Απουσία...

[pixie]

'Ομορφες μέρες... Μέρες γεμάτες από την παρουσία των φίλων που φιλοξένησα... φωνές, ζωντάνια, συζητήσεις επί συζητήσεων και στη συνέχεια, σήμερα, ένα άδειασμα, ένα πολικό συναίσθημα απουσίας... Μια σιωπή γεμάτη ήχους, δονήσεις, κραδασμούς, αγαπημένες σκέψεις...
Μάλλον είναι πολύ δύσκολο να γυρίζεις σε ένα μεγάλο σπίτι μόνος, κατάμονος...


Σπασμωδικά ψάχνω για ένα βιβλίο, να θυμηθώ τα λόγια του Carlos Drummond de Andrade...

''Για πολύ καιρό σκεφτόμουν ότι η απουσία είν' έλλειψη.
Και λυπόμουν, ο άσxετος, για την έλλειψη.
Σήμερα δεν λυπάμαι γι' αυτήν.
Δεν υπάρxει έλλειψη στην απουσία.
Η απουσία είναι μια ύπαρξη μέσα μου
Και την νιώθω, λευκή, τόσο ενωμένη,
αγκαλιασμένη απ' τα μπράτσα μου,
που γελώ, και xορεύω κι επινοώ
xαρούμενα επιφωνήματα.
Γιατί την απουσία, αυτή την αφομοιωμένη απουσία,
Κανείς δεν την κλέβει πια από μένα.''

[larus audouinii]

Όταν στα βάθη της νυχτός με περιζώνει άκρα θαλάσσης, ουρανού και γής ειρήνη
το πνεύμα, οπού στην ταραχήν του κόσμου σβήνει, σιγά την μυστικήν ζωήν που ανανεώνει
των πόθων όλων των ποθών αγάλι οι πόνοι παύουν, καθώς στον νουν απλώνεται ευφροσύνη,
ο αιθέρας, οπού αρχήθεν η ψυχή μου κλίνει, ήσυχη ορμή προς άλλον κόσμο με φτερώνει

Πολυλάς Ιάκωβος

[pixie]

Η νύχτα, χαιρέκακα απλώνει τα πλοκάμια της παντού. Καμιά ψευδαίσθηση δεν μπορεί να ξεγελάσει την πραγματικότητα. Όταν σου κόβουν ένα μέλος, λένε ότι για καιρό το νιώθεις στη θέση του. Είναι μια ψευδαίσθηση κι αυτό. Κάπως έτσι συμβαίνει και με σένα. Η αύρα σου με τυλίγει σ' ένα σφιχταγκάλιασμα που ξυπνά βασανιστικά τις αισθήσεις.Το κορμί τρέμει με προσμονή, ενώ η ψυχή ζητά να πετάξει σ' ένα χωρίς προηγούμενο ταξίδι. Όταν όμως τα χείλη αναζητούν το γνώριμο άγγιγμα, μια παγωνιά νεκρώνει τα μέλη. Η παγωνιά της απουσίας σου. Κι όμως το φως σου έχει νικήσει τόσες φορές τη νύχτα.

Ω, πώς θα ήθελα να μπορούσα να γλιστρήσω σαν σταγόνα στο αυλάκι του λαιμού σου, να φιλήσω τα μάτια σου, ν' αφουγκραστώ τη ζεστή σου ανάσα να παίζει παιχνίδια μέσα στα διψασμένα για μουσική αυτιά μου, να κάνω τα δάχτυλά μου να τρέξουν αδέξια και έμπειρα μαζί στη ραχοκοκκαλιά σου χαρίζοντάς σου ένα σύντομο ρίγος, ν' ακούσω το γέλιο σου και ύστερα να κυλιστώ μαζί σου σ' ένα δίχως τέλος ερωτικό σμίξιμο. Και μετά, να κρυφτώ στην καμπύλη που προστατευτικά φτιάχνουν τα χέρια σου. Τη στιγμή που όλα εξαϋλώνονται και παίρνουν αιθερική μορφή.

Αγαπημένε μου, βρίσκεσαι πάνω από τις λέξεις, μέσα στις στάλες δροσιάς που στολίζουν τα ανθάκια της λουίζας το χάραμα, πίσω από το παιδικό γέλιο, ανάμεσα στα δάχτυλα που τελετουργικά μεταλλάσσουν τον πηλό σε μορφή. Κι ενώ εισαι παντού, εγώ δεν μπορώ να σε δω. Ποια σκιά μπαίνει παραπέτασμα μπροστά στα μάτια μου; Ποτέ δεν φοβήθηκα την λάμψη σου. Ήταν αυτή που πάντα μου έδινε πνοή.
Τώρα το είδωλό σου τρεμοπαίζει σαν τη φλόγα του κεριού. Κι όταν απλώνω το χέρι μου να το πιάσω, καίγομαι κι αυτό χάνεται. Τι παιχνίδια αλήθεια παίζει το μυαλό…

Νά 'ξερες πώς ζηλεύω τον αέρα που αχόρταγα ανασαίνεις, τα μονοπάτια που οργώνεις με το βήμα σου, τα σεντόνια που τυλίγουν το κορμί σου, το νερό που μεθυστικά κυλά στην πλάτη σου.
Πώς θάθελα να ήμουν μια από τις αχτίδες που επίμονα μπαίνουν από τις γρίλιες του παραθύρου σου με το ξημέρωμα, να σ' αγγίξω, να σε τυλίξω ζεστά, να κάνω παιχνίδια με τις βλεφαρίδες σου και μετά να χαράξω μια πορεία από το λαιμό σου έως τους μηρούς σου σε μια ανατριχιαστική ευθεία γραμμή. Κι όταν παραδοθείς στο πρώτο σάλεμα της αφύπνισης, να σου ζητήσω χαμηλόφωνα, σχεδόν ψιθυριστά, να γυρίσεις.


Το κείμενο είναι της φίλης μου

Μάρης Λιώκη