Απόμακρος - Παράνοιες

[Nikos Apomakros]

Δεν υπάρχουν νέες λέξεις. Ευτυχώς.
Μαζεύω ακόμη τις παλιές. Όσες βέβαια θυμάμαι.
Όσες με γεμίζουν κι όσες μ' αδειάζουν,
όσες μόνες τους σα πέφτουν, με πονάνε.
Κάποιες λοιπόν τις ρίχνω,
για ν' ακούω που και που
έναν γνώριμο σε μένα ήχο.
Κι έπειτα πίσω. Πίσω στον "θόρυβο".
Μονοτονία.
Θα ρίξω, εδώ μπροστά μου, άτονα,
τη λέξη "δρακος".
Και με ακίνητα τα "δάχτυλα" θα τρέμω,
θα δω τη "σκόνη" μου να γίνεται "τσιμέντο"
κι όλα τα χρώματα να οδηγούν στο "γκρίζο".

Θα πω και "νύχτα", "γέλιο", "όλεθρος", "σιωπή"
για να σκεφτώ όσα νόμιζα αγάπησα πολύ.
Στο τέλος θα κοιτάζω το λευκό και θα ραγίζω.
Ποτέ δεν ήμουν τίποτε,
γι' αυτό μπορώ και συνεχίζω.

"Ασχήμια", "φωνή", "σπίθα" και "φως",
δε με νοιάζει με ποιά θα πέσουνε σειρά,
δε με νοιάζει πάντα το τι και το πως,
μονάχα οι εικόνες οι βουβές, από λέξεις,
είτε διάσπαρτες, είτε με μέτρο σπαρμένες.
Βραδέως τις στάχτες θα θερίσω
απ' όσες λέξεις θεωρήθηκαν χαμένες
ή παρέμειναν για κάποιο λόγο πίσω.
Για όσα δεν είπαν ποτέ σε κανέναν
ορκίζομαι πως ποτέ δεν θα μιλήσω.

"Ησυχία".
Με καλούνε τώρα πια
και δεν υπάρχω στ' όνομά μου,
μιλούν, φωνάζουν και κάθε τους λέξη
σβήνει,
"άγγιγμα" θα πω
και θα καρτερούν να γίνει
χαμόγελο και σκοτοδίνη
καιρός να κοιμηθούν
μ' ένα όμορφο ψέμα:

"Να, ξέρετε, όταν κοιτώ τώρα πια,
... δεν είναι άδειο το βλέμμα
ευχαριστώ
-υπόκλιση-
ευχαριστώ
-χαιρετισμός-
να 'στε καλά,
ευχαριστώ"

-απόσταση-

[papadia]

......καλως ορισες απομακρε!!!!

      ωραιο..πολυ ωραιο το ποιηματακι...πεζο λογο...πως να το πω....ωραιο ομως...

[papadia]

......θα μπορουσε ανετα να ηταν κ ενα θεατρικο κομματι...

[Nikos Apomakros]

Σ' ευχαριστώ,
Καταρχήν, χαίρομαι φυσικά που σου άρεσε. Κι ίσως να σκιάζεται αυτή η χαρά από μια τυπική
ανησυχία που τρέφω για καθέναν που μου λέει ότι του άρεσε κάτι δικό μου.

Όντως, έχεις δίκιο. Δεν είναι ποίημα.
Και δεν υπήρχε και τέτοιος σκοπός, ασχέτως που υπάρχει ρίμα σε αρκετά σημεία.
Ούτε και πεζό είναι. Είναι κάτι ανάμεσα, λίγο άναρχο, λίγο αδιάφορο.
Το αναφέρω κάπως έμμεσα και ο ίδιος, λέγοντας:

>> "Ασχήμια", "φωνή", "σπίθα" και "φως",
>> δε με νοιάζει με ποιά θα πέσουνε σειρά, (οι λέξεις στη πρόταση)
>> δε με νοιάζει πάντα το τι και το πως, (το τυχόν νόημα και η ορθή έκφρασή του)
>> μονάχα οι εικόνες οι βουβές, από λέξεις,
>> είτε διάσπαρτες, είτε με μέτρο σπαρμένες.

Είναι κι ο λόγος που το δημοσίευσα στις "Παράνοιες" κι όχι στα "Ποιήματα" ή κάπου αλλού.

Είναι απλώς σκέψεις.
Σκέψεις περίεργες, αλλόκοτες, ίσως παραληρηματικές, φαινομενικά σαφώς ασυνάρτητες,
από ανούσιες μέχρι περιεκτικότατες, αινιγματικά ασαφείς, ενδιαφέρουσες ή απόλυτα βαρετές
ή και γελοίες, ανάλογα ποιός τις διαβάζει, σε τι συνθήκες, με τι ψυχολογία, με τι προκαταλήψεις,
με τι συγκρίσεις κι εμπειρίες και ίσως πάνω απ' όλα, με τι προσδοκίες.

Είναι κάτι δικό μου και το σημαντικό στοίχημα σε κάθε τέτοιο είδος έκφρασης είναι
πόσους ακόμη εκφράζει, γιατί εκεί παύει να είναι πια "δικό μου" κι απλά έτυχε
να προέρχεται η εκτέλεσή του από μένα, χωρίς αυτό να σημαίνει με τον οποιοδήποτε
τρόπο ότι ξεχωρίζω.

Δεν μειώνεται και δεν χάνεται καμμία αξία όταν την μοιράζεις ή την μοιράζεσαι. Μειώνεται
μονάχα το προσωπικό κέρδος. Κι είναι το τελευταίο που θα έπρεπε να ενδιαφέρει τον
καθένα μας. Μακάρι να μπορούσα να πω ότι το άνωθι το γράψαμε εκατομμύρια άνθρωποι
μαζί. Ότι το οποιοδήποτε ποίημα μου το έχουμε γράψει ακόμη και όλοι μαζί. Θα ήταν πιο
μαγικό, πολύτιμο και θεμιτό.

Αν και... τώρα που το σκέφτομαι, κάτι τέτοιο θα σήμαινε διάφορες κοινές εμπειρίες
και τρόπο συναίσθησης κι αντίληψής τους, άρα... τελικά αναγκαστικά το απεύχομαι.

Καλημέρα

[Nikos Apomakros]

Το "Ανεκτίμητο" είναι μία ακόμη εκτίμηση


[απόσπασμα]

Ο θάνατος, όταν η γνώμη που έχεις για τη ζωή είναι από τις χειρότερες,
επειδη αυτό η ψυχολογία σου, η αντίληψή σου και η εμπειρία σου σου υπαγόρευσαν,
δύναται να αποτελεί λύτρωση κι όχι φοβία.
Η ανυπαρξία φαντάζει πολύ πιο φιλική ιδέα από μια βασανιστική ύπαρξη
και είναι κάτι με το οποίο, έχω ξαναπεί, συμφωνώ απόλυτα.

Πολλοί αναφέρονται στην ελπίδα, ως σημαντικό παράγοντα για να συνεχίσεις να ζεις.
Ρομαντική ιδέα την χαρακτηρίζω, αλλά εκτός πραγματικότητος.
Πολλές φορές δεν είσαι διατεθειμένος να παρατείνεις το μαρτύριο που νιώθεις-νομίζεις οτι ζεις,
επειδή υπάρχει μια πιθανότητα βελτίωσης. Άλλωστε, αν είναι να εξετάσουμε τις πιθανότητες,
ας εξετάσουμε και τις πιθανότητες που δείχνουν και προς το χειρότερο, όχι μόνο προς το καλύτερο.


Όσο για το ποτήρι, το μισογεμάτο και το μισοάδειο...
θα το επαναλάβω και ας γίνομαι κουραστικός.

Το συμπέρασμά που θα βγάλεις για ένα ποτήρι, εξαρτάται από το πως πραγματικά είναι αυτό,
αλλά και πως έμαθες να το αντιλαμβάνεσαι, τι σε ενδιαφέρει σε αυτό, ποιές οι εμπειρίες σου γενικά,
τι ψυχολογική και διανοητική κατάσταση είχες μέχρι τη συγκεκριμένη στιγμή ως άτομο, αλλά και
σε τι ψυχολογική και διανοητική κατάσταση βρίσκεσαι την συγκεκριμένη στιγμή που το κοιτάζεις.

Γι' αυτό και άλλος θα πει "Είναι μισογεμάτο",
άλλος "Είναι μισοάδειο",
άλλος "Ότι κι αν είναι, είναι αρκετό",
άλλος "Δεν με ενδιαφέρει το νερό, θα προτιμούσα πορτοκαλάδα",
άλλος "Ποιός νοιάζεται για το περιεχόμενο... έχει καταπληκτικό σχέδιο!",
άλλος "Μα είναι κρύσταλλο",
άλλος "Τέτοιο ποτήρι είχε κι ο μακαρίτης ο πατέρας μου",
άλλος "Ξέρω ένα φοβερό ανέκδοτο με μισό ποτήρι νερό"
και άλλος
"Ασχοληθείτε με το να σχολιάζετε αυτό που μας δόθηκε,
εγώ θα το αξιοποιώ χαζεύοντας τον ήλιο που δύει".


Δεν προβληματίζομαι...
Όπως πάντα κι όπως ο καθένας μας (είτε το αποδέχεται είτε όχι)...

θα κάνω αυτό που μέχρι τώρα μάθαινα,
γιατί μονάχα αυτό ξέρω τώρα να κάνω.

[Nikos Apomakros]

Ειδωλολατρών Εποχή

Στων ειδωλολατρών την εποχή, σημασία έχουν ήχοι διαπεραστικοί
και λέξεις ασύλλαβες. Κάθε πόνημα κι ένα επιφώνημα, λίγα θαυμαστικά
κι ερωτηματικά ανέραστα.
Εποχή αφηρημένη κι όμως απόλυτης ακρίβειας,
εποχή κρίσης κι όμως ανεπανόρθωτα άβουλη,
εποχή εθνικιστικά παγκόσμιοποιημένη.

Όταν δεν υποχωρεί κανείς,
τίποτε πίσω τους δε μένει
κι όλοι τελικά είναι λεύτεροι...
ή μάλλον... ανεξάρτητα δεμένοι.

Παράνοια. Παράκρουση. Παραφροσύνη.
Οι πρόσκαιροι διασκεδαστές της ανίας ή της ανοησίας.
Καθείς κοιτά λοιπόν το είδωλό του στο καθρέφτη, με λατρεία.
Ή με απογοήτευση ή και με μίσος. Ίσως και με αδιαφορία.
Με κάθε τρόπο.
Το πρόβλημα δεν είναι ο τρόπος.
Το πρόβλημα είναι ότι καθείς κοιτά το είδωλό του. Μόνο.
Κι ακόμα κι όταν αυτό που νιώθει δεν είναι ακριβώς λατρεία,
σίγουρα οφείλεται σε αυτήν.
Θυμός Επίθυμος.
Και δεν θα εξηγήσω.

Γελώ με όσους δαχτυλοδείχνουν άλλους ως "ειδωλολάτρες".
Στον κόσμο της ειδωλολατρείας, στον κόσμο του ειδώλου στον καθρέφτη
και του πρώτου ενικού προσώπου, του αυτοθαυμασμού, της αυτοβιογραφίας,
της αυτοχειρίας, της επωφελούς αυτοκαταστροφής.
Βρέφη,
καλώς ορίσατε στον (ε)Αυτόκοσμο.
Αυτοπροσδεθείτε και καλή αυτοσταδιοδρομία.


Τελικά είμαι βέβαιος ότι οι καθρέφτες
είναι μια ακόμη περίτρανη απόδειξη
πως δεν υπάρχει θεός...
σε κανέναν μας.

[papadia]

"Τελικά είμαι βέβαιος ότι οι καθρέφτες
είναι μια ακόμη περίτρανη απόδειξη
πως δεν υπάρχει θεός...
σε κανέναν μας."



   ...μια ακομη καλα το εθεσες...μια ακομη μεσα στις τοσες αλλες

      κ το παω ακομα παραπερα

       δεν υπαρχει κ πίστη

       η πιστη που ειναι ενα αλλοθι μια οκνηρια για ερευνα προς την αληθεια!


         κ μονολογοντας λεω..

         μη γελατε μαζι μου επειδη σας φαινομαι διαφορετικος-η

          ξερετε...μπορω να γελασω κιεγω μαζι σας επειδη μου φαινεστε ολοι ιδιοι!!!!!

[Nikos Apomakros]

εγώ πάντως δεν έχω καμία αμφιβολία για το ότι δεν πιστεύω σε τίποτε

κι αυτό είναι τουλάχιστον ειρωνικό ως αυτοαναιρούμενο...