ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ

[Jezebell]

Ενα ποιημα το αγαπημενο σας που θα αφιερωσετε σε οποιον θελετε για οποιον λογο θελετε
Και ξεκιναω αφιερωνοντας στο αντρα μου που τον λατρευω με ολη μου την καρδια γιατι ειναι οτι καλυτερο μου εχει τυχει και γιατι μαζι του καταλαβα πως 3 ειναι τα ουσιωδη στη ζωη μας..."να ζεις να αγαπας να μαθαινεις"

[Jezebell]

Θά πενθώ πάντα -- μʼακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο

Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.


ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τʼάλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν νʼανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απʼτίς ξερολιθιές,πίσω άπʼτούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.


ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σʼαγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στʼαχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σʼέχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τʼαστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σʼαγαπώ καί σʼαγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει]

Οδυσσέας Ελύτης <<ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ>>

[SoRta_FaiRytALe]

Πολυ ομορφη η επιλογη σου γλυκια μου,
πριν 8 χρονια αυτο το βιβλιο μου χαρισε ο
αντρας μου..
Τι μου θυμισες τωρα!!
Το ιδιο λοιπον του αφιερωνω και εγω .
Να εισαι καλα.. ]

[Rakendytos]

:roll: ..τι μπορεις να γραψεις μετα απ αυτο το κειμενο Ελυτη?
λιγους ταπεινους στιχους και σας τους αφιερωνω..σε ολες σας.

«..ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ»


ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΕΛΥΣΑΝ
ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΕΣΜΟ ΤΟΥΣ
ΘΥΣΙΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΜΟΥ...
ΕΙΜΑΙ ΣΗΜΑΔΙ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥΣ
ΓΡΑΦΗ ΑΝΕΙΠΩΤΗ ΤΟ ΚΡΥΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥΣ

ΒΛΕΠΩ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΑΣ
ΣΑΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ
ΝΑ ΜΕ ΞΥΠΝΑΝ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ....
ΒΛΕΠΩ ΔΙΑΒΟΛΟΥΣ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟΥΣ
ΝΑ ΨΕΛΝΟΥΝ ΜΙΑ ΑΘΛΙΑ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ

ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝΕ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΟΥ
ΔΕΝΔΡΑ ΓΕΡΑΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ
& ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΡΑ & ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ
ΠΕΘΑΙΝΩ ΠΡΙΝ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΩ
Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΣΑΣ ΓΗ.......

ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΝΥΧΤΩΣΑΝ
ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΑΥΓΗ
ΘΥΣΙΑ ΚΑΝΩ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ
ΓΟΝΑΤΙΖΩ & ΕΙΜΑΙ ΠΡΟΣΤΥΧΟ ΝΟΘΟ
ΤΗΣ ΚΡΥΦΗΣ ΗΔΟΝΗΣ ΜΟΥ....

Αγνωστος ο ποιητης..

[voliwtisa]

Στον Aποστόλη μου, που έβγαλε από μέσα μου ξανά το παιδί και μου έδωσε να καταλάβω πως αν ποτέ χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον τον χρειαζόμαστε τώρα...



Και εκει τον βλεπεις. Σα να σε περιμενε. Στεκεται με την πλατη στον τοιχο. Δεν κοιταει εσενα. Κοιταει χαμηλα, αλλα ξερει οτι εισαι εκει. Σηκωνει το κεφαλι αργα και σε κοιταει στα ματια. Χαμογελαει πονηρα ενω δαγκωνει το κατω χειλος. Τιποτε αλλο δεν εχει πια σημασια., παρα μονο εκεινο το δαγκωμενο χαμογελο. Κλεινεις τα ματια, σα να προσπαθεις να χαραξεις μεσα σου, για παντα τη μορφη του. Και αυτός ξαναχανεται, μολις τα ξανανοιξεις. Ειναι γυρω σου, το νιωθεις. Ακους τα γελια του.
Φαινεται μολις στριψεις από τη γωνια. Δεν θα φυγει. Σε περιμενει. Και εσυ περπατας αργα κοντα του. Αργα σα να προκειται να τελειωσει το ονειρο μολις τον αγγιξεις. Και εσυ μετα απο τοσα χρονια, νιωθεις ξανα σα να εισαι δεκαξι και τα μαθαινεις ολα από την αρχη....

Σ'αγαπώ πολύ...

[Shadowlord]

Αφιερωμενο σε εσενα Σταυρουλα..που με εχεις κανει να νιωσω οσα δεν φανταζομουν καν..

Ερωτικό-Κ.Ουρανης

    Δεν μπορώ να ξέρω, δεν μπορώ να πω
αν θα σ'αγαπώ
ίσαμε να φτάσω στη στερνή την ώρα
όπως, κι όσο, τώρα'

Ούτ' ο ερωτάς μου που σα ρόδο ανθεί,
αν θα μαραθεί
πάλι σαν το ρόδο που το καίει το θέρο,
δεν μπορώ να ξέρω.

Ο,τι ξέρω είναι πως, απ' την ημέρα
που 'γινες δική μου
άνοιξαν κλεισμένες πύλες -και το θαύμα
μπήκε στη ζωή μου'

Ολα αλλάξαν όψη απ' το φως που εντός μου
σκορπισε η χαρά,
σαν στα βαλτοτόπια που τα πλυμμυρίζουν
ζωντανά νερά.

Εχω πια ξεχάσει όσα νοσταλγούσα
κι ό,τι είχα ποθήσει:
Τώρα με φτερώνει μια καινούρια νιότη
που δεν είχα ζήσει.

Τη ζωή τη βλέπω σάμπως μεσ' από να
μαγικό γυαλί
κι απ' ό,τι ζητούσα μού δωσ' η αγάπη
τόσο πιο πολύ,

πού να λέω αν όπως ήρθε μιαν ημέρα
φύγει πάλι πίσω
κι απομείνω μόνος, κι όπως ήμουν πρώτα,
-κάλλιο να μην ζήσω .

[SoFiA24]

Έχω γράψει αρκετές φορές στο forum πως τον τελευταίο καιρό είμαι πολύ ευτυχισμένη. Γι αυτό ευθύνεται ένα μελαχρινό μπουκλωτό κεφαλάκι που πραγματικά μου έχει αλλάξει τη ζωή. Ίσως να είναι νωρίς ακόμα αλλά ως γνήσιο Καρκινάκι τα συναισθήματα ξεχειλίζουν...Στο κολληματάκι μου λοιπόν δύο ποιήματα από τον Τάσο Λειβαδίτη, απ τη συλλογή "Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας" :

Θα θελα να φωνάξω τ όνομα σου ,
 αγάπη, μ όλη μου την δύναμη.
Να τ ακούσουν οι χτίστες απ τις σκαλωσιές
και να φιλιούνται με τον ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές
 και ν ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα

Να τ ακούσει η άνοιξη και να ρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά για να μην φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές,
 τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες
να τ ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου
 και να το ξαναπούνε μ όλες τις καμπάνες τους
να το κουβεντιάζουνε τα βράδια οι πλύστρες
χαϊδεύοντας τα πρησμένα χέρια τους.

Να το φωνάξω τόσο δυνατά  
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.

Να το ακούσει ο χρόνος και να μην σ αγγίξει, αγάπη μου, ποτέ

****************************************

Και ξαφνικά, αγαπημένη μου, είναι σαν να μην χωρίσαμε ποτέ
Ποιος θα μπορούσε εμάς τους δυό να μας χωρίσει !
Εμείς
και μ όλη τούτη τη μεγάλη θάλασσα ανάμεσά μας είμαστε κοντά
έτσι λίγο να κάνω το χέρι μου και πάνω απ΄ όλη αυτήν τη θάλασσα
θ αγγίξω τα μαλλιά σου, θα βρω το στόμα σου

εμείς είναι σα να μαστε μπροστά σ ένα ανοιχτό παράθυρο
στο σπιτικό μας, ένα φεγγερό πρωινό του Μάη.
Κοίταξε, κοίταξε, αγαπημένη μου,
οι γυναίκες  της γειτονιάς μας βγήκαν
κι ασβεστώνουν τα πεζούλια τους .
Τι περιμένουν άραγε και τ ασβεστώνουν. Κάτι περιμένουν
Κι εμείς περιμένουμε.
Κι η Ισπανία περιμένει.

Καλημέρα γειτόνισσες.
Να, κι εκεί, αγάπη μου , εκεί στη γωνιά,
κοίταξε την άνοιξη που ρχεται
κοίταξε αυτά τα παλικάρια που μας γνέφουνε με τα δρεπάνια και τα κορίτσια πίσω τους που δένουν σε δεμάτια τις αχτίνες του ήλιου  κοίταξε, μας γνέφουν. Όλα μας γνέφουν. Καλημέρα.
Κι αυτοί εκεί κάτου στον ορίζοντα ανεβασμένοι σ ένα μεγάλο γιαπί ίσως φτιάχνουν έναν καινούργιο νεροφράχτη ή ίσως ένα μνημείο για τους νεκρούς μας.
Μπορεί κιόλας να θέλουν να μαζέψουν μια αγκαλιά αστέρια για την αγαπημένη τους.
Καλημέρα.

Κι εκεί στο βάθος, πολύ μακριά κοίταξε αυτήν την γριούλα που πλέκει καθισμένη σ ένα κατώφλι της Ασίας.
Ξέρεις, τι πλέκει, αγάπη μου; Πλέκει στην κόρη μας τις αυριανές καλτσούλες της.  

Καλημέρα όλα εσείς μακρινά μου αδέρφια.
Ελάτε να σας γνωρίσω την αγαπημένη μου.
Πέστε μου, δεν είναι όμορφη ;
Σαν τη ζωή και το τραγούδι, αδέρφια μου την αγαπάω.
Και πιο πολύ .
Καλημέρα ουρανέ, καλημέρα ήλιε, καλημέρα άνοιξη.
Ελάτε λοιπόν, να σας γνωρίσω την αγαπημένη μου.
Καλημέρα ευτυχία .

Κι όταν πεθάνουμε, αγαπημένη μου, εμείς δε θα πεθάνουμε.
Αφού οι άνθρωποι θα κοιτάζουν το ίδιο αστέρι που κοιτάξαμε
αφού θα τραγουδάνε το τραγούδι που αγαπήσαμε
 αφού θα ανασαίνουν σ έναν κόσμο,
που εγώ κι εσύ τον ονειρευτήκαμε
ε, τότε, αγαπημένη, θα μαστε πιο ζωντανοί από κάθε άλλη φορά

αφού κάθε στιγμή οι άνθρωποι θα μας βρίσκουν
στο ήρεμο ψωμί,
στα δίκαια χέρια,
στην αιώνια ελπίδα,
πως θα μπορούσαμε, αγαπημένη μου,
να χουμε πεθάνει


Σε λατρεύω αγάπη μου ...

[Rakendytos]

Δεν φτανει να σαι ανθρωπος
πρεπει και ν ακους..
Δεν φτανει να αισθανεσαι
πρεπει και να το ξερουν..
Μιλας για την ανυπαρξια σου σα να θελες να δωσεις την εικονα της λευτεριας σου..
Ακους την αναγκη τους.. και δεν ακουν τη δικη σου..
κοιταζεις τα ματια τους.. και τα κλεινουν..
Την αρνηση οσες φορες την ψελισα
τοσες φορες με φιλησε..
Οσες φορες το δακρυ μου κατεβηκε
τοσες φορες μ αγκαλιασε..
Δρομολογηθηκε το υστερα και το μετα..
Κοιτας μπροστα..  βλεπεις καλα..
Ξεχνας τους ανθωπους..


..στην Ολγα και τις φιλες.

[black_velvet]

Σε όλους τους "αυτόνομους" (το ωραίο είναι πως κατά καιρούς νομίζω(ουν) πως είμαι κι εγώ!  ]

[size=18]Ζωή κλεμμένη [/size]

ίσως εκείνο που ζητάς
εγώ να μην το έχω
και από ότι ονειρεύτηκες
εγώ πολύ να απέχω

ίσως να σε κρατάει εδώ
μονάχα η συνήθεια
μα όσα και αν μου 'πες ψέματα
σ' αγάπησα στ' αλήθεια
 
μη μ' αποφεύγεις μάτια μου
μη με κοιτάς σαν ξένη
ζωή που δεν μοιράζεται
είναι ζωή κλεμμένη

ίσως να μην σου φτάνω εγώ
γιατί πολλά ζητούσες
μα θα 'ταν όλα αλλιώτικα
αν λίγο μ' αγαπούσες

μη μ' αποφεύγεις μάτια μου
μη με κοιτάς σαν ξένη
ζωή που δεν μοιράζεται
είναι ζωή κλεμμένη