι ακομα ενα ρεμαλι ,να κανει το ρεμαλι στους πεθαμενους.

[ixnografia]

μηπως κατα βαθος εχουμε ολοι μας κρυμμενα ιχνη απο 'λουμπεν'
στοιχεια??? και τα καλυπτουμε απο τον κακως εννοουμενο
'καθωσπρεπισμο' μας??
στην υγεια μας λοιπον, των "αχαριστων"!!!

Υ.Γ.  το κειμενο = εκφραστικο!!!

[sevenseas]

αλλα
και στην υγεια των ευχαριστων

σε ευχαριστω ιχνογραφια

το νικ σου με φερνει πολυ πισω
μαθητη νηπιαγωγείου και δημοτικου

να μαθαινω να ζωγραφιζω προβατακια, σπιτακια , απλα σχηματα, που μας μαθαινε η δασκαλα μας και παρεμπιπτοντως μεγαλη ζωγραφος Βασ. Μπινιώρη

γαληνιο νικ

7~