Στην Παλιόψαθα της Ευτέλειας...

[pixie]

Απίστευτη η καθημερινή σαβούρα που μας βομβαρδίζει... θλιβερή η εικόνα των ''απορριμάτων'' που έχουν συσσωρευτεί...

Μα και πού να την πάμε την ''ψυχή'' μας όταν όλα γύρω μας είναι λιγοστά, ρηχά, επιπόλαια κι ανούσια?
Κάθε μέρα ξημερώνει με την πολύτιμη αίσθηση της συνειδητότητας απούσα, βρίσκοντας καθετί τιποτένιο σε θρόνο βασιλικό να θριαμβεύει και να μας παρασέρνει στον στρόβιλο της ειρωνείας!


Ο δρόμος της αλλοτρίωσης ανοιχτός, οι σκουπιδοεκπομπές που λειτουργούν παραπλανητικά, η κουτοπονηριά, οι απομιμήσεις, η διαστροφή των αξιών, οι στημένες ψευτοφόρμουλες ζωής, η αποβλάκωση... όλα μα όλα οδηγούν στην μεγάλη κάθοδο των ανθρώπινων ποιοτικών στοιχείων...


Είναι γεγονός! Ζούμε την εποχή της ευτέλειας...

Πού είναι οι συνειδησιακές μας λειτουργίες?
Γιατί έχουμε φτωχύνει εσωτερικά και γιατί δεν πετάμε αυτό το, κενού περιεχομένου, φορτίο από πάνω μας?

[κώστας]

Κι εγώ, ποτέ δεν κατάλαβα
γιατί οι γυναίκες, τιγκάρουν
τις σακκούλες σκουπιδιών.
Δεν κουβαλιούνται με τίποτα.

[katinaki]

[quote user="κώστας" post="338339"]Κι εγώ, ποτέ δεν κατάλαβα
γιατί οι γυναίκες, τιγκάρουν
τις σακκούλες σκουπιδιών.
Δεν κουβαλιούνται με τίποτα.[/quote]

όχι όλες!  ;-)
Όσες τις κουβαλούν μόνες τους τις αφήνουν μισοάδειες  :mrgreen:

[pixie]

:roll:  ;-)  :cool:


Και θα συμπληρώσω μια ακόμα λέξη σ' αυτό που είπα παραπάνω...

'Ολα γύρω μας είναι λιγοστά, ρηχά, επιπόλαια, ανούσια... κι ανόητα!


Τελικά δημιουργούμε την πραγματικότητά μας μέσα από τις προθέσεις μας... ;-)
Πολλοί από εμάς πιστεύουν ότι η συμμετοχή τους στη διαδικασία της εξέλιξης δεν έχει να κάνει με τον κόσμο των βαθύτερων αξιών... και συνεισφέρουν ανάλογα...

'Αποψή μου είναι πως, ακόμα κι έτσι, είναι μια δυναμική μάθησης. Και το σημαντικότερο κομμάτι,  ως μάθημα αυτής της δυναμικής, ονομάζεται αποστασιοποίηση.

[Michael_Design]

[quote user="pixie" post="338342"]'Ολα γύρω μας είναι λιγοστά, ρηχά, επιπόλαια, ανούσια... κι ανόητα![/quote]
[align=justify]Θα διαφωνήσω με την τσουβαλοποίηση... (σιγά δηλαδή που θα συμφωνούσα... :razz: )

Πάντα υπάρχουν και αυτά που κάνουν την διαφορά, αν ρίξουμε μια ματιά τριγύρω μας θα τα δούμε. Και ειδικά στην εποχή μας, θεωρώ ότι ζούμε σε μια περίοδο έντονου προβληματισμού και συνειδητοποίησης των αδιεξόδων. Ζούμε σε μια εποχή (με όλες τις ιδιαιτερότητες της) που ξεκίνησε έστω και σε φιλοσοφικό (και όχι μόνο) επίπεδο η διαδικασία επαναπροσδιορισμού (ή προσδιορισμού νέων) αξιών. Ζούμε σε μια εποχή που τα κινήματα (έστω και του καναπέ) ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια και παρόλες τις διαφορετικές αφετηρίες τους, παρατηρώ ότι κάπου συγκλίνουν σε έναν κοινό σκοπό, τον σκοπό της κοινωνικής και πνευματικής συλλογικής αναβάθμισης. Και καθώς οι επιβλητικές ταμπέλες του παρελθόντος έχουν πλέον ξεθωριάσει και οι καινούργιες ταμπέλες δεν μας προκαλούν πλέον ιδιαίτερη εντύπωση, ίσως είναι ο καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι η αλλαγή ξεκινάει από μέσα μας...



Υ.Γ. Ααα... και για να μην το ξεχάσω... ΕΓΩ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ Κ' ΑΣ ΜΕΙΝΩ ΚΑΙ ΜΠΑΚΟΥΡΙ... :cool: [/align]

[pixie]

Ας ξεκινήσω από το υστερόγραφο! :smile:

Σκληρή απόφαση! Για δυνατούς λύτες... :oops:


Και πάμε παρακάτω. Μου άρεσε η απάντησή σου και, ως φαν της εσωτερικής πορείας, βρίσκω τα λόγια σου εξαιρετικά ελπιδοφόρα! Μακάρι να βρεθούν οι περισσότεροι από εμάς στη διαδικασία αναζήτησης όλων αυτών των στοιχείων που εσωτερικά είναι σε κίνηση, να συνειδητοποιήσουν τον προορισμό τους στον εξελικτικό κύκλο.

[pixie]

Κάποιοι λένε πως για τα κενά μας φταίει το χρήμα και η έλλειψή του! Αλλά όχι... Δυστυχώς δεν επαρκεί το να ψάχνουμε ''το καλύτερο'' στα σύμβολα εξωτερικής δύναμης στην φυσική πραγματικότητα, αν από μέσα μας απουσιάζει κι αυτό το ''κάτι'' που επικυρώνει τις βαθύτερες αλήθειες μας...

[pixie]

Στη φαντασμαγωρία μιας ευτελούς εποχής λοιπόν...


Και κρεμασμένη στα δόντια αυτού του μονόλογου αναρωτιέμαι:

Το δάκρυ ποιού ανύπαρκτου - υποθετικού - ουρανού να εφαρμόσει κάποιος στα κενά του?  :razz:

[titica]

Είπα να μη μπω σ' αυτό το θέμα γιατί το μόνο που μου βγαίνει είναι άρνηση για όλα όσα ζούμε. Συγκεκριμένα μου έρχεται να βρίζω από το πρωί ως το βράδυ. Αγαπημένες μου λέξεις Αλήτες, Τέρατα!!! Ναι, γιατί ένα ανθρώπινο περίβλημα δεν σε κάνει Άνθρωπο. Ξεγελάει η ανθρώπινη εμφάνιση αλλά έχουμε να κάνουμε με τέρατα χωρίς ανθρώπινη συνείδηση.
Και εμείς βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας τις μαριονέτες του συστήματος να ολοκληρώνουν θρασύτατα το καταστρεπτικό τους έργο αλλά από το σοκ είμαστε σαν υπνωτισμένοι που περιμένουν μια νεκρανάσταση. Σκουπίδια τα όνειρά μας γίνανε ένα είδος χωρίς αξία.