Αγαπημένη ταινία! Συνειρμοί και νόημα...

[Nikos28]

Γράψτε για την αγαπημένη σας ταινία, ελληνική ή ξένη...γιατί σας άρεσε και γιατί να τη δεί κάποιος/α; Τι συνειρμούς σας δημιούργησε όταν την είδατε; Ποιό είναι το βαθύτερο νόημά της;

[zarkvilion]

Όπως αναφέρω και στο προφίλ μου..μία από τις αγαπημένες μου ταινίες είναι η "La vita e bella" του Begnini! Δεν θα χρησιμοποιήσω το γεγονός πως έκλαψα πολύ όταν παρακολούθησα την ταινία  :cry: ..θα σταθώ σε όλα αυτά που με έκαναν να την αγαπήσω...
«Η ζωή είναι ωραία», είναι μια ταινία που περιγράφει τον τρόμο και την αγωνία του πολέμου μέσα από τις περιπέτειες μιας εβραϊκής οικογένειας στην προσπάθειά της να επιβιώσει. Στο πρώτο μέρος της ταινίας, το οποίο διαδραματίζεται στις αρχές της δεκαετίας του ’30, ο Guido, ένας Ιταλός με εβραϊκές ρίζες, τον οποίο υποδύεται ο Roberto Begnini –ο οποίος υπογράφει και την σκηνοθεσία-, ερωτεύεται την Dora, μία όμορφη Ιταλίδα -την οποία υποδύεται η Nicoletta Braschi. Στην προσπάθειά του να την προσελκύσει, ο Guido αποκαλύπτει τον κωμικό του χαρακτήρα και την έμφυτη εφευρετικότητά του.
Όμως το γέλιο παραχωρεί τη θέση του στη θλίψη όταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεσπά και ο Guido, η Dora κι ο γιος τους, Josue, συλλαμβάνονται από τους ναζί και οδηγούνται στο Άουσβιτς. Η Dora τους ακολουθεί ηθελημένα, αν και αυτή αρχικά δεν συλλαμβάνεται. Η οικογένεια χωρίζεται και ο Guido επινοεί μια ιστορία ώστε ο μικρός Josue να μην ανακαλύψει ότι είναι αιχμάλωτοι. Υποτίθεται ότι συμμετέχουν σ’ ένα παιχνίδι με έπαθλο ένα τανκ. Ο Guido αρχίζει να παίζει τον ρόλο ενός κλόουν, ο οποίος δεν φοβάται το θάνατο και μάλιστα τον γελά κατά πρόσωπο. Ακόμη κι ο τρόπος που περπατάει, θυμίζοντας τον Τσάπλιν, εξυπηρετεί τον σκοπό του -να μην μάθει ο γιος του την αλήθεια.
Ολόκληρη η ταινία ισορροπεί ανάμεσα στο γέλιο και το δάκρυ, αγγίζοντας τις πιο ευαίσθητες και ανθρώπινες πτυχές μου. Δεν μπορώ να ξεχάσω την σκηνή στην οποία ο Guido, για να προστατεύσει το γιο του, προσποιείται ότι μεταφράζει τις οδηγίες του Γερμανού λοχαγού. Πικρό γέλιο, δάκρυα κάθαρσης. Πίσω από κάθε αστεία σκηνή υποβόσκει η σκληρή πραγματικότητα.
Αισθάνθηκα πως μου μετέδωσε αυτήν την σκληρή πολεμική ατμόσφαιρα, χωρίς ωστόσο να υπάρχουν αιματηρές σκηνές. Στόχος του δεν είναι να τρομοκρατήσει το κοινό αλλά να στρέψει την προσοχή στο παράλογο του πολέμου και των φυλετικών διακρίσεων.
Σαρκάζοντας τον πόλεμο, ο Begnini τονίζει το τραγικό στοιχείο, χωρίς ωστόσο να κρατά κάτι από τον πεσιμισμό του. Παρά τις δυσκολίες, η ζωή είναι ωραία κι απρόβλεπτη! Ακριβώς όπως η ταινία του.  :wink:

[Ntama]

Η αγαπημένη μου ταινία...

[fmas]

Cool Runners (Πάμε χιόνι κατά το Ελληνικό του....). Οι αθλητές του δρόμου των 100 μέτρων από την Jamaica αφού απέτυχαν να προκριθούν στην Ολυμπιάδα εκείνης της χρονιάς αποφασίζουν να δημιουργήσουν μία ομάδα ελκήθρου η οποία θα λάβει μέρος στην Χειμερινή Ολυμπιάδα του Κάλγιαρι (Καναδάς)..... Αφού έχουν ετοιμαστεί για να ανταπεξέλθουν στο κρύο τρώνε συνέχεια παγωτά μπαίνοντας παράλληλα στο ίδιο το ψυγείο........... Τελικά Φτάνουν στον Καναδά και λαμβάνουν μέρος στην Ολυμπιάδα με αρκετά προβλήματα αλλά στο τέλος τα πήγαν ικανοποιητικά... Βασισμένο σε πραγματική Ιστορία και οι πρωταγωνιστές της ταινίας πρωταγωνιστούν στο διαφημιστικό της Fiat για το Panda.....

[Nikos28]

Ας γράψω, λοιπόν κι εγώ...μία από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει είναι ''Ο Τζόνι πήρε τ' όπλο του'', ''Johnny got his gun''. Αντιπολεμική και βαριά ταινία, βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Ντάλτον Τράμπο (1939), σκηνοθετήθηκε από τον ίδιο το 1971 και τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ Καννών το ίδιο έτος...η ταινία, λοιπόν, αυτή είναι κατ' εξοχήν αντιπολεμική (και όχι μόνο...) και, συμβαντολογικά, συνδέεται με πολέμους: Το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε γράφτηκε στις αρχές του Β' Παγκοσμίου, η σκηνοθεσία και η προβολή της πραγματοποιήθηκε όταν ακόμα μαινόταν ο πόλεμος στο Βιετνάμ και η υπόθεση του έργου εκτυλίσσεται με φόντο τον Α' Παγκόσμιο...ένας, λοιπόν, Αμερικανός νεαρός, ο Τζόνι, αποφασίζει να καταταγεί ως εθελοντής και να πολεμήσει στην Ευρώπη. Αφήνει τους γονείς του και αγνοεί τους φόβους της φίλης του, που διαισθανόταν ότι δε θα τον έβλεπε ξανά...και πηγαίνει στην Ευρώπη για να πολεμήσει, για να σώσει τη δημοκρατία που κινδύνευε, για να επιτελέσει το χρέος του στην πατρίδα...και την τελευταία μέρα του πολέμου του συνέβη κάτι που θα τον άλλαζε ριζικά: Έσκασε δίπλα του μια οβίδα...κι επέζησε! Χωρίς, όμως, να είναι ο ίδιος: Η έκρηξη τον άφησε κουφό, τυφλό, μουγγό, χωρίς χέρια και χωρίς πόδια...μια σκεπτόμενη, πλην ακρωτηριασμένη, μάζα κρέατος που, από εκείνο το σημείο και μετά, θα συνειδητοποιούσε τι του συνέβαινε και θα προσπαθούσε απεγνωσμένα να επικοινωνήσει με τους γύρω του, να τους καταλάβει και να τον καταλάβουν. Όλη του η ζωή είχε, πλέον, περιοριστεί σ' ένα νοσοκομειακό ράντσο. Και στις σκέψεις του... που δεν ήταν ακριβώς σκέψεις, ήταν ένα μείγμα από αναμνήσεις, όνειρα και αναπολήσεις για όλα αυτά που έχασε οριστικά: Σε μια σκηνή τον βλέπουμε να ζητάει στη φαντασία του, βοήθεια από τον Ιησού... και Του λέει ''Βοήθησέ με...δεν έχω πια τίποτα!'' για να λάβει την απάντηση ''Καλύτερα να φύγεις...δε μπορώ να κάνω τίποτα για σένα. Είσαι πολύ άτυχος...και φοβάμαι μη με κολλήσεις''...Σε άλλη σκηνή, τον βλέπουμε να ονειρεύεται την κοπέλα του σα μια σκιά που κυνηγούσε αλλά του ξέφευγε και του έλεγε ''ξέχασε με τώρα Τζο...τώρα ανήκω σε κάποιον άλλο''...σε κάποια άλλη, φανταζόταν ότι ο νεκρός πατέρας του τον παρουσίαζε σε μια υπαίθρια συγκέντρωση...''Κοιτάξτε τον! Θαυμάστε τον! Χωρίς χέρια! Χωρίς πόδια! Κουφός, τυφλός και άλαλος! Αυτόν τον άνθρωπο, κυρίες και κύριοι, δεν τον ενδιαφέρει τι παπούτσια θα φορέσει γιατί δεν έχει πόδια! Είναι ο μόνος άνθρωπος πάνω στη Γη που δε δίνει δεκάρα για τίποτα!''...
Κι έτσι συνεχίζεται το έργο σε δύο επίπεδα: Το ένα με τη ζωή του στο νοσοκομείο και το άλλο με το μόνο που του είχε μείνει: Τη σκέψη και τη φαντασία του...Αργοί ρυθμοί, μεστά νοήματα: Όλη η ταινία κινείται μεταξύ ''φαντασίας'' και ''πραγματικότητας''...και δείχνει πόσο λεπτή είναι η διαχωριστική γραμμή που, κάποιες φορές, διαχωρίζει τη μία από την άλλη...την ευτέλεια της ανθρώπινης ζωής...την αυθαιρεσία της ζωής, εν γένει... την αιώνια ανθρώπινη ανάγκη για επικοινωνία... και, τέλος, τη Θυσία. Είναι ιδιαιτέρως συγκινητική μία από τις τελευταίες σκηνές του έργου, όπου ο Τζόνι βρίσκει τελικά τον τρόπο να επικοινωνήσει με τους άλλους (χτυπώντας το κεφάλι του στο μαξιλάρι του ράντσου) και σε ερώτησή τους τι θα ήθελε να κάνουν γι' αυτόν, τους απαντά ''Θέλω να με γυρίσετε σε όλα τα μέρη και να με δείχνετε στα πανηγύρια!''...δύσκολα δε αποφεύγει κανείς τη σκέψη ότι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, ο Τζόνι θα γινόταν ένας άγγελος Ειρήνης: Ένας επίλεκτος, που με το ακρωτηριασμένο σώμα του θα δίδασκε στους ανθρώπους την αξία της ζωής...
Αυτός ήταν ο Τζόνι που πήρε το όπλο του...ένας νέος που αντί να γεράσει έγινε πάλι έμβρυο, ένας καταραμένος και ευλογημένος παράλληλα, που σα Διόνυσος διαμελίστηκε για χάρη των συνανθρώπων του και η σιωπή του αντήχησε και στις πιο μακρινές γωνίες της γης... η μοίρα του, το απαύγασμα του τρόμου...η ζωή του, μια εξατομικευμένη αντιουτοπία...
Εν κατακλείδι, μια καταπληκτική, αντιπολεμική ταινία που σίγουρα θα δώσει άφθονα ερεθίσματα για σκέψη (σκέψη, το έσχατο καταφύγιο του ανθρώπου...) και θα συγκινήσει όποιον/α τη δει...

[Atma]

Η αγαπημένη μου ταινία...

εγώ πάλι δεν καταλαβαίνω..
θα με εξηγήσεις;; :roll:  :roll: