Ανδρέας Παπανδρέου

[gon]

Ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου (5 Φεβρουαρίου 1919 – 23 Ιουνίου 1996) ήταν έλληνας πολιτικός, πρόεδρος και ιδρυτής του ΠΑΚ και αργότερα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., του οποίου η ιδρυτική διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη συμπυκνώνεται στο τρίπτυχο «Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία - Κοινωνική Απελευθέρωση». Διατέλεσε πρωθυπουργός τις περιόδους 1981-1989 και 1993-1996. Ήταν γιος του επίσης πρώην πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, ο οποίος ήταν γνωστός και ως «Γέρος της Δημοκρατίας». Μητέρα του ήταν η Σοφία Μινέικο.



Γεννήθηκε στην Χίο, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε ως Νομάρχης, αλλά κρατούσε στενούς δεσμούς με την Αχαΐα και το Καλέντζι, το χωριό του πατέρα του, ο οποίος εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής Αχαΐας. Άρχισε να σπουδάζει στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά το 1941, μετά τη σύλληψή του από το καθεστώς Μεταξά, αναχώρησε για τις Η.Π.Α. όπου συνέχισε τις σπουδές του. Υπηρέτησε ως εθελοντής στο Ναυτικό των ΗΠΑ, σαν νοσοκόμος. Το 1943 έγινε υφηγητής στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, το 1947 επίκουρος και στη συνέχεια τακτικός καθηγητής του Πανεπιστημίου της Μινεσότα και του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια (Berkeley), όπου και διετέλεσε πρόεδρος του Τμήματος Οικονομικής Επιστήμης. Παντρεύτηκε διαδοχικά με τη Χριστίνα Ρασιά, μια ελληνοαμερικανίδα ψυχίατρο, την Μαργαρίτα Τσαντ (με την οποία απέκτησε 4 παιδιά, τον Γιώργο (Πρόεδρος του Πασοκ και Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης), τη Σοφία, τον Νίκο και τον Ανδρίκο) και τη Δήμητρα Λιάνη. Εκτός γάμου γεννήθηκε το 1969 η κόρη του Αιμιλία Νίμπλουμ
Επέστρεψε οικογενειακώς στην Ελλάδα ερχόμενος το 1961,και, έπειτα από πρόταση του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, ανέλαβε τη θέση του επικεφαλής του νεοσύστατου Κέντρου Οικονομικών Ερευνών και εργασθηκε ως σύμβουλος στην Τράπεζα της Ελλάδος.

Εκλέχτηκε βουλευτής για πρώτη φορά το 1964, με την Ένωση Κέντρου. Μετείχε στην κυβέρνηση του πατέρα του Γεωργίου Παπανδρέου, αρχικά ως υπουργός Προεδρίας και λίγο αργότερα ως αναπληρωτής υπουργός Συντονισμού. Παραιτήθηκε λίγο αργότερα μετά από πολλές πιέσεις άλλων τάσεων μέσα στο κόμμα και συσπείρωσε γύρω του τη λεγόμενη κεντροαριστερή πτέρυγα της Ένωσης Κέντρου. Στις 25 Απριλίου του 1965 γίνεται ξανά αναπληρωτής υπουργός Συντονισμού ενώ ένα μήνα αργότερα κατηγορήθηκε ως εμπνευστής και αρχηγός στην υπόθεση «ΑΣΠΙΔΑ».

Με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967, ο Ανδρέας Παπανδρέου συλλαμβάνεται και αφήνεται ελεύθερος μετά από πιέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών[2][3] το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου. Στις 16 Ιανουαρίου του 1968 φεύγει από την χώρα και ιδρύει το Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα (Π.Α.Κ.), επικεφαλής του οποίου έδρασε αντιδικτατορικά σε πολλές δυτικές χώρες, και στο οποίο συσπειρώνονται πολλά από τα σημερινά γνωστά στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Έδρα του Π.Α.Κ. ήταν αρχικά η πρωτεύουσα της Σουηδίας,
Ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπισε αρχικά με πολλή δυσπιστία τη Μεταπολίτευση της 24ης Ιουλίου 1974 και έλαβε την απόφαση να επιστρέψει στην Ελλάδα μόλις στα μέσα Αυγούστου. Αμέσως όμως δραστηριοποιήθηκε με αποτέλεσμα μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες να παρουσιάσει τις θέσεις του για την ίδρυση ενός νέου κόμματος. Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974, σε μία από τις αίθουσες του ξενοδοχείου «Kίνγκ Πάλας», ο Ανδρέας Παπανδρέου ανακοίνωσε την ίδρυση του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος με την γνωστή «Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη» όπως έχει επικρατήσει να λέγεται από τότε. Η επιμέλεια της διακήρυξης είχε ανατεθεί από τον ίδιο τον Παπανδρέου στα ηγετικά στελέχη του Π.Α.Κ. Ιωάννη Ζαφειρόπουλο, σημερινό βουλευτή ν. Ηλείας, στον καθηγητή πανεπιστημίου Μανώλη Παπαθωμόπουλο και στον Δαμιανό Βασιλειάδη, ενώ ένα μεγάλο μέρος της διακήρυξης γράφτηκε από τον Κώστα Σημίτη. Παρόντες στην ανακοίνωση της διακήρυξης ήταν στελέχη του ΠΑΚ, αγωνιστές διωχθέντες από τη χούντα, νεολαίοι από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και νεολαίοι της Γενιάς του 1-1-4. Στην διακήρυξη αναγράφονταν οι λόγοι ίδρυσης και οι βασικές θέσεις του κινήματος.

[gon]

1981 η ώρα της «Αλλαγής»
Το 1981 ήταν η χρονιά που το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές με ποσοστό 48% και ο Ανδρέας Παπανδρέου έγινε για πρώτη φορά πρωθυπουργός της χώρας. Η κυβερνητική αυτή μετάβαση χαρακτηρίστηκε τόσο πριν όσο και μετά τις εκλογές σαν "Αλλαγή", με την έννοια ότι μετά απο μια μακρά περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τη δεξιά ήρθε στην εξουσία ένα κόμμα που βασιζόταν στις αρχές του σοσιαλισμού. Η προεκλογική εκστρατεία του Α. Παπανδρέου στηρίχτηκε σε συνθήματα όπως «Εδώ και τώρα αλλαγή» και «Η Ελλάδα στους Έλληνες», ενώ ο ίδιος καλλιέργησε το προφίλ του πολιτικού που βρισκόταν σε άμεση επαφή και επικοινωνία με τα λαϊκά στρώματα· συνήθως προσφωνούνταν, από φίλους και αντίπαλους, με το μικρό του όνομα, «Ανδρέας».

[gon]

Ανδρέας Γ. Παπανδρέου
 
Αξίωμα: Πρωθυπουργός της Ελλάδας

Περίοδοι εξουσίας: 1981 – 1989
1993 – 1996

Προκάτοχοι: Γεώργιος Ράλλης,
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης
 
Διάδοχοι: Τζανής Τζαννετάκης,
Κωνσταντίνος Σημίτης
 
Ημερομηνία Γέννησης: 5 Φεβρουαρίου, 1919

Τόπος Γέννησης: Χίος

Πολιτικό Κόμμα: Ένωση Κέντρου, Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα

Ημερομηνία Θανάτου: 23 Ιουνίου 1996
Τόπος Θανάτου: Εκάλη, Ελλάδα

[sevenseas]

του ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΒΙΕΡΑΤΟΥ
Τεύχος Νο 5  monthy review
 
 
 
 
Όταν κανείς ρωτάει: «Ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου μαρξιστής;», νομίζω ότι η απάντηση είναι ναι. Αν επεκτείνει την ερώτηση: «Από γεννησιμιού μέχρι θανάτου;», αυτό μάλλον δεν θέλει καμία απάντηση. Απλώς δείχνει αφελή ερώτηση…

Για κανέναν δεν μπορείς να πεις ότι ήταν ίδιος από τότε που εισήλθε στη συνειδητή ζωή μέχρι τη στιγμή του θανάτου του. Σε άλλη περίοδο εξέλιξης ήταν ο Ανδρέας το 1938, σε άλλη το 1955, το 1965, το 1975.


Το κύριο χαρακτηριστικό του ήταν ότι δεν αρνήθηκε να στηριχτεί στις μεγάλες κινούμενες ομάδες λαού, εγκρίνοντας και προωθώντας τις Επιτροπές Πρωτοβουλίας του 1974. Αυτό αποτελεί βασικό κριτήριο προοδευτικής σκέψης αλλά και δράσης. Αντίθετα από βαρύγδουπες επαναστατικές φρασεολογίες, που ως μόνο τρόπο δράσης βλέπουν την πυραμιδική οργάνωση μιας πειθαρχημένης ομάδας, έστω κι αν αυτή καταλήγει στη σταλινική δικτατορία ή, στην καλύτερη περίπτωση, στη σοσιαλδημοκρατική ευελιξία υποταγής.

Καταλαβαίνω τις ανησυχίες του ορθόδοξου, που για να αυτοπροστατευθεί καταγγέλλει όλους τους άλλους ως αποστάτες. Τον ορθόδοξο χριστιανό, που καταγγέλλει καθολικούς, προτεστάντες, οποιαδήποτε άλλη ομάδα, ως αιρετικούς. Και τότε γίνεται ο ίδιος αρχιαιρετικός υποστηρικτής μιας καθαρής αλήθειας.


Αν κανείς φέρνει τις αντιρρήσεις του για το πώς ένας μαρξιστής Ανδρέας πισωγυρίζει στην οργάνωση του αστικού καθεστώτος, πάμε στο πολύχρονο ερώτημα των σοσιαλιστών, αλλά και κομμουνιστών, για να μην πούμε ακόμα και επαναστατών, οι οποίοι προχώρησαν σε συμμετοχή σε κυβερνήσεις – με το δίλημμα πάντα αν είναι σωστό να διευκολύνουμε την πρόοδο του σοσιαλισμού χρησιμοποιώντας τον υπάρχοντα κρατικό μηχανισμό ή αν πάμε μέχρι τη σύγκρουση, κι ό,τι γίνει.


Μην ξεχνάμε ότι περίοδος δράσης του πρώτου ΠΑΣΟΚ ήταν η εποχή της συντριβής, της σφαγής της Χιλής του Αλιέντε. Τότε μετράς τα όρια αντοχής και μέχρι πού τολμάει το άτομο, το άτομο ηγέτης. Κατά τα άλλα, δεν νομίζω να έχει νόημα η μετά θάνατον επιδίωξη κρίνοντας τους άλλους.


Το άλλο ερώτημα που πολλοί θέτουν είναι αν κάποιοι του αστικού εποικοδομήματος μπορούν να προσχωρήσουν σε σοσιαλιστικές πρακτικές.


Εμείς στην Ελλάδα είχαμε αυτή την εμπειρία και μπορούμε να απαντήσουμε καταφατικά. Περίπου 1.000 αξιωματικοί του αστικού στρατού, πολλοί ιερωμένοι, πολλοί διανοούμενοι, μορφωμένοι αλλά και πολιτευτές της αστικής τάξης προσχώρησαν στο κίνημα αντίστασης. Κρατήθηκαν με αξιοπρέπεια σ’ αυτό που αντιλαμβάνονταν ως λαϊκή επανάσταση. Ακόμη και στην ήττα, για την οποία δεν ήταν υπεύθυνοι, ακολούθησαν το δρόμο του μαρτυρίου με αξιοπρέπεια και χωρίς να προδώσουν, ενώ μερικοί «επαναστάτες» (χαρακτηριζόμενοι μαρξιστές) αρνήθηκαν το κίνημα.


Τελειώνοντας, δεν νομίζω ότι μπορούμε να κρίνουμε τη θέση του Ανδρέα με τη συναισθηματική φόρτιση της ήττας και του εκφυλισμού. Νομίζω ότι θα είναι λάθος. Αν μη τι άλλο, οι Επιτροπές Πρωτοβουλίας, αυτό το πρωτοποριακό λαϊκό στοιχείο, έφεραν τη δημοκρατία της βάσης στην Ελλάδα. Πράγμα που δεν είχε καταφέρει να ζήσει αυτή η χώρα από το 1830, όταν έγινε κράτος.


 
αρχή

[sevenseas]

μαθητής ακομη ειχα καποιες επαφες (καποιες ειπα, δεν το παιζω αντιστασιακος ) με καποια μελη της Δημοκρατικης Αμυνας )
Ετσι μοιραια βρεθηκα στις επιτροπες πρωτοβουλιας του ΠΑΣΟΚ το 1974
Με θαμπωσε ο τροπος αυτοοργανωσης?
με θαμπωσαν τα ιστορικα στελεχη της μη παραδοσιακης αριστερας , που συμμετειχαν?
με θαμπωσε, οτι συνιδρυθηκε από ΠΑΚ, ΔΑ, ΚΟ ΜΑΧΗΤΗ΅, ΕΔΕ κλπ?
ή μηπως με θαμπωσε η μορφή του Αντρεα?
οσο
λεω οσο γιατι δεν ημουν και πολυ
ημουν μελος του ΠΑΣΟΚ
διαγραφηκα, οταν ψηφισα μονος μου μια ακραια προταση μου.
θεωρουσα τον εαυτό μου αντιπαπανδρεικο
τον θεωρουσα
αναγκαιο κακο
οπως ελεγαν παλιοι συντροφοι
δηλαδή εναν ηγέτη ,που συσπείρωνε τον κοσμο
αλλα που δεν επρεπε  να μην παρεμβαινει στην ιδεολογικη ζυμωση τυ κινηματος
εμεις οι ακραιοι αριστεροι
που θεωρουσαμε , ότι χτιζαμε την ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
χωρις γραφειοκρατικα κατεστημενα
θεσφατα κι αλαθητα
εμεις , που λατρευαμε τον Τροστσκι
και θεωρουσαμε το ΚΚΕ ενα δεξιο κομμα
κι ομως
αυτος ο παμπονηρος αχαιος
με την βαθεια μαρξιστικη παιδεία
καταφενε καθε φορα αν αποσοβει τις κρισεις και να πηγαινει το κινημα ενα βημα μπροστα
δυο παρεμβασεις του θυμαμαι
το άρθρο του
Ο ΜΑΡΞ Ο ΛΕΝΙΝ ΚΙ Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ
οταν το κινημα μαστιζοταν απο την διαμαχη λενινστων - τροτσκιστων
και τον
ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1978 ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ
οταν ειχε διαισθανθει τον κινδυνο εκφυλισμου του κινηματος κι εθεσε την αναγκη πολτιστικκης επαναστασης μεσα στο κινημα !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

τον Αντρεα δυο φορες ειχα δει απο κοντα
μια φορα το 1975
οταν σε συνελευση της ΠΑΣΠ , μπηκε και .................... τολμησε να κανει μια παρεμβαση
ο τοτε προεδρευων του ειπε
συντροφε δεν εισαι μελος της ΠΑΣΠ, άρα δεν εχεις λογο !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
κι αλλη μια , το 1983 στην Παντειο , ως μελος της συντοτινιστκής επιτροπης παγκοσμιυ συνεδιου για την αποπυρηνικοποιηση .
τοτε τον υποδεχθηκα στο συνεδριο και του εδωσα τον φακελλο με τα σχετικα εγγραφα

οσο κι αντιπαπανδρεικος να ημουν
ναι θα το πω
ΕΝΑ ΔΕΟΣ , ΜΙΑ ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ ΜΕ ΔΙΑΠΕΡΑΣΑΝ
οταν με κοιταξε για 2-3 δευτερολεπτα
ΝΑΙ Ο ΑΝΤΡΕΑΣ ΕΙΧΕ ΜΙΑ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ ΤΕΤΟΙΑ, ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ

viva marχ , viva lenin
viva il grande presidente !!!!!!!!!!!!!
pak , mir tupamaros fentayen and viet kong

[sevenseas]

κι ηλθε ο καιρος που οι αντιπαλοι του απολογούνυαι για την διωξη του το 89
κι αλλοι προσπαθουν .............να τον μιμηθουν (Τσιπρας) χωρις επιτυχια βεβαια

[Pappas10]

Δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται που λέει και το ρητό.

Βγήκαν όλα τα γατάκια να την πούνε στον Ανδρέα.

Που, όπως είπε και ο Κατσιφάρας, αν δεν ήταν αυτός ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους δεν θα τους ήξερε.

Η Ελλάδα πριν τον Ανδρέα είχε χρεοκοπήσει 3 φορές... αλλά ποτέ δεν είχε φτάσει ο μέσος Έλληνας τόσο κοντά στο βιωτικό επίπεδο του μέσου Ευρωπαίου.

Επιτέλους, ας καταλάβουεμ μερικά πράγματα.

Φυσικά και ΔΕΝ εξωραΐζω την φαυλοκρατία, την ευνοιοκρατία, την αναξιοκρατία και την κλεπτοκρατία που ΚΑΙ ο Ανδρέας επέτρεψε (δεν δημιούργησε γιατί όποιος έχει δει το "Υπάρχει και Φιλότιμο" γνωρίζει ότι υπήρχε πολύ πριν τον Ανδρέα).

Από αυτό το σημείο όμως μέχρι το να "ακυρώνουμε" έναν άνθρωπο που πήρε μία χώρα κοινωνικά και βιοποριστικά πρωτόγονη και την έφτασε εκεί που την έφτασε και όπως την έφτασε, υπάρχει τεράστια διαφορά.

Άποψη μου πάντα.

[pixie]

[quote user="Pappas10" post="374804"]Από αυτό το σημείο όμως μέχρι το να "ακυρώνουμε" έναν άνθρωπο που πήρε μία χώρα κοινωνικά και βιοποριστικά πρωτόγονη και την έφτασε εκεί που την έφτασε και όπως την έφτασε, υπάρχει τεράστια διαφορά. [/quote]
Αυτό είναι το θέμα... το πού την έφτασε! Γιατί η πολιτική του Ανδρέα έχει άμεση σχέση με τα σημερινά χάλια μας. Ένα άτομο που θεωρεί την εξουσία αυτοσκοπό - εξουσιομανία λέγεται - και διπλασιάζει το δημόσιο χρέος προκειμένου να εξαγοράζει ψήφους, δημιουργεί πάντα τις προϋποθέσεις για τη διαφθορά! Επίσης ήταν λαοπλάνος, ο καλός λόγος και η εικόνα της δυνατής προσωπικότητας πάντα παρασέρνουν κι έτσι κατάφερε να πλανέψει ύπουλα έναν ολόκληρο λαό. Ο Ανδρέας έχει την μέγιστη ευθύνη για τις σημερινές εξελίξεις, το φιλελεύθερο καταναλωτικό μοντέλο που εφάρμοσε και εφάρμοσαν και όλοι οι άλλοι στη συνέχεια ήταν σκέτη καταστροφή. Καταλήξαμε να γίνουμε το πιο διεφθαρμένο παρα-κράτος της Ευρώπης για να καταλάβουμε πολύ καλά όλοι μας τι πάει να πει υπαρκτός ή ανύπαρκτος - το ίδιο κάνει - σοσιαλισμός.  :razz:

Να πού φτάσαμε. Να γίνουμε καταναλωτικά προϊόντα της παγκοσμιοποίησης, απρόσωπα πιόνια της αναξιοκρατίας και των ασυνείδητων οραμάτων της Νέας Τάξης. Ποιός φταίει?

[sevenseas]

πιξι μαλλον αγνοεις την συγχρονη ελλληνικη ιστορια..................................

συτα

[pixie]

[quote user="sevenseas" post="374891"]πιξι μαλλον αγνοεις την συγχρονη ελλληνικη ιστορια..................................[/quote]
Κάθε άλλο. Και είναι σαφή τα όσα αναφέρω. Κοινός νους χρειάζεται άλλωστε για να αντιληφθεί κανείς τον ρόλο που έπαιξαν κάποιοι στην ιστορία αυτού του τόπου. ;-)

[pixie]

Και μιας και αναφέρθηκες στην νεώτερη ιστορία, να τα ξαναδούμε λιγάκι 7seas τα ''θαύματα'' της περίφημης ''Αλλαγής''?

Τον Οκτώβριο του 1981 λοιπόν, όταν το ΠΑΣΟΚ ήρθε στην κυβέρνηση, έχασε τη μοναδική ευκαιρία (λόγω του κλίματος ανοχής που υπήρχε) να ξαναδρομολογήσει την οικονομία στη σταθερότητα και την ανάπτυξη, που είχε διαταραχθεί από την παγκόσμια οικονομική συγκυρία.

Παρά την τεράστια βοήθεια που πήρε από την ΕΟΚ (2 ΚΟΙΝΟΤΙΚΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΑ + ΤΑ ΜΟΠ), κατάφερε να σπαταλήσει μια ολόκληρη δεκαετία και να υποθηκεύσει το μέλλον της χώρας. Την περίοδο 1981-1989, εισέρρευσαν στη χώρα οι ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ κοινοτικοί πόροι απο την ΣΥΣΤΑΣΗ του Ελληνικού κράτους έως τότε!
 
Επίσης αναφέρουμε ότι η Ελλάδα μπαίνοντας το 1981 στην ΕΟΚ, ήταν η ΠΡΩΤΗ χώρα σε ολόκληρη την Ευρώπη σε ρυθμό ανάπτυξης 3,1%, έναντι 0,8% που ήταν ο μέσος όρος των υπολοίπων κρατών-μελών!
 
Μεταξύ 1982 - 1989 το ΑΕΠ αυξήθηκε με ρυθμούς αισθητά μικρότερους απ' αυτούς των χωρών της ΕΟΚ (με ρυθμούς μέσων όρων για την Ελλάδα 1,7%, για δε την ΕΟΚ 2,7%), για πρώτη φορά από το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
 
Οι δημόσιες δαπάνες ως ποσοστό του Α.Ε.Π. απο 30% το 1980 ανήλθαν στο 50% το 1990, αποτέλεσμα της πρωτοφανούς διεύρυνσης του Δημόσιου τομέα.  
 
Την ίδια περίοδο ο πληθωρισμός υπερτετραπλασιάστηκε απ' αυτούς των χωρών της ΕΟΚ (πληθωρισμός για την Ελλάδα 18,2%, για δε την ΕΟΚ 4,5%).

Η ανεργία αυξήθηκε από 4,1% το 1981 σε 8,3% το 1989 και το χειρότερο απ' όλα είναι ότι το 60% των ανέργων ήταν νέοι ηλικίας μικρότεροι των 29 ετών. Το δώρο του ΠΑΣΟΚ στη νεολαία ήταν ότι ο ένας στους δύο ανέργους ήταν νέος.


Οι επενδύσεις παγίου κεφαλαίου καθηλώθηκαν στα επίπεδα του 1975, ο δε εξωτερικός δανεισμός ξεπέρασε τα 20 δις δολάρια!!!

'Οσα δάνεια έκανε την δεκαετία του '80 η Ελλάδα στο εξωτερικό δεν είχαν γίνει από τη σύσταση του Ελληνικού κράτους.

 
Kαι σαν να μήν έφταναν αυτά, το ΠΑΣΟΚ την οκταετία 1981-1989 προχώρησε σε υποτίμηση 30%!!! του εθνικού μας νομίσματος (2 διαδοχικές υποτιμήσεις της τάξεως του 15% εκάστη) βάζοντας οριστική ταφόπλακα στο εθνικό εισόδημα και στην Ελληνική οικονομία!
 

'Ολα αυτά συνέβησαν παρά την ευνοϊκή διεθνή συγκυρία, δηλαδή τα οφελήματα από την ΕΟΚ (1981 - 1989 η Ελλάδα εισέπραξε 1,5 τρις δρχ. ) τη μείωση της τιμής του πετρελαίου (υπολογίζεται ότι η Ελλάδα εξοικονόμισε 1,1 τρις) και τη μείωση της τιμής του δολλαρίου διεθνώς και των επιτοκίων, που συνεπάγεται όφελος για την ελληνική οικονομία εκείνη την εποχή 3 τρις δρχ.


1981-1989 - Η ΩΡΑ ΤΗΣ ''ΑΛΛΑΓΗΣ''

Τι πραγματικά έγινε λοιπόν αυτή την οκταετία? Με υπουργούς Εθνικής Οικονομίας τους κκ. Απ. Λάζαρη στην αρχή και τον κ. Γεράσιμο Αρσένη στην συνέχεια, το ΠΑΣΟΚ έδωσε πλασματικές (μή διατηρήσιμες) ''μεγάλες'' αυξήσεις στους μισθωτούς, οι οποίες συρρικνώθηκαν αμέσως απο τα ογκώδη μεγέθη του πληθωρισμού της εποχής, μεγέθη που ξεπερνούσαν το 20%!

Παράλληλα κρατικοποίησε όλες σχεδόν τις προβληματικές επιχειρήσεις, και προχώρησε σε εκατοντάδες χιλιάδες πελατειακές προσλήψεις στο δημόσιο, για να ξυπνήσει μεσάνυχτα το καλοκαίρι του 1985, αμέσως μετά τις εκλογές, τον Ανδρέα ο κ. Δ. Χαλικιάς, διοικητής τότε της Τράπεζας της Ελλάδος, και να του αναγγείλει ότι έχει στο ταμείο του μόνο 200.000 δολάρια και το ισοζύγιο πληρωμών κλείνει με έλλειμμα 3,5 δισ.! ''Χρεοκοπούμε, Πρόεδρε!''.

Ακούγοντας τα "νέα" ο Ανδρέας, αλλάζει άρδην πολιτική περνώντας από την πολιτική των ανεξέλεγκτων παροχών και κρατικοποιήσεων της πρώτης τετραετίας, στην πολιτική της λιτότητας αντικαθιστώντας τον κ. Γ. Αρσένη με τον κ. Κ. Σημίτη (Έναρξη Α΄ περιόδου "Σημίτειας λιτότητας"). Η λιτότητα Σημίτη 1985-1988 βαπτίστηκε απο το ΠΑΣΟΚ "Σταθεροποιητικό πρόγραμμα της οικονομίας". Έτσι, οι "ακόμα καλύτερες ημέρες" που υποσχόταν το κίνημα προεκλογικά μετασχηματίσθηκαν σε περίοδο λιτότητας, αφού η τετραετία 81-85 "τα έδωσε όλα" στην κυριολεξία.

Απο την "σταθεροποιητική" πολιτική λιτότητας Σημίτη, ένα χρόνο πριν τις εκλογές του 1989 ο Ανδρέας Παπανδρέου αλλάζει και πάλι τακτική στον τομέα της οικονομίας. Στην θέση του κ.Σημίτη τοποθετεί τον Δημήτριο Τσοβόλα, και ξεκινάει νέα προεκλογική περίοδο "παροχών", με αποκορύφωμα -Ιστορικό σήμα κατατεθέν- την προεκλογική του δήλωση στο Περιστέρι "Τσοβόλα δώστα όλα". Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ανεύθυνης για τις μελλοντικές γενεές πολιτικής που ακολουθήθηκε, αποτελεί το γεγονός ότι μόνο τον τελευταίο μήνα της προεκλογικής περιόδου του 1989, προχώρησε στον διορισμό 180.000 ατόμων στο δημόσιο, λαμβάνοντας παράλληλα πλήθος δανείων απο χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του εξωτερικού.    

Τί άφησε πίσω της η "Αλλαγή"?

"ΤΟ ΧΡΕΟΣ"
 
Ιδού τί δήλωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου μόλις ανέλαβε την εξουσία το 1981 για το δημόσιο χρέος: "Το δημόσιο χρέος στην Ελλάδα είναι ένα μεγάλος λέοντας, που εάν δεν τον τιθασσεύσουμε εγκαίρως θα μας κατασπαράξει..."

Τί έκανε :

 
 
Από το 23% του ΑΕΠ το 1981, στο 80% το 1989, και έπεται συνέχεια...!!!
 
Πολλαπλασιαζόμενο / ανατοκιζόμενο με γεωμετρική πρόοδο τα επόμενα χρόνια, το συσσωρευμένο δημόσιο χρέος ή χρέος του ευρύτερου δημόσιου τομέα άγγιξε τα 32 ΤΡΙΣ δρχ. στις αρχές του 1995 (με την ματαίωση των ιδιωτικοποιήσεων απο τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ το 1994, ιδιωτικοποιήσεις που είχαν προγραμματιστεί να γίνουν απο την κυβέρνηση 1990-1993 -βλέπε Σελίδα 'Οικονομολογικά όργια 1994-1995'), που σημαίνει με απλά λόγια ότι στις αρχές του 1995 κάθε ελληνική οικογένεια (τέσσερα άτομα) ήταν χρεωμένη με 12 εκατομμύρια δρχ.! Δηλαδή με επιτόκιο 20%, κάθε τετραμελής οικογένεια έπρεπε να πληρώνει φόρους 2,5 εκατομμυρίων δρχ. το χρόνο, για την αποπληρωμή των τόκων που της αναλογούν.
 
1995: Το χρέος κυριολεκτικά απειλεί να μας καταβροχθίσει. Με χρέος 32 τρις δρχ. και ΑΕΠ 23 τρις δρχ. σημαίνει ότι η σχέση ΧΡΕΟΣ / ΑΕΠ είναι 139%, που σημαίνει με απλά λόγια ότι οι 'Ελληνες πρέπει να δουλεύουν πάνω από ενάμισυ χρόνο χωρίς να καταναλώνουν τίποτα. Που σημαίνει δηλαδή με άλλα λόγια ότι, η ελληνική οικονομία έχει να φτάσει σε αυτά τα χάλια από την εποχή του Παγκόσμιου Πολέμου και του Εμφυλίου, τότε που η Επιτροπή Πολεμικών Επαναρθώσεων του Παρισιού είχε υπολογίσει ότι η οικονομική καταστροφή της Ελλάδος λόγω του πολέμου αντιστοιχούσε σε αξία ΑΕΠ 18 μηνών.
 


"ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ"
 
'Οπως είναι γνωστό, οι προϋπολογισμοί πριν από τι 1981 ήταν ισοσκελισμένοι. Το μόνο χρέος που υπήρχε πριν από το 1980 ήταν το χρέος, που δημιουργήθηκε από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων.

Κατασπαταλώντας όλους τους αναπτυξιακούς κοινοτικούς πόρους ανεξέλεγκτα "στα μπουζούκια", αυξάνοντας σχεδόν στο διπλάσιο τις δημόσιες δαπάνες και ζώντας με δανεικά την δεκαετία του 1980 φτάσαμε σήμερα να είμαστε η πιο χρεωμένη χώρα στην Ευρώπη.

Το τεράστιο δημόσιο χρέος της χώρας πολλαπλασιάζεται με γεωμετρική πρόοδο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το ότι την περίοδο 1990 - 1993, μόνο για τους τόκους των δανείων που έγιναν τη δεκαετία του 1980, πληρώθηκαν περίπου 7 τρις δρχ.
 
"ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ" - ΤΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΕ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ 1990-1993 ΑΠΟ ΤΟ "ΤΣΟΒΟΛΑ ΔΩΣΤΑ ΟΛΑ"
 
 Αυτά είναι μερικά ακόμα αποτελέσματα της δημιουργίας των συγκοινωνούντων δοχείων της χρεοκοπίας από τη δεκαετία του 1980. Οι προβληματικές επιχειρήσεις που κρατικοποιήθηκαν (Πειραική - Πατραϊκή, Ναυπηγεία, Επιχειρήσεις Ο.Α.Ε.) χρέωσαν με πάνω από 1 ΤΡΙΣ την Εθνική Τράπεζα.
Οι συνεταιριστικές οργανώσεις (ΚΥΔΕΠ, Ελαιουργική, ΑΓΡΕΞ, ΣΕΚΟΒΕ, ΣΕΒΑΘ κ.λ.π. χρεωκόπησαν την Αγροτική Τράπεζα με πάνω από 900 δις ληξιπρόθεσμα χρέη και 400 δις επισφαλείς απαιτήσεις.
Οι εγγυήσεις του δημοσίου και τα ελλείματα χρεωκόπησαν το δημόσιο.

Το έλλειμμα των οργανισμών κοινωνικής ασφαλίσεως, από 11 δις δρχ. που ήταν στα τέλη του 1981, ξεπερνούσε τα 485 δις δρχ. στις αρχές του 1995. Δηλαδή είχε πολλαπλασιαστεί επί σαράντα, φαινόμενο ρεκόρ για χώρα μέλος του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ).

Τα ασφαλιστικά ταμεία (ΙΚΑ, ΟΓΑ, ΝΑΤ), χρεωκόπησαν και αυτά την 10ετία του 1980.
Πολλοί Δήμοι και Κοινότητες, αδυνατούσαν το 1994 και 1995 να πληρώσουν τόκους των δανείων τους από τα έσοδά τους.
Αυτή η πολιτική οδήγησε στον φαύλο κύκλο του δανεισμού και ελλειμμάτων.


Πηγή: Διαδίκτυο [Pathfinder]


Οι εκθέσεις του Δ.Ν.Τ. και του Ο.Ο.Σ.Α. για τις οικονομικές πολιτικές ΑΝΔΡΕΑ!
 
Οι πλέον έγκυροι διεθνείς οργανισμοί, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και ο ΟΟΣΑ, είχαν διαπιστώσει την πλήρη αποτυχία της οικονομικής πολιτικής κατά τη δεκαετία του 1980:
 
"Η οικονομική κατάσταση της Ελλάδος χειροτέρευσε σημαντικά την δεκαετία του 1980. Ο ρυθμός ανάπτυξης ήταν καχεκτικός, λόγω χαμηλών επενδύσεων και διάχυτων διαρθρωτικών δυσκαμψιών, ενώ ο πληθωρισμός και τα ελείμματα του ισοζυγίου πληρωμών παρέμειναν υψηλά. Αυτά βελτιώθηκαν μόνο προσωρινά με την υιοθέτηση ενός σταθεροποιητικού προγράμματος το 1986 - 1987 το οποίο στήριξε η Κοινότητα, καθώς η εφαρμογή του προγράμματος ήταν ελλειπέστερη από την αναμενόμενη". ('Εκθεση ΔΝΤ, Μάιος 1993).
 
"Η επίδοση της Ελληνικής οικονομίας από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 ήταν ιδιαίτερα απογοητευτική, με χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης του ΑΕΠ (1 1/2 ετησίως) και υψηλό πληθωρισμό (μέσος όρος 18%). Διαρθρωτικά εμπόδια, μη παραγωγικός κρατικός μηχανισμός και ακατάλληλες πολιτικές, οδήγησαν σε σημαντικές μειώσεις της βιομηχανικής παραγωγής και απώλειες στο εξαγωγικό εμπόριο. Τα υπέρογκα δημόσια ελλείμματα (σχεδόν 14% του ΑΕΠ κατά μέσο όρο) έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην επιδείνωση των μακροπρόθεσμων τάσεων". ('Εκθεση ΟΟΣΑ, Σεπτέμβριος 1993).
 
Οι ίδιοι οργανισμοί αναγνώρισαν την θετική πορεία της οικονομικής πολιτικής της Κυβέρνησης της ΝΔ της περίοδο 1990 - 1993 και ζήτησαν με επιμονή τη συνέχιση της πολιτικής αυτής :
 
"Η Ελλάς έχει κάνει τώρα σημαντικά βήματα προς την μείωση των σημαντικών οικονομικών ανισορροπιών που χαρακτηρίζουν την οικονομία της... Η εμμονή στο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και διαρθρωτικών αλλαγών είναι κρίσιμης σημασίας τόσο για τον στόχο της Ελλάδος να συγκλίνει με τους Κοινοτικούς της εταίρους, όσο και για την επίτευξη μόνιμης οικονομικής ανάκαμψης". ('Εκθεση ΔΝΤ, Μάιος 1993).
 
"Υποστηριζόμενη από την περιοριστική μακροοικονομική πολιτική και από διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, η Ελληνική οικονομία μπήκε σε μία περίοδο προσαρμόγής το 1991, μετά από τουλάχιστον 10 χρόνια πολύ χαμηλών ρυθμών ανάπτυξης και μεγάλων και αυξανόμενων ανισορροπιών. Η πρόοδος που έχει σημειωθεί είναι σημαντική, όπως αποδεικνύεται από την μεγάλη μείωση των δανειακών αναγκών του δημόσιου τομέα μεταξύ του 1990 και του 1992 (από 21% σε 10 3/4% του ΑΕΠ), του πληθωρισμού (από 19 1/2% σε 15%) και του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών (από 5 1/4% του ΑΕΠ σε 2 3/4%). Μετά από δέκα χρόνια αρνητικών διαφορών στο ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ, τούτο αυξήθηκε με ρυθμό 1,4% το 1992, που αντιστοιχεί με τον μέσο όρο της ΕΟΚ. Αμέσως μετά την εκλογή της τον Απρίλιο του 1990 η Κυβέρνηση, εκτός από τον περιορισμό της μακροοικονομικής πολιτικής, υιοθέτησε ένα ευρύ πρόγραμμα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Σκοπός του προγράμματος ήταν η άρση των εμποδίων στην ανάπτυξη και περιελάμβανε την βιομηχανική αναδιοργάνωση, την απελευθέρωση των αγορών, την απελευθέρωση των χρηματαγορών και την μερική ιδιωτικοποίηση δημοσίων επιχειρήσεων. Με τον τρόπο αυτό σημειώθηκε σημαντική πρόοδος στη μείωση των μακροοικονομικών ανισορροπιών και των διαρθρωτικών προβλημάτων. Υπό την προυπόθεση συνέχισης της πολιτικής αυτής, αναμένονται περαιτέρω βελτιώσεις εντός των επόμενων 18 μηνών. Είναι επιβεβλημένη η διατήρηση της περιοριστικής μακροοικονομικής πολιτικής, ενώ οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις πρέπει να επιταχυνθούν, με έμφαση σε αυτές που θα έχουν σαν αποτέλεσμα τη δημοσιονομική εξυγίανση και την αύξηση της παραγωγικότητας του δημόσιου τομέα, όπως ορίζεται στο πρόγραμμα σύγκλισης της Ελλάδος". ('Εκθεση ΟΟΣΑ, Σεπτέμβριος 1993).


''Η πρώτη περίοδος διακυβέρνησης της χώρας από τον Ανδρέα Παπανδρέου είχε πολύ άσχημα οικονομικά αποτελέσματα, σε βαθμό που χαρακτηρίζεται την διεθνή οικονομική βιβλιογραφία που έχει ασχοληθεί με το θέμα ως η χαμένη δεκαετία. Ο δημόσιος τομέας διογκώθηκε και η ιδιωτική πρωτοβουλία καταπνίχθηκε με τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος. Η ανεργία υπερδιπλασιάστηκε φτάνοντας το 8,3%. Στο κοινωνικό κόστος περιλαμβάνεται και ο υψηλός πληθωρισμός, που όμως δεν ξεπέρασε τα επίπεδα του 1980-1981, όταν είχε τιναχτεί στα ύψη λόγω της δεύτερης πετρελαϊκής κρίσης. Ο μέσος πληθωρισμός την δεκαετία του '70 ήταν 12%, ενώ τη δεκαετία του '80 ανήλθε στο 20%. Επίσης η χώρα είχε προβλήματα στο ισοζύγιο πληρωμών με συνακόλουθες διαδοχικές υποτιμήσεις της δραχμής.''