Το Πάθος !

[pixie]

'Οταν θ' αρχίσω να δακτυλογραφώ αυτό το κείμενο, η αθωότητά μου θα έχει τελειώσει...

Από πέρυσι τον Σεπτέμβρη δεν έκανα τίποτα άλλο απ' το να περιμένω έναν άντρα... Να μου τηλεφωνήσει και ναρθεί σπίτι μου...
'Ολη η συμπεριφορά μου στις υπόλοιπες δραστηριότητές μου ήταν πλαστή.
Οι μόνες πράξεις όπου ενεργοποιούσα τη θέλησή μου, την επιθυμία μου για κάτι τι που θα πρέπει να είναι η ανθρώπινη νοημοσύνη, είχαν όλες κάποια σχέση μ΄αυτόν τον άνθρωπο.
Ήμουν δοσμένη ολόκληρη μονάχα σε κείνη τη στιγμή, η εγγύτητα της οποίας με πλημμύριζε πάντοτε με έναν τρόμο, δέος δίχως όνομα, που θ' άκουγα το αυτοκίνητό του να φρενάρει, τα βήματά του στο τσιμεντένιο κατώφλι..

Η μόνη αδιαμφησβήτητη αλήθεια ήταν ορατή όταν κοίταζα το σεξ του.
Κι αμέσως μόλις έπεφτα σ' αυτή την κατάσταση, παραγόταν μέσα στο μυαλό μου ένας σπασμός ευτυχίας. Είχα την εντύπωση ότι εγκαταλειπόμουν σε μια ευχαρίστηση σωματική, λες και ο εγκέφαλος, κάτω απ΄την εισροή των ίδιων εικόνων, των ίδιων αναμνήσεων, θα μπορούσε να ικανοποιείται, σαν ένα σεξουαλικό όργανο παρόμοιο με τα άλλα..
Τον ένιωθα συνεχώς δίπλα μου.. 'Ηθελα με όλες μου τις δυνάμεις να θυμάμαι το σώμα του από την κορφή ως τα νύχια. Κατάφερνα να δω με ακρίβεια τα γαλαζοπράσινα μάτια του, την καμπύλη των ώμων του. Αισθανόμουν τα δόντια του, το εσωτερικό του στόματός του, το σχήμα των μηρών του, την αίσθηση της επιδερμίδας του και μικρές βελονίτσες τρυπούσαν το κορμί μου..
Μια φορά ξαπλωμένη μπρούμυτα έφτασα σε οργασμό και μού φάνηκε πως ήταν ο δικός του οργασμός...

'Εχω φυλάξει χωρίς να το πλύνω ένα ποτήρι από το οποίο είχε πιεί.
Μόλις έφευγε δεν συγύριζα αμέσως..
Παρατηρούσα το γεμάτο σταχτοδοχείο, τα ρούχα, τα διασκορπισμένα στο διάδρομο εσώρουχα, το δωμάτιο, τα σεντόνια που σέρνονταν στη μοκέτα.
Θα ήθελα να διατηρούσα αυτήν ακριβώς την ακαταστασία, όπου το κάθε αντικείμενο σήμαινε μία χειρονομία, μία στιγμή, που συνέθετε έναν πίνακα που την δύναμη και την οδύνη του δεν θα φτάσει ποτέ, στα δικά μου μάτια, κανένας πίνακας άλλος σε καμία πινακοθήκη!
Φυσικά δεν πλενόμουν εκείνη τη μέρα για να διατηρήσω το σπέρμα του..

Λογάριαζα πόσες φορές είχαμε κάνει έρωτα. Βυθιζόμουν σε μια κατάσταση νάρκης όπου είχα την αίσθηση πως κοιμόμουν μέσα στο δικό του σώμα.
Την επομένη ζούσα μέσα σε μία χαύνωση, όπου μετασχηματιζόταν ατέλειωτα ένα χάδι του, επαναλαμβανόταν κάθε ερωτική λέξη που είχε προφέρει..
Μετράω πιά τον χρόνο αλλιώτικα, με όλο μου το σώμα..


Από το βιβλίο της ΑΝΝΙ ΕΡΝΩ

[pixie]

Το ''Πάθος'' [ Passion simple ] είναι ένα λιτό αλλά φλογερό μανιφέστο για το δικαίωμα της γυναίκας στον έρωτα, στην πιό συνειδητή απόλαυση ενός άλλου κορμιού. Η Ερνώ μας παρουσιάζει τα συμπτώματα ενός πάθους ολοκληρωτικού, που βιώνεται στο παρόν, χωρίς μέλλον, χωρίς περιττές υπεκφυγές. Η γραφή της είναι γυμνή, μόνο στολίδι η ειλικρίνειά της...
 

''Εκείνο το καλοκαίρι, είδα για πρώτη φορά μία ταινία πορνό στην τηλεόραση, στο Κανάλι +. Η συσκευή μου δεν έχει αποκωδικοποιητή, οι εικόνες στην οθόνη ήταν θολές, ένας παράξενος θόρυβος αντικαθιστούσε την ομιλία, χαλάζι, παφλασμός, ένα είδος άλλης γλώσσας γλυκιάς κι αδιάκοπης.

Διακρινόταν η σιλουέτα μιάς γυναίκας με ζαρτιέρες και κάλτσες, ένας άντρας. Η ιστορία ήταν ακατανόητη, δεν μπορούσες να προβλέψεις το παραμικρό,χειρονομία ή πράξη.
Ο άντρας πλησίασε τη γυναίκα. Υπήρξε ένα γκρο πλαν, το φύλο της γυναίκας εμφανίστηκε ευδιάκριτο μέσα στα χιόνια της οθόνης, κατόπιν το φύλο του άντρα σε στύση, καθώς γλιστρούσε μέσα σ'εκείνο της γυναίκας.
Για ένα διάστημα πολύ μικρό, το πήγαινε - έλα των δύο οργάνων συνεχίστηκε κάτω από διάφορες γωνίες. Το πέος ξαναφάνηκε μέσα στο χέρι του άντρα και το σπέρμα σκορπίστηκε στη κοιλιά της γυναίκας..

Εθίζεται ασφαλώς κανείς σ' αυτό το θέαμα, η πρώτη φορά αναστατώνει!
Αιώνες και αιώνες, εκατοντάδες γενεών και μονάχα τώρα μπορούμε να το δούμε αυτό, ένα γυναικείο κι ένα ανδρικό όργανο να ενώνονται, το σπέρμα - κάτι που κάποτε ήταν αδιανόητο να κοιτάξεις δίχως σχεδόν να πεθάνεις - έγινε τόσο εύκολο να το δεις, όσο και μία χειραψία!''


Μου φάνηκε ότι το γράψιμο όφειλε να τείνει εκεί, σ' αυτήν την εντύπωση που προκαλεί η σκηνή της σεξουαλικής πράξης, αυτήν την αγωνία κι αυτό το θάμπος, μία αναστολή της ηθικής κρίσης...

[pixie]

Ήρθες πάλι! Τι θέλεις από μένα? Φύγε, φύγε.. Στο πρόσωπό σου βλέπω την κόλαση ν' απλώνει τα μαύρα πέπλα της, να μ' αγκαλιάζουν και να με πνίγουν άσπονδα! Σε γνώρισα περισσότερο απ' όσο γνωρίζεις εσύ τον εαυτό σου. Όλα τα έχεις πάρει από πάνω μου και στα στήθια μου άφησες πίκρα, ερημιά, σκοτάδι, πόνο. Τώρα έρχεσαι, μετά το κακό που μου 'κανες, να με σώσεις.

Χα! Άνθρωπε, που έχεις όλα τα συστατικά της καταστροφής! Και τα προσφέρεις με τους πιο πονηρούς μηχανισμούς σου. Μηχανισμούς, που θα τους δεις στο σπίτι σου, στην αυλή σου, στην κοινωνία, όπως τη λέτε, που οδηγούν στο μάταιο!
Έχεις επιστρατεύσει το διάολο, τον ερωτεύεσαι, συνεργάζεσαι μαζί του και τον έχεις υποτάξει στις ανήθικες αξιώσεις σου. Φύγε! Είσαι ο φονιάς μου. Είσαι ο δολοφόνος μου! Είσαι εσύ που μεταβάλεις το φως σε μόνιμη δύση. Δύση, που κρύβει τον ήλιο και χύνει παντού άπλετα το σκοτάδι.
Για να φυτεύεις, εσύ, τις αράχνες του τρόμου και του Άδη. Και μεταβάλεις τα ίδια σου παιδιά σε άρματα.

Φοράς τα μαύρα σου και στάζεις αίματα. Τα ίδια σου παιδιά τα κάνεις θύματα. Και για να κάνεις τα εγκλήματά σου πιο εύκολα και προσιτά, μεταβάλλεις το πικρό σε γλυκό, το μαύρο σε άσπρο, το ζωντανό σε νεκρό. Να, όπως τώρα βρίσκομαι εγώ και μου δίνεις το χέρι απλόχερα. Ένα βρώμικο χέρι, που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα στιλέτο. Για να νιώσω ακόμα μια φορά την κρυάδα του και να φορέσω το μανδύα του χάρου.

Φύγε, σου λέω, φύγε! Σε μισώ, όσο και τη ζωή μου. Αλλά, μια και ήρθες, κάτσε να σου πω λίγα απ' τη ζωή μου. Στα στερημένα από αίμα φύλλα της καρδιάς τα έχω κρυμμένα. Είναι, ξέρεις, τα δικά μου ευαγγέλια και τα δικά μου μαχαίρια. Χυμένα στα δικά σου καμίνια και σφυρηλατημένα απ' τα δικά σου σφυριά. Κι είναι, ξέρεις, απ' τα πιο ικανά όπλα να χτυπήσω. Για να κάνω ότι κανείς ως τώρα δεν τόλμησε να κάνει: να χτυπήσω εσένα, που ως θεατρίνα στέκεις μπροστά μου και τάζεις.
Μόνο τάζεις, απραγματοποίητα.

Οι ιστοί, που εσύ ύφανες, υφάντρα του τρόμου, δε σ' αφήνουν πλέον να δεις το φως. Βλέπεις μόνο σκοτάδι κι αυτό μου προσφέρεις και τώρα. Να φύγεις και να μην ξανάρθεις! Δεν ξέρω την άλλη φορά πώς θα αντιδράσω και πώς θα σου φερθώ! Είναι, ξέρεις, και τα αντίποινα.
Δε θέλω να ξεράσω μίσος και εκδίκηση, που έχω μέσα μου.
Μια κληρονομιά, ξένη από μένα, που όμως απόκτησα από σένα.
Άκου λοιπόν και μη ξανάρθεις!


Απόσπασμα από το "Λαβύρινθοι του πάθους"

[Β. Φασούλα ]

[johnfromspace]

[quote user="pixie" post="318649"]'Οταν θ' αρχίσω να δακτυλογραφώ αυτό το κείμενο, η αθωότητά μου θα έχει τελειώσει...

Από πέρυσι τον Σεπτέμβρη δεν έκανα τίποτα άλλο απ' το να περιμένω έναν άντρα... Να μου τηλεφωνήσει και ναρθεί σπίτι μου...
'Ολη η συμπεριφορά μου στις υπόλοιπες δραστηριότητές μου ήταν πλαστή.
Οι μόνες πράξεις όπου ενεργοποιούσα τη θέλησή μου, την επιθυμία μου για κάτι τι που θα πρέπει να είναι η ανθρώπινη νοημοσύνη, είχαν όλες κάποια σχέση μ΄αυτόν τον άνθρωπο.
Ήμουν δοσμένη ολόκληρη μονάχα σε κείνη τη στιγμή, η εγγύτητα της οποίας με πλημμύριζε πάντοτε με έναν τρόμο, δέος δίχως όνομα, που θ' άκουγα το αυτοκίνητό του να φρενάρει, τα βήματά του στο τσιμεντένιο κατώφλι..

Η μόνη αδιαμφησβήτητη αλήθεια ήταν ορατή όταν κοίταζα το σεξ του.
Κι αμέσως μόλις έπεφτα σ' αυτή την κατάσταση, παραγόταν μέσα στο μυαλό μου ένας σπασμός ευτυχίας. Είχα την εντύπωση ότι εγκαταλειπόμουν σε μια ευχαρίστηση σωματική, λες και ο εγκέφαλος, κάτω απ΄την εισροή των ίδιων εικόνων, των ίδιων αναμνήσεων, θα μπορούσε να ικανοποιείται, σαν ένα σεξουαλικό όργανο παρόμοιο με τα άλλα..
Τον ένιωθα συνεχώς δίπλα μου.. 'Ηθελα με όλες μου τις δυνάμεις να θυμάμαι το σώμα του από την κορφή ως τα νύχια. Κατάφερνα να δω με ακρίβεια τα γαλαζοπράσινα μάτια του, την καμπύλη των ώμων του. Αισθανόμουν τα δόντια του, το εσωτερικό του στόματός του, το σχήμα των μηρών του, την αίσθηση της επιδερμίδας του και μικρές βελονίτσες τρυπούσαν το κορμί μου..
Μια φορά ξαπλωμένη μπρούμυτα έφτασα σε οργασμό και μού φάνηκε πως ήταν ο δικός του οργασμός...

'Εχω φυλάξει χωρίς να το πλύνω ένα ποτήρι από το οποίο είχε πιεί.
Μόλις έφευγε δεν συγύριζα αμέσως..
Παρατηρούσα το γεμάτο σταχτοδοχείο, τα ρούχα, τα διασκορπισμένα στο διάδρομο εσώρουχα, το δωμάτιο, τα σεντόνια που σέρνονταν στη μοκέτα.
Θα ήθελα να διατηρούσα αυτήν ακριβώς την ακαταστασία, όπου το κάθε αντικείμενο σήμαινε μία χειρονομία, μία στιγμή, που συνέθετε έναν πίνακα που την δύναμη και την οδύνη του δεν θα φτάσει ποτέ, στα δικά μου μάτια, κανένας πίνακας άλλος σε καμία πινακοθήκη!
Φυσικά δεν πλενόμουν εκείνη τη μέρα για να διατηρήσω το σπέρμα του..

Λογάριαζα πόσες φορές είχαμε κάνει έρωτα. Βυθιζόμουν σε μια κατάσταση νάρκης όπου είχα την αίσθηση πως κοιμόμουν μέσα στο δικό του σώμα.
Την επομένη ζούσα μέσα σε μία χαύνωση, όπου μετασχηματιζόταν ατέλειωτα ένα χάδι του, επαναλαμβανόταν κάθε ερωτική λέξη που είχε προφέρει..
Μετράω πιά τον χρόνο αλλιώτικα, με όλο μου το σώμα..


Από το βιβλίο της ΑΝΝΙ ΕΡΝΩ[/quote]

Γεια χαρά μήπως γνωρίζεις απο ποια εκδοτική εταιρεία βγήκε το βιβλίο αυτό?
και ποιός είναι ο τίτλος του...
Μου φαίνεται αρκετά ενδιαφέρον

Να είσαι καλά περιμένω απάντηση σου...

[pixie]

Ο τίτλος του βιβλίου είναι ''ΠΑΘΟΣ'' - Εκδόσεις Χατζηνικολή...

Είναι μια παλιά έκδοση του 1993...

Και μια μικρή παρατηρησούλα, αν μου επιτρέπεις... Δεν υπάρχει λόγος να κατεβάζεις όλο το post στις παραθέσεις που κάνεις.
'Ενα τμήμα επαρκεί, εφόσον πρόκειται για τόσο μεγάλα κείμενα... :smile: