ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ

[PoiSoN_GiRL]

ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΤΟΠΟΣ



Χαμένα δάκρια, καμένη τύχη
άδεια τρένα που φύγαν την αυγή
θλιμμένα μάτια, σώματα στραβά,
άθλια ξωτικά, φώτα μαγικά
φίλα με, κράτα με, σφίξε με γερά
λιώνουνε στο φως του ήλιου τα φτερά
ανύποπτος χρόνος, θεία συντριβή
η σκέψη φωλιάζει σε μία φυλακή
λιμάνια άδεια, χάρτινοι έρωτες
ψελλίζουν πάθη που χάθηκαν στο χθες
φωτιά και πάγος, αγάπης σάλος
μικρός φουκαράς, ασήμαντος μάγος
βροχή και ήλιος, τρομώδες σκηνικό
η κάθε μέρα ένα άγριο φονικό
τα χέρια ματώνουν στην πρώτη επαφή
ακόλαστο βλέμμα, παράξενη αφή
βελούδινες πήχες ζητάν τον ουρανό
ατσάλινες σφαίρες, ανάμεσα περνώ
Δεν πήζει το αίμα, ο νους κατρακυλά
τα μάτια του Ιούδα το στόμα φιλά
τεράστιες αράχνες το σάλιο γεννά
μια άσπρη πουτάνα το σπέρμα ξερνά
αλλόκοτες νύχτες, αυτιά σουβλερά
σκιές που χλευάζουν το φως μυστικά
παράνομοι ιππότες ανάβουν φωτιές
μαύροι αρουραίοι τραβάνε μυτιές
συκώτια ανθρώπινα μασούν οι θεοί
σ' αλώνια γεμάτα μ' αλόγων τροφή

Αν είναι να φύγω ας φύγω πρωί
στη σωστή εποχή σε λάθος στροφή

[PoiSoN_GiRL]

ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ



Αφησα την καρδιά μου στην Οαχάκα
κι αργά ή γρήγορα το ξέρω θα χαθω
Υβον, μακριά σου δεν μπορώ να πάρω ανάσα
μα θα διαλέξω εγώ πως θα καταστραφώ
Ασθμαίνω μέσα στο σκοτάδι
σαν έμβρυο διχως πνοή
Φιλιά και ανάσες κάθε βράδυ
Μου παίρνουν τη ζωή
Κενός θα φεύγω πάντοτε σα φάντασμα στο αγιάζι
και η θλίψη άμμος θα κυλάει, στο σώμα μου καφτή
εσύ μονάχα θα μετράς, τις στάλες στο περβάζι
και 'γω θα κείτομαι νεκρός, μια νύχτα με βροχή

Πύρινα μάτια με κοιτάνε
μορφές που ρίχνουνε σκιές
πάνω στους δρόμους που γυρνάμε
η μνήμη όλο πληγές


Κάτω απ' το ηφαίστειο, πέτρωσα σαν τη λάβα
Δεν έχω μέλλον, ούτε παρελθόν
Μου τέλειωσε και το Μεσκάλ από την κάβα
Και είναι η κάθε μου μέρα, μέρα των νεκρών

[PoiSoN_GiRL]

justelene



Μέσα σε χρόνια δανεικά, απρόσμενα και ξένα
μες στα ποτάμια τα θολά που ζω σα μαύρη σμέρνα
μες στην ανάσα του Βοριά, σε σύμπαντα ηττημένα
Θα σιγοκαίνε σα φωτιά η αγάπη και η λησμονιά.

Θα χουν τα μάτια μου σκουριά, θα ζω χωρίς εσένα
θα με χλευάζουν τα παιδιά, θα πιω απ' τη μαύρη στέρνα
μες των μηρών σου τη δροσιά πως ξαποστέναν τρυφερά
τα χέρια μου, δυό ελάφια κουρασμένα.

Κι εγώ που δε μπορώ πια να ξεχάσω τ' όνομά της
να τριγυρνάω εδώ κι εκεί ψάχνοντας τ' άρωμά της,
στον κήπο της Γεσθημανή να ξαγρυπνώ δίχως φωνή
σαν λυπημένο φάντασμα στον τάφο της αγάπης

[PoiSoN_GiRL]

ΒΑΛΤΕ ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ



Τα όνειρα που βυζάξαμε με της καρδιάς μας το αίμα
πέταξαν και χαθήκανε μες της ζωής το ρέμα.
Μα τάχα εμείς παντοτινά τ' άφθαστα θα ζητούμε
Βάλτε να πιούμε

Τα περασμένα σβήσανε, το τώρα δε θα μείνει
τροφή των χοίρων έγιναν και οι πιο λευκοί μας κρίνοι
μα τάχα πρέπει τους νεκρούς αιώνια να θρηνούμε;
Βάλτε να πιούμε

Αδέλφια κάτω η βάρκα μας στο μόλο μας προσμένει
Ελάτε οι ταξιδιάριδες να πιούμε συναγμένοι
στο περιγιάλι το φαιδρό κι ας γλεντοτραγουδούμε
Βάλτε να πιούμε

Τάχατε κι όποιος δε μεθά κι όποιος δεν τραγουδήσει
κι όποιος στ' αγκάθια περπατά μια μέρα δεν θ' αφήσει
τ' αγαπημένο μας νησί που έτσι γερά πατούμε
Βάλτε να πιούμε

Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει
σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε
Βάλτε να πιούμε

Στο ξέχειλο ποτήρι μας είναι όλα εκεί γραμμένα
Καπνοί 'ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα
καπνός κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε
Βάλτε να πιούμε

Ακουσε δε βιαζόμαστε να φύγουμε βαρκάρη
μα σαν είναι ώρα γνέψε μας, δε σου ζητούμε χάρη
μα όσο να φύγεις πρόσμενε κι αν θέλεις σε κερνούμε
Βάλτε να πιούμε

[PoiSoN_GiRL]

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΔΩ



Κάποιος έτρεχε στο πλήθος
κάποιος άλλος όχι εγώ
εγώ τάϊζα τους λύκους
και κοιμόμουν στο βουνό

Κάποιος μου 'κλεψε τα χρόνια
και μου πήρε τη ψυχή
εγώ άκουγα τ' αηδόνια
κι έπινα γλυκό κρασί.

Κάποιος ζούσε τη ζωή μου
μες το σπίτι μου είχε μπει
τον κοιτούσα απ' το φεγγίτη
που 'στρωνε να κοιμηθεί.

Κάποιος έκλεγε με τύψεις
για όσα πρόδωσα εγώ
για όλα αυτά που 'χα αγαπήσει
για όλα αυτά που δε θα δω

Κάποιος φεύγει μ' ένα πλοίο
κάποιος που δεν είμαι 'γω
στη προβλήτα μες το κρύο
λυπημένα τον κοιτώ.

[PoiSoN_GiRL]

ΑΓΡΙΟ ΜΕΛΙ



Να κρατιέμαι από πάνω σου όταν πονώ
και να γέρνω αργάτο κεφάλι στον ώμο,
που δεν τρέμουν τα χέρια σου όλο να φθονώ
δίκαιος φθόνος σ' άδικο της ζωής νόμο

Ν' αφουγκράζομαι δάκρυα και γέλια υγρά
και ν' αφήνω στο βλέμμα σου ένα άκοσμο χάδι
που γεμίζεις μ' ανάσες καθώς ξεψυχά
το καλύτερο νιότης αν θες μας το βράδυ

Να κουρνιάζω ερείπιο στα ερείπια επάνω
και να φτύνω σιωπές σ' άλλες δυό μου ζωές
που δε τρέχουν τα σύννεφα και πως ν' ανασάνω
με πατζούρια κλειστά και θνητούς πνεύμονες.

Να φωλιάζω κρυφά στις ρυτίδες της νιότης
και να ψέλνω αργά το τραγούδι της μάνας
που δεν τρέμουν τα χέρια σου εγώ είμαι ο πότης
είμαι μέτρο, ρυθμός, η ωδή και ο Πάνας

Δεν αντέχουν τα πόδια μου να τρέξουν κοντά σου
σαν κισσός να τυλίξω το κορμί σου που θέλει
που δε θέλει όμως φίδι να γίνει, φαντάσου
να σταλάξει αρμύρα από άγριο μέλι

[PoiSoN_GiRL]

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΟΥ ΣΑΚΑΤΕΨΕ ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΜΟΥ



Είχες το βλέμμα που σακάτεψε τη μοίρα μου
και μια σιωπή που τη στοιχειώναν μυστικά
ένα κατώφλι που περίμενες το τίποτα
και μια γάτα που τη λέγαν Σύλβια Πλαθ

Είχες μια χούφτα σκόνη αστέρια στην παλάμη σου
έτσι όπως γύριζες στον ύπνο σου γλυκά
μια κουρασμένη αγάπη, κρύα, λεία στην αγκάλη σου
κι ένα θάνατο αργό στα γιασεμιά

Κι εγώ που δεν σε γνώριζα μα πάντα σ' αγαπούσα
κι εγώ που σε φοβόμουνα και στη σκιά σου ζούσα
είχα ένα ψέμα για να ζω και εκτοξευμένος στο κενό
δε μπόρεσα να θυμηθώ γιατί πονούσα

[PoiSoN_GiRL]

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΝΑΥΑΓΗΣΑΝ ΣΤΙΣ ΞΕΡΕΣ ΣΟΥ



Η ανάσα σου ήτανε η πρώτη μου πατρίδα
κι η μυρωδιά σου ήταν ο πρώτος μου εθισμός.
Πάει καιρός που έχω φύγει από τη Θήβα
και περιφέρομαι σακάτης και τυφλός.

Καθαγιασμένος στα νερά της λησμονιάς σου
εξουθενομένος από τα έργα και τις μέρες σου
θητεύω δίπλα σε αγάπες ξοφλημένες
γιατί τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου

Παραχωρώ τ' άθλιο κορμί μου τις πληγές μου
να εξασκηθούν οι μανιακοί και οι αρχάριοι.
Θέ μου, πώς ξεραθήκαν έτσι οι πληγές μου
που ξεδιψούσαν ναυαγοί και λεγεωνάριοι.

Και θα πληρώνω σαν αντίτιμο στο χρόνο
τη μοναξιά για όλα τα χάδια που ζητούσα
για την αγάπη που με βύθισε στον πόνο
κι έτσι σακάτεψα εσένα που αγαπούσα

Αραγε θα θυμάται κάποιος τ' όνομά μας
της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια
τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας.
Αραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρά μας!

[PoiSoN_GiRL]

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ



Σαν μια βροχή από στάχτες σε μια οπάλινη θάλασσα
κύλισα στη ζωή σου κι έτσι όλα τα χάλασα
Έτσι απόμεινε εδώ ένας πέτρινος γίγαντας
ένα ολέθριο τίποτα κεντημένο απ' τ' άστρα σου

Πόσο ακόμα θα υπάρχω στις ρακένδυτες μνήμες σου
πόσο ακόμα θα ψάχνω αιμοραγώντας με στίχους
την ανάσα απ' το γέλιο σου, τους τριγμούς απ'τα βήματα
της αγάπης το τρέμουλο στους σπασμούς της φωνής σου
τόσα χρόνια σπατάλησα να προσμένω τον ίσκιο σου
ένα χέρι ζεστό ας μου κλείσει τα μάτια

Ξεψυχάω ανήμπορος μακριά απ' τα χάδια σου
στη ζωή μου πια δύουνε πεθαμένα φεγγάρια

Κυριακή των Βαϊων ανοιξιάτικο βράδυ
σου στέλνω για τη γιορτή σου
Καρτ-ποστάλ απ' τον Aδη.

[PoiSoN_GiRL]

ΘΕΜΕΘΛΟ



Εδιάβαινα την έρημη τη νυχτωμένη πόλη
τους σιδερένιους δίαυλους
των σκουπιδιών τους ύπνους.
Μες στις στοές
αγόγγυτες χορδές φωνές ριγούσαν
μες στις χολέτρες ψίθυροι
κουρνιαζαν και σιγούσαν.
Ίλιγγος των υπόκοσμων,
παλμός και προσωδίες,
αρρωστημένο δύστυχο φτερούγισμα του σκότους.
Αισθάνθηκα τους πάγερους υπόγειους σωλήνες
στα σπλάχνα μου να τρίζουνε φριχτά
και να δονούνται

Μ' έναν αχνό ανάσασμο κι ένα λιτό μανδύα,
στης τρέλας μου τη μόναξια
στου πόνου μου την ψύχρα
στα πλάνεμένα μου μυαλά
και στης ψυχής τη νύστα,
βυθίστηκα στ' ατάραχα νερά των υδρατμών μου.

[PoiSoN_GiRL]

ΚΑΤΙ ΣΑΡΑΒΑΛΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ



Σε μένα έρχεσαι μη ξέροντας γιατί
στο φως κουρνιάζεις και βουρκώνεις δίχως λόγο
και γυροφέρνεις τους εφιάλτες σου βουβή
με την καρδιά σου να χτυπάει απ' το φόβο.

Σε μένα έρχεσαι μη ξέροντας γιατί
κι αναστενάζεις καθώς λάμπει ο Αποσπερίτης
ένας λυγμός είναι αγάπη μου η ζωή
κάποιου που κλαίει στα βουνά της Αφροδίτης.

Σε μένα έρχεσαι μη ξέροντας γιατί
κάτι απ' την κόλαση σού ανήκει της ζωής μου
κάτι απ' τα βράδια που πεθαίναμε μαζί
και σκότωνα κορυδαλούς
να μην ακούω τη φωνή μου

Ήταν τα χρόνια μας πληγές
σε κουρασμένες φτέρνες
φώνές που αντήχησαν νεκρές
μεσα σε άδειες στέρνες
δίχως να τους αποκριθεί
η ηχώ έστω μιας απάτης
κάτι σαράβαλες καρδιές
στο τσίρκο της αγάπης.