Ασήμαντες Στιγμές...

[pixie]

Ο ηλικιωμένος κύριος καθόταν κοντά στο παράθυρο. Οι ρυτίδες είχαν σχεδόν καλύψει όλο το πρόσωπό του και τα αδύναμα χείλη του μετα βίας συγκρατούσαν το τσιγάρο.
Ο οίκος ευγηρίας, στον οποίο ζούσε τα τελευταία χρόνια, σήμερα είχε πολύ κόσμο, αφού ήταν ημέρα επισκεπτηρίου. Εκείνος παραμένει κολλημένος στο τζάμι και μέσα σε όλο αυτό το πλήθος αισθάνεται πιο μόνος από ποτέ.

Τα μάτια του είναι καρφωμένα στον ορίζοντα, έμοιαζε σίγουρος ότι οι δρόμοι τους οποίους παθητικά έκλεινε σε όλη την ανιαρή ζωή του θα ξανανοίγονταν μπροστά του, ότι όλες του οι χαμένες ευκαιρίες θα του χτυπούσαν την πόρτα παρακαλώντας τον να επανορθώσει. Η βροχή είχε θολώσει το τζάμι, αλλά το βλέμμα του παρέμεινε σταθερό.

Ξαφνικά το παράθυρο άνοιξε, ένα δυνατό φως τον τύλιξε, μουσική από έγχορδα τα οποία δεν μπορούσε να δει κατέκλυσε τα αυτιά του, το ταξίδι στο παρελθόν τον κούραζε συνήθως αλλά τώρα η περασμένη του ζωή έμοιαζε όμορφη.
Παιδικές αγάπες, εδώ και καιρό χαμένοι συγγενείς και φίλοι, ανομολόγητοι έρωτες, όλα όσα έκανε όσα από δειλία άφησε να τον προσπεράσουν, τώρα ήταν εκεί, μπροστά του, καθησυχάζοντάς τον πως τον συγχωρούσαν, πως θα είχε κι άλλες ευκαιρίες να διορθώσει τα λάθη του.

Το φως και η μουσική δυνάμωναν, στο βάθος ξεχώρισε μια γυναικεία φιγούρα. Προχώρησε προς το μέρος της, κι εκείνη προς το δικό του, όταν πλησίασαν αρκετά εκείνη τον αγκάλιασε και σκύβοντας στο αυτί του του ψιθύρισε ''δεν πειράζει''. Απαλλαγμένος από το βάρος των τύψεων για όλα όσα δεν είχε κάνει, αφέθηκε στην αγκαλιά της, ήταν τόσο ευτυχισμένος που δεν πρόσεξε τα φώτα που έσβηναν και την μουσική που χανόταν στο βάθος.

Η νοσοκόμα που τον βρήκε το πρωί, καθισμένο στο αναπηρικό του καρότσι με το κεφάλι γερμένο προς τα πίσω αναρωτήθηκε αν αυτή η γκριμάτσα στο πρόσωπο του γέροντα ήταν χαμόγελο...


A mind for ever voyaging

[pixie]

Είχε αρχίσει το ψιλόβροχο και τότε την είδε, μόνη σε μια στάση να περιμένει.
Ένιωσε ένα μούδιασμα στο στομάχι, και μια απροσδιόριστη δυσκολία να αναπνεύσει, έκοψε ταχύτητα και άρχισε να την παρατηρεί καθώς την πλησίαζε.

Παρόλο τον ανορθόδοξο τρόπο γνωριμίας τους, μια Δευτέρα σε ένα μπαρ με πολύ αλκοόλ και νικοτίνη στην ατμόσφαιρα, δεν είχε καταφέρει να την βγάλει από το μυαλό του αρκετούς μήνες τώρα. Σαν θεϊκή παρέμβαση του φάνηκε αυτή η δεύτερη ευκαιρία να της μιλήσει, να της πει όλα αυτά που τόσο καιρό προετοίμαζε σε περίπτωση που την ξανασυναντούσε, όλα αυτά που τον άφηναν ξάγρυπνο τα βράδια, να της πει ότι απλά και μόνο η ύπαρξή της αποτελεί εχέγγυο για την τη ευτυχία του.

Αντ'αυτού όμως κάθισε λίγο παραδίπλα με σκυμμένο κεφάλι σαν να ντρεπόταν για κάτι.
Σε λίγο τους πλησίασε το λεωφορείο, καθώς ετοιμαζόταν να επιβιβαστεί, ένιωσε κάτι να τον τραβάει, γύρισε και την είδε να τον κρατάει από τον ώμο χαμογελώντας, ''με θυμάσαι'', τον ρώτησε... αισθάνθηκε την καρδιά του να ανεβοκατεβαίνει στο στήθος του, ''δεν σε ξέχασα ποτέ'', ήταν έτοιμος να απαντήσει, αλλά τελικά το μόνο που κατάφερε να ψελλίσει ήταν ''ναι'', και χώθηκε σπασμωδικά μέσα στο πλήθος χωρίς και ο ίδιος να καταλάβει τι προσπαθούσε να αποφύγει τόσο βιαστικά.


A mind for ever voyaging

[pixie]

Είχε μείνει ακίνητος και την κοιτούσε να απομακρύνεται, και καθώς εκείνη χανόταν στον ορίζοντα έχαναν και τα λόγια την σημασία τους.
Όλα αυτά που μέρες προετοίμαζε να της πει και που τελικά ποτέ δεν της είπε, όλα αυτά που η υπερήφανη ματαιοδοξία του τον έσπρωχνε να πιστεύει ότι θα την κρατούσαν κοντά του, όλα έγιναν γκρίζα, θόλωσαν, δεν χάθηκαν παρέμειναν εκεί, σκονισμένες εικόνες ενός μέλλοντος που παραλίγο να αποκτήσει.

Αυτή τη φορά μάλλον είναι για πάντα, μονολόγησε και αμέσως μειδίασε αμήχανα. Πήρε τον δρόμο της επιστροφής σκεπτόμενος τα λόγια του Whittier, ''For all sad words of tongue and pen, the saddest are those, It might have been''.

Σύντομα οι μοναδικοί μάρτυρες του σκηνικού φτερούγισαν και αυτοί μακριά του, αφήνοντας τον όπως κι εκείνη, κουρασμένο και μόνο...


A mind for ever voyaging

[pixie]

Μια ηλικιωμένη γυναίκα προχώρησε στο βάθος του διαδρόμου. Η έκθεση θα έκλεινε σύντομα και ήθελε να προλάβει. Προσπέρασε γρήγορα ένα ταλαίπωρο γέρο που αγκομαχούσε να καθαρίσει την αίθουσα και έφτασε στην άλλη άκρη της.

Στάθηκε μπροστά στον πινάκα και πήρε μια βαθιά ανάσα, κοίταξε την νεαρή, εντυπωσιακή γυναίκα στον καμβά και παραλίγο να βουρκώσει. Η γυναίκα στον πίνακα ήταν σχεδόν γυμνή, και το μόνο που έπαιρνε την προσοχή σου από τα καταπράσινα μάτια της ήταν ένα μεγάλο δαχτυλίδι στο δεξί της χέρι με μια εξίσου καταπράσινη πέτρα.

Κάθισε σε ένα πάγκο και συνέχισε να κοιτάζει. Τώρα έκλαιγε. Θυμήθηκε πόσο δυσκολεύτηκε ο νεαρός ζωγράφος να την πείσει να κάνει αυτόν τον πίνακα, θυμήθηκε πόσο λυτρωτικά όμορφος ήταν, πόσο πάθος αναπτύχτηκε εκείνη την νύχτα, αλλά επίσης και πόσο γρήγορα τελείωσαν όλα. Δυο νέοι από μακρινές πόλεις, διαφορετικές οικογένειες, μια θερμή νύχτα ήταν όλα όσα είχαν να θυμούνται ο ένας απ τον άλλο, μια νύχτα, πολλές υποσχέσεις και το δαχτυλίδι που του είχε δώσει μόλις εκείνος τελείωσε τον πίνακα. Από τότε δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ, κι εκείνη έμεινε να σκέφτεται τι θα είχε γίνει αν τον είχε ακολουθήσει σε εκείνο το ταξίδι που της είχε προτείνει.

Εν τω μεταξύ, ο κακοντυμένος και μεγάλος σε ηλικία κύριος που καθάριζε τη αίθουσα ήρθε κοντά της και κοίταξε τον πίνακα. Βλέποντας την να κλαίει άπλωσε το χέρι και της προσέφερε ένα μαντίλι. Εκείνη τον κοίταξε υποτιμητικά, έσπρωξε βιαστικά το χέρι του και προχώρησε προς την έξοδο.
Δεν είδε ποτέ την πράσινη πέτρα που γυάλιζε στο δάχτυλό του.

A mind for ever voyaging