ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ

[PoiSoN_GiRL]

θαλασσα σκια

θαλασσα σκια
μαγεμενη αδελφη του ηλιου
παρε με αγκαλια
να απολαυσω το φιλι του δικαιου
Εδωσα πολλα
για να πλασω εναν ηρωα
πλεω στ' ανοιχτα
η καρδια μου αλλο πονο
δε χωρα

[PoiSoN_GiRL]

καρμα

Ξεκινω με τη γροθια
και αφηνομαι στο χαδι
μια γυναικα μου μιλα
δεν ανηκω στο σκοταδι
και θα φυγω ενα πρωι
να μαζεψω ανεμωνες
της ψυχης μου το γιατι
στους ατελειωτους χειμωνες
την εικονα αυτη περνω
στην επομενη ζωη μου
σ'ενα καρμα ανοιχτο
περιμενω τη στιγμη μου
την εικονα αυτη κρατω
χρωματιζω τη ψυχη μου
με ολογραμμα χρυσο
ξαναπεφτω στη σιωπη μου
μ' ενα φιλο μου μετρω
δευτερολεπτα της πιστης
εχεις δυναμη εχεις καιρο
και παλευεις για να ζησεις

[PoiSoN_GiRL]

Κατάψυξη

Κάπως έτσι λήγει η ιστορία για τους δύο
κοιτάζω πίσω και χάνεσαι στον τοίχο
ήθελες ένα βράδι και ήθελα για πάντα
την έπαθα πάλι, αυτός είναι ο πόνος του βλάκα
σαν πολαρόιντ πεταμένα στην έναστρη νύχτα
μονολογείς και καταστρέφεις της αγάπης τα δίχτυα
κι εκεί που ήθελα τόσα, τώρα δε θέλω τίποτα
επιστρέφω σ' εμένα, αλλά σκέφτομαι εσένα
κι ούτε το σπίτι με χωράει, ούτε η ψυχή μου
γιατί θέλω την αγάπη σου, θέλω πίσω τη ζωή μου
σαν ένα κύμα μεγάλο σκάω πάνω στα βράχια
νιώθω πώς θα ήταν το μέλλον και πνίγω τα δάκρυα
πόσες φορες είπα κρίμα γιατί θα είμασταν ωραία
κοιτάζω ψηλά το φεγγάρι γιατί δεν έχω παρέα
οι μηχανές του καφέ θαμπώνουν τις νύχτες
τυχαία ζευγάρια στους δρόμους, στις πίστες
αλλάζουν τηλέφωνα και χάνονται οπουδήποτε
όταν είσαι έτσι, μπορείς να κάνεις οτιδήποτε
αυτή είναι η περίληψη ενός μεγάλου βιβλίου
και η κατάληξη ενός ερωτικού αστείου

Ευτυχώς κρατάω τη γλώσσα μου τρυφερή
να δεχτώ πως με την άλγεβρα η ζωή είναι απλή
ψέματα! - τα αισθήματα πληρώνονται ακριβά
χωρίς εσένα τα μάτια μου νιώθω βαριά
κι όπου πάω με πνίγει η αθλιότητα
το φως της τηλεόρασης, το απόλυτο τίποτα
το χάος των δρόμων, πάνω και κάτω
αυτά που πατάω με παίρνουν από κάτω
ήθελες μόνο μια νύχτα κι ήθελα για πάντα
την έπαθα πάλι, αυτός είναι ο πόνος του βλάκα
κι αν την ξαναπάθω το ξέρω πώς θα γίνει
ο ένας θα τρέχει και ο άλλος θα πίνει
βρώμικη νύχτα, είμαστε δύο
απ' το σκοτάδι μού γελάει το ανοιχτό ψυγείο
το γάλα, τα αυγά, το ψωμί και το μέλι
αν μπω στην κατάψυξη θα βρω ένα αστέρι
αυτό είναι για σένα
με αγάπη από μένα

[PoiSoN_GiRL]

Κιβώτιο

Στραπατσαρισμένα πρόσωπα
μέτωπο με μέτωπο
χρειάζομαι τώρα τη δική σου βοήθεια
για να σωθώ
να πετάξω απ' το δικό μου κιβώτιο

Τα μάτια του κόσμου μ' έχουν καρφώσει
οι άμυνές μου μ' έχουν προδώσει
κοίταξέ με, κοίταξε
δώσ' μου λίγο απ' αυτά που πετάς
δώσ' μου πιο λίγο απ' αυτό που ζητάς

Τα βήματά σου χάνονται στα βήματα των άλλων
αυτή η εποχή θα ήταν κάτι παραπάνω
αν εσύ κι εγώ, εσύ κι εγώ, εσύ κι εγώ...

Λίγο απ' τη δική μας δύναμη θέλει
η αλλαγή του πόνου σε μέλι
και το πουλί απ' το κλουβί θα πετάξει
πάνω απ' τα σύρματα
πάνω απ' του κόσμου την τάξη

Είμαστε τόσο κοντά
κι όμως νιώθω πως με φοβάσαι
θα επιβιώσω μέσα απ' την απόρριψη
είδα το χαρτί με την αλήθεια
πάνω γραμμένη, σχεδόν πεταμένη
κοίταξέ με
εκεί που δείχνει το χέρι
εκεί θέλω να πάω
εκεί που φτάνουν τα μάτια μου
εκεί θέλω να πάω

Τα βήματά σου χάνονται στα βήματα των άλλων
αυτή η εποχή θα ήταν κάτι παραπάνω
αν εσύ κι εγώ, εσύ κι εγώ, εσύ κι εγώ...

Λίγο απ' τη δική μας δύναμη θέλει
η αλλαγή του πόνου σε μέλι
και το πουλί απ' το κλουβί θα πετάξει
πάνω απ' τα σύρματα
πάνω απ' του κόσμου την τάξη

Λίγο απ' τη δική μας δύναμη θέλει
η αλλαγή του πόνου σε μέλι
και το πουλί απ' το κλουβί θα πετάξει
πάνω απ' τα σύρματα
πάνω απ' του κόσμου την τάξη

Λίγο απ' τη δική μας δύναμη θέλει
η αλλαγή του πόνου σε μέλι
και το πουλί απ' το κλουβί θα πετάξει
πάνω απ' τα σύρματα
πάνω απ' του κόσμου την τάξη

Λίγο απ' τη δική μας δύναμη θέλει
η αλλαγή του πόνου σε μέλι
και το πουλί απ' το κλουβί θα πετάξει
πάνω απ' τα σύρματα
πάνω απ' του κόσμου την τάξη

[PoiSoN_GiRL]

Λιγότερο απ' αυτό

Σαν τα παιχνίδια η ζωή σου γυρνά,
απελπισμένα, μια τροχιά μυστική
πού και πού ο χρόνος σταματά
νόμιζες πως θα κρατούσε,
μα ήταν μόνο ένα φιλί

Τα βήματά σου χάνονται στα βήματα των άλλων
αυτή η εποχή θα ήταν κάτι παραπάνω
αν εσύ κι εγώ ήμαστε μαζί

Σαν τα παιχνίδια η ζωή σταματά
κι αυτό που ένιωσα μαζί σου μια στιγμή
βρήκε καταφύγιο στην καρδιά
με όλα αυτά που πέταξες
σε κάποιου δρόμου τη στροφή

Τα βήματά σου χάνονται στα βήματα των άλλων
αυτή η εποχή θα ήταν κάτι παραπάνω
αν εσύ κι εγώ ήμαστε μαζί

Τα βήματά σου χάνονται στα βήματα των άλλων
αυτή η εποχή θα ήταν κάτι παραπάνω
αν εσύ κι εγώ ήμαστε μαζί

[PoiSoN_GiRL]

Με θέλεις, χωρίς εσένα

Το τέλος της παράκαμψης
κοίταξε πόσα αυτοκίνητα επιστρέφουν κι έρχονται
καθώς αφήνουμε τα σύρματα πίσω μας
οι μάρκες τους εκτοπίζουν τις λέξεις μας
στέκομαι στο έδαφος
μα δε με θέλεις
χωρίς εσένα, θα είμαι πιο μπροστά από σένα
δεν έχω τίποτα να σου δώσω
κι είναι τόσο δύσκολο να σου εξηγήσω
περισσότερο από κάθε άλλη φορά
γιατί μου αρέσουν τα εργοστάσια
κάθε φορά που κοιτάζω εσένα
ένα ταξίδι από τα γόνατα ως τα δάχτυλα
η αντανάκλαση της σύγχυσης
οι μέρες και τα ισόμετρα πέταλα
η ανακάλυψη του οίκτου
σαν αεροπλάνο πετά και μας εγκαταλείπει
[η χαρά ποτέ]
κι αν δεν ήταν τόσο ωραία εδώ
θα μπορούσα να έρθω μαζί σου
μα έχω βαρεθεί να σου ζητώ συγγνώμη
κι είναι βέβαιο πως δε μπορώ ν' αλλάξω
γιατί ο κόσμος είναι μια χούφτα από εκατομμύρια μόρια
κι η κατανόηση δείχνει ν' αργοπεθαίνει
λεπτό με το λεπτό
αστέρι μ' αστέρι
δορυφόρο με δορυφόρο
δώσ' μου τα χέρια σου
κράτησε μακριά τα ψέματα
χάρισέ τα σ' αυτούς που μπορούν να σε πιστέψουν
θέλεις ν' ακούσεις τόσα πολλά
κι εγώ θέλω να κλάψω
να κοιτάξω το χώμα σαν τη μόνη αλήθεια
σε σκέφτομαι
μέσα από σένα είδα εμένα
τη στρογγυλή άκρη της Γης
την απέραντη ακινησία που επεκτείνει την απόσταση
κι εξαλείφει το φως

[PoiSoN_GiRL]

μεσα μου

Η ζωη με λαθη φτιαχνει
της ψυχης μας τα στολιδια
ενας ανεμος με ψαχνει
και με βρισκει να κρατω τα ιδια
Οταν φτασω εκει που θελω
το κενο θα ζωγραφισω
σ' ενα ποιημα ξεχασμενο
με μια ανασα σου βαθια θα ζησω ...
θα σβησω
το χαμογελω χαριζω
την αληθεια ξαναγγιζω
παλι μεσα μου
σ' αλλο ενα βιβλιο γραφω
λογια που' χα φυλαγμενα
μεγαλωντας θα μαθω
να πιστευω δυνατα σε μενα
στη στροφη αυτου του δρομου
εχω κλαψει για το χθες
κι οταν σ' εψαχνα χανομουν
σε μια απο τις νυχτες τις θολες

[PoiSoN_GiRL]

μια αγαπη μικρη

αποψε η αγαπη μας θα γινει ενα τραγουδι
στα αστερια θα φτασει εκει ψηλα
ζωης λευκο λουλουδι
μη με ρωτας γιατι πονω
τα ματια σου οταν κοιταζω
βαθια κρυμμενο μυστικο
το βλεμμα σου φορω και αλλαζω
πιστεψα και αφησα για αλλη μια φορα
την φωτια της ψυχης να μ' αγγιξει ξανα
με πραγματα λογια δικα μας μοναδικα
μιας αγαπης μικρης η βροχη ξεκινα
μην σταματας
στα ονειρα μας ερχεται τα δεινει και τα περνει
δεν ξερω αν θα αντεξουμε σ αυτο το κατι που μας δενει
το χερι μου στο στηθος χαραζει μια αληθεια
στο βαθος του οριζοντα ο ερωτας δεν γινεται συνηθεια
πιστεψε και αφησε για αλλη μια φορα
την φωτια της ψυχης να σ' αγγιξει ξανα
με πραγματα λογια δικα μας μοναδικα
μιας αγαπης μικρης η βροχη σταματα
μην σταματας
να  μ' αγαπας μην σταματας
να μ'αγαπας
να μ'αγαπας
μην σταματας

[PoiSoN_GiRL]

Μικρό αγόρι

Μάνα!

Μικρό αγόρι, πάλι τρέχεις μόνο
πιο γρήγορα απ' το μυαλό, πιο γρήγορα απ' το νόμο
σ' ένα κόσμο που στροβιλίζεται αδιάκοπα
σε μια κούρσα από κουρασμένα άλογα
είναι τόσο εύκολο κάποιος να σκοτώσει
όλα αυτά που πιστεύεις, όλα αυτά που έχεις νιώσει
κανένας στα σχολεία δε σου έμαθε τίποτα
κι απ' τα τελευταία θρανία χάζευες τα σύννεφα
απ' το σημείο αυτό με οδηγείς σε μια παραλία
κι ανοίγει η σκέψη μου σαν αεροφωτογραφία
είναι αυτή η σιωπή που πάντα μισούσε τις λέξεις
η εμπειρία τού να πέφτεις σ' ένα κώμα χωρίς σκέψεις
από ένα τηλεσκόπιο φέρνεις κοντά ένα πλανήτη
και βλέπεις μια έρημο όπου κανείς δεν έχει σπίτι
πες μου Μ. Δέλτα, τι είναι αυτό που τους αξίζει
δύναμη, Βήτα, Δέλτα, Πι
το τελευταίο χτύπημα, το τελευταίο χτύπημα
το τελευταίο χτύπημα, το οριστικό χτύπημα

Μάνα!

Μικρό αγόρι, πάλι τρέχω μόνος
πιο γρήγορα απ' το μυαλό, πιο γρήγορα απ' το νόμο
ενώ μέσα στο κρύο άλλος ένας περιμένει
την αγάπη, τον οίκτο, ένα ξένο παντελόνι
όλοι είμαστε από σάρκα και αίμα
μα υποκρινόμαστε αγαπώντας περισσότερο το ψέμα
κι αυτή η φωτιά που μέσα μας ανάβει
μας σβήνει στη σιωπή και στο χώμα μάς θάβει
είναι ένας τρόπος να μεγαλώνουν οι πόλεις
οι ταξικές διαφορές, ο ρατσισμός και οι φόροι
χωρίς να το ξέρουμε είμαστε δεμένοι
σ' ένα σύστημα που κανείς δεν καταλαβαίνει
μα δε θα 'μαι για πάντα κοινωνικό μηδέν
εκεί με κατέταξες, πιο κάτω με πέταξες
όμως αυτός είναι ο καιρός μου, τώρα ξέρω τι θέλω
ένα μαύρο τριαντάφυλλο και τη δύναμη για να παλεύω

Μάνα!

Μικρό αγόρι, πάλι τρέχεις μόνο
πιο γρήγορα απ' το μυαλό, πιο γρήγορα απ' το νόμο
απ' την καρδιά μου τώρα φεύγουν τα λόγια
κι αντλώ δύναμη απ' τα γρήγορά μου πόδια
είναι το φως που κοιτάς όταν η ζωή περνάει
Στέρεο Νόβα είναι η νέα τάξη που χτυπάει
τώρα που η ιστορία καίει σαν πυρωμένο σίδερο
κοιτάζω πέρα το μεγάλο μαύρο σύννεφο
απ' το σημείο αυτό με οδηγείς σε μια παραλία
κι ανοίγει η σκέψη μου σαν αεροφωτογραφία
είναι αυτή η σιωπή που πάντα μισούσε τις λέξεις
η εμπειρία τού να πέφτεις σ' ένα κώμα χωρίς σκέψεις
από ένα τηλεσκόπιο φέρνεις κοντά ένα πλανήτη
και βλέπεις μια έρημο όπου κανείς δεν έχει σπίτι
πες μου Μ. Δέλτα, τι είναι αυτό που τους αξίζει
δύναμη, Βήτα, Δέλτα, Πι
το τελευταίο χτύπημα, το τελευταίο χτύπημα
το τελευταίο χτύπημα, το οριστικό χτύπημα
το τελευταίο χτύπημα, το τελευταίο χτύπημα
το τελευταίο χτύπημα, το οριστικό χτύπημα

[PoiSoN_GiRL]

Να με θυμάσαι

Στα μάτια παίζει τ' άστρο της αυγής
ο ήλιος πλένει τ' όνειρο της γης
πλατύ ποτάμι η αγάπη και βαθύ
κουράστηκε και πάει να κοιμηθεί

Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας;
να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς
σου κλέβει η ανατολή πικρό φιλί

Στα χείλη καίει πικρό μικρό φιλί
ποιο μακρινό ταξίδι σε καλεί;
θα φύγεις, ξέρω
[άσπρο πουλί,
παραμονεύει λησμονιά]

Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας;
να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς
σου κλέβει η ανατολή πικρό φιλί

[PoiSoN_GiRL]

Σε θέλω
 
Σε θέλω κι έχω κουραστεί
τους ίδιους τοίχους να κοιτάω
εγώ που σε είχα εμπιστευθεί
πάνω σε κρίσιμη στιγμή
τώρα [κλεφτά] σε συναντάω

Αλλιώς το είχα φανταστεί
κι αλλιώς το πράγμα μού προκύπτει
το σχέδιο δε με καλύπτει
μα εγώ σε θέλω κι έχω τόσο κουραστεί
αλλιώς το είχα φανταστεί

Ένας καφές της Κυριακής
ό,τι απαιτώ απ'τη ζωή σου
περνάω φάση τραγική
να μπαίνει βάση λογική
στις συναντήσεις μου μαζί σου

Αλλιώς το είχα φανταστεί
κι αλλιώς το πράγμα μού προκύπτει
το σχέδιο δε με καλύπτει
μα εγώ σε θέλω κι έχω τόσο κουραστεί
αλλιώς το είχα φανταστεί

[PoiSoN_GiRL]

Το παζλ στον αέρα


Μερικές φορές τις νύχτες περνάς σε κλειστά κλαμπ της συμφοράς
νιώθεις πως είσαι ανασφαλής
σε κάθε κατάχρηση επιρρεπής
σπρώχνεις ανθρώπους για να περάσεις
και διώχνεις τις σκέψεις για να μην κλάψεις
αλήθεια, πώς είναι μια καρδιά από γυαλί
και κάποιος που χάνεται από στιγμή σε στιγμή
είμασταν ίδιο κι όμως έχεις αλλάξει
φαίνεται βαρετό μα τώρα πια δεν πειράζει
μιας και κάθε αγάπη σβήνει σα φλόγα
κι εσύ κρατάς ένα κερί μέσα στη μπόρα
ή ένα τιμόνι που στρίβει δεξιά κι αριστερά
στο σταυρό της Λένορμαν ή ένα κακόφημο σινεμά

Μια ζωή που κοστίζει κάθε μέρα πιο ακριβά
υλικά, ζωτικά, συναισθηματικά
και τώρα πάλι ένας σκύλος κόβει βόλτες εδώ
με κρύβει μια βιτρίνα κι ένα φορτηγό
και θέλω χίλια ακόμα χέρια να σου δείξω τι θέλω
και χίλια μάτια για να βρω αυτό που δεν ξέρω
τώρα που τα φώτα σε δείχνουν πιο ξένο
κι όλα σταματούν για να περάσει ένα τρένο
και το μόνο που θέλω είναι να κοιμηθώ
μαζί με σένα που νοσταλγώ
σφίγγοντας το σώμα σου στην αγκαλιά μου
ή να γίνω μια ακρίδα στα γόνατά σου
γιατί αισθάνομαι άσχημα όπως κι εκείνη την ημέρα
που διαλύθηκε το παζλ στον αέρα

Τι είναι μια ανάμνηση στ' αλήθεια;
μια μεγάλη σκιά που χάνεται στη νύχτα
εκεί είναι κάποιος που ποθούσε το θρόνο
κι από τότε που κάθησε αισθάνεται μόνος του
είναι ένα σημείο που για όλα φταίω εγώ
μια γάτα, ένας σκύλος κι ένα ορφανό μωρό
η δύναμη που αντλούμε απ' τα όνειρα
για να εξηγήσουμε παράξενα φαινόμενα
τον κοσμικό οργασμό και τα ψώνια που κάνουμε
αυτούς που μας πλησιάζουν κι αυτούς που μας αφήνουνε
στη μέση μιας πλατείας, στην άκρη ενός σταθμού
στο σταυρό του νότου ή στη θέση ενός αυγού
θα 'θελα να 'μουν πάνω σου κι όλα να μ' αρέσουν
να μου ψιθυρίζεις πως αυτές οι μέρες θα περάσουν
γιατί αισθάνομαι άσχημα όπως κι εκείνη την ημέρα
που διαλύθηκε το παζλ στον αέρα

[PoiSoN_GiRL]

Το ταξίδι της φάλαινας


Ζεστό καλοκαίρι, κρατάς ακόμα
κίτρινο αέρα φυσάει ένα μεγάλο στόμα
απ' το ραδιόφωνο οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή
ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή
ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας
έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας
οι φτωχοί ξέρω πως είναι περισσότερο φτωχοί
κι οι πλούσιοι βαριούνται την τρελή τους ζωή
μέσα από έντυπα μας καλούν να ζήσουμε μια άλλη ζωή
μα είναι ζωή αυτή;
όταν μια οικογένεια ζει μ' ένα μισθό εκατό χιλιάδες
οι τύραννοι χαϊδεύουν κοιλιές μεγάλες
και δεν είναι μόνο αυτό, μας κυνηγούν χιλιάδες μάρκες
έξτρα φόροι, έξτρα Φ.Π.Α., έξτρα σκατά
κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά
και κανείς δε διακινδυνεύει
η αγάπη μάς διαφεύγει
κι αντί γι' αυτό ψιθυρίζουμε διαφημίσεις
χρησιμοποιούμε το σεξ για ν' αποφύγουμε τις σχέσεις
κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες

Σαν κατεψυγμένα κρέατα πουλιούνται τα πρότυπα
ταυτιζόμαστε με ήρωες κι αλλάζουμε πρόσωπα
πολύ αργά καταλαβαίνουμε πως ήταν σα μια στύση που πέφτει
ένα εκατομμύριο στερεότυπα που δεν έχουν πια καμιά γεύση
με κάνουν ν' απορώ πώς στεκόμαστε αδιάφοροι στο ψέμα
γιατί χάνουμε χρόνο όταν μέσα μας τρέχει το αίμα
σαν οδοντόπαστες λιώνουμε μπροστά απ' την τηλεόραση
κοιτάμε εικόνες έχοντας χάσει την αρχική όραση
κοιτάζοντας τα ιδρωμένα πρόσωπα κάθε γλείφτη
καθαρίζουμε φρούτα για να διατηρούμε την αργή μας σήψη
καθαροί στρέιτ γιάπις διασχίζουν λεωφόρους
περήφανα στήνουν το μέλλον με δικούς τους όρους
σαν έξυπνοι βλάκες φέρνουν τη ντροπή της εκπαίδευσης
κι από μια περιστρεφόμενη θέση καμαρώνουν γι' αυτή τη δικαίωση
το 2000 η μόδα θα τους θέλει ντυμένους με δερμάτινα
πιο γυμνασμένους
να κυβερνούν κατώτερα όντα άτιμα
κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες

Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει
ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ' έχει πληγώσει
ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα
κατά βάθος λυπάται μα δε βλέπει και την ώρα που η ζωή του θ' αλλάξει
όταν τ' αεροπλάνα πετάνε
η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε
είναι τρομέρο το θέαμα
η αίσθηση αυτή ότι πετάς
δεν έχω άλλη εκλογή
ένα κίτρινο ταξί περιμένει
φυσάει, θα χειμωνιάσει
δύο ώρες και ξημερώνει
συννεφιασμένη Κυριακή
πρώτη μέρα του χειμώνα
σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους αυτού του αιώνα
απ' το δεξί καθρεφτάκι ο κόσμος μένει πίσω
ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω
να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο
να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο
κουλουριασμένοι σα μπάλα να εκτοξευθούμε
μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε
κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ...