Όλα είναι απλά. Όλα στο μυαλό μας είναι!».

[forest48]

Έλα βρε γιαγιά, τρύπωσες πάλι στη σκέψη μου με τις ίδιες κουβέντες. Αμάν, τα ‘παμε την άλλη φορά κι έδειξες να καταλαβαίνεις, τι θες και επανέρχεσαι; Ξέρω, άλλα συμφωνούσαμε και άλλα κάνουμε. Τι το ψάχνεις όμως, απ’ ό,τι φαίνεται δεν γίνεται αλλιώς. Έχει πάρει πια το δρόμο της η κοινωνία και είμαστε κομμάτι της. Όχι, δεν ξέχασα τίποτα απ’ όσα είπες, μα δεν γίνεται. Όσως φταίνε οι εποχές. Άλλοι καιροί τότε, άλλοι τώρα. Μα δεν ακούς τι γίνεται εκεί έξω; Κάποτε λέω, εσείς ήσασταν πιο απλοί, ήταν άλλες οι ανάγκες. Ύστερα πάλι σκέφτομαι, ναι, αλλά εσείς ήσασταν περισσότερο καταπιεσμένοι
«…»
-Δεν ξέρουμε τι μας γίνεται; Γι’ αυτό τα ’χουμε σκατώσει όλα; Ωραία λοιπόν σε ακούω.
«…στη σχέση μας υπήρχε πάθος, υπήρχε ζωντάνια! Χαιρόμασταν κάθε στιγμή της ζωής μας. Δουλειά, παιδιά –τα παιδιά κι αν είναι χαρά-, τον έρωτα, τους φίλους. Στα προβλήματα ήμασταν εκεί, πιασμένοι χέρι-χέρι. Δεν ξέραμε τι θα πει μοναξιά. Με τους ΦΙΛΟΥΣ μας είχαμε μια πολύ γλυκιά σχέση, δεν υπήρχαν κακίες μεταξύ μας, το γλεντούσαμε και στα δύσκολα ήμασταν κοντά ο ένας στον άλλον, με ψυχή!!!. Άλλωστε τα προβλήματα ήταν κοινά.
Έτσι πορευτήκαμε σ’ όλη τη ζωή μας.
Με τον παππούλη σου, το ’χαμε σε κακό να λείπει η τρυφερή στιγμή -τι θα πει συνήθεια!- κι όταν κάποτε τα πράγματα μπέρδευαν, ξεχνούσαμε εγωισμούς και δίναμε λύσεις. Ποτέ δεν σταματήσαμε να ψάχνουμε ο ένας τον άλλον και όλο και κάτι καινούργιο βρίσκαμε. Όλο και κάτι ήταν κρυμμένο μέσα μας. Ανήκαμε ο ένας στον άλλον! Αγαπιόμασταν!!!. Ήταν ο ένας για τον άλλον το λιμάνι, ο ξεσηκωμός.
Ποτέ μην πεις παιδάκι μου, ότι τον άνθρωπό σου τον ξέρεις και δεν χρειάζεται άλλο να τον ψάξεις. Μας άρεσε να κοιταζόμαστε στα μάτια. Ποτέ μην πεις μεγάλωσα κι αυτά δεν είναι για μας. Ο άνθρωπος τελειώνει μόνο όταν ο ίδιος παραιτηθεί ή όταν παύει να υπάρχει. Να νοιάζεσαι και να ψάχνεις! Είναι η ομορφιά της ζωής. Βάλτο καλά στο μυαλό σου».
-Βρε γιαγιά, τι είναι αυτά που κάθεσαι και λες, η συνήθεια είναι φοβερό πράγμα. Κι αυτό που λέγεται, είναι πως μετά από χρόνια πια, όταν αγγίζεις τον άνθρωπό σου, είναι σαν να αγγίζεις το ...σώμα σου.
«Ελπίζω να μην είναι δικό σου αυτό, αλλά εάν είναι, να μη το ξαναπείς. Όλα μέσα στο μυαλό του ανθρώπου είναι. Αν έτσι το σκέφτεσαι, έτσι είναι. Η συμβίωση είναι δύσκολο πράγμα, είναι όμως η αγάπη το μεγαλείο, είναι αυτή που κρατάει και τον έρωτα ζωντανό και όλα τα άλλα. Αν υπάρχει ίχνος αγάπης, από κει κρατηθείτε και διορθώστε όλα τα στραβά! Δείτε τα όλα αλλιώς!».
-Τι να σου πω γιαγιά, μακάρι να ήταν εύκολο, μακάρι να μπορούσαμε...
«Εύκολο είναι. Μπορείτε! Το οφείλετε στους εαυτούς σας, στη ζωή!».
-Βρε γιαγιά, ο έρωτας...
«Ο έρωτας είναι παιδί της ζωής, γιε μου».
-H ζωή...
«Είναι δώρο η ζωή, να υπάρχει υγεία πάνω απ’ όλα, κι ύστερα, να ’σαι μυαλωμένος, να μπορείς να βλέπεις τις καλές στιγμές, που είναι πολλές και να τις χαίρεσαι, να μη πνίγεσαι στην καθημερινότητα, να ψάχνεις, να μαθαίνεις, να δημιουργείς, να θέλεις, να ονειρεύεσαι, να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Να ’σαι συνεπής, να δίνεις μα και να παίρνεις.
Και να μη ζηλεύεις. ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ(!) ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΖΗΛΕΥΕΙΣ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ!
Έχε στη γαβάθα σου το μέλι κι η μέλισσά της θα ‘ρθει από τη Βαγδάτη, είχε γράψει κάποιος της εποχής μου».
...πρέπει να τσιμπηθώ, δεν γίνεται...
-Για όνομα του Θεού βρε γιαγιά. Μα για ποιον κόσμο και για ποια ζωή μιλάμε; Τα προβλήματα, η κοινωνία, οι συνθήκες, τα αδιόρθωτα, οι άλλοι, δεν σας επηρέαζαν;
«Με τον τρόπο μας δεν επιτρέπαμε «το λίγο» από κανέναν. Μικρή κοινωνία, γνωρίζαμε πρόσωπα και πράγματα, συμμετείχαμε όπου έπρεπε και μπορούσαμε, και με τίποτα δεν αφήναμε τόπο στη φτήνια. Όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο, προσπαθούσαμε να κατανοούμε, ψάχναμε πάντα τον τρόπο για να συνεννοηθούμε, δεν περνούσαν οι κουτοπονηριές. Τα προλαβαίναμε όλα, βρίσκαμε το χρόνο, τα καταφέρναμε χωρίς να χανόμαστε. Ήταν η φιλοσοφία μας και με αυτά τα υλικά επιλέγαμε και χτίζαμε τις παρέες μας».
-Έλεος..., συγχώρεσέ με καλή μου γιαγιά, μα όλα αυτά μου ακούγονται τόσο παραμυθένια, τόσο απλοϊκά, που απορώ πως και σε ακούω τόση ώρα.
«Καλά κάνεις και με ακούς. Ούτε παραμυθένια είναι, ούτε απλοϊκά, είναι απλά. Όλα είναι απλά, το ίδιο και οι λύσεις! Βάλτο καλά μέσα σου. Όλα στο μυαλό μας είναι!».

[rain]

ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ(!)

μεγάλη κουβέντα είπε η γιαγιά μόνο που πολλές φορές δεν πιάνει τόπο στους μικρούς

[pixie]

Μάθημα ζωής και ανθρωπιάς η γιαγιά!

Τώρα που το σκέφτομαι, κανέναν άνθρωπο δεν θα μπορούσα να δω ως αμελητέα ποσότητα...
Πιστεύω στη μαγεία και τα πρόσωπα της αγάπης...

Και για τίποτα στον κόσμο δεν θα μπορούσα να θυσιάσω την όποια διανοητική εντιμότητα και ευαισθησία ή τις ανθρώπινες εικόνες μου εν ονόματι του συμφέροντος...
Ακόμα κι αν με χρέωναν σε παρωχημένες εποχές...


Η απλότητα όμως είναι δύσκολο πράγμα! Κι ακόμα δυσκολότερο να το κάνεις πράξη και τρόπο ζωής...

[black_velvet]

Η απλότητα ξεκινά από την καθημερινότητα. Από τον τρόπο που μιλά κανείς. Από τον τρόπο που εκφράζεται. Που ζει και κινείται. Κι όταν είναι κάποιος απλός, τότε και μόνον τότε θα δει απλά και τον κόσμο που τον περιβάλλει. Κι ίσως τότε να μπορέσει να δει το αληθινό του πρόσωπο και όχι που εκείνο νομίζει πως έχει...

[pixie]

Νομίζω, Βελουδένια, πως η απλότητα δεν έχει να κάνει με την απλοποίηση της ιδιαιτερότητας στον τρόπο του καθένα.

Το αποτύπωμα της ατομικότητας, καλό είναι να υπάρχει...

Η συνειδητοποιημένη απλότητα έχει αξία... να περάσεις από χιλιάδες εμπειρίες και - όντας αυτό που είσαι - να μετουσιωθείς σε ''κάτι'' πιο απλό και ουσιαστικό κρατώντας το απόσταγμα μέσα σου...


Η ''απλότητα'' κάποιου στον τρόπο σκέψης και στην συμπεριφορά, με την έννοια της τρελής αμεριμνησίας και του άψαχτου, είναι πολύ κουραστική για τους υπόλοιπους...

 ;-)

[black_velvet]

Το πήρες εντελώς αλλιώς.  ;-)

Κατ'αρχάς, η απλότητα δεν αποκλείει σε καμία περίπτωση την ατομικότητα. Τουναντίον, θα 'λεγα.
Στη συνειδητοποίηση και την ....επεξεργασία και "εκμετάλλευση" των εμπειριών, γενικά δεν θα διαφωνήσω.

Όμως, μην μπερδεύεις την "απλότητα" με την "τρελή αμεριμνησία και το άψαχτο" διότι δεν έχουν καμία μα καμία απολύτως σχέση μεταξύ τους. Όχι τουλάχιστον με τον τρόπο που υπονοείς.
Αντίθετα, είναι εξαιρετικά κουραστικοί οι δήθεν "ψαγμένοι" τρόποι και η άσκοπη και αλόγιστη (ενίοτε) χρήση πολύπλοκων τρόπων έκφρασης και συμπεριφοράς. Ενίοτε, δείχνουνε ξεκάθαρα το κενό αυτών που τους εκφράζουν και έναν διαρκή αγώνα εντυπωσιασμού - ακριβώς επειδή λείπει το πραγματικό και ουσιαστικό περιεχόμενο.

  ;-)

[Pappas10]

Το απόλυτο παράδειγμα της απλοϊκής απλότητας είμαι εγώ...

Πετάω ένα


... ΡΕ ΠΑΝΑΘΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑααααααααααααα....

.. και θεωρώ ότι έχω απαντήσει στα πάντα. Ενίοτε και απαντώ τα πάντα με αυτό...

ΡΕ ΠΑΝΑΘΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑααααααααααααααα

[kuria]

...ο και καλα απλοϊκα απλος βαζελος...


... ΡΕ ΠΑΝΑΔΕΙΣΑΝΕΡΧΟΜΑΑΑΑΑΑΑΑΙΙΙΙΙΙΙΙααααααααιιιιιιιι...

[pixie]

[quote user="black_velvet" post="333408"]Αντίθετα, είναι εξαιρετικά κουραστικοί οι δήθεν "ψαγμένοι" τρόποι και η άσκοπη και αλόγιστη (ενίοτε) χρήση πολύπλοκων τρόπων έκφρασης και συμπεριφοράς. Ενίοτε, δείχνουνε ξεκάθαρα το κενό αυτών που τους εκφράζουν και έναν διαρκή αγώνα εντυπωσιασμού - ακριβώς επειδή λείπει το πραγματικό και ουσιαστικό περιεχόμενο.  ;-)[/quote]

Oι πραγματικά ψαγμένοι άνθρωποι είναι απλοί και βαθύτατα συνειδητοποιημένοι. Ούτε κενό έχουν, και φυσικά ούτε δήθεν είναι... Δεν ενδιαφέρονται για τις εξωτερικότητες και τον ανόητο εντυπωσιασμό... Το μόνο που τους αφορά είναι η ουσία και η ψυχή των πραγμάτων...

Και σ' αυτούς αναφέρθηκα...

[NoName]

Η συνειδητοποιημένη απλότητα έχει αξία... να περάσεις από χιλιάδες εμπειρίες και - όντας αυτό που είσαι - να μετουσιωθείς σε ''κάτι'' πιο απλό και ουσιαστικό κρατώντας το απόσταγμα μέσα σου...

Αυτό μου θυμίζει δυο ώρες προετοιμασία μπρος τον καθρέπτη για ντύσιμο κάσουαλ

[pixie]

[quote user="NoName" post="333419"]
Αυτό μου θυμίζει δυο ώρες προετοιμασία μπρος τον καθρέπτη για ντύσιμο κάσουαλ[/quote]

Κόψε κάτι... Θα βαλσαμώσει η φιγούρα σου ως σκιά στον καθρέφτη... :razz:  :mryellow: