ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΑΒΡΑΑΜΙΔΟΥ 1978

[blue-roses]

'Ολες οι μέρες χιόνι....

1.ΣΤΑΜΑΤΑ να μπαίνεις εμπόδιο στην ευτυχία μου

και μη ζητάς την υπέρβαση να κάνω.

Χρόνια ολόκληρα μου πήρε να σου μοιάσω

χρόνια

να παραμορφωθώ.

 

2.ΕΝΑ εκατομμύριο λέξεις έχω να πω,

ένα εκατομμύριο θάλασσες.

Ένα εκατομμύριο λάθη στο σακάκι μου,

μα «ας είναι που φεύγεις η τελευταία αυτή φορά».

 

Έπαψε η ηχώ στην αμμουδιά…

Ο καιρός δε λέει να φτιάξει.

 

Ένα πρόχειρο έβαλα στο τραπέζι πρωινό,

δίπλα του,

εκατομμύρια λάθη…

 

3.ΕΧΕΙ πολύ φεγγάρι απόψε,

και από τότε που σε αγάπησα

αυτά τα φοβάμαι.

 

Είναι λες και χρωστάς

στα περσινά καλοκαίρια μια χάρη.

Είναι λες και ακούμπησες τον παλιό εαυτό σου στο πλάι.

 

Περιττό το φεγγάρι απόψε.

Και από τότε που σε αγάπησα,

φοβάμαι.

 

4.ΤΟ ΜΥΑΛΟ μου επικίνδυνο

για τις γειτονιές τις παλιές.

Εκεί που τα άτυχα παιδιά

Κοιτάζονται στα μάτια.

 

           5.ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ…

Περίσσια μας φάνηκαν τα φώτα.

Ώρα χαράματα ιδρωμένοι σηκωθήκαμε

και σβήσαμε τον ήλιο.

 

6.ΧΙΛΙΟΙ και δύο τρόποι υπάρχουν να αγαπάς

μα απ’ αυτούς

δεν έμαθες κανένα.

 

7.ΔΕΝ καταλαβαίνω

πώς όλα προλαβαίνουν να συμβούν

μέσα στο γέλιο και το κλάμα σου.

 

8.ΤΟ ΜΟΝΟ που μπορούσα να δω απ’ τη θέση μου,

ήταν οι κύκλοι από καπνό που ανάπνεες.

Και ήθελα να σου κλείσω το μάτι

-το δεξί-

και ας μην το ξανάκανα ποτέ μου.

 

Αν τα προβλήματα σου είναι πολλά,

δώσε μου να λύσω έστω και ένα.

 

9.ΤΙΠΟΤΑ δεν έκανα για σένα.

Αν και σε έσωσα από βέβαιο θάνατο – ακόμα

    ένα…

Πιο μελαχρινό,

πιο ώριμο,

πιο σέξι.

 

10.ΕΙΝΑΙ κυρίως τα βράδια που διψάω

γιατί σε σκέφτομαι πολύ

και ιδρώνω.

 

11.Ο ΑΕΡΑΣ της νύχτας έχει πια κρυώσει.

Μαύρη πάντα η σελήνη,

γένους θηλυκού.

 

12.ΕΙΝΑΙ μια από εκείνες τις μέρες

που ό,τι και να κάνω έχει ζέστη.

Και πρέπει να αποδείξω

πως μπορώ να σταθώ

έστω στο ένα μου πόδι

έστω στο αριστερό.

 

13.ΔΕΝ με νοιάζει τι βρίσκεται

κάτω απ’ το πουκάμισό σου.

Ασχολούμαι με την αγάπη,

μα όχι σε τέτοιο βαθμό.

 

14.ΕΙΜΑΣΤΕ δύο τελευταίες στιγμές

τίποτα άλλο.

 

15.ΑΝ ΚΑΠΟΙΑ μέρα αγγίξω το Τέλειο,

με πάσα λεπτομέρεια

τις απορίες σου θα λύσω.

Μεγαλώσαμε και πρέπει να παραδεχτούμε

έρωτα κάναμε

μα δεν κάναμε παιδί.

 

16.ΤΟ ΛΑΘΟΣ είναι

που δεν λες να καταλάβεις το λίγο σου.

            Τα ρούχα που φόρεσες βαριά

για τη γη των γυμνών και των ξένων.

 

17.Μ’ ΕΧΕΙΣ κάνει να περπατώ στα σκοτεινά

και σημασία να μη δίνω στην Αγάπη.

 

18.ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ λιγόστεψε

κι άλλο πια δεν βαστάει

τις παραξενιές σου να μετράει

και με κούφια λόγια

να σε ντύνει το πρωί.

 

19.ΚΑΠΟΙΟΣ πίστεψε σε μένα,

και έχει αρχίσει στη θάλασσα

αναταραχή.

Σου ’πα μην λες το όνομά μου πολύ

Αν το ακούσει η Ζωή,

θα τρομάξει.

 

20.ΜΗΝ προσπαθείς τόσο πολύ.

Η άσπρη μέρα που θα ’ρθει

θα ’ναι γεμάτη χιόνι.

 

Και μην κουράζεσαι πια πολύ

οι μέρες σου όλες άσπρες,

όλες οι μέρες

χιόνι.

 

21.ΔΕΝ ξέρω κατά πόσο για όλα αυτά

ευθύνεται το πρωί,

το μεσημέρι,

το βράδυ –

ή τα ταξίδια

που δε σώσανε να γίνουνε ποτέ.

 

22.ΜΟΥ ‘μαθες τα αρχικά της καληνύχτας,

και ξέρω τώρα πια

πότε νυχτώνει.

 

23.ΠΟΝΑΩ…

σε γόνατα, δάχτυλα, χείλη.

Μα πιο πολύ πονάω

που έφυγες πριν ένα λεπτό,

χωρίς να δεις που πονάω

να πονέσεις.

 

24.Ο ΚΟΣΜΟΣ Σάββατο βράδυ δεν αγαπάει.

Είπε να περιμένω Κυριακή.

Ο κόσμος Σάββατο βράδυ ούτ’ απαντάει.

Και μου ‘πε πάλι να ρωτήσω Κυριακή.

 

25.ΔΕΝ ξέρω τι μου συμβαίνει,

κρατάει όμως πολύ,

και σώθηκε η υπομονή

από την τόση ζέστη.

 

26.ΤΗ ΝΥΧΤΑ που διάλεξες να με ερωτευτείς

ήμουν ακόμα παιδί,

από άγνωστη ήσουν για μένα φυλή

και ανάποδα έβαζες τα βράδια το σταυρό σου.

 

27.ΕΧΩ πια χάσει την αίσθηση του χρόνου,

την έχω αφήσει στο παγκάκι της γειτονιάς.

Εις γνώσιν μου κείτεται εκεί τα τελευταία οχτώ

    χρόνια.

Αν είναι εκεί!

Κι αν είναι οχτώ!

Αφού έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου.

 

28.ΜΗΝ μιλάς άλλο για όνειρα τα βράδια…

Δεν υπάρχουν πολλά

στη ζωή να με κρατήσουν.

Λίγος καπνός,

μια βότκα

και ένα πορτοκάλι.

 

29.ΛΕΝΕ τα δύσκολα περνούν μα σ’ εμένα επιστρέφουν.

Ταξίδι δεν κάνει πια κανείς

και όλοι φεύγουν.

Μυριάδες πέτρες ρίχνω στη θάλασσα

που πάντα

σε στοχεύουν.

 

30.ΘΑ μπορούσα να σου δώσω

λίγη απ’ τη θλίψη μου

είναι ξανθιά, είναι λεπτή και έχει όμορφα μάτια.

Την κρατώ ζεστή, κάτω απ’ το μαξιλάρι

μέχρι που βαραίνουν οι ώμοι τα βράδια.

 

Θα μπορούσα να σου δώσω αρκετή απ’ τη θλίψη

     μου,

μα φοβάμαι

μη δεθείς κι εσύ μαζί της.

 

31.ΔΕΝ είναι οι λέξεις, μην το πεις.

Άλλοι ευθύνονται

για την κατάντια της αγάπης.

 

32.ΔΕΝ καταλαβαίνω,

γιατί ενώ εγώ ελπίζω πολύ,

όλοι λένε πως δεν έχω καμιά ελπίδα.

 

33.ΛΕΣ «πώς να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσέ-

   να» -

και λέω «τρέχα, θα αργήσουμε,

έρχεται ο κατακλυσμός».

Και αν χαθούμε εμείς,

θα εξαλειφθεί το είδος μας,

που είναι το πιο Ωραίο,

            το πιο Φαντασμαγορικό.

 

          34.ΣΟΥ επιτρέπω να με κοιτάς όλο το απόγευμα

μα να με αγαπάς μονάχα το Σεπτέμβρη.

 

35.ΣΥΝΤΗΡΟΥΜΑΙ για σένα     χρόνια κάτω από πάγους
                                               
και διατηρούμαι για σένα        στα πιο βαθιά κρύα νερά
                                                                     
που κοιμάμαι και ξυπνάω       δε ρωτάς

και έχω παγώσει                     τόσα χρόνια για σένα

απ΄ την κορφή ως τα νύχια      ολοκληρωτικά.

 

36.Ο,ΤΙ αργεί να τελειώσει,

Κρατάει λιγότερο.

Ειδικά όταν περπατάς με το χέρι στη μέση.

Και δεν αγγίζεις,

δεν ακουμπάς,

μα μόνο κρατάς

ουδέτερες στάσεις.

 
 

37.ΤΟ ΠΡΙΝ, το μετά και το τώρα

ώρες πολλές μίλησαν και δεν τα βρήκαν.


38.ΜΙΑ φορά και έναν καιρό,

στη ζωή μου άργησες πολύ να γυρίσεις.

Ήρθες πάνω στο γλέντι, ήρθες πάνω στο φως.

Κόπιασε.

Στο τραπέζι μου πάνω φρούτα,

πικρός καφές

και παξιμάδι.

 

39.ΜΙΑ φορά και έναν καιρό

της Αγάπης ζήτησα να μ’ αγαπήσει.

Την βάφτισα κάτι ολότελα απλό

που έμελλε να γίνει το όνομά σου.


40.ΘΕΛΩ να σου μιλήσω

για το Τέλος του Κόσμου.

Να σου αριθμήσω

τα όσα με ενοχλούν πριν κοιμηθώ τα βράδια.

Οφείλω να πω]

[blue-roses]

ΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ Ν'ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ

Στους αγγέλους που έφυγαν....

1.

Είσαι εκείνο το είδος της νύχτας
που με κάνει να καρφώνω τα μάτια στην αλήθεια,
την ξαπλωμένη μες τον απόηχο της σιωπής σου.
Και είσαι εκείνο ακριβώς το είδος της λύπης
πού χαμογελά και μυρίζει όπως τα κρίνα,
αφήνοντας την πόλη
να αγαπιέται έν αγνοία της.

Και σαστίζεις.....
σαν σου φανερωθεί η καρδιά της ομορφιάς μου
και πασχίζεις να ζήσεις.
Μα είσαι εκείνο ακριβώς το είδος της απουσίας
που αγγίζει κακομαθημένα σάν κύμα,
και εκείνο ακριβώς το είδος της σκιάς
που φεύγει κρυφά
στις μύτες των ποδιών της...........

2.

'ΑΝ ΕΡΘΩ κοντά σου το ξέρω.
Θά απλώσεις την αριστερή παλάμη σου,
θ'αδράξεις τη νύχτα μ'ένα στίχο,
σιγά  σιγά,
θ'αναστενάξεις πόσο κουράστηκες
μέχρι να φτάσουν τα μάτια σου
κλειστά μέχρι τον ύπνο.

'Αν έρθω,
το ξέρω.
'Ολα θά'ναι απαλά,
απαλότερα.....

Φτάνει νά'ρθω.

3.

ΜΕΣΑ απ'αφόρητους πόνους
εξαντλώ
τή μυρωδιά της βροχής σου
καί διεισδύω γεμάτη ουρανό
μέσα σ'όλα όσα περιμένω.
(Μόνο να υπήρχε μιά αξιοπρέπεια
να της βγάλω τα μάτια.)

4.

ΚΑΘΕ που καθόμαστε σάν σύντροφοι κοντά,
κάθε που σάν φίλοι
δίνουμε τα χέρια,
κάθε που πέφτει ώς τα μισά η αγάπη σου,
ένα σου λέω......

Δεν ζωγραφίζω,
αλλά εάν ζωγράφιζα.....

5.

ΓΕΙΡΕ να πεθάνεις λοιπόν,
όσο είναι ακόμα έξω σκοτεινά.
'Ησυχα νά'ναι όλα,
όταν σε κάνω δικό μου.
Και άν ό,τι μας αποτελεί δεν το αναπνεύσουμε,
με αφόρητους πόνους,όλοι μας,
ένας, ένας,
γινόμαστε ζευγάρι......

Τί να πείς για τα πράγματα που τέλειωσαν,
παρά μόνο πως δεν άρχισαν ποτέ τους.

6.

'ΗΤΑΝ ένα παράλληλο φώς και ο θάνατος,
κάποτε που γεννήθηκα.

'Ηταν ένα επίπεδο σύννεφο και πλάι του μάρμαρο.
Κάποτε που γεννήθηκα,
είχα τη μυρωδιά του θανάτου.
Είχα τη μυρωδιά του θανάτου,
είχα...

7.

ΔΕΝ μ'αρέσει που είσαι ανοιχτός και φυσάει.
Δεν μ'αρέσεις που διαρκείς,
ξύπνησαν όλοι.
'Ολο χωράς,
μετριέσαι
ανήκεις...

μ'αρέσει που εξατμίζεσαι.
Μένω μόνη.

8.

'ΑΡΠΑΞΑ τον πρώτο τόνο της φωνής σου και τον κράτησα,
ψιθυρίζοντας πώς,
άν έπαιζες με την ψυχή μου πιό απαλά,
θα αυτοσχεδίαζα τη στιγμή που θα σου δώριζα τ'όνομά μου,
θα αποστήθιζα,ώς ατύχημα,
την εξομολόγηση του έρωτά μου,
και θα σ'ανέβαζα,με την ελαφρότητα της ενοχής,
εκεί όπου πιό εύκολα τραγουδάς.

Γι'αυτό άρπαξα τον πρώτο τόνο της φωνής σου
και τόν κράτησα.
Νά σ'έχω νεκρό
όποτε φλέγεται το στήθος μου,
και πρόχειρο,
σε κάθε φευγαλέα αναστάτωση της καρδιάς μου.

9.

ΜΟΥΣΙΚΗ!
Χάρισέ μου κενά ώς τον πάτο ποτήρια,
να εκκενώσω μέσα τους
τα ανάκουστα της καρδιάς μου.

10.

ΚΑΨΕ με.
Την έσχατη έχω τελέσει ύβρη.
'Επρεπε να σ'αγαπούσα σιωπηλά,
μα εγώ σ'αγάπησα φωνάζοντας.

11.

ΠΑΡΕΚΤΡΑΠΗΚΑ απόψε
και είπα να υπάρξω.
Ο αέρας θα τό'λεγε
η μιά απελπισία πάνω στην άλλη.
Μα έχω μαζέψει σ'ένα καλαθάκι μαζί
τα πράγματά σου,
γιατί παρεκτρέπομαι απόψε
και λέω να υπάρξω.

Θα σου φέρω χάδια πολλά απ'την αγορά,
γιατί είσαι άνεργος και πρέπει να ζήσεις.

12.

ΒΛΕΠΩ τον κόσμο γυάλινο
μέσα απ'τα μάτια μιάς μάγισσας γάτας.
Και βλέπω τον κόσμο χακί,
ίδιο με το φώς πού'χουν οι θύελλες.
Και περιμένω
όπως περιμένει η αγάπη ντυμένη νοσοκόμα
τη στιγμή
που άν έρθει νά'ρθει,
θά γίνει όνειρο.

13.

'ΕΧΕΙΣ όλη την ιδιοτροπία των ανήξερων.
Αυτών
που ψάχνουν στους πάγους
την ουσία.

14.

Ο ΚΟΣΜΟΣ δεν σταματούσε ποτέ.
Περνούσε πλάι μου τυλιγμένος σ'αόρατα μάτια.
Και πρίν προλάβω να γίνω αντιληπτή
κάτι ξεχώριζε ανάμεσα στο λάθος.

'Ησουν εκεί,
κοιτούσες το φώς από μέσα κι απ'το πλάι.
Και ήμουν εδώ.
Μ'ένα τέταρτο της σκιάς προσευχές,
μ'ένα νύχι της αγάπης κορδέλες,
διψασμένη να φτάσω στο σημείο
όπου κοιμούνται τα πάντα.

Πές μου,
άν γίνω αετός
θα αποχτήσω κάποιο νόημα;

15.

Η ΜΥΡΩΔΙΑ των μαλλιών σου
πότε πότε που ξαπλώναμε μαζί
ήταν ο μόνος λόγος
που αγάπησα τη νύχτα.

16.

ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ άνθρωποι
μέσα στη δυστυχία,
πού στέκονται στη μέση του διαδρόμου της φυγής
και σε κοιτάνε.

'Αν μ'άφηναν μόνο να τους διαβάσω
όπως τους διάβαζα τις παλιές Κυριακές.
'Αν μ'άφηναν μόνο να τους διδάξω...

Δυστυχισμένοι άνθρωποι,
κάτω από ουρανούς πού θυμώνουν.
Αφελείς,αδύναμοι,αγνώριστοι άνθρωποι,
λιγνά διακεκομμένα λάθη πάνω στη ζωή μου....

17.

ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΕΣ αναπνοές.
Μα ο κόσμος
δεν μου'δωσε ούτε μία.

18.

ΧΩΡΙΣ να γνωρίζεις
γνωρίζω εγώ,
κί άντε μετά να καταλάβεις
πώς σε κοιτάζω.

19.

ΥΠΑΡΧΕΙ μιά στιγμή μόνο στον έρωτα,
όταν το πάθος παγώνει
και μόνη της η γλώσσα
ανοίγει το στόμα και φεύγει.

20.

ΔΕΝ ξέρω που βρίσκεται η αγάπη.
Τελευταία φορά που την άγγιξα με την άκρη της ουράς μου
ήταν τη μέρα που ξύπνησα αράχνη,
κι έτσι έγειρα στον ώμο σου,
να γίνω το υποσύνολό σου.

Δεν γνωρίζω που κρύφτηκε η αγάπη.
'Αν και ανοίγω το φώς μου κάθε πρωί,
να απλώσω τα απορίμματά μου στον ήλιο,
και έπειτα πάλι στον ώμο σου,
το υποσύνολό σου,
να είμαι ότι δε χωράει σε καμιά πέτρα
γυαλί
ή φλιτζάνι.......

'Ενας άγνωστος είμαι,
μεταξύ παπαγάλων.

21.

Ενα τέταρτο του ήλιου
άν μ'αγαπούσες περισσότερο,
θά'ξερες
πόσο γαλάζια είναι η αγάπη.

22.

Στους φίλους που σκόρπισαν

ΔΕΝ σε μίσησα.
Σε νοστάλγησα μονάχα.
Με το ένα μου δάχτυλο,
το μικρό.

23.

ΜΟΝΕΣ παρουσίες δίπλα μου τα βράδια,
σκιές,
που μιλάνε για σένα.

-Θυμάσαι;

-Πώς να μην θυμάμαι.
Μοιάζεις με κάτι που μου'πεσε απ'την τσέπη το απόγευμα,
μ'ότι πατάω τα βράδια στις λεωφόρους.

-Θυμάσαι;
Πανσέληνος ήταν...
Μά βλέπαμε όλοι
το ίδιο φεγγάρι;

Στο σκοτάδι...
τα πάντα είναι απλότερα.

24.

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ....
Για όσα δεν έζησες μαζί μου,
αφού θυσίασες πηδώντας απ'την αδράνεια της ψυχής μου
την αιωνιότητά σου,
να ζήσεις έστω ακόμη μια φορά το άγγιγμα
και να μυρίσεις τη ζωή στα μαλλιά μου.
Ντρέπομαι...
και σταματάω σ'ολοσκότεινους δρόμους να χαθώ,
να ξεφορτωθώ αυτό ασήκωτο νόημα,
καθώς όσα δε προλάβαμε να ζήσουμε,
κάθονται πίσω μου και με κοιτάνε απ'την πλάτη.

'Ω ανόητο, ανόητο νόημα...
ελευθερώνεις πότε-πότε τα χέρια σου απ'την αγάπη,
ν'ανοίξεις τα εκατομμύρια μάτια του κορμιού σου
να με δείς,
χαρίζοντας διαστάσεις στην ηρεμία σου
και πιστεύω πώς,
άν καθίσουμε πλάι-πλάι εμείς οι δύο,
θα χωρέσουμε σ'ότι ακολουθεί την 'Ανοιξη,
- άν αυτό είναι ακίνητο μυστικό-
Πόσο ντρέπομαι
και αποσυντίθεμαι στην μυστικότητα της νύχτας.

25.

Dieser zug,endet hier...

ΜΕ ΔΥΟ τουλίπες και ένα άσπρο καπέλο,
έτσι ήρθα.
Η καρέκλα ήταν παλιά,
δεν μας άντεχε.

Πήγα να σταυρώσω δυό λόγια και σε σταύρωσα.
Νύχτωσε,
και σ'αγαπούσα ακόμα.

Η καρέκλα έφταιγε........
'Ηταν παλιά και απο ξύλο.

26.

ΠΩΣ να σου πώ,
αυτό που μας συμβαίνει;
Θά'θελα να σου εξηγήσω,
μά είναι ακόμα νωρίς.
Μόλις που έδυσε ο ήλιος,
μόλις που σ'αγάπησα.

Κάποτε δεξιά
και κάποτε αριστερά
πονάνε οι άνθρωποι.

27.

ΤΩΡΑ μεγάλωσε πιά η θάλασσα
γιατί την είδα
και με τα δυό μου μάτια.

28.

ΔΙΑΦΕΡΩ.
Μάλλον δεν μ'ενδιαφέρει.
Τράβα μέχρι την άκρη του δρόμου
στη γωνία,
μιά απ'τις μπλέ ταμπλέτες στα χωράφια
ίσως και να σε βγάλει στην καρδιά μου.

29.

ΣΕ ΤΡΕΙΣ πράξεις να παίξεις τον θάνατό μου.
Τόσο μου παίρνει συνήθως
να πεθάνω.

30.

ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ν'ακούσεις μέσα στη νύχτα...

Το πολύ πολύ μιά θάλασσα,

31.

ΜΙΛΗΣΕΣ....
Και κάθησαν τα βέλη σου παγερά στην ψυχή μου.
'Οπως μια φέτα χοντρή σιωπή
απάνω σ'ένα άδειο στομάχι.
Να περνάει απο κάτω.

32.

ΚΑΤΙ δε μ'αρέσει στα χέρια σου απόψε.
Τα έξω μας απλά,
σαν να μιλάμε για την Αθήνα τα βράδια.
Για τα μέσα μας
μιά άλλη φορά,
στίς επόμενες ζωές μας,
όπως πάντα.

Θά'ρθουν καλύτερες μέρες.
'Αν ξεχάσεις,θά'ρθουν.
Ξέχασε.

33.

ΑΓΡΙΑ που είναι η λάβα σου,
κι ένα κουτάκι σπίρτα
να μην έχει στο συρτάτι.
Αποτραβιέσαι απο μένα μακριά σάν τα λουλούδια,
έτσι γιατί σ'αρέσει,
γιατί τό'θελες.

Μα δεν αγαπιέται αυτή η αγάπη.
'Αντε μέχρι τα γόνατα
αυγουστιάτικα να σε γεμίσει φεγγάρια.

34.

'ΕΛΑ να παίξουμε σχοινάκι.
'Εγω θα γυρίζω την αγάπη,
κι εσύ μονάχα θα μετράς.

35.

ΑΝΑΣΤΑΤΩΝΟΜΑΙ.
Περιμένοντας οτιδήποτε
δε θα μπορούσα να περιμένω
και κάνοντας οτιδήποτε
δε θα μπορούσα να κάνω.

Και κάθομαι λίγο πλάι σου.
Προσποιούμενη πως υπάρχω
μ'ένα κεσεδάκι ήμερο γιαούρτι
για μόνη μου παρηγοριά
μέσα στη νύχτα.

36.

ΛΕΙΠΕΙΣ για να δείς
πόσο απέχει το φώς μου
απ'τη νύχτα
και πόσο τακτοποιημένη
είν'η ζωή μου στο γραφείο.

<<Σε θυμάμαι όμως,>>
να λές,
<<και σήμερα
και αύριο
και το βράδυ.>>