Ταινίες συμβατές με iPhone, iPad, Android

[KostasD33]

<iframe frameborder="0" width="640" height="360" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/xif5d1?foreground=%23F7F7FF&logo=0&animatedTitle=%7Ca33.gr%7C"></iframe>


<div>
<div>
<div>

Τέσσερις μεθύστακες, τρεις γκάνγκστερ, πέντε χορτοφάγοι και ένα εκατομμύριο λόγοι για να ελευθερώσετε έναν ελέφαντα πρεζόνι.

Παρακολουθείστε την ιστορία τεσσάρων αντι-ηρώων που  ζουν στο περιθώριο, του Roy Arnie, του Odd, του Gaz και του Flea, οι  οποίοι έχουν απομακρυνθεί από τα σκοτεινά σοκάκια της πόλης για να  συνεργαστούν με έναν ιδιοκτήτη τσίρκου (Stromowski). Το τσίρκο βρίσκεται  σε στάδιο τελικής παρακμής και το αστέρι της παράστασης είναι ο Jimmy,  ένας ελέφαντας που πλέει σε πελάγη «ευτυχίας» χάρη σε ένα κοκτέιλ  φαρμάκων και ναρκωτικών. Αλλά ο Roy Άρνι έχει ένα όνειρο: ότι μια μέρα  θα διαχειρίζεται το δικό του τσίρκο. Πιστεύει πως το «κλειδί» για να  γίνει το όνειρό του πραγματικότητα είναι ο Jimmy και πείθει την παρέα να  κάνουν κάτι γι' αυτό. Το βράδυ των εγκαινίων, μετά από μια αποτυχημένη  απόπειρα να δώσουν στον Jimmy τη δόση του, προκαλείται διάχυτος πανικός.  Η αφηνιασμένη απόδραση του ελέφαντα είναι γενονός και κάπως έτσι ξεκινά  ένα τρελό κυνηγηό στη χώρα, ένα οδικό ταξίδι με στόχο να βρεθεί ο Jimmy  πριν το σύνδρομο στέρησης του χτυπήσει την πόρτα!
<div id="google_ads_div_NewTVXS_180x150_ad_container"></div>
Ξαφνικά, ο καθένας θέλει ένα κομμάτι από τον Jimmy.  Μια διαταραγμένη ομάδα ακτιβιστών για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των  ζώων, με επικεφαλής το «καθαρό» ζευγάρι Marius και Bettina, κυνηγούν  τον Jimmy κάνοντάς τον «σημαία» για υπεράσπιση του σκοπού τους. Ένα  σκωτσέζικο κόμμα κυνηγών θεωρεί ότι το κεφάλι του θα φαινόταν υπέροχο  στον τοίχο του σαλονιού των γραφείων τους και η Λαπωνική Μαφία - οι πιο  μοχθηροί άνδρες του Βορρά (η «Ομάδα των Τζέντλεμεν») θέλουν να τον  «φάνε» για ένα εκατομμύριο δολάρια.

Μοναδική ευκαιρία του Jimmy είναι ένας καλοκάγαθος τάρανδος που τον πλησιάζει με πραγματικά φιλικές διαθέσεις στο δρόμο. Θα μπορέσει άραγε να τον απελευθερώσει τόσο από όσους τον κυνηγούν όσο και από τον εθισμό του στα ναρκωτικά;

</div>
</div>
</div> πηγή tvxs.gr

[KostasD33]

<iframe frameborder="0" width="640" height="480" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/xic05b?logo=0&hideInfos=1&animatedTitle=%7Ca33.gr%7C"></iframe></a>
<div>
<div>
<div></div>
</div>
</div>
<div>
<div>
<div>

Δεν ήταν ο Μεσσίας, ήταν ένα πολύ άτακτο αγόρι...

O Mπράιαν γεννήθηκε σε ένα στάβλο την ημέρα των Χριστουγέννων,  ακριβώς δίπλα στο στάβλο που γεννήθηκε... ξέρετε ποιος. Οι Τρεις Μάγοι  με τα Δώρα φτάνουν στο στάβλο του και τα αποθέτουν στην ποδιά του, όταν,  όμως, το αστέρι προχωρά, καταλαβαίνουν το λάθος τους και παραδίδουν τα  δώρα τους στον διπλανό στάβλο. Αυτή είναι η ιστορία της ζωής του Μπράιαν:  πάντα κατά λάθος, όλοι νομίζουν πως είναι ο Μεσσίας. Το πρόβλημα είναι  πως εκείνος δεν μπορεί να κάνει τίποτε για να τους πείσει πως δεν πρέπει  και να... σταυρωθεί κατά λάθος!
<div id="google_ads_div_NewTVXS_180x150_ad_container"></div>
Υπάρχει όριο στην σάτιρα; Μπορούν όλες ανεξαιρέτως  οι ιδέες να αποτελέσουν αντικείμενο κριτικής και διακωμώδησης; Αντί να  απαντήσουμε ευθύς αμέσως αυτά τα ερωτήματα προτείνουμε να δείτε την  ταινία “The life of Brian”. Γυρισμένη το 1979, δυο μόλις χρόνια μετά την  υπερπαραγωγή του Franco Zeffirelli “Jesus of Nazareth”,  η ταινία θα μιλήσει για έναν συμπατριώτη του Χριστού. Ο Brian Cohen  είναι ένας Εβραίος που έχει την ατυχία να γεννηθεί την ίδια μέρα με τον  Χριστό. Στην διάρκεια της ζωής του τα μπερδέματα που προκύπτουν από  αυτήν την παράξενη σύμπτωση δεν θα τον αφήσουν να ησυχάσει.

Η ομάδα των “Monty Python” στην τρίτη της ταινία επιχειρεί να δει με μια ανατρεπτική ματιά τα γεγονότα που αποτέλεσαν την  βάση του χριστιανισμού. Παρόλη την ανεκτικότητα της Δύσης και την  κατοχύρωση ήδη από την εποχή του Διαφωτισμού της ανεξιθρησκίας και της  ελευθερίας του λόγου, η ταινία συνάντησε δυσκολίες. Τόσο στην εύρεση  παραγωγού που θα την χρηματοδοτούσε όσο και από την καθολική εκκλησία  και άλλες εκκλησιαστικές οργανώσεις που την κατήγγειλαν ανοιχτά και  συνέστησαν στους πιστούς να απέχουν από τις αίθουσες. Παραγωγός της  ταινίας τελικά βρέθηκε στο πρόσωπο ενός “σκαθαριού”,  του George  Harrison.

Έχοντας στην παραγωγή τους ένα μέλος από το συγκρότημα που ισχυρίστηκε στο απόγειο της δόξας του πως είναι διασημότερο από τον  Χριστό, δεν θα μπορούσαν να είναι λιγότερο ασεβείς με το χιούμορ τους.  “Η ζωή του Μπράιαν”, παρʼ όλες τις αντιξοότητες, κατάφερε να γίνει η  βρετανική ταινία που έκοψε τα πιο πολλά εισιτήρια στην άλλη όχθη του  Ατλαντικού την χρονιά που προβλήθηκε. Κεντρικό θέμα της ταινίας είναι η διακωμώδηση της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, της τάσης των ανθρώπων να μπερδεύουν το μέσο με το σκοπό και τελικά της εκμετάλλευσης της ανάγκης των ανθρώπων να ανήκουν σε ένα σύνολο. Είτε αυτό το σύνολο είναι μια πολιτική οργάνωση είτε μια θρησκεία, στην ταινία διαπιστώνουμε μια κοινή οπτική.

Ο Brian είναι αυτό που λέμε ο λάθος άνθρωπος στην λάθος στιγμή.  Σε αντίθεση με τον Χριστό, εκείνος το μόνο που θέλει είναι η  απελευθέρωση της Ιουδαίας από τους Ρωμαίους. Στην προσπάθεια του αυτή θα  μπλέξει με επαναστατικές οργανώσεις, οι οποίες αποτελούν  γραφειοκρατικές καρικατούρες, που δεν κάνουν τίποτα για να αποτινάξουν  τον ρωμαϊκό ζυγό. Στην συνέχεια, θα ερωτευτεί μια γυναίκα που και αυτή  τελικά θα δει στο πρόσωπο του τον ήρωα και τελικά θα βρεθεί, μετά από  πάρα πολλές παρεξηγήσεις, πάνω στον σταυρό του μαρτυρίου.

Νομίζουμε πως είναι μια κατάκτηση του δυτικού πολιτισμού να δίνει, όχι πάντα στην ολότητα του, την ευκαιρία στην τέχνη να  δημιουργεί εκτός ορισμένου πλαισίου. Για το θέμα έχουν γραφτεί αρκετά  κείμενα υπεράσπισης της ελευθερίας της τέχνης κάθε φορά που η λογοκρισία  έπαιρνε την πρωτοβουλία των κινήσεων. Από τον κατάλογο βιβλίων της  ιεράς εξέτασης, τον λεγόμενο Index, ως το κάψιμο βιβλίων  από  παραθρησκευτικές οργανώσεις στην Αθήνα πριν κάποια χρόνια έχει χυθεί  πολύ μελάνι. Προσωπική άποψη είναι πως στην τέχνη δεν πρέπει να υπάρχουν  όρια, ούτε να λογοκρίνονται οι καλλιτέχνες για τις ιδέες τους. Η  κωμωδία ειδικά, ανέκαθεν ήταν συνυφασμένη με την ιδέα της ανατροπής των  παραδοτέων ηθών και αξιών, έτσι αν μπει σε καλούπια χάνει την ίδια της  την ουσία. Και αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω για να δείτε αυτήν την  ταινία των  Monty Pythons. Στην ζωή του Μπράιαν δεν μένει τίποτα όρθιο.

Του Δημήτρη Πετιμεζά, sevenart.gr

Σκηνοθεσία: Terry Jones
Σενάριο: Graham Chapman, John Cleese, Terry Gilliam, Eric Idle, Terry Jones, Michael Palin
Παίζουν: Graham Chapman (Wise Man #2 / Brian Cohen / Biggus Dickus),
John Cleese (Wise Man #1 / Reg / Jewish Official / Centurion /),
Terry Gilliam (Man Even Further Forward / Revolutionary / Jailer ),
Eric Idle (Mr. Cheeky / Stan (Loretta) / Harry the Haggler),
Terry Jones (Mandy Cohen / Colin / Simon the Holy Man),
Michael Palin (Wise Man #3 / Mr. Big Nose / Francis / Mrs. A)

</div>
</div>
</div>πηγή tvxs.gr

[KostasD33]

<iframe frameborder="0" width="640" height="368" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/xgar12?foreground=%23F7F7FF&logo=0&hideInfos=1&animatedTitle=%7Ca33.gr%7C%CE%9F+%CF%88%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CF%87%CE%AD%CF%81%CE%B7%CF%82"></iframe>

Το γοτθικό παραμύθι του Τιμ Μπάρτον «Ο Ψαλιδοχέρης» αφηγείται την ιστορία ενός αγοριού διαφορετικού από τα άλλα.

Πρόκειται για την ιστορία ενός σκοτεινού, περιθωριακού ήρωα,  του Έντουαρντ, που απομένει μόνος στον κόσμο, με ψαλίδια αντί για  χέρια, όταν ο εκκεντρικός εφευρέτης του πεθαίνει ξαφνικά και τον αφήνει  ημιτελή.
<div id="google_ads_div_NewTVXS_180x150_ad_container"></div>
Η μοναξιά του θα σταματήσει, τουλάχιστον  επιφανειακά, τη μέρα που μια πλασιέ καλλυντικών θα τον βρει στο κάστρο  και θα προθυμοποιηθεί να τον φιλοξενήσει στο σπίτι της, γεγονός που θα  φέρει μεγάλη αναστάτωση στους κατοίκους της μικρής πόλης.

Η φανταστική περιπέτεια του Εντουαρντ στον κόσμο των μεγαλοαστών,  η συμβίωση του αλλόκοτου νεαρού με τους «φυσιολογικούς» ανθρώπους της  μικρής πόλης καθώς και ο έρωτάς του με την κόρη της οικογένειας  πυροδοτούν μια σειρά από δραματικά γεγονότα, καθώς παλεύει να βρει τη  θέση του μέσα στον άγνωστο κόσμο του πολύχρωμου αμερικάνικου προαστίου  και να πείσει τους καλοπροαίρετους κατοίκους του ότι πίσω από το σκληρό  παρουσιαστικό του κρύβεται μια αθώα και ευγενική ψυχή.


πηγή tvxs.gr

[black_velvet]

Εεεε..... όταν λες συμβατές με iPhone, iPad, Android;
Δλδ.... τις βλέπουμε από κει; Τις κατεβάζουμε κάπως; με κάποιον τρόπο; Τι;  :?:  :?:  :?:

 :roll:

[KostasD33]

Μπαίνεις με το κινητό σου και παίζουν on line άμεσα. Αν έχεις και πρόγραμμα για down load το κατεβάζεις κιόλας.
Αλλά εγώ τις μαζεύω όλες εδώ οπότε βραδάκι πριν τα νανάκια τσουπ βάζω ένα εργάκι και το βλέπω.
Έχω βάλει την συγκεκριμένη σελίδα στον σελιδοδείκτη να μη την ψάχνω, πατώ πάνω στο βελάκι του έργου και παίζει σε φουλ οθόνη του κινητού φυσικά.
Μπορείς να συνδέσεις το κινητό και με την TV σου, τα περισσότερα από τα έργα είναι και σε HD οπότε τα βλέπεις μια χαρά και χωρίς διαφημίσεις.

[KostasD33]

<iframe frameborder="0" width="640" height="430" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/xjvj9n?foreground=%23F7F7FF&logo=0&hideInfos=1&animatedTitle=Logorama%7Ca33.gr%7C"></iframe>

Logorama, ή αλλιώς... πώς θα ήταν ο κόσμος μας αν τα λογότυπα των εταιριών αποκτούσαν ζωή.
<div id="google_ads_div_NewTVXS_180x150_ad_container"></div>

Μια εμπευσμένη ταινία μικρού μήκους με υπόγεια, στο  μεγαλύτερο μέρος της, ειρωνεία για την παράνοια του σύγχρονου  καταναλωτικού τρόπου ζωής και τις συμπεριφορές που ενθαρρύνει.  Πρωταγωνιστές; Οι άνθρωποι λογότυπα.

O Ronal Mcdonald καπνίζει και πυροβολεί, ο Mr.  Pringles χουφτώνει μια σερβιτόρα, το λευκό λαστιχένιο ανθρωπάκι της  Michelin πατάει με το αυτοκίνητο του τα σοκολατάκια M &amp; Ms... και  500 ακόμη επώνυμες μάρκες όπως οι Pizza Hut, Phillips, Mc Donald,  Colgate, Walt Disney, Domino, Apple, Nike, και Universal, παρασύρονται  σε ένα ντόμινο εξελίξεων που μετατρέπει μια αρχικά «συνηθισμένη μέρα»  στο Λος Άντζελες - το λίκνο του lifestyle των τελευταίων δεκαετιών - σε  μια μεταφυσική «Νέμεση». Όσοι δεν καταποντίζονται στα συντρίμια του σεισμού (ή δεν πνίγονται στο πετρέλαιο...), μαθαίνουν, φευγαλέα έστω, να τραγουδούν και να ερωτεύονται.

Η σύγκριση με το απόσπασμα "Good bye you Lizard Scum" του σπουδαίου «σκοτεινού ποιητή» της αμερικανικής κωμικής σκηνής, Bill Hicks (1961 - 1994), καθίσταται αναπόφευκτη. Στον εμπλουτισμένο με μουσική δίσκο του, με τίτλο "Arizona Bay" (Ακτή της Αριζόνα),  εύχεται το Λος Άντζελες, μαζί με την υπόλοιπη Καλιφόρνια, να βυθιστεί  από έναν μεγάλο σεισμό, αφήνοντας πίσω του την ακτή της Αριζόνα και έναν  καλύτερο κόσμο...

<object height="81" width="100%"><param name="movie" value="https://player.soundcloud.com/player.swf?url=http%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Ftracks%2F18896636&color=8DB638&show_comments=false"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed allowscriptaccess="always" height="81" src="https://player.soundcloud.com/player.swf?url=http%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Ftracks%2F18896636&color=8DB638&show_comments=false" type="application/x-shockwave-flash" width="100%"></embed></object>

"Ahhh, it's gone,  it's gone, it's gone... All the shitty shows are gone, all the idiots  screaming in the fucking wind are dead, I love it... leaving nothing but  a cool, beautiful serenity called Arizona Bay. That's right, when L.A.  falls in the fucking ocean and is flushed away, all it will leave is  Arizona Bay..." (2.40)

Στα βήματα του Bill Hicks, λοιπόν, η γαλλική ομάδα design των H5 (François Alaux, Hervé de Crécy και Ludovic Houplain) σκηνοθέτησε την πολυβραβευμένη ταινία Logorama, που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Καννών το 2009, άνοιξε το Sundance Film Festival του 2010 και κέρδισε το Όσκαρ στην κατηγορία των ταινιών κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους για το 2010.

[KostasD33]

<iframe frameborder="0" width="640" height="368" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/xgalic?logo=0&hideInfos=1&animatedTitle=%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%82+%CE%B5%CF%86%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82%7Ca33.gr%7C"></iframe>

<div>
<div>
<div>

Ο «Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης» με την υπογραφή του Τιμ Μπάρτον -για  πολλούς η πλέον ασυνήθιστη εορταστική ταινία όλων των εποχών- ενώνει  τις κολοκύθες με τον Αϊ-Βασίλη και τις απόκριες με τα Χριστούγεννα.
<div id="google_ads_div_NewTVXS_180x150_ad_container"></div>

O Tζακ Σκέλιγκτον, ο «βασιλιάς της κολοκύθας» της πόλης του Χάλογουιν(Ηalloween Τown),  έχει πια βαρεθεί τη μονοτονία του μασκαρέματος που επιβάλλει η γιορτή  της κολοκύθας κι ανακαλύπτει τυχαία τη χριστουγεννιάτικη χαρά! Αφού  περιπλανιέται στο δάσος, βρίσκεται μπροστά σε πόρτες που οδηγούν σε όλες  τις γιορτές! Από το Πάσχα, την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου και τη Ημέρα  των Ευχαριστιών, διαλέγει την Πόλη των Χριστουγέννων και... της αλλάζει  τα φώτα.

Αποφασίζει να δώσει άδεια στον Αγιο Βασίλη και να  φέρει τους κατοίκους της δικής του πόλης, για να υποδυθούν  χριστουγεννιάτικους ρόλους. Η αποστολή του κινδυνεύει να θέσει σε  κίνδυνο τις γιορτές των Χριστουγέννων για όλα τα παιδιά που περιμένουν  με ανυπομονησία τα δώρα τους...

Τάρανδοι-Φρανκενστάιν κι άλλες ιδιοφυείς συλλήψεις σε ένα απόκοσμο μιούζικαλ, που βασίζεται στην τεχνική των κινουμένων σχεδίων. Ο Χένρι Σέλικσκηνοθετεί αλλά ο παραγωγός Τιμ Μπάρτον είναι  το μυαλό πίσω από το ύφος, τη σκηνογραφία και το αλλιώτικο κοστούμι  μιας βέβηλης επικράτησης του φωτός έναντι του σκότους.

Μια ταινία αντίδοτο για όσους μελαγχολούν στην ιδέα, όχι των Χριστουγέννων, αλλά πως οφείλουν να διασκεδάσουν φορώντας το ίδιο χαζό χαμόγελο.

</div>
</div>
</div>

[KostasD33]

<iframe frameborder="0" width="640" height="360" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/xlo37g?logo=0&hideInfos=1&animatedTitle=%CE%9F+%CE%BA%CF%8D%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CF%82+%CF%84%CF%89%CE%BD+%CF%87%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD+%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CF%8E%CE%BD%7Ca33.gr%7C"></iframe>

<div>
<div>
<div>

Ακαδημία Γουέλντον, σχολή για αγόρια,  έτος 1959. Οι μαθητές γνωρίζονται με τον καινούριο καθηγητή τους, τον  κύριο Kίτινγκ, και κάτι αρχίζει να συμβαίνει από την πρώτη κιόλας  στιγμή. Ο κύριος Κίτινγκ δεν δείχνει καθόλου να ενστερνίζεται τις  μεσοαστικές αντιλήψεις των γονιών τους. Το σχολείο όμως θέλει να  «μοιάζει» με τις αντιλήψεις αυτές. Οι έφηβοι μαθητές πρέπει να  διαπαιδαγωγούνται με τέτοιο πνεύμα ώστε, χωρίς αντιστάσεις, να γίνουν  υποδειγματικοί πολίτες ακολουθώντας το αδιαπραγμάτευτο τετράπτυχο  «Παράδοση, Τιμή, Πειθαρχία, Διάκριση».
<div id="google_ads_div_NewTVXS_180x150_ad_container"></div>

Ο κύριος Κίτινγκ είναι όμως ένας ενσυνείδητος εμπρηστής συνειδήσεων. Και γνωρίζει λίαν καλώς ότι εκείνο που σε τελευταία ανάλυση μετράει για έναν δάσκαλο, είναι το «πόσες πυρκαγιές θα καταφέρει να ανάψει στα τριαντατόσα χρόνια που θα είναι εκπαιδευτικός». Αγνοώντας λοιπόν ολοκληρωτικά το μεγάλο τετράπτυχο θα αρχίσει από την πρώτη κιόλα γνωριμία μαζί τους να τους προτρέπει να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, να τους παρακινεί να κάνουν αυτό που πιστεύουν, να τους ωθεί προς το να δημιουργούν αλλά και να αμφισβητούν την εκάστοτε ισχύουσα τάξη πραγμάτων.

Το βασικό του εργαλείο είναι η ποίηση. Και όχι μόνο η  ποίηση που καταγράφεται με λέξεις στα έργα των δημιουργών αλλά και  εκείνη που ενυπάρχει διάχυτη μέσα στον ιστό της καθημερινότητας, η άλλη  εκείνη ποίηση που σαν καταφέρουμε να την ακούσουμε νιώθουμε να φλέγεται η  λανθάνουσα επιθυμία μας για υπέρβαση και η ανάγκη μας να διασχίσουμε τα σύνορα της συμβατικότητας,  φτερουγίζοντας προς άλλες περιοχές. Δεν είναι όμως μόνο η ποίηση το  μοναδικό αντικλείδι του «Καπετάνιου» για το λουκέτο των εφηβικών  συνειδήσεων.  Είναι και η ανορθόδοξη διδακτική του αλλά και «κάτι» ακόμα που καθημερινά εκπέμπει, μια «ανθρωπομυρωδιά» την οποία αναβλύζουν τα κύτταρά του και μια αρμονία ανάμεσα στα λόγια του και την αντικομφορμιστική συμπεριφορά του.*

Έχοντας ως βάση αληθινές εμπειρίες από το σχολείο Montogomery Bell, ο σεναριογράφος Tom Schulman σκιαγράφησε τον κεντρικό χαρακτήρα του έργου του στα πρότυπτα του αντικομφορμιστή Φιλόλογου Sam Pickering (τον ρόλο ερμηνεύει ο Robin Williams). Η εμπειρία της συνεργασίας των ηθοποιών, ιδιαίτερα των νεότερων (Ethan Hawk, Robert Sean Leonard, κ.α.) με τον σκηνοθέτη της ταινίας Peter Weir μνημονεύεται ως μια «μαγική εμπειρία» που υπήρξε καθοριστική για τη μετέπειτα πορεία τους. Διανθισμένη με πολλά κομμάτια κλασικής μουσικής, η ταινία επίσης μνημονεύεται για το εξαίσιο soundtrack του Maurice Jarre. Πρωταγωνιστές του έργου είναι όμως και οι ποιητές.

Δε διαβάζουμε ποίηση επειδή είναι χαριτωμένη. Διαβάζουμε  ποίηση επειδή ανήκουμε στην ανθρώπινη φυλή. Η Ιατρική, η Νομική είναι  ευγενικοί στόχοι απαραίτητοι για τη ζωή. Αλλά η ποίηση, η ομορφιά, το  ρομάντσο, η αγάπη... γι'αυτά ζούμε. Ο Γουίτμαν λέει:

«Ω, εγώ, ω ζωή των ερωτήσεων, χωρίς τελειωμό,

των ατέλειωτων τραίνων των άπιστων,

των πόλεων γεμάτων ανόητους.

Τι καλό έχουν αυτά, ω εγώ, ω ζωή;

Απάντηση.

Ότι είσαι εδώ, ότι η ζωή υπάρχει· και η ταυτότητα.

Ότι το παντοδύναμο παιχνίδι συνεχίζεται,

κι ίσως συνεισφέρεις μια στροφή».

Τα ποιήματα που διαβάζονται στην ταινία:
<ul>
   <li> She Walks In Beauty - Lord Byron</li>
   <li> The Ballad of William Bloat - Raymond Calvert</li>
   <li> The Prophet - Abraham Cowley</li>
   <li> To the Virgins, Make Much of Time - Robert Herrick</li>
   <li> The Road Not Taken - Robert Frost</li>
   <li> The Congo - Vachel Lindsay</li>
   <li> A Midsummer Night's Dream - William Shakespeare</li>
   <li> Sonnet XVIII - William Shakespeare</li>
   <li> Περικοπή από το Ulysses - Alfred Lord Tennyson</li>
   <li> Περικοπή από το Walden - Henry David Thoreau</li>
   <li> O Captain My Captain - Walt Whitman</li>
   <li> O Me! O Life! - Walt Whitman</li>
   <li> Song of Myself XVI - Walt Whitman</li>
   <li> Song of Myself Section 52 - Walt Whitman</li>
</ul>
*Εντυπώσεις του συγγραφέα και καθηγητή Φυσικής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση Ανδρέα Ι. Κασσέτα, μετά την πρώτη προβολή της ταινίας στα τέλη της δεκαετίας του '80.

</div>
</div>
</div>

[KostasD33]

<iframe frameborder="0" width="640" height="360" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/xmk02g?logo=0&hideInfos=1&animatedTitle=%CE%A4%CE%BF+%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CF%81%CF%8C%CE%B4%CE%BF%7Ca33.gr%7C%CE%9F%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%BF+%CE%88%CE%BA%CE%BF+-+%CE%A3%CE%BF%CE%BD+%CE%9A%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B9"></iframe>



<div>
<div>
<div>

Κινηματογραφική μεταφορά (1986), από  τον Γάλλο σκηνοθέτη Ζαν-Ζακ Ανό, του πρώτου μυθιστορήματος που εξέδωσε ο  Ουμπέρτο Έκο, το 1980, προκαλώντας μεγάλη αίσθηση στο χώρο της  λογοτεχνίας. Το διάσημο αστυνομικό μυθιστόρημα - μεσαιωνικό χρονικό: «Το  όνομα του ρόδου».
<div id="google_ads_div_NewTVXS_180x150_ad_container"></div>

Βρισκόμαστε στο Μεσαίωνα του 14ου αιώνα, όπου ό,τι  έχει απομείνει από τα κείμενα της αρχαίας γνώσης βρίσκεται στα χέρια της  εκκλησίας. Οι μοναχοί της Ευρώπης είναι οι μόνοι που έχουν πρόσβαση στα  αρχαία κείμενα καθώς πολλά από αυτά θεωρούνται επικίνδυνα εξαιτίας του  ειδωλολατρικού τους περιεχομένου.

Ένας Βρετανός φραγκισκανός μοναχός, διάσημος για την  πνευματική του οξύνοια, μεταβαίνει σε ένα μοναστήρι Βενεδικτίνων. Στο  πλάι του βρίσκεται ο μαθητευόμενός του, ο έφηβος Άντσο, την εκπαίδευση  του οποίου έχουν εμπιστευτεί στον μοναχό οι πάτρονοί του. Το μοναστήρι  στο οποίο καταφθάνουν βρίσκεται σε βαρύ πένθος. Ένας ανεξήγητος θάνατος  τρομοκρατεί τη μονή.

Ο μοναχός προσκαλείται να λύσει το μυστήριο του θανάτου,  η άφιξή του όμως πυροδοτεί μια σειρά φόνων που δείχνουν να συνδέονται  με ένα σπάνιο βιβλίο η ύπαρξη του οποίου αμφισβητείται: τον δεύτερο τόμο  της «Ποιητικής» του Αριστοτέλη, τον σχετικό με την κωμωδία. Οι νεκροί  συσσωρεύονται, αρκετοί ταυτίζουν τη μακάβρια αλληλουχία με την Αποκάλυψη του Ιωάννη και το τέλος του κόσμου. Στο μοναστήρι, τελικά, καταφθάνει ένας απεσταλμένος της Ιεράς Εξέτασης,  παλιός γνώριμος του φραγκισκανού μοναχού, έτοιμος να οδηγήσει στην πυρά  όσους δεν συντάσσονται με το γράμμα των εκκλησιαστικών νόμων...

Καλή προβολή!

Παραγωγή: Γαλλία - Ιταλία - Γερμανία
Σκηνοθεσία: Ζαν Ζακ Ανό
Πρωταγωνιστούν: Σον Κόνερι, Φ. Μάρεϊ Αμπρααμ, Κρίστιαν Σλέιτερ, Ρον  Πέρλμαν, Ελία Μπασκίν, Μάικλ Χάμπεκ, Ούρς Άλτχαους, Βέρνον Ντόμπτσεφ

</div>
</div>
</div>
πηγή tvxs.gr

[KostasD33]

[align=center]

[/align]


[align=center]
Η Ευδοκία του Αλέξη Δαμιανού [/align]

    Το 1971 ο Αλέξης Δαμιανός σκηνοθετεί την «Ευδοκία». Το σενάριο, που υπογράφει ο ίδιος ο σκηνοθέτης, βασίζεται στην ερωτική σχέση ενός λοχία, του Γιώργου, και μίας πόρνης, της Ευδοκίας. Στην «Ευδοκία» όμως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, η ταινία είναι γεμάτη συμβολισμούς για τα ήθη και τις αξίες της εποχής.  

Η απελευθέρωση, μέσα από τον έρωτα, των δύο πρωταγωνιστών έρχεται σε ρήξη με τις κυρίαρχες νοοτροπίες, όπως αυτές ορίζονται από την εξουσία, αλλά και από την ίδια την κοινωνία τους.
 
Σκηνοθεσία/Σενάριο: Αλέξης Δαμιανού
Πρωταγωνιστούν: Μάρω Βασιλείου, Χρήστος Ζορμπάς, Κούλα Αγαγιώτου, Γιώργος Κουτούζης
Μουσική: Μάνος Λοϊζος

[KostasD33]

[align=center] Αλέκος Σακελλάριος
Σενάριο: Χρήστος Γιαννακόπουλος, Αλέκος Σακελλάριος
 
Πρωταγωνιστούν
Βασίλης Λογοθετίδης, Ντίνος Δημόπουλος, Λαυρέντης Διανέλλος, Βαγγέλης Πρωτοπαππάς, Λουκιανός Ροζάν, Μίμης Φωτόπουλος, Χρήστος Τσαγανέας. Νίτσα Τσαγανέα, Ίλια Λιβυκού, Μαρίνα Σμυρνάκη, Γεωργία Βασιλειάδου

[KostasD33]

[align=center]

[/align]
[spoiler]
[cell class=spoiler]
    Σαν σήμερα, 4 Ιουνίου του 2001, ο Ντίνος Ηλιόπουλος αφήνει την τελευταία του πνοή. Το tvxs.gr θυμάται τον σπουδαίο ηθοποιό μέσα από την ταινία «ο Δράκος» (1956), σε σκηνοθεσία Νίκου Κούνδουρου και σενάριο Ιάκωβου Καμπανέλλη, που κατά πολλούς αποτελεί την κορυφαία ταινία όλων των εποχών στην ελληνική 7η τέχνη.[/cell]

Ο μεγάλος θεατρικός συγγραφέας Ιάκωβος Καμπανέλλης, ο οποίος έφυγε εχθές από τη ζωή, υπέγραψε σε ηλικία 34 ετών το εμπνευσμένο σενάριο της ταινίας «ο Δράκος». Η πρωτοποριακή ταινία του Νίκου Κούνδουρου σκηνοθετήθηκε από τον ίδιο σε ηλικία 30 ετών και θεωρείται η πρώτη που ξέφυγε από τον καθαρά ψυχαγωγικό και εμπορικό χαρακτήρα των ταινιών της δεκαετίας του '50, σηματοδοτώντας την απαρχή του επονομαζόμενου νέου ελληνικού κινηματογράφου.

Ο Ντίνος Ηλιόπουλος πρωταγωνιστεί στον καλύτερο ίσως δραματικό ρόλο της καριέρας του. Αυτόν του συνεσταλμένου και μοναχικού ανθρώπου, του ασήμαντου υπαλληλάκου, που αποφασίζει μετά από μια σειρά συμπτώσεων να εκμεταλλευτεί την ομοιότητά του με έναν αδίστακτο κακοποιό, ώστε να δώσει νόημα στην ύπαρξή του.

Η ταινία, πάνω απ'όλα ένα κοινωνικό δράμα, ένα φιλμ νουάρ επηρεασμένο από το κίνημα του νεορεαλισμού της εποχής, χαρακτηρίζεται ταυτόχρονα από άφθονες πολιτικές αναφορές για τη μετεμφυλιακή περίοδο. Αυτές, σύμφωνα με τον Νίκο Κούνδουρο, βρήκαν απροετοίμαστο το ελληνικό κοινό στα μέσα της δεκαετίας του '50:

[cell class=spoiler]    «Οταν η ταινία πρωτοπροβλήθηκε, λίγα χρόνια μετά τον Εμφύλιο, ο Έλληνας θεατής ήταν ανέτοιμος να διαβάσει τις νύξεις και τους συμβολισμούς της ταινίας και αρνιόταν ένα είδος κινηματογράφου που ερχόταν σε σύγκρουση με την αμερικανική κινηματογραφική κουλτούρα που για χρόνια και χρόνια κατέκλυζε τις κινηματογραφικές αίθουσες. Χρειάστηκαν δέκα χρόνια σιωπής και ο σκοταδισμός που επέβαλαν οι Συνταγματάρχες στον ελληνικό λαό για να ξεπηδήσει ο «Δράκος» σαν ένα σινιάλο αντίστασης στη σιωπή που είχαν επιβάλει οι Συνταγματάρχες προσπαθώντας να πνίξουν στη γένεσή της κάθε ελεύθερη φωνή».
[/cell]
Στις δύο ψηφοφορίες για τις δέκα καλύτερες ελληνικές ταινίες που έχει πραγματοποιήσει η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου, έως σήμερα, ο «Δράκος» μαζί με την «Ευδοκία» και τον «Θίασο» αποτελούν την καλύτερη τριάδα ελληνικών ταινιών στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Η ταινία διδάσκεται σε σχολές της έβδομης τέχνης παγκοσμίως, ενώ μόλις πρόσφατα, ο φημισμένος Αμερικανός συγγραφέας Τζόναθαν Φράνζεν (ο «Aμερικανός Τολστόι», σύμφωνα με το περιοδικό Time) ενέταξε την ταινία στην πλοκή του τελευταίου μυθιστορήματός του (με τίτλο «Ελευθερία»), 54 χρόνια μετά τη δημιουργία της.

Η παρουσία της εκεί δεν λειτουργεί μόνον ως «γέμισμα» του χρόνου δράσης, αλλά ως δομικό στοιχείο του μυθιστορήματος, καθώς αποτελεί «κλειδί» για την κατανόηση της προσωπικότητας του Γουόλτερ, του καλού και άβουλου, αλλά και μισάνθρωπου Γουόλτερ, όπως παρουσιάζεται στο κεφάλαιο του βιβλίου «Ο δράκος της Ουάσιγκτον».

[cell class=spoiler]Σκηνοθεσία: Νίκος Κούνδουρος
    Σενάριο: Ιάκωβος Καμπανέλλης
    Μουσική/μουσική επιμέλεια: Μάνος Χατζιδάκις
    Πρωταγωνιστούν: Ντίνος Ηλιόπουλος, Γιάννης Αργύρης, Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, Θανάσης Βέγγος και έπαιζαν ακόμα oι Ανδρέας Ντούζος, Ζαννίνο, Μαρίκα Λεκάκη, Φρίξος Νάσου, κ.α.
    Μοντάζ: Νίκος Κούνδουρος
    Σκηνογραφία: Τάσος Ζωγράφος, Π. Παπαδόπουλος
    Εικονολήπτης: Κώστας Θεοδωρίδης
    Βοηθός σκηνοθέτη: Χ. Βαχλιώτης
    Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη
    Μακιγιάζ: Νίκος Βαρβέρης
    Μηχανικός ήχου: Μικές Δαμαλάς
    Τραγουδά η Μαργαρίτα Παπαγεωργίου («Πώς τον λεν τον ποταμό»). Παίζουν η ορχήστρα του Λέανδρου, ο Δημήτρης Φάμπας (κιθάρα), το συγκρότημα λαϊκών τραγουδιών Χατζηδάκι και ο Βασίλης Τσιτσάνης.
[/cell]


[align=right]πηγή tvxs.gr[/align][/spoiler]

[KostasD33]

<iframe frameborder="0" width="680" height="510" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/xelwo6"></iframe>
<a href="http://www.dailymotion.com/video/xelwo6_y-yyyyyyy-yyyyyyyy_shortfilms" target="_blank">&Omicron; &Mu;&epsilon;&gamma;ά&lambda;&omicron;&sigmaf; &delta;&iota;&kappa;&tau;ά&tau;&omega;&rho;</a>

[KostasD33]

Το "Ξυπόλητο Τάγμα"

[align=center]

[/align]



   Το Ξυπόλητο τάγμα είναι η αληθινή ιστορία 160 παιδιών, που η δράση τους πήρε διαστάσεις μύθου όταν διώχτηκαν από τα ορφανοτροφεία της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί κατακτητές στα χρόνια της κατοχής του Bʼ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα παιδιά μεταβάλλονται σʼ ένα είδος καλόκαρδης ηρωικής συμμορίας, που κλέβει από τους Γερμανούς και του μαυραγορίτες για να συντηρεί τα μέλη της κι όσους μπορεί από τον κόσμο γύρω της.

 
Eπίσης, πέρα από την αρωγή που παρείχαν στο κόσμο, κατάφερναν με την εξυπνάδα και το κουράγιο τους να βοηθούν την Αντίσταση, βρίσκοντας τρόπους να φυγαδεύουν στη Μέση Ανατολή Έλληνες, Αμερικάνους και Εγγλέζους αξιωματικούς, με σκοπό να ενωθούν με τους εκεί συμμαχικούς στρατούς.
 
Περισσότερα για την ταινία[spoiler]
 
Το αρνητικό της ταινίας είχε χαθεί και χάρη στις προσπάθειες του διευθυντή της Ταινιοθήκης της Ελλάδας, Θόδωρου Αδαμόπουλου που εντόπισε δύο κόπιες προβολής σε καλή κατάσταση, δημιουργήθηκε, μετά από χρονοβόρες και πολυδάπανες διαδικασίες, ένα καινούργιο αρνητικό της ταινίας.
 
Tο ελληνικό όνομα του Γκρεγκ Τάλλας ήταν Γρηγόρης Θαλασσινός. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1909 πέθανε στην Αθήνα το 1993.

Ο Βιτόριο Ντε Σίκα όταν είδε το 1955 το Ξυπόλητο Τάγμα στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου είπε στον Γκρεγκ Τάλλας: «Αν είχες γυρίσει αυτή την ταινία προτού γυρίσω εγώ τον Κλέφτη των Ποδηλάτων τότε σήμερα θα ήσουν εσύ ο Ντε Σίκα!».
 
Tην καταπληκτική μουσική της ταινίας έχει γράψει ο Μίκης Θεοδωράκης και αυτή ήταν η πρώτη μουσική που συνέθεσε για κινηματογραφική ταινία.

Tο Ξυπόλητο Τάγμα ήταν η πρώτη ελληνική ταινία που βραβεύθηκε σε διεθνές φεστιβάλ.

Τα 63 από τα 66 παιδιά που πήραν μέρος στα γυρίσματα, ο Γκρεγκ Τάλλας τα πήρε από αναμορφωτήρια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.
 
Η μηχανή λήψης που χρησιμοποιήθηκε για την ταινία ήταν του 1924 και ο οπερατέρ Μιχάλης Γαζιάδης είχε στη διάθεσή του μόνο 6 προβολείς για το φωτισμό. Oι Aμερικανοί δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι η ταινία γυρίστηκε με τόσο λίγα τεχνικά μέσα. O φωνολήπτης της Κολούμπια ήταν αδύνατο να δεχθεί πως αυτή η ταινία γυρίστηκε βουβή και πως είχαν επιτευχθεί τόσο άψογοι συγχρονισμοί στο ντουμπλάρισμα της ηχητικής μπάντας στην Ελλάδα![/spoiler]








[spoiler]Μια εμπνευσμένη ταινία περιπέτειας που έκανε πρεμιέρα μόλις το 2007, ένα έξοχο δείγμα ελληνικού νεορεαλισμού που αναγνωρίσθηκε διεθνώς, αλλά όχι στην Ελλάδα, που αφηγείται την ιστορία των παιδιών του Παπαφείου ορφανοτροφείου και την προσπάθειά τους να επιβιώσουν τα σκληρά χρόνια της κατοχής στους δρόμους όταν οι Γερμανοί κατακτητές επιτάξανε το Ορφανοτροφείο και τα ανάγκασαν να το εγκαταλείψουν.

Πρωταγωνιστούν:
Μαρία Κωστή (Αλεξάνδρα)
Νίκος Φέρμας (Μάρκος)
Βασίλης Φραγκιαδάκης (Ανδρέας)
Αντώνης Βούλγαρης (Νίκος)
Στράτης Κρότος (Δημήτρης)

Σκηνοθεσία: Γκρέγκ Τάλλας (Γρηγόρης Θαλασσινός )
Σενάριο: Νίκος Κατσιώτης

Χρονολογία παραγωγής: 1954
-
Αν είχες γυρίσει αυτή την ταινία προτού γυρίσω εγώ τον (Κλέφτη των ποδηλάτων) τότε σήμερα θα ήσουν εσύ ο Ντε Σίκα!.
Βιτόριο Ντε Σίκα (προς τον Γκρεγκ Τάλλας, όταν είδε το 1955 το Ξυπόλητο Τάγμα στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου)

Το "Ξυπόλητο Τάγμα" είναι η αληθινή ιστορία 160 παιδιών, που η δράση τους πήρε διαστάσεις μύθου όταν διώχτηκαν από τα ορφανοτροφεία της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί κατακτητές στα χρόνια της κατοχής του Bʼ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι Γερμανοί αδειάζουν τα δημόσια κτίρια και τα επιτάσσουν. Ανάμεσα σε αυτά τα κτίρια είναι και αρκετά ορφανοτροφεία. Τα ορφανά πετάγονται στο δρόμο. Μια ομάδα, απ' αυτά τα ορφανά, για να επιβιώσουν, παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Οργανώνονται σαν μυστικός (στρατός), με ιεραρχία και πειθαρχία. Μόνα τους συγκροτούν ομάδες κρούσης και βοήθειας. Πηγή για την τροφοδοσία τους είναι τα γερμανικά καμιόνια που κουβαλάνε ψωμί και τρόφιμα και οι μαυραγορίτες. Τα κλεμμένα μοιράζονται στα ορφανά, αλλά και σε άλλους κατοίκους της Θεσσαλονίκης που είχαν ανάγκες.

Τα παιδιά του Ξυπόλυτου Τάγματος έμειναν στην ιστορία σαν "σαλταδόροι". Ο θρύλος λέει, πως πέρα από την αρωγή που παρείχαν στο κόσμο, κατάφερναν με την εξυπνάδα και το κουράγιο τους να βοηθούν την Αντίσταση, βρίσκοντας τρόπους να φυγαδεύουν στη Μέση Ανατολή Έλληνες, Αμερικάνους και Εγγλέζους αξιωματικούς, με σκοπό να ενωθούν με τους εκεί συμμαχικούς στρατούς.[/spoiler]