Παρά είκοσι πέντε

[Foivi63]

Παρά είκοσι πέντε

Το καλοκαίρι δεν υπήρξε ποτέ η αδυναμία μου, παρόλο που γουστάρω τρελά και φανατισμένα τις χαριτωμενιές και τα αλλεπάλληλα clich? του. Τις φάτσες των ανθρώπων που σαν σφίξουν οι ζέστες αλλάζουν, με μερικές απ? αυτές να τσαλακώνουν ασφυκτικά τις διαθέσεις τους κι άλλες, πιο θετικές και μπρονζέ, ν? αστράφτουν από ενέργεια. Εάν εξαιρεθεί το πανηγύρι της ηλιοθεραπείας και των παγωμένων φραπέδων, τα δικά μου νεύρα δένονται φιογκάκι κάθε πρωί που αντί προς παραλία κατευθύνομαι προς άλλο δωμάτιο με κλιματιστικό. Θα περάσει κι αυτή η τριμηνία, με τα βράδια να αποκτούν περίσσιο και ζωηρό ενδιαφέρον σε βεράντες με θέα και παρέα μ? ανοικτόμυαλους, ξηγημένους ανθρώπους. Το καλοκαίρι η απουσία του καθωσπρεπισμού είναι η μόνη αξία που πετυχαίνει να στηθεί με κύρος, διά της απουσίας της, δίπλα στα ζωντανά χρώματα του γαλάζιου και στην απόλυτη καθαρότητα του λευκού.  

Στις δήθεν χάι παραλίες η προσγείωση στην πραγματικότητα είναι απότομη στην καυτή άμμο και το ξενερόλουτρο εικόνων μεταφράζεται ως η υπέρτατη διασκέδαση. Παρακολουθώντας της περίεργης ταυτότητας παραθαλάσσιες φυλές, νιώθω τρομερά άσχημα που δεν πέρασα το πρωί απ? το κομμωτήριο πριν πάω να βουτήξω την ύπαρξή μου στο θαλασσινό αλάτι. Σ? αυτές τις νερόβραστες πασαρέλες ακόμα κι ο δείκτης SPF 658 φαίνεται λειψός, αλλά η επίσκεψη αξίζει, για ατέλειωτο γέλιο μέχρι δακρύων κι ανταλλαγή απόψεων γύρω απ? τα νεοσύστατα trends που φιγουράρουν κάτω απ? τις φοινικιές. Αν ξαναδώ αρσενικό homo paralius με κορδέλα στα μαλλιά θα πάθω ηλίαση.    
Πίσω στο σπίτι πετάω πάλι περιοδικά για να δημιουργήσω χώρους διακίνησης. Ετοιμάζω λεμονάδα, ανάβω τσιγάρο, κάθομαι χάμω σταυροπόδι και ετοιμάζω τις τρεις καθιερωμένες στοίβες. Πρώτη για το αρχείο, δεύτερη για τις διαχρονικές εκδόσεις, τρίτη για τα αμφιλεγόμενα. Η τελευταία είναι σατανικά διασκεδαστική γιατί δεν έχει λύπηση. Ξεφυλλίζεις τις ιλουστρασιόν εκδόσεις μία προς μία, σκίζεις ηχηρά κάνα πεντασέλιδο που σε αφορά και χαμογελάς - με το φρύδι να αγγίζει το μέτωπο - με την αδιαφορία που σου προκαλεί η υπόλοιπη σπατάλη χαρτιού. Το lifestyle πέθανε, ζήτω το lifestyle!
Το βράδυ, πάνω από ένα πιάτο με άγρια μανιτάρια λουσμένα στη φρέσκια κρέμα προκύπτει η καθιερωμένη συζήτηση για ανθρώπους και τέρατα. Αυτή που μας τριπάρει στα σώψυχά μας, στο τι πήγε στραβά, πως θέλουμε να τελειώσει το πράγμα πριν δούμε τα κυπαρίσσια ανάποδα. Τόσο ψυχρά και αληθινά. Δεν καταλήξαμε στο εάν οι γυναικείες φιλίες είναι πιο αδύναμες σε ισχύ κι αν οι άντρες μεταξύ τους εξομολογούνται μόνο τα βασικά. Είμαι όμως σίγουρη πως σ? όλα τα κορίτσια ταιριάζουν τα φορέματα και σ? όλα τα αγόρια η γοητεία της ευγένειας.  

Διανύουμε την περίοδο των θερινών θεάτρων, τους μήνες που κάνεις βόλτες χωρίς λόγο αλλά με αιτία πως πεθύμησες παγωτό. Δυναμώνεις την on the road μουσική γιατί έχεις δικαιολογία και συνειδητοποιημένα εκστομίζεις αφελέστατα σχόλια γιατί η ζέστη τους πάει. Διαβάζεις στο χαλαρό τα ευθυμογραφήματα του Φρέντυ Γερμανού και ανακαλύπτεις πως το χιούμορ είναι απαραίτητο αξεσουάρ και ανθρώπινο προνόμιο. Αν ο χρόνος κυλούσε ανάποδα θα ?μουν στο παρά είκοσι πέντε. Ακριβώς εκεί όπου η ζωή κατηφορίζει, όντως, σε στράτες με αμμουδιά.