ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΩΣΤΑΒΑΡΑΣ

[blue-roses]

ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ

'Οταν σωπαίνουν τα πουλιά
βγαίνουν τα ψάρια στη στεριά και πιάνουν να βελάζουν.
Βγαίνουν τα μαύρα τέρατα.


'Οταν σωπαίνουν τα πουλιά
βρέχουν κατράμι τα ουράνια.

Κι όταν αργούν οι στίχοι μας
όταν πλαγιάζουν τα τραγούδια
βγαίνουν στους δρόμους τα φαντάσματα.
Ξανάρχονται τα χαλασμένα χρόνια.
Τότε που πιάναν τα πουλιά και σφράγιζαν
τα μυροβόλα ράμφη τους.
Και στάζαν ξυνό σύννεφο
μέσα στα τρομαγμένα τους μάτια.

Μα αυτά σηκώνονταν βαριά από θλίψη και ταξίδευαν.
Πήγαιναν σε άλλους ουρανούς,πήγαιναν σε άλλες θάλασσες.
Σε άλλες απόκρημνες γραφές,
να χτίσουν τις φωλιές τους.
Να μεγαλώσουν τα παιδιά τους,να τους μάθουν τα τραγούδια τους.

Για να μη μείνουν δίχως χρώμα τα λουλούδια.
Για να μη μείνει ο κόσμος δίχως όνειρα.

Για να πηγαίνουν κάτω τα φαρμάκια που συχνά κερνάει ο 'Ερωτας.
Ν'ανθίζουν σαν παλιά ρεμπέτικα
σα μανουσάκια τ'ουρανού
στα χείλια τα μεράκια.

[blue-roses]

ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ

Δεν είπα τίποτα ακόμα.
Δεν είπα τίποτα κι άς κυλιέται πάντα ο πόνος μας
ανάμεσα σε σημαίες,μεγάφωνα και βεγγαλικά.

Μα ο πιό μεγάλος μας πόνος δε μιλιέται,δε γράφεται.
                Δε γρικιέται απ'τους άλλους.

Γυρίζει μέσα μας μόνο.Σαν το λιοντάρι,μουγκρίζοντας.
                Τρώγοντας απ'τις σάρκες μας.

Ο πιό μεγάλος μας πόνος δεν αλλάζει σε δόξα.
                Δε γίνεται τσίρκο και αγορά...