ΤΑ ΠΟΙΗΤΟΣΚΕΥΆΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΑΡΑΚΟΥ

[MARAKOS]

υψιπετώντας

βάλε μπρός τους κινητήρες
κι άσε τη βροχή να πέφτει,
το διαδρομο σου κοίτα
τίποτ άλλο πιό παρέκει

λύσε φρένα και ξεκίνα
φούλαρε τις μηχανές,
παρε φόρα κι όλα εκείνα
ας την άκρη απ το χθές

τις μανέτες σου χειρίσου
σπρώξτες μπρός να ξεχυθείς,
απαγκίστρωση θυμήσου
γιατι αλλιώς θα συντριβείς

τα τραντάγματα θα νοιώσεις
το κορμί να διαπερνούνε,
και το στήθος με πιέσεις
απ τα τζί (G) που το χτυπούνε

τράβηξε λοιπόν πρός σένα
το πηδάλιο με θάρρος,
σήκωσε αργά τη μύτη
για να μή ζυγώσει ο χάρος

κοίτα πίσω σου αφήνεις
όλα αυτά που τα διαβαίνεις,
τους τροχούς σου να μαζεψεις
γιατί όλο ανεβαίνεις..

τώρα δες λιγάκι έξω
δεν υπάρχει συννεφιά,
ένας ήλιος σε προσμένει
σε μια ολόθερμη αγκαλιά

marakos


ΥΓ γραμμένο σε αεροπορική διάλεκτο απο την ολιγοετή πείρα μου πριν 40 χρόνια στα μεταγωγικά NORD ATLAS

[MARAKOS]

Αυτοί που σείουν λάβαρα

Αυτοί που σείουν λάβαρα
και προεκλογικες παντιέρες,
οι βολεμένοι των ταγών
που δεν τους πιάνουν σφαίρες,
ειναι αυτοί που προσδοκουν
ευνοιες και οφέλη
που το συμφέρον τους κοιτούν
και γι άλλους δεν τους μέλει

στις συγκεντρωσεις πάντοτε
στοιχιζονται με τάξη,
προσμενωντας οι πονηροί
το κόμμα να τους τάξει.
ομως σαν λήξει ο χαβάς
τα πάντα απαρνιούνται,
κ ευθύς σ αυτόν που νίκησε
σπεύδουν να ενταχθούνε

Μαράκος
ελευθερας βοσκής

[MARAKOS]

θάθελα ναχα δυό καρδιές

θάθελα ναχα δυό καρδιές
τη μιά να σου τη δώσω,
πριν αποδράσει η ζωή
και να στη διασώσω

θάθελα ναχα δυο ψυχές
τη μια σ εσέ να μείνει,
κι η δεύτερη εδώ στη Γή
γι άλλη φωλιά να γίνει

στη μνήμη μου δεν ξέφτισες
ούτε και στην ψυχή μου,
και σαν θα φθάσει η ώρα μου
θαρθω και γω καλή μου

κι εκεί θα περιμένουμε
μια άλλη ψυχή μεγάλη,
αυτή που με συντρόφεψε
στο μαύρο μου το χάλι

τότε κι οι τρεις θα γίνουμε
αδέρφια με τα αστέρια,
και θα λουστούμε με το φως
στα ουράνια λημέρια

Μαράκος

ΥΓ αφιερωμένο στη μνήμη της πρώτης μου συζύγου (1954-1999)
(σαν αποψε 26-11-99 ωρα 20.00 έφυγε για τ αστρα)

[MARAKOS]

Ο ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ

πάρε χαρταετέ εκεί ψηλά
αγάπες κι όνειρα κρυφά
στα σύννεφα άγγιξε τα,
κι ύστερα κοίταξε καλά,
κι αν δεις πως είν απατηλά,
να μη διστάσεις, πέταξε τα.

όνειρα, όνειρα τρελά
μόνο εσύ μπορείς να ταξιδέψεις,
κι από του σπάγκου την ουρά
να τα λικνίσεις απαλά
και να τα ξεμπερδέψεις.

πάρε χαρταετέ εκεί ψηλά
αγάπες κι όνειρα τρελά
χόρεψτα στον αγέρα,
κι αν τύχει βγουν αληθινά
νανούρισε τα απαλά
και τράβα παρα πέρα.

Μαράκος

[MARAKOS]

σαν θάρθει η ώρα μου να φύγω

σαν θάρθει η ώρα μου να φύγω
μην αναρωτηθείς αν σε αγάπησα πολύ,
μη ψηλαφίζεις μνήμες ούτε καν για λίγο
ούτε ένα δάκρυ να κυλίσει απ την ψυχή

μόνο την τέφρα μου στη θάλασσα να ρίξεις
και ένα βότσαλο να πάει στα βαθιά,
και χαμογελαστά στο σπίτι να γυρίσεις
και να ξεχάσεις πως υπήρξα αληθινά

σαν θαρθει εκείνη η ώρα που θα φύγω
στη λήθη ν αποθέσεις το κοινό μας χθες,
και μη νοιαστείς στο πού θα πάω ,ή τι θα γίνω
καινούργια ρότα χάραξε και άλλο ταίρι βρες

η μοναξιά είναι σκληρή για τους ανθρώπους
δεν θαθελα να νοιώσω την καρδιά σου μοναχή,
βρες δύναμη και βάλε νέους στόχους
και κάνε ένα ξεκίνημα και πάλι απ την αρχή

Μαράκος

[MARAKOS]

μέσα από θείο όνειρο

μέσα από θείο όνειρο
που άσβεστο μου μένει,
μαζί συνταξιδέψαμε
ήλιε μου σ άλλα μέρη

αφήνοντας ξοπίσω μου
σκιές ψυχοπλακώστρες
μου φώτιζες στο δρόμο μου
κακοτοπιές καμπόσες

μου έδειξες τις ομορφιές
που η φύση έχει σπείρει
και ήπια με τις χούφτες μου
νερό χωρίς ποτήρι

είδα βουνά πανύψηλα
κοιλάδες και γιοφύρια
και της πλανεύτρας μάνας γης
κάθε λογής στολίδια

μύρισα χώμα της ζωής
που σπόρους νανουρίζει
και ψέλλισα ευχαριστώ
στη μοίρα για ότι ορίζει

τώρα πια που βασίλεψες
και το σκοτάδι πέφτει,
θέλω να πω ευχαριστώ
στο φως σου που μου στέκει

Μαράκος

[MARAKOS]

σήκω ραγιά την κεφαλή

σήκω ραγιά την κεφαλή
και πάψε πια το θρήνο,
παλικαριά θέλει η ζωή
κι όχι σκυφτό κολίγο

θέλει λεβέντες κι ήρωες
στις απειλές κωφεύει,
κι απ τη δική σου τη μεριά
αντίσταση προσμένει

ζώσου λοιπόν στα άρματα
και πες στους αφεντάδες,
πως δεν εκίοτεψες μωρέ
δεν κάνεις τεμενάδες

ήρθ ο καιρός για λευτεριά
το Ρήγα ας θυμηθούμε,
μπορεί να τον «χαλάσανε»
όμως οι αγώνες ζούνε

σήκω ραγιά την κεφαλή
και πες τους «μη παρέκει»,
απόκτησε ξανά φωνή
και φέρσου όπως πρέπει

τίποτα δεν χαρίζεται
μα μόνο κατακτιέται,
το Σούλι πάλι ξαναζεί
δεν σβήνει δεν ξεχνιέται

Μαράκος