Φουλ του (χ)ασου.

[kodikas]

Περασαν 3-4 δεκαετιες από τη στιγμη που ξεσηκωσα στο ποδι με το κλαμμα μου καποιο μαιευτηριο σε καποια γωνια καποιας πολης.
Με αγωνιες και ξενυχτια καταφερα να μαθω μερικα κολυβογραμματα  και να παρω ένα χαρτι  που εκανε τον μπαμπα μου περηφανο
και την μαμα μου να κερναει γλυκο του κουταλιου τις γειτονισσες.
Όταν πεφτουν στα χερια μου παλιες φωτογραφιες, ορκιζομαι  να ξαναρχισω κοιλιακους γιατι καπως εχω βαρυνει τωρα τελευταια.
Μετα παραγγελνω την τελευταια πιτσα πριν περασω την πορτα του γυμναστηριου.

Καποια στιγμη αυριο.

Από τη βιβλιοθηκη μου με κοιτανε ο Τσε με κεινο το εκφραστικο εντονο βλεμμα, ο Μαρξ, ο Ουμπερτο Εκο
και   κατι κατακκοκινα ονειρα που με τον καιρο ξεθωριασανε.
Αν ανοιξω τα συρταρια μου, θα βρω κατι παλια ξεχασμενα περιοδικα λαιφσταιλ που ακομα και σημερα τους ριχνω κλεφτες ματιες.
Αγοραζω παντα εφημεριδα (αν εχει καλο ντιβιντι) διαβαζω τα διαφημιστικα, το προγραμμα, τα ωροσκοπια κι αν προλαβω και δεν βαριεμαι,
ριχνω και μια ματια στην εφημεριδα.
Νιωθω καλλιεργημενος, μου αρεσει το εντεχνο αλλα, ετσι για ειμαι στα μεσα, αποδιδω που και που φορο τιμης στα ποδια των διαφορων σκυλοντιζεδων,
με ματια γουρλωμενα και σαλια ρεοντα στη θεα του σειαμενου κωλου τους.

Με δυσκολια ξυπνω κάθε πρωι με μουτρα μεχρι το παρκε και δεν ανοιγει το ματι αν δεν το ποτισω την απαραιτητη δοση καφεινης.
Μηχανικα ντυνομαι, βαζω το κινητο μου στην τσεπη, κλειδια, χαρτομαντιλα μανεξ, τσιγαρα, αναπτηρας,
το αποκομμα της δοσης που πρεπει να πληρωσω γιατι εληξε, το ειδοποιητηριο της καρτας που την εχω ξελιγωσει.

Παιρνω το αμαξακι μου και ξεκιναω.
Μποτιλιαρομαι, κορναρω, ριχνω το γαμοσταυριδι μου στον μπροστινο που δεν λεει να ξεκουνησει κι εγω βιαζομαι,
στον πισινο που μου κορναρει γιατι βιαζεται,
σε ολους τους ηλιθιους που καβαλανε το αμαξακι τους να πανε στην δουλεια τους  και με καθυστερουν,
σε αυτους που προλαβανε να παρκαρουν πρωτοι και γω κανω βολτες γυρω γυρω.

Δευτερος καφες στη δουλεια, τσεκ στα email, login στο σαιτ να πω καμμια εξυπναδα με τους γνωστους, κουτσομπολιο με τον συναδελφο,
login στο msn, παιρνω κανα τηλεφωνο, κανω καμμια δουλεια, χασμουριεμαι.
Χτυπαω και μια τυροπιτα, παλι με πιανουν τυψεις για τις θερμιδες και ξαναορκιζομαι να αρχισω γυμναστηριο.

Σχολαω, παιρνω το αμαξακι μου να φυγω.
Μποτιλιαρομαι, κορναρω, ριχνω το γαμοσταυριδι μου στον μπροστινο που δεν λεει να ξεκουνησει κι εγω θελω να γυρισω σπιτι,
στον πισινο που μου κορναρει γιατι θελει να γυρισει σπιτι,
σε ολους τους ηλιθιους που κουβαλανε το αμαξακι τους στη δουλεια  και με καθυστερουν.

Φτανω σπιτι πτωμα.
Ειμαι κομματια και δεν εχω καμμια ορεξη να ξεκουνησω αλλα για να μην μου πουν ότι τους φτυνω,
κανονιζω με την παρεα ποτο σε μπαρακι που παει ολη η πολη και είναι στου διαολου τη μανα.
(Παρεπιπτωντως το ταβερνακι στη γειτονια είναι χιλιες φορες καλυτερο αλλα το πρεστιζ, δεν μου επιτρεπει να το καταδεχτω.)
Μου φευγει ο τακος να φτασω μεχρι εκει, ριχνω τα γαμοσταυριδια μου που δεν βρισκω παλι να παρκαρω,
 σχολιαζω τις ερωτικες συνηθειες της παναγιας που  η μιση πολη εχει παει στο μπαρακι το ιδιο βραδυ με μας και εχει στριμωξιδι,
 μου την δινει η μουσικη γιατι δεν είναι ποιοτητας και πως την ακουνε και το γελιο της γκομενας στο διπλανο τραπεζι
που βγηκε για ποτο αντι να κατσει σπιτι να πλυνει κανα πιατο.

Όμως, σε αναλαμπες στιγμων ιδιωτικης ειλικρινιας, κοιτωντας απομυθοποιημενα την ζωη μου,
ανατριχιαζω σκεπτομενος  ότι καπου συμβιβαστικα με την κακογουστια, την αγενεια και την μαζικοτητα.
Αναριγω όταν συνειδητοποιω την χαμηλη αυτοεκτιμηση που μου κληροδοτησε ο υπερλαμπρος κοσμος της ευζωιας και της ευδαιμονιας.
Αυτος ο κοσμος που με διαποτισε με τις συνηθειες του ευκολου, του χυμα, της ασυδοτης συμπεριφορας, του ωχαδελφισμου,
του ατομικισμου και τις νεομαγκιας.

Στη διαρκεια αυτων των στιγμων ορκιζομαι ότι θα αλλαξω.

Καποια στιγμη από αυριο.

Τωρα πρεπει να γαμοσταυρισω τον τυπο που καταλαθος με σκουντησε..

[monotonik]

Ένα μικρό παιδί επισκέφτηκε τον παπού και τη γιαγιά του.
Ήταν μόνο 4 χρόνων. Το βράδυ όταν η γιαγιά του το έβαλε για ύπνο, ξαφνικά άρχισε να κλαίει και να λέει:
"Θέλω να πάω σπίτι, φοβάμαι το σκοτάδι".

Η γιαγιά του, του είπε: " Είμαι σίγουρη πως και στο σπίτι σου κοιμάσαι στο σκοτάδι. Δεν σε έχω δει ποτέ να κοιμάσαι με το φως αναμένο. Γιατί, λοιπόν, φοβάσαι εδώ;"

Το αγόρι είπε: "Ναι σωστά... όμως εκείνο το σκοτάδι είναι δικό μου. Αυτό το σκοτάδι μου είναι εντελώς άγνωστο!"

Αυτό συμβαίνει με το σκοτάδι μας. Μπορεί να είναι βασανιστικό, μπορεί να δημιουργεί πολλές δυστυχίες, όμως είναι το δικό μας σκοτάδι. Είναι κάτι για να κρατιόμαστε. Το να φύγουμε απ αυτό δημιουργεί φόβο, γιατί είναι άγνωστο.

Μας έμαθε η κοινωνία, με τη διαμόρφωση του χαρακτήρα, την πνευματική καλλιέργεια, τις 'γνώσεις', που δεν είναι γνώσεις - είναι πληροφορίες, γνώση είναι μόνο το βίωμα, να λειτουργούμε με έναν τρόπο οδυνηρό μεν, ανταγωνιστικό αλλά αυτόν ξέρουμε-αυτόν εμπιστευόμαστε-αυτόν πράττουμε.. Ύστερα φοβόμαστε να πετάξουμε. Ύστερα... υπάρχει κίνδυνος.

Είμαστε ικανοποιημένοι με ένα πλαστικό 'εγώ'. Θαυμάζουμε τα πλαστικά μας λουλούδια. Είμαστε ικανοποιημένοι με ένα πεθαμένο πράγμα. Σ΄ ένα πεθαμένο πράγμα υπάρχουν μερικά πλεονεκτήματα. Ένα είναι ότι δεν πεθαίνει ποτέ. Δεν μπορεί, γιατί ποτέ δεν ήταν ζωντανό. Άπό μια άποψη είναι χρήσιμα. Είναι σταθερά. Δεν είναι αιώνια, σαν την αγάπη, αλλά είναι σταθερά.

Το εγώ μας δεν είναι ατομικό. Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο. Είναι η κοινωνία αλλά δεν είσαι συ, ούτε και γω. Μας δίνει όμως μια αποστολή, μια θέση μέσα στην κοινωνία.

Κι αν μείνουμε ικανοποιημένοι μ΄ αυτό, χάνουμε κάθε ευκαιρία να βρούμε τον εαυτό μας.




(τα περισσότερα αποσπάσματα από ένα βιβλίο που αγαπώ).

[Pappas10]

[size=24]ΠΑΝΑΘΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑαααααααααααααααααααααααααααα[/size] (γιατί μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ)

[erika]

Ωραίο παιχνιδάκι αυτό. Αρκεί να ξέρεις να το παίζεις. Χχιχχχχχχ..



  :idea:  (χιούμορ)


 :razz: