Πολυτεχνείο νο.39

[sevenseas]

Το Πολυτεχνείο ήταν ένας χαβαλές. Βέβαια η χούντα δεν μπορούσε να το καταλάβει , Οι αξιωματικοί λόγω της έμφυτης βλακείας τους, μετέτρεψαν έναν χαβαλέ σε αιματηρή γεγονός. Έπαιξαν τους γενναίους με τα οπλα στα χερια. Όπως παίζουν τα πεντάχρ...ονα με τα νεροπίστολα,
Νόμιζαν ότι κάνουν μια δουλειά.
Να σκοτώνουν.
Γι αυτό δεν πληρώνονται?
Κι χαβαλές συνεχίστηκε και μετά την χούντα
Κατεστημένος εορτασμός !!!!!!!!!!!
Γιορτάζουμε την μιζέρια μας
Γιορτάζει μαζί ο συνηθισμένος θίασος
Αυτοί που φώναζαν τότε
- μα τι θέλουν τα κωλόπαιδα?
, οι κομματικές ηγεσίες που αποκήρυξαν το Πολυτεχνείο .

Εγώ δεν θα γιορτάσω το Πολυτεχνείο ,
Θα πιω με τον Μήτσο, με την βραχνή φωνη και θα θυμηθούμε τις μικρές στιγμές εκείνων των ημερών.
Θα πιούμε , θα μεθύσουμε
Θα βρίσουμε για την επι χρονια διαφωνία μας γα πορεία στην Πρεσβεία ή προς την Πρεσβεία.
Θα θυμηθούμε παλιούς φίλους που έφυγαν.
Όχι δεν θα κάνουμε μνημόσυνο , χαβαλέ θα κάνουμε

[Nikos Apomakros]

Συμπέρασμα / Ηθικό Δίδαγμα...

Ο φασισμός "πέφτει" για πλάκα

[sevenseas]

μην ξεχναμε πως ξεκινησε ο Μαης του 68 !!!!!!!!!!!!
Ενελως για πλακα!!!!!!!!!!
οσο αφορα την πτωση της χουντας εχω αλλα αποψη
Και βεβαια δεν υποτιμω τον αγωνα εκεινης της εποχης (Νομικη, μημοσυνο Παπανδρεου, Πολυτεχνειο )
Συμμετειχα ενεργα σ' αυτα
Αλλα η χουντα επεσε αο εωτερικα αιτια

[Nikos Apomakros]

Όλα πάντως παίξαν τον ρόλο τους, όπως και σε οτιδήποτε άλλο. Το "καταλυτικός παράγοντας",
και κάθε "σημαντικότητα" δεν είναι τίποτε περισσότερο από προϊόν/κύημα της ανθρώπινης
αντίληψης (ή και φαντασίας), κρίσης και κατ' επέκταση σύγκρισης.

Πόσο σημαντικό θα ήταν κάτι, αν δεν υπήρχαν τα υπόλοιπα "ασήμαντα" ή "λιγότερο" σημαντικά,
ώστε όχι απλά να γίνει για μας αυτό που τώρα είναι, αλλά και να ανάγεται συγκριτικά σε "σημαντικό".
Κι εκεί βέβαια αναρωτιέται κανείς κατά πόσο σημαντικότερο είναι το "σημαντικό" από αυτά που
το ανάγουν σε τέτοιο, άρα στην ουσία το "δημιουργούν" ή έστω αποτελούν την προϋπόθεσή του.
 
Σε αυτό το παρανοϊκό "ταξίδι" σκέψεων (και ανοησίας) νομίζω ότι στο τέλος καταλήγω όχι τόσο
στο ότι υπάρχει μια περίεργη ισοδυναμία ανάμεσα στα πάντα, όσο στο ότι τίποτε τελικά δεν είναι
συγκρίσιμο. Κάτι που επιβεβαιώνει και η απόλυτη μοναδικότητα κάθε πράγματος, ως επέκταση
του κάθε μοναδικού (πάντα) Σημείου της κάθε διάστασης στην οποία ανήκει.  

Κάπου εκεί τρελαίνομαι, αφού η αντίληψη (και η σύγκριση) προϋποθέτουν διαφορετικότητα ενώ
τελικά τίποτε δεν είναι συγκρίσιμο λόγω ακριβώς αυτής της μοναδικότητας άρα και διαφορετικότητας.
Δηλαδή το ίδιο πράγμα που τίθεται ως προϋπόθεση του νου, τίθεται και ως απαγόρευσή του.
Και μέσα σε όλο αυτό το συμπαντικό χάος, η απόλυτη μοναδικότητα συμβαδίζει με αυτήν την
απόλυτη ισότητα και η όλη αυτή παράνοια βαφτίζεται συμπαντική "ισορροπία".

Εγώ πάντως νιώθω ανισόρροπος... Ευτυχώς "συγκριτικά" όπως πάντα και για τα πάντα...

Και σόρρυ που όλο αυτό το άσχετο κατεβατό βρίσκεται κάτω από το Πολυτεχνείο νο. 39.