Οι Ανάσες του Μέλλοντος...

[pixie]

Η εποχή μας είναι μεταβατική και ζει κι αυτή, σαν μια οντότητα, τον ψυχικό της θάνατο.
Πονάει, κατακερματίζεται, διαλύεται στα κομμάτια της, αγωνιά, αναζητά τη χαμένη της υπόσταση...
'Αλλοτε αποφασισμένη κι απόλυτη σε ένα ανελέητο κυνηγητό, στόχους καθολικούς κι όρους αβάσταχτους!
Κι άλλοτε, καταπονημένη, να μοντάρεται πρόχειρα, να σιωπά και να μην σταματά να ονειρεύεται ένα επίπεδο ύπαρξης χωρίς κτηνώδη συστατικά.

Στο σύνολό της η εποχή μας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ανθρώπινη, γιατί ακόμα κυριαρχεί ο υπάνθρωπος!
Ας μην ξεχνάμε, ότι η πρώτη γέννηση της ανθρωπότητας είναι μια γέννηση από το ζώο στον άνθρωπο, που αιώνες ανελίσσεται και στη συνέχεια ίσως εξελιχθεί σε άγγελο ή υπεράνθρωπο.

Ωστόσο, υπάρχουν λίγα όντα που, μέσα στην άμορφη ζύμη της σημερινής ζωικής ανθρωπότητας, κατάφεραν, ανάλογα με τις δυνατότητές τους, να δώσουν ώθηση στην εσωτερική εξέλιξη του ανθρώπου...
Ακολουθώντας συνειδητή πορεία εξατομίκευσης ή ζώντας σε ένα αντιστρέψιμο επίπεδο όπου η αθωότητα δεν έπαψε να υπάρχει.
Με τα λόγια τους ως ποιητές, με την προσφορά τους στην επιστήμη, με τις εξιδανικεύσεις στην τέχνη, με την ανιδιοτέλεια, με την καλοσύνη και το μεγαλείο τους ως κοινοί θνητοί.

Είτε, λοιπόν, είναι ενσυνείδητοι πρωτεργάτες είτε ασυνείδητοι φορείς, όπως και να ‘χει το πράγμα, είναι το φως που δείχνει το δρόμο μέσα στο πυκνό σκοτάδι που μας τυλίγει με αναρίθμητα πέπλα!

Ας ευχηθούμε να αυξηθεί ο αριθμός τους...

Να γίνουν αδέσμευτα καθαρά κυματάκια...

Να γίνουν οι ανάσες του Μέλλοντος...

’Η καλύτερα, οι άγγελοι του Μέλλοντος...


pixie

[pixie]

Σε έναν καλύτερο ουρανό...  ;-)

Ποίημα και Κωμωδία... Καταγγελία της φασιστικής κτηνωδίας αλλά και του καπιταλιστικού μοντέλου που δημιουργεί απάνθρωπες αξίες και τρόπο ζωής βασιζόμενο στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο...

[titica]

Διαβάζω σε ένα δημοσίευμα της Κατερίνας Νάκου:
Πριν από δυο χρόνια είδα εκείνη τη συγκινητική ταινία κινουμένων σχεδίων στη σκοτεινή αίθουσα. Ένας ηλικιωμένος που χάνει την πολυαγαπημένη του γυναίκα, αποφασίζει να πραγματοποιήσει μονάχος του το όνειρό τους.
Αμέτρητα μπαλόνια ανεβάζουν στον ουρανό το σπίτι του που αναζητά τον προορισμό του, εκείνο το μέρος που ποτέ δε βρήκε το ζευγάρι γιατί διαρκώς ανέβαλε το ταξίδι.
 
Έτσι και εμείς από αναβολή σε αναβολή, γιατί διαρκώς προκύπτουν νέες ανάγκες και απαιτήσεις, λησμονούμε σταδιακά τους πόθους μας. Επιλέγουμε έναν πολιτικά ορθό τρόπο ζωής για να γινόμαστε αποδεκτοί.
 
Λες και ο καθένας δε σκέφτεται διαφορετικά. Λες και ο καθένας δεν έχει διαφορετικά όνειρα να θρέψει. Λες και ο καθένας δεν έχει διαφορετικά τραύματα και ευαισθησίες.
 
Η καθάρια συγκίνηση, εκείνη που κινητοποιεί, πάει την κοινωνία παραπέρα και οξύνει τη φαντασία δεν προτιμάται.
 
Γιατί να δω μια ταινία, να διαβάσω ένα βιβλίο, να ακούσω ένα τραγούδι  που θα με προβληματίσει λιγάκι παραπάνω; Που θα μου δώσει μια διαφορετική οπτική γωνία;
 
Τι μπελάς και αυτός! Να γκρεμίζεις τις σταθερές σου είναι μεγάλη ταλαιπωρία. Και ταλαιπωρείς και τους άλλους! Είναι σαν να μη σέβεσαι το δικό τους “παραμύθι”, το μαζικό και σύντομο. Που λέει “ίδιοι είμαστε όλοι και απαράλλαχτοι”.
 
Για να “πετύχεις” ανέκαθεν έπρεπε  να ακολουθείς συγκεκριμένους κανόνες: να ντύνεσαι όπως η εποχή επιτάσσει, να ανταποκρίνεσαι στο κλισέ της ιδιότητας σου (φύλο, επάγγελμα). Όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές για σένα τότε.
 
 Όμως τσουπ! Σε λαμπρές στιγμές της ιστορίας, σου εμφανίζονται εκείνοι οι “περίεργοι τύποι”, συγγραφείς, επιστήμονες, ηγέτες  και φέρνουν τα πάνω κάτω.
 
Πότε τρελαίνονται, πότε φέρνουν την αλλαγή και δημιουργούν ρεύματα. Και άντε  εσύ τότε να  συνεχίσεις να ζεις τη μικρή ζωή σου με τη συγκίνηση τη νοθευμένη από τα αποβλακωτικά σίριαλ και τον πόνο των άλλων.
 
Τείχη  υψώνονται μεμιάς και ο ποιητής έρχεται να σου θυμίσει πόσο “ανεπαίσθητα κλείστηκες από τον κόσμο έξω”.  ;-)