μεγαλεια.. γοριλα

[kodikas]

Εμενα σε μια γκαρσονιερα με τοιχους τσιγαροχαρτο.
Τοσο λεπτους που και μυγα να πετουσε στο διπλα δυαρακι ,σου επαιρνε τα αυτια.
Τα βραδια διαβαζα κανα βιβλιο, εβλεπα τηλεοραση, εκανα καμμιατσαρκα στο διαδυκτιο.
Τα περισσοτερα βραδια .

Εκτος από αυτά τα βραδια που οι διπλανοι ενοικοι ξεδιπλωναν τα περιεργα γουστα τους.
Το τυπος εδερνε την παρτενερ του.
Δεν ηταν το γνωστο παιχνιδι της ερωτικης θεατρικης βιας,η προσομοιωση της υποταγης που ολοκληρωνει μια φαντασιωση.
Όχι.
Το παιχνιδι (αν μπορει κανεις να το πει ετσι) ηταν ζορικο.
Σκληρο.

Ακουγα τον ηχο των χτυπηματων, τα χαστουκια, τις βρισιες, τις γροθιες που πεφτανε.
Τα ενιωθα σαν να τις ετρωγα εγω.
Ακουγα τις ικεσιες της.
Υπεφερε στα αληθεια, ικετευε οικτο, έκλαιγε με αναφιλητα πονου.
Αυτή η βια με αφηνε αναυδο.
Μετα, παντα ακολουθουσε ο βιασμος, τα βογκητα της ηδονης τους, οι λαχανιασμενες ανασες τους,
που σιγα σιγα σβυνανε.

Αυτά τα βραδια που οι διπλανοι ενοικοι ξεδιπλωναν τα περιεργα γουστα τους,
δεν υπηρχε βιβλιο, δεν υπηρχε ταινια που μπορουσε να σε αποσπασει από την παρακολουθηση του πονου,
 της οδυνης, της ηδονης, της βιας και του σεξ.
Ηδονοβλεπτικα, κρατωντας την ανασα μου, παρακολουθουσα ακαλεστος παρατηρητης
την κρυφη ζωη δυο αγνωστων.

Δεν υπηρχε ερεθισμος από αυτή την παρακολουθηση.
Το παιχνιδι περιειχε τοση πολλη πραγματικη βια, που σε παγωνε.
Ακομη και τις φορες και στο δικο μου κρεβατι υπηρχε καποια,δεν γινοταν τιποτα.
Οι διαδραματιζομενες πισω από τον τοιχο extreme σκηνες,ηταν πιο συναρπαστικες από τον δικο μας
 κανονικο ποθο.

Στο καινουριο μου σπιτι οι τοιχοι είναι χοντροι και μονωμενοι.
Αδιαπεραστοι από ηχους.
Στο καινουριο μου σπιτι οι απεναντι ποτιζουν κάθε απογευματα λουλουδια τους, οι διπλανοι εχουν κρεμασει κατι κουδουνακια
για να φοβουνται τα πουλια και οι μονοι ηχοι που ακουω τα βραδια
είναι τα αιρκοντισιον που γουργουριζουν ασθμαινοντας.


Τα βραδια διαβαζω κανα βιβλιο, βλεπω καμμια ταινια, σεργιανιζω στο διαδυκτιο, κανω ερωτα, κοιμαμαι.

Ποτε όμως δεν θα γραψω για αυτά.
Είναι φυσιολογικα.
Αλλα κι αν εγραφα, ουτε και σεις θα τα διαβαζατε.


Με συνειδηση διαπαιδαγωγιμενη από μια βιαιη καθημερινοτητα,υποσυνειδητα επιζητουμε μαζοχιστικα,
ακομα περισσοτερη βια,μεγαλυτερη αγωνια, περισσοτερη παρεκτροπη.
Εχουμε στο μυαλο μας εικονες καταστροφης και αναγαγουμε την ιδια την ζωη σε θεαμα.

Κυνηγαμε το συναρπαστικο.
Το κανονικο, το ομαλο δεν μας συγκινει.
Χρειαζομαστε ακροτητες, για να συγκλονιστουμε, να αναστατωθουμε, να βγουμε από την απαθεια μας.
Μαθημενοι σε ένα τσιρκουλο, αναζητουμε τα νουμερα που είναι τα πιο αρρωστα,
τα πιο σαλεμενα προσπαθωντας να συγκινηθουμε από το εξωφρενικο και το κραυγαλεο.
Θελουμε δολοπλοκιες, συνωμοσιες, απιστιες, μοιχιες, απειλες, φονους,
βιασμους, χριστοπαναγιες, βια ενώ η υστερια, η επιθετικοτητα, ο εκνευρισμος , η οργη εχουν γινει οικεια καθημερινη κατασταση.

Τρομαζει αυτή η αποδοχη του αδιανοητου, η κουλτουρα της βιαςπου υπαρχει παντου διαχυτη γυρω.
Τρομαζει η ανακλαστικη αποδοχη της φρικης.
Τρομαζει ο συνταυτισμος με τον αρρωστο συμπλεγματικο ψυχισμο.

Τρομαζει η διαπιστωση ότι ο ανθρωπος εχει στραφει εναντια στον εαυτο του.