ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

[Bijoux]

[albumimg]5984[/albumimg]

[Bijoux]

''Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο''
ΑΣΚΗΤΙΚΗ

Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο,
καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο,
το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή.


1956.
Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή, ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός, κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.

Μα ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάνουμε την ύλη ζωή, κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.

Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα, τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν: α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία. β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.

Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει, σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές, μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του σύμπαντου.

Αλλιώς πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας εγκαρδιώνει -φυτά, ζώα, ανθρώπους- στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια.

Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ' όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες ορμές, και με τ' όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη.

[isabella]

Δεν είμαι καλός, δεν είμαι αγνός, δεν είμαι ήσυχος! Αβάσταχτη είναι η ευτυχία κι η δυστυχία μου, είμαι γιομάτος άναρθρες φωνές και σκοτάδι· κυλιούμαι όλο δάκρυα κι αίματα μέσα στη ζεστή τούτη φάτνη της σάρκας μου.

Φοβούμαι να μιλήσω. Στολίζουμαι με ψεύτικα φτερά, φωνάζω, τραγουδώ, κλαίω, για να συμπνίγω την ανήλεη κραυγή της καρδιάς μου.

Δεν είμαι το φως, είμαι η νύχτα· μα μια φλόγα λοχίζει ανάμεσα στα σωθικά μου και με τρώει. Είμαι η νύχτα που την τρώει το φως.

Με κίντυνο, βαρυγκομώντας, τρεκλίζοντας μέσα στο σκοτάδι, πασκίζω να τιναχτώ από τον ύπνο, να σταθώ λίγη ώρα, όσο μπορώ, ορθιος.

Μια μικρή ανυπόταχτη πνοή μάχεται μέσα μου απελπισμένα να νικήσει την ευτυχία, την κούραση και το θάνατο.

Γυμνάζω σαν άλογο πολεμικό το σώμα μου, το συντηρώ λιτό, γερό, πρόθυμο. Το σκληραγωγώ και το σπλαχνίζουμαι. Αλλο άλογο δεν έχω.

Συντηρώ το μυαλό μου ακοίμητο, λαγαρό, ανήλεο. Το αμολώ να παλεύει ακατάλυτα και να κατατρώει, φως αυτό, το σκοτάδι της σάρκας. Αλλο αργαστήρι να κάνω το σκοτάδι φως δεν έχω.

Συντηρώ την καρδιά μου φλεγόμενη, γενναία, ανήσυχη. Νιώθω στην καρδιά μου όλες τίς ταραχές και τις αντινομίες, τις χαρές και τις πίκρες της ζωής. Μα αγωνίζουμαι να τις υποτάξω σ' ένα ρυθμό ανώτερο από το νου, σκληρότερο από την καρδιά μου. Στο ρυθμό του Σύμπαντου που ανηφορίζει.

Η Κραυγή κηρύχνει μέσα μου επιστράτεψη. Φωνάζει]


Ασκητική (απόσπασμα)- Ν.Καζαντζάκης

[mauroula]

"Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφησε τον παράδεισο και μπες μέσα".

[ixnografia]

[sevenseas]

Η Διεθνης Εταιρεία Φιλων Νικου Καζαντζακη προσκαλει στην εδήλωση  πυ θα γινει στις 4 Μάρτη 2009 , ημερα Τετάρτη στο Αμφιθέατρο Γιάννος Κρανιδιωτης  του Υπουργείου Εξωτερικών , οδός Ακαδημίας 1. Ωρα 19¨30

Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ

Ομιλητές : Βασιλειος Κυρκος  (καθηγητής Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Ιωαννωνω και Αθηνων) , Αναστάσιος Στέφος (Πρόεδρος Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων ) , Μοσχοβιας Κάσκουρα (Διδακτωρ Συγκριτικής  Λογοτεχνιας - Ερευνητρια)

[sevenseas]

διαβαστε το !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
 

[papadia]

...Ο νους...." γιατι να χανομαστε κυνηγωντας το αδυνατο? Μεσα στον ιερο περιβολο των πεντε αισθησεων χρεος μας
    να αναγνωρισουμε τα συνορα του ανθρωπου".....

  ...Μα μια αλλη μερα, μεσα μου μια φωνη ας την πουμε εκτη δυναμη ας την πουμε καρδια, αντιστεκεται κ φωναζει
  " Οχι! Οχι! Ποτέ μην αναγνωρισεις τα συνορα του Ανθρωπου! Να σπας τα συνορα! Ν΄αρνιεσαι ο,τι θωρουν τα ματια σου!

     Να Πεθαινεις και να λες...." Θανατος δεν Υπαρχει..."


                                                                     .......


        κι εγω σκεφτομαι....ολα τοσο απλα???   ετσι απλα? ολα τιποτα????η τιποτα απο ολα??


         απο τα 15 μου που διαβασα την ΑΣΚΗΤΙΚΗ ακομα αναρωτιεμαι........

[papadia]

....ερχομαστε απο μια σκοτεινη αβυσσο!

        καταληγουμε σε μια σκοτεινη αβυσσο...

        το μεταξυ φωτεινο διαστημα το λεμε Ζωη!

        Ευθυς ως γενηθουμε αρχιζει κ η επιστροφη

        ταυτοχρονα το ξεκινημα κ ο γυρισμος...

        Καθε στιγμη πεθαινουμε..



        για αυτο πολλοι διαλαλησαν΄...Σκοπος της Ζωης ειναι ο Θανατος!


        Και ευθυς ως γεννηθουμε αρχιζει κ η προσπαθεια

        να δηιμουργησουμε, να συνθεσουμε, να κανουμε την υλη Ζωη...

        Καθε στιγμη γεννιουμαστε...


        γι αυτο πολλοι διαλαληλασαν....Σκοπος της εφημερης Ζωης ειναι η Αθανασια!!!


                                         (ασκητικη...)

[papadia]

.....μαζευω τα σύνεργά μου...οραση, ακοη,γευση,οσφρηση,αφη,μυαλο...

         βραδυασε πια, τελευει το μεροκαματο,

         γυριζω σαν τον τυφλοποντικα στο σπιτι μου,

         στο χωμα.

         Οχι γιατι κουραστηκα να δουλευω,

         δε κουραστηκα, μα ο ηλιος βασιλεψε.

         Σφιγγω ησυχα, πονετικα ενα σβωλο χωμα στη φουχτα μου,

         το κρατουσα το χωμα ετουτο παντα μαζι μου

         σε ολες τις περιπλανησεις ...

         και στις μεγαλες μου αγωνιες τοσφιγγα μεσα στη φουχτα μου

         και επαιρνα δυναμη, μεγαλη δυναμη,

         σαν νασφιγγα το χερι φιλου αγαπημενου.

         Μα τωρα που βασιλεψε ο ηλιος

         και το μερκαματο τελεψε

         τι να την καμω τη δυναμη?

         Δεν την εχω Αναγκη πια!!!!!


                             < αναφορα στον Ελ Γκρεκο>