ΓΙΓΑΝΤΟΜΑΧΙΑ - TITANOMAXIA

[isabella]

Οι Γίγαντες γεννήθηκαν από το σώμα της Γης όταν έσταξε πάνω του αίμα από την πληγή του Ουρανού μετά τον ακρωτηριασμό του από τον Κρόνο. Με τον ίδιο τρόπο γεννήθηκαν και οι Ερινύες και οι Μέλιες Νύμφες. Οι Γίγαντες ήταν όντα τρομακτικά και υπερφυσικά. Είχαν μορφή ανθρώπου μα ήταν τρομεροί στην όψη, πελώριοι στο ανάστημα και ακαταμάχητοι στη δύναμη. Το σώμα τους ήταν φολιδωτό και κατέληγε σε ουρά σαύρας. Είχαν πυκνά μαλλιά και μακριά γένια. Στα τριχωτά χέρια τους κρατούσαν μακριά και λαμπερά ακόντια. Μολονότι είχαν θεϊκή καταγωγή ήταν θνητοί ή τουλάχιστον για να σκοτωθούν έπρεπε να χτυπηθούν ταυτόχρονα από ένα θεό και ένα θνητό. Άλλες παραδόσεις έλεγαν ότι κάποιοι από τους Γίγαντες ήταν αθάνατοι όσο πατούσαν στο έδαφος όπου είχαν γεννηθεί. Επικρατέστερο μέρος για τη γέννησή τους είναι η Παλλήνη της Χαλκιδικής, μια περιοχή εξαιρετικά άγρια.

Οι Γίγαντες ήταν πολύ περισσότεροι από τους Τιτάνες, τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες. Υπολογίζονται γύρω στους εκατό. Κατοικούσαν στις δυτικές ακτές του Ωκεανού όπου συχνά τους επισκέπτονταν οι θεοί και έπαιρναν μέρος στα συμπόσιά τους. Αυτό γινόταν στις γιορτές όταν οι Γίγαντες πρόσφεραν εκατόμβες. Ακόμα και στο δρόμο, όταν τους συναντούσαν οι θεοί, πήγαιναν μαζί τους. Η δύναμη των Γιγάντων ήταν αφάνταστη. Μπορούσαν να ξεκολλούν με ευκολία βράχους ολόκληρους και να τους εκσφενδονίζουν μακριά.
Η Γη ήταν οργισμένη από την τύχη που είχαν οι Τιτάνες μετά το τέλος της Τιτανομαχίας. Μολονότι είχε βοηθήσει τον εγγονό της με κάθε τρόπο για να επικρατήσει, δεν άντεχε να βλέπει τους γιους και τις κόρες της φυλακισμένους στα Τάρταρα. Έτσι, όταν είδε την τεράστια δύναμη που είχαν οι Γίγαντες, τους ξεσήκωσε σε πόλεμο εναντίον των Ολυμπίων. Ο Δίας και τα αδέρφια του έπρεπε να περάσουν άλλη μια δοκιμασία. Ξέσπασε μια τρομερή μάχη που έμεινε γνωστή με το όνομα Γιγαντομαχία.

Η επίθεση των Γιγάντων μάλιστα έγινε χωρίς καμιά προειδοποίηση. Ξαφνικά οι θεοί του Ολύμπου δέχτηκαν βροχή από βράχους, αναμμένους δαυλούς και ολόκληρα φλεγόμενα δέντρα. Οι Γίγαντες ξερίζωναν τα βουνά και τα τοποθετούσαν το ένα πάνω στο άλλο για να σκαρφαλώσουν στην ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, εκεί όπου ήταν χτισμένα τα θεϊκά παλάτια. Η Γη και ο Ουρανός αναστατώθηκαν. Έγινε σωστή κοσμοχαλασιά: στεριές βούλιαζαν και ποτάμια άλλαζαν πορείες. Οι οροσειρές τραντάζονταν συθέμελα και σαν φύλλα δέντρων έτρεμαν ο Όλυμπος, η Όσσα, το Πήλιο, η Πίνδος, το Παγγαίο και ο Άθως.

Οι θεοί του Ολύμπου ζώστηκαν τα άρματα και ετοιμάστηκαν για πόλεμο. Αρχηγός στο θεϊκό στρατόπεδο ήταν ο Δίας, οπλισμένος όχι μόνο με την αστραπή και τον κεραυνό, όπως στην Τιτανομαχία, αλλά και με την αιγίδα, το δέρμα κατσίκας που είχε πάνω το κεφάλι της Γοργόνας. Η τρομερή μορφή της έσπερνε τον πανικό ή απολίθωνε όποιον την αντίκριζε.

Πλάι του πιστή σύμμαχος η κόρη του η Αθηνά, η θεά των μαχών, που μόλις είχε γεννηθεί πάνοπλη από το τεράστιο κεφάλι του. Φορώντας την πανοπλία της και με το γοργώνειο στο στήθος πολέμησε καλύτερα και από άντρας. Γι' αυτό ο Ζευς (Δίας) ονομάστηκε γιγαντοφόνης και γιγαντολέτωρ και η Αθηνά προσονομάστηκε γιγαντολέτειρα, δηλαδή αυτοί που σκότωσαν τους Γίγαντες. Παραστάτες του Δία ήταν η Νίκη και η φοβερή μάνα της η Στύγα. Πρωτοπαλίκαρά του ήταν ο Ποσειδώνας, ο Απόλλωνας και ο Ήφαιστος ,που σε κάποια στιγμή που είδε κουρασμένο τον Ήλιο τον πήρε πάνω στο δικό του άρμα. Μα και οι θεές πρόσφεραν με κάθε τρόπο τη βοήθειά τους, η Ήρα, η Αφροδίτη, η Άρτεμη, η Εκάτη και οι Μοίρες. Μόνο η Δήμητρα δε συμμετείχε στον αγώνα αυτόν γιατί είχε ιδιαίτερη συγγένεια με τη Γη, προστάτευε τους καρπούς που φύτρωναν στο ιερό της χώμα.

Καθένας θεός και καθεμιά θεά σκότωσαν έναν ή περισσότερους από τους Γίγαντες που οι πιο γνωστοί ήταν ο Πορφυρίωνας, ο Αλκυονέας, ο Εγκέλαδος, ο Εφιάλτης, ο Εύρυτος, ο Κλυτίας, ο Πολυβώτης, ο Πάλλας, ο Ιππόλυτος, ο Γρατίωνας, ο Άγριος και ο Θέωνας. Ο πόλεμος κρατούσε πολύ καιρό μα με κανέναν τρόπο οι Ολύμπιοι δεν μπορούσαν να νικήσουν. Τότε η Αθηνά έμαθε τον πανάρχαιο χρησμό που έλεγε πως οι Γίγαντες θα χαθούν μόνο αν κάποιοι θνητοί πολεμήσουν στο πλάι των αθανάτων. Μόλις το άκουσε ο Δίας έστειλε την Αθηνά να φωνάξει δυο θνητούς γιους του, τον Ηρακλή τον οποίο είχε αποκτήσει με την Αλκμήνη και τον Διόνυσο που τον γέννησε με τη Σεμέλη. Η Γη αμέσως άρχισε να ψάχνει ένα μαγικό βοτάνι που θα έκανε ατρόμητους τους Γίγαντες από τα βέλη των θνητών. Ο Δίας για να την καθυστερήσει απαγόρευσε στον Ήλιο, τη Σελήνη και την Αυγή να ανατείλουν. Έτσι, επικράτησε για πολλές μέρες σκοτάδι μέχρι που ο Δίας βρήκε πρώτος το μαγικό βοτάνι και το κατέστρεψε. Έτσι η πορεία προς τη νίκη ξεκίνησε. Σε λίγο κατέφθασε ο Ηρακλής που υπήρξε ο πολυτιμότερος σύμμαχος της Αθηνάς σ' αυτόν τον αγώνα και με τα βέλη του σκότωσε πάρα πολλούς Γίγαντες. Μάλιστα, επειδή ήταν γιος του Δία, μπορούσε όταν κουραζόταν από την πολύωρη μάχη, ν' ανεβαίνει στο άρμα του θεϊκού πατέρα του. Ο Διόνυσος ήρθε με τη συνοδεία του, τους Σάτυρους και τους Κορύβαντες, καβάλα πάνω σε γαϊδούρια που με τους κρότους και τα γκαρίσματά τους πολλές φορές τρόμαζαν τους Γίγαντες. Ένα άλλο όπλο του Διόνυσου ήταν και ο θύρσος, το σύμβολό του, ένα μακρύ ραβδί στολισμένο με κισσό. Οι δυο γιοι του Δία για τη γενναιότητα και το θάρρος που έδειξαν στη Γιγαντομαχία ανταμείφθηκαν και έγιναν αθάνατοι.

[isabella]

ΓΙΓΑΝΤΟΜΑΧΙΑ


Ο Ηρακλής χτύπησε πρώτα με το τόξο του τον Αλκυονέα. Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος από τους Γίγαντες και σύμφωνα με μια παράδοση, ο αρχηγός τους. Ο Αλκυονέας έπεσε κάτω με τρομερό κρότο. Αλλά τη στιγμή που ο ήρωας πανηγύριζε για την επιτυχία του, τον είδε να σηκώνεται πάλι υψώνοντας απειλητικά το τεράστιο κορμί του.

Ήταν μάλιστα έτοιμος να εκτοξεύσει στον Ηρακλή έναν τεράστιο βράχο που βρισκόταν δίπλα του. Ευτυχώς η Αθηνά κατάφερε να τον εμποδίσει. Μετά εξήγησε στον Ηρακλή που ακόμη δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του, ότι ο Αλκυονέας ήταν αθάνατος όσο πατούσε στο χώμα που τον γέννησε. Τότε ο ήρωας φορτώθηκε στις στιβαρές πλάτες του το Γίγαντα, τον μετέφερε έξω από το πεδίο της Φλέγρας όπου είχε γεννηθεί και τον εξόντωσε τελειωτικά με τα βέλη του. Οι κόρες του, οι Αλκυονίδες, απελπισμένες από το θάνατο του πατέρα τους, ρίχτηκαν στη θάλασσα και μεταμορφώθηκαν σε πουλιά (τις αλκυόνες).

Ο Πορφυρίωνας που φιλοδοξούσε να εξουσιάσει τη Δήλο και τους Δελφούς και η Γη του είχε υποσχεθεί να τον ζευγαρώσει με την Ήβη, την κόρη της Ήρας, παρακολουθούσε την εξόντωση του αδερφού του και όρμησε να εκδικηθεί τον Ηρακλή. Και σίγουρα ο τρομερός Γίγαντας θα καταπλάκωνε μ' ένα βουνό τον ήρωα. Ευτυχώς όμως ο Δίας μηχανεύτηκε ένα κόλπο την τελευταία στιγμή. Διέταξε την Αφροδίτη να κυριέψει το Γίγαντα με ερωτικό πάθος για την Ήρα που βρισκόταν εκεί κοντά. Η Αφροδίτη έστειλε το γιο της τον Έρωτα εναντίον του Πορφυρίωνα και ξαφνικά αυτός αδιαφορώντας για τον Ηρακλή άρχισε να κυνηγάει την Ήρα για να σμίξει μαζί της. Τη στιγμή ακριβώς που είχε συλλάβει τη θεϊκή βασίλισσα και είχε σκίσει τα μεγαλόπρεπα πέπλα της, ο Ηρακλής βρήκε την ευκαιρία να τον εξοντώσει με το βέλος του.

Ανάλογο ρόλο έπαιξε και η ίδια η Αφροδίτη στη διάρκεια της Γιγαντομαχίας. Σε μια δύσκολη στιγμή που δεκαπέντε Γίγαντες είχαν περικυκλώσει απειλητικά τον Ηρακλή, αυτή μετέφερε με τη θεϊκή δύναμή της τον ήρωα σ' ένα σπήλαιο. Κατόπιν, έδειξε το καταπληκτικό της σώμα στους Γίγαντες. Αυτοί μονομιάς κυριεύτηκαν από ερωτικό πάθος και άρχισαν να τρέχουν πίσω από τη θεά. Η Αφροδίτη τους οδήγησε έτσι στη σπηλιά όπου είχε κρύψει τον Ηρακλή. Επειδή οι Γίγαντες δε χωρούσαν να περάσουν όλοι μαζί την είσοδο της σπηλιάς, έμπαιναν μέσα ένας ένας. Ο Ηρακλής με μεγάλη ευκολία κατάφερε να τους εξοντώσει και τους δεκαπέντε. Η Αθηνά, πολεμική θεά, δεν κατέφυγε σε τέτοια γυναικεία κόλπα. χρησιμοποιώντας το δόρυ και το ακόντιό της πολέμησε αντρίκεια. Στην αρχή πάλευε πολλές ώρες με τον Πάλλαντα. Ο Γίγαντας ήταν τρομερά δυνατός, όμως η Αθηνά χρησιμοποιώντας πολεμικά κόλπα και έξυπνη στρατηγική κατάφερε να τον εξοντώσει. Στη συνέχεια τον έγδαρε και από το δέρμα του κατασκεύασε τη δική της αιγίδα, που την έκανε ατρόμητη.

Ο Εγκέλαδος, όταν είδε το φριχτό τέλος του Πάλλαντα, το έβαλε στα πόδια. Η Αθηνά όμως τον αντιλήφθηκε και τον καταδίωξε. Επειδή δυσκολευόταν να τον φτάσει, άρπαξε τη Σικελία και την πέταξε κατά πάνω του. Το νησί βρήκε το στόχο του και καταπλάκωσε το Γίγαντα. Έτσι εξηγούνταν από τους αρχαίους οι εκρήξεις της Αίτνας, που δεν ήταν τίποτα άλλο από τα τινάγματα του Εγκέλαδου που ψυχομαχούσε.

Μια παρόμοια περιπέτεια με τον Εγκέλαδο είχε και ο Πολυβώτης. Αυτόν ανέλαβε να τον αντιμετωπίσει ο Ποσειδώνας. Η μάχη μέσα στη θάλασσα ήταν τρομερή. Τεράστια κύματα σηκώθηκαν και κόντευαν να φτάσουν τα παλάτια του Ουρανού, ψηλά στον Αιθέρα. Ο Ποσειδώνας όμως είχε το προνόμιο ότι βρισκόταν στο δικό του χώρο, μέσα στο υγρό του βασίλειο. Με το όπλο που του είχαν χαρίσει οι Κύκλωπες, την τρομερή τρίαινα, κατάφερε να τρυπήσει πολλές φορές το κορμί του Γίγαντα. Το αίμα του κυλούσε ασταμάτητα και κοκκίνισε ολόκληρη τη θάλασσα· μη μπορώντας να τα βγάλει πέρα τράπηκε σε φυγή. Ο θαλασσοσείστης Ποσειδώνας όμως άρπαξε ένα κομμάτι από την Κω, το πέταξε με μεγάλη δύναμη στον Πολυβώτη και τον πλάκωσε. Το κομμάτι της Κω που καταπλάκωσε το Γίγαντα είναι το γνωστό νησάκι Νίσυρος.Στη Γιγαντομαχία έλαβε μέρος και ο Απόλλωνας, ο γιος του Δία από τη Λητώ. Πιο γνωστή είναι η μάχη που έδωσε με το Γίγαντα Εφιάλτη. Τα μαγικά του βέλη έπεφταν σαν βροχή πάνω στο τρομερό τέρας. Στην αρχή ο Εφιάλτης έμοιαζε να μην καταλαβαίνει τίποτα. Ο Ηρακλής όμως που είχε μάθει από την Αθηνά όλα τα μυστικά για την εξόντωση των εχθρών, έτρεξε για να βοηθήσει. Ο Εφιάλτης ήταν ένας από τους Γίγαντες για τους οποίους υπήρχε χρησμός ότι θα εξοντωνόταν μόνο αν τους χτυπούσε παράλληλα ένας θνητός και ένας αθάνατος. Έτσι όταν ο Απόλλωνας τόξευσε το αριστερό μάτι του Γίγαντα, ο Ηρακλής σημάδεψε το δεξί. Τότε ο Εφιάλτης, τυφλωμένος και με το αίμα να τρέχει σαν ποτάμι πάνω στα γένια του και το τεράστιο σώμα του, ξεψύχησε. Η Γη για να εκδικηθεί τον Ηρακλή άρχισε από τότε να στέλνει τη μορφή του Εφιάλτη στα όνειρα των θνητών.

Ο Διόνυσος μαζί με τους Σάτυρους έτρεψαν σε φυγή τον Εύρυτο. Ο γιος του Δία τον καταδίωξε και μ' ένα χτύπημα του θύρσου του κατάφερε να σκοτώσει το Γίγαντα. Αλλά η λύσσα του ήταν τόσο μεγάλη ώστε παρακάλεσε τον πατέρα του να τον μεταμορφώσει σε λιοντάρι. Ο Δίας άκουσε το γιο του και έτσι σε λίγο ο Διόνυσος με μορφή λιονταριού κατασπάραξε το νεκρό Εύρυτο. Ο Πελώρεος που είδε το τέλος του αδερφού του βάλθηκε να εκδικηθεί το φονιά. Άρπαξε λοιπόν με μεγάλη ορμή το όρος Πήλιο και το εκτόξευσε ενάντια στον Διόνυσο, τους Σάτυρους και τους Κορύβαντες. Ευτυχώς που ο Άρης παρακολουθούσε τη σκηνή και έπιασε το βουνό στον αέρα. Έτσι γλίτωσε τον Διόνυσο και την παρέα του από βέβαιο θάνατο. Ο Ποσειδώνας στη συνέχεια κυνήγησε τον Πελώρεο και όταν τον είδε να πηδά μέσα στα νερά του Σπερχειού ποταμού για να γλιτώσει, τον χτύπησε με την τρίαινά του και τον σκότωσε.

[isabella]

Τον Ευρυμέδοντα, που σύμφωνα με μια παράδοση ήταν αυτός ο αρχηγός των Γιγάντων, τον σκότωσε ο ίδιος ο Δίας. Και να πώς έγινε η τρομερή πάλη μεταξύ τους: Ο Ευρυμέδοντας ήθελε να σκοτώσει ο ίδιος τον Δία έτσι ώστε σε περίπτωση νίκης των Γιγάντων, να γίνει αυτός ο κυρίαρχος του κόσμου. Έψαχνε λοιπόν μέσα στην αναταραχή τον αρχηγό των Ολυμπίων. Σε κάποια στιγμή διέκρινε τον αστραποβόλο κεραυνό και όρμησε με λύσσα εναντίον του. Η Γη προσπάθησε με κάθε τρόπο να βοηθήσει το γιο της. Έτσι έκανε να φυτρώσουν από το σώμα του χιλιάδες δηλητηριώδη φίδια. Ο Ευρυμέδοντας άρχισε μ' όλη του τη δύναμη να χτυπά τον Δία, που όμως προστατευόταν από τη θεϊκή αιγίδα του. Σε κάποια στιγμή ο Δίας κατάφερε να βάλει το πρόσωπο της Γοργόνας μπροστά στα μάτια του Γίγαντα. Τότε αυτός κυριεύτηκε από τρόμο. Ο Δίας έριξε πάνω του τον κεραυνό και σε λίγο το κορμί του τυλίχτηκε στις φλόγες. Κόρη του Ευρυμέδοντα ήταν η Περίβοια, που ζευγαρώθηκε με τον Ποσειδώνα και έφερε στον κόσμο τον Ναυσίθοο, πατέρα του Αλκίνοου, του βασιλιά των Φαιάκων.

Ο Ήφαιστος στη διάρκεια της Γιγαντομαχίας χρησιμοποιούσε ως όπλα του τα διάφορα υλικά που είχε μέσα στο θεϊκό εργαστήρι του. Επάνω στη φωτιά έλιωνε διάφορα μέταλλα, όπως ατσάλι, σίδερο, χαλκό και πυρακτωμένα τα εκτόξευε στους Γίγαντες. Μ' αυτόν τον τρόπο κατάφερε να εξοντώσει έναν πολύ επικίνδυνο Γίγαντα, τον Μίμαντα. Τη στιγμή που αυτός χτυπιόταν με τον Δία και την Αθηνά και τους είχε φέρει σε δύσκολη θέση, ο Ήφαιστος του έριξε βλήματα πυρακτωμένου σιδήρου. Τότε ο Γίγαντας ένιωσε το κορμί του να ζεματάει, άρχισε να ουρλιάζει, έπεσε κάτω και κυλιόταν απελπισμένα στο έδαφος. Ο Δίας τότε βρήκε την ευκαιρία και τον πλάκωσε μ' ένα βουνό. Από τότε είναι θαμμένος κάτω από το όρος Μίμαντας που βρίσκεται στις Ερυθρές απέναντι από τη Χίο. Ο φτερωτός Ερμής και σ' αυτόν τον πόλεμο χρησιμοποίησε την πονηριά του. Κατέβηκε στον Άδη και ζήτησε από το θείο του, τον μελαψό Πλούτωνα, την κυνέα, που τον έκανε αόρατο. Πέταξε αμέσως πάλι στη χώρα της συμπλοκής και φορώντας το μαγικό κράνος πλησίασε τον Ιππόλυτο. Ο Γίγαντας άρχισε ξαφνικά να βλέπει τεράστιους βράχους να σηκώνονται μόνοι τους από τη γη και να πέφτουν επάνω του. Σε λίγο άρχισε να νιώθει τσιμπήματα, κλοτσιές, γροθιές σ' όλο του το κορμί μα δεν έβλεπε κανέναν να βρίσκεται κοντά του. Τότε νόμισε πως τρελάθηκε από την οχλαγοή και τους κρότους και τράπηκε μόνος του σε φυγή. Ο Ερμής τον κυνήγησε και κατάφερε με μεγάλη ευκολία να τον αποτελειώσει.

Αλλά και οι υπόλοιπες θεές που πήραν μέρος στη Γιγαντομαχία κατάφεραν να δώσουν ένα χέρι βοήθειας στους βασικούς πρωταγωνιστές. Έτσι, η Εκάτη κατάφερε ρίχνοντας αμέτρητους αναμμένους δαυλούς να εξοντώσει τον Κλυτία. Αυτός δεν προλάβαινε να αποφύγει τον έναν και αμέσως έφτανε ο άλλος δαυλός. Σε κάποια στιγμή που άφησε ελεύθερα τα χέρια του για να ξεκουραστούν, η Εκάτη του πέταξε μια βροχή αναμμένους δαυλούς. Ο Γίγαντας τυλίχτηκε στις φλόγες χωρίς να προλάβει ν' αντιδράσει. Έτσι βρήκε φριχτό θάνατο. Επίσης, η Άρτεμη, η θεά του κυνηγιού, ρίχνοντας τα θεϊκά βέλη της σκότωσε τον Γρατίωνα. Τέλος, οι Μοίρες, οι κόρες του Δία, στάθηκαν στο πλευρό του εξοπλισμένες με τα χάλκινα ρόπαλά τους. Αυτές σκότωσαν τον Άγριο και τον Θέοντα. Ο φοβερός Αδαμάστορας βλέποντας τον έναν πίσω από τον άλλο τους αδερφούς του να εξουδετερώνονται από τους Ολύμπιους, σε μια τελευταία προσπάθεια διαφυγής από τη μοίρα άρπαξε ολόκληρη την οροσειρά της Ροδόπης και την έριξε καταπάνω τους. Ο Ήλιος που περνούσε εκείνη την ώρα με το άρμα του, την τελευταία στιγμή κατάφερε ν' αλλάξει την πορεία των βουνών και έσωσε τους θεούς. Τότε αυτοί είδαν πως δεν ήταν εύκολο να τα βγάλουν πέρα με τον αδάμαστο Αδαμάστορα, παρά μόνον εάν ένωναν όλοι μαζί τις δυνάμεις τους. Όρμησαν λοιπόν επάνω του ο Δίας, ο Άρης, ο Ερμής, ο Απόλλωνας, ο Ήφαιστος και μαζί ο Ηρακλής και ο Διόνυσος και μετά από πολλές ώρες πάλης κατάφεραν να τον εξοντώσουν.

Όλους τους υπόλοιπους Γίγαντες τους ξέκανε με τον κεραυνό του ο Δίας και με τα βέλη του ο Ηρακλής. Όταν πια τους εξόντωσαν όλους, οι θεοί κάθισαν να ξαποστάσουν χαρούμενοι για τη νίκη τους. Αμέσως μετά άρχισαν να τακτοποιούν τα θεϊκά τους παλάτια που σχεδόν είχαν καταστραφεί ύστερα από τέτοια κοσμοχαλασιά.

Μετά από χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι συνέχιζαν να βρίσκουν μέσα στη γη κόκαλα από σκοτωμένους Γίγαντες. Έδειχναν βράχους που είχαν εκσφενδονίσει αυτοί ή οι θεοί, όπως ένα βράχο στη Λυκαονία, που έλεγαν πως τον είχε ρίξει ο Δίας· νησιά σαν τη Νίσυρο, τη Λήμνο και την Πορφυριώνη στην Προποντίδα· βουνά σαν τον Μίμαντα και ηφαίστεια σαν το Βεζούβιο και την Αίτνα που κρατούσαν στα σπλάχνα τους τους Γίγαντες. Άλλοι ιστορούν πως επίτηδες η Γη με στοργή είχε θάψει τους γιους της βαθιά κάτω από τα βουνά ή πως είχε μεταμορφώσει τους ίδιους σε βουνά.

[isabella]

ΤΙΤΑΝΕΣ


Με την αποχώρηση του Ουρανού από την κοσμική εξουσία, αμέσως μετά την εκτέλεση του σχεδίου της Γης, ο Κρόνος ελευθέρωσε από τα σκοτεινά Τάρταρα τους αδερφούς και τις αδερφές του, τους Τιτάνες και τις Τιτανίδες. Αυτοί αμέσως τον αναγνώρισαν για νέο άρχοντα του Κόσμου στη θέση του Ουρανού και τον βοήθησαν να σταθεροποιήσει την εξουσία του. Έτσι, με τη βοήθειά τους ο Κρόνος απαλλάχτηκε από τους τρομερούς Κύκλωπες και τους γιγάντιους Εκατόγχειρες, παρά τις έντονες αντιρρήσεις της μητέρας του, που ήθελε να έχει στο πλάι της όλα τα παιδιά της. Ο Κρόνος πήρε για γυναίκα του την αδερφή του Ρέα. Έτσι, οι δυο τους έγιναν το δεύτερο θεϊκό ζευγάρι μετά τον Ουρανό και τη Γη και θα κυβερνούσαν μαζί τον κόσμο..
Ο Κρόνος, καθώς ήταν ο ανώτερος από τους Τιτάνες, ανέλαβε να ρυθμίζει το χρόνο, τις αλλαγές των εποχών και να κατευθύνει την κίνηση των πραγμάτων. Έγινε δηλαδή ο ρυθμιστής ολόκληρου του σύμπαντος, ο παντοδύναμος εξουσιαστής

Η Ρέα στο πλάι του Κρόνου, πρώτη ανάμεσα στις αδερφές της, βοηθούσε τον άντρα της καθορίζοντας κι αυτή τη ροή των πραγμάτων (Ρέα = αυτή που ρέει). Καθόριζε μέσα στο βασίλειο του Κρόνου - Χρόνου την κίνηση και τη διαδοχή. Αργότερα έγινε θεά της γονιμότητας και έβγαλε από τα σπλάχνα της τους πρώτους Ολύμπιους θεούς. Δίπλα στο πρώτο ζευγάρι κάθονταν οι υπόλοιποι Τιτάνες και Τιτανίδες σε μεγαλόπρεπους θρόνους και βοηθούσαν τον Κρόνο να ασκεί την εξουσία του. Ανέλαβαν όλοι να φροντίζουν και να προστατεύουν από ένα μικρότερο τμήμα του κόσμου. Οι περισσότεροι έσμιξαν μεταξύ τους και γέννησαν πολυάριθμες μικρότερες θεότητες.

Ο Ωκεανός, ο μεγαλύτερος γιος του Ουρανού και της Γης, βασίλεψε στο υγρό στοιχείο. Ήταν ένας τεράστιος ποταμός που κυλούσε γύρω από την ολοστρόγγυλη Γη και άπλωνε το σώμα του σ' όλα τα σημεία του ορίζοντα, στην Ανατολή, τη Δύση, το Βορρά και το Νότο. Ο Ωκεανός ήταν η προσωποποίηση του νερού και ζευγάρωσε με τη Τηθύ, τη μικρότερη από τις Τιτανίδες η οποία προστάτευε το υγρό στοιχείο και προσωποποιούσε τη γόνιμη θηλυκή θεότητα της θάλασσας. Ο Ωκεανός θαμπώθηκε από την ομορφιά της αδερφής του, τον ξετρέλαναν τα καταγάλανα μάτια της και τα κυματιστά της μαλλιά. Εξάλλου, και η ίδια ήθελε να βρίσκεται όλη μέρα και όλη νύχτα μέσα στα νερά. Από το σμίξιμό τους απέκτησαν αναρίθμητα παιδιά. Έτσι ο Ωκεανός θεωρείται ο πατέρας όλων των ποταμών.

Ο Ησίοδος αναφέρει ότι γιοι του ήταν ο Νείλος, ο Αλφειός, ο Γράκχος, ο Πηνειός, ο Σαγγάριος, ο Εύηνος, ο Ηριδανός, ο Στρυμόνας, ο Μαίανδρος, ο Αχελώος, ο Αλιάκμονας, ο Σκάμανδρος, ο Νέστος, ο Γρανικός, ο Ροδιός, ο Λάδωνας και άλλοι τουλάχιστον τρεις χιλιάδες ποταμοί. Από την Τηθύ επίσης απέκτησε πενήντα κόρες, τις Ωκεανίδες· ανάμεσά τους ήταν η Στύγα, η μεγαλύτερη απ' όλες, η Ηλέκτρα, η Δωρίδα, η Ιάνειρα, η Διώνη, η Τύχη, η Πρυμνώ, η Ιππώ, η Καλλιρρόη, η Ζευξώ, η Καλυψώ, η Ξάνθη, η Πετραία και η Ασία. Αυτές προστάτευαν τα ρυάκια και τις πηγές και ήταν γενικά θεότητες του νερού, όπως και οι σεβαστοί γονείς τους. Ο Κόττος, ο δεύτερος γιος του Ουρανού, είχε γιγαντιαίες διαστάσεις· αυτόν είδε πρώτα ο Ουρανός και άρχισε να φυλακίζει στα Τάρταρα όλα τα παιδιά του. Παρόλα αυτά ήταν αρρενωπός και με όμορφα μέλη. Αντιπροσώπευε την αντρική δύναμη και ομορφιά. Μόλις ο Κρόνος ελευθέρωσε τα αδέρφια του από τα Τάρταρα, ο Κόττος αντίκρισε τη λαμπερή Τιτανίδα Φοίβη, που προσωποποιούσε το φως, και μαγεύτηκε από την ομορφιά της. Και η Φοίβη όμως ανταποκρίθηκε στον έρωτα του αδερφού της. Από το ζευγάρωμά τους γεννήθηκαν η Λητώ και η Αστερία. Η Φοίβη δηλαδή και ο Κόττος είναι η γιαγιά και ο παππούς του Απόλλωνα ο οποίος είχε μητέρα τη Λητώ.

Ο Υπερίονας ήταν κι αυτός ένα από τα θύματα του Ουρανού. Μόλις ξέφυγε από τα Τάρταρα και βγήκε στην επιφάνεια της Γης φάνηκε ολόκληρο το μεγαλείο του. Το εκτυφλωτικό του φως άστραψε προς όλες τις κατευθύνσεις. Το όνομά του σημαίνει αυτός που πηγαίνει πάνω από τη γη. Μερικές φορές χρησιμοποιείται για να δηλώσει τον ήλιο. Συμβόλιζε την αιώνια λαμπρότητα. Ερωτεύτηκε την αδερφή του, τη Τιτανίδα Θεία, τη θεϊκιά. Και αυτή γοητευμένη από τη λαμπερή του εμφάνιση του παραδόθηκε. Από ένα τέτοιο πανέμορφο ζευγάρι γεννήθηκαν τρία εξαιρετικά παιδιά: ο Ήλιος, που διέσχιζε πάνω στο άρμα του ολόκληρη τη μέρα τον Ουρανό από τη μια άκρη ως την άλλη, η Σελήνη, που άπλωνε τις ασημένιες ακτίνες της μέσα στο σκοτάδι της Νύχτας, και η Ηώ, η ροδοδάχτυλη Αυγή.

Ο Τιτάνας Ιαπετός δε ζευγάρωσε με Τιτανίδα, αλλά με την Κλυμένη, κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος, δηλαδή την ανιψιά του. Απ' αυτήν απέκτησε τον πελώριο Άτλαντα που βαστούσε στους ώμους του τον Ουρανό, τον Μενοίτιο, τον Προμηθέα και τον Επιμηθέα. Με τον Ιαπετό μέσω του Προμηθέα συνδέεται και ο Δευκαλίωνας, ο γενάρχης των ανθρώπων μετά το μεγάλο κατακλυσμό του Δία. Άλλοι πάλι διηγούνται ότι ο Ιαπετός παντρεύτηκε μια άλλη Ωκεανίδα, την Ασία ή την εγγονή του Ωκεανού, την Ασωπίδα ή ακόμη και τη Λιβύη. Ο Κρείος είναι ένας από τους Τιτάνες που δε γνωρίζουμε ακριβώς τα καθήκοντα τα οποία ανέλαβε στην εξουσία του Κόσμου. Πιθανώς, να ήταν κι αυτός κάποια θεότητα του Ουρανού. Ενώθηκε με τη Νύμφη Ευρυβία και έφερε στον κόσμο τρεις γιους: τον Αστραίο, που συμβολίζει τα άστρα, τον Πάλλαντα και τον Πέρση. Ο Αστραίος ζευγάρωσε με την κόρη του Υπερίονα και της Φοίβης, την ολόδροση Αυγή, και απέκτησαν τρεις γιους, τον Ζέφυρο, τον Νότο και τον Βοριά, τους φοβερούς ανέμους.

Η Θέμιδα και η Μνημοσύνη είναι οι δυο Τιτανίδες που διέφεραν από τα υπόλοιπα αδέρφια τους. Αυτές δεν έσμιξαν με τους θεϊκούς Τιτάνες, ούτε στάθηκαν στο πλευρό τους κατά το δεκάχρονο πόλεμο που έκαναν ενάντια στον Δία και στους άλλους Ολύμπιους θεούς. Η Θέμιδα προστάτευε τους Αιώνιους Νόμους. Ήταν η πιο σοβαρή και η πιο σεμνή από τις υπόλοιπες Τιτανίδες. Δε δέχτηκε να παντρευτεί ούτε τον Ιαπετό, ούτε τον Κρείο που την είχαν ερωτευτεί. Αντίθετα, η ίδια ερωτεύτηκε τον Δία και απέκτησε απ' αυτόν πολλά παιδιά. Έτσι γέννησε τις Ώρες, τις τρεις Μοίρες, την Κλωθώ, την Άτροπο και τη Λάχεση, την παρθένα Αστάρτη και τις Νύμφες του ποταμού Ηριδανού. Βοήθησε τον αγαπημένο της στη Γιγαντομαχία και τον συμβούλεψε να ντυθεί με τη φοβερή αιγίδα. Είναι η μοναδική από τους Τιτάνες που είναι καλοδεχούμενη στον Όλυμπο, ακόμη και μετά την ολοκληρωτική νίκη των Ολύμπιων θεών. Την τιμούσαν όλοι, όχι μόνο για τις σχέσεις της με τον Δία, αλλά και επειδή είχε επινοήσει τους χρησμούς (μαντείες), τις τελετουργίες και τους νόμους.

Η Μνημοσύνη ήταν γενικά η προσωποποίηση της μνήμης, της ανάμνησης. Ήταν η πιο σοφή απ' όλες τις Τιτανίδες και η αγαπημένη αδερφή της Θέμιδας. Απέκρουσε βίαια τον έρωτα του αδερφού της Κρείου και είχε καλές σχέσεις με τους Ολύμπιους. Λένε μάλιστα ότι και αυτή ερωτεύτηκε τον Δία. Αυτός ενώθηκε μαζί της στα δάση της Πιερίας για εννιά βράδια συνέχεια. Μετά από ένα χρόνο η Μνημοσύνη του έκανε εννιά κόρες, τις Μούσες, που είχαν το θρόνο τους ψηλά στον Ελικώνα.

Οι Τιτάνες αντιπροσώπευαν για τους αρχαίους τις δυνάμεις της φύσης καθώς και τις δυνάμεις των φυσικών φαινομένων. Αυτές οι δυνάμεις εξουσίαζαν τον κόσμο τον πρώτο καιρό της δημιουργίας. Μόνο η Θέμιδα και η Μνημοσύνη αντιπροσώπευαν περισσότερο νοητικές καταστάσεις, τη δικαιοσύνη και τη μνήμη, γι' αυτό συνέχισαν την πορεία τους πλάι στους Ολύμπιους θεούς

[isabella]

ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΑ


Ο Δίας πριν εδραιώσει την εξουσία του και γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος του Κόσμου είχε να αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες. Πάντοτε βέβαια είχε στο πλευρό του τα αδέρφια του τα οποία ελευθέρωσε από το στομάχι του παιδοφάγου Κρόνου. Έτσι σε λίγο καιρό οι Τιτάνες χολωμένοι από την ήττα του Κρόνου και επειδή δε θεωρούσαν σωστό να εξουσιάζει ένας θεός νεότερος απ' αυτούς, κήρυξαν πόλεμο ενάντια στους Ολύμπιους. Οι αθάνατοι χωρίστηκαν σε δυο αντίπαλα στρατόπεδα. Οι Τιτάνες από τη μια πλευρά, με αρχηγό τους τον Κρόνο, χρησιμοποίησαν για οχυρό τους το όρος Όθρη· η ομάδα του Δία από την άλλη είχε για προκάλυμμά της τον Όλυμπο.
Παλιοί και νέοι θεοί, αρσενικά και θηλυκά, πήραν μέρος σ' αυτόν τον πόλεμο. Όμως από την Τιτανογενιά δεν ήταν όλοι με το μέρος του Κρόνου. Η φοβερή Ωκεανίδα Στύγα μαζί με τα τέσσερα παιδιά της, το Κράτος, τη Βία, τον Ζήλο και τη Νίκη έσπευσαν στο πλευρό του Δία. Αλλά και ο ίδιος ο πατέρας της, ο Ωκεανός, ο πρωτότοκος γιος του Ουρανού, λένε πως βοήθησε τον ανιψιό του ή τουλάχιστον πως έμεινε ουδέτερος σ' αυτή τη φοβερή θεομαχία. Επίσης, ο Προμηθέας, ο γιος του Τιτάνα Ιαπετού, σ' αυτόν τον πόλεμο έγινε πρωτοπαλίκαρο και συμβουλάτορας του Δία.

Το πιο σημαντικό όμως για την παράταξη των Ολυμπίων ήταν πως η μάνα Γη, αυτή η παγκόσμια θεά της γονιμότητας, δεν υποστήριξε τα παιδιά της, αλλά στάθηκε στο πλευρό του εγγονού της, δίνοντάς του πολύτιμες συμβουλές σε κάθε δύσκολη στιγμή. Επιπλέον, από τις Τιτανίδες δεν έλαβαν μέρος στον πόλεμο η Θέμιδα και η Μνημοσύνη, που έγιναν αργότερα σύζυγοι του Δία και τιμήθηκαν στον Όλυμπο.Δέκα ολόκληρα χρόνια κρατούσε η φοβερή αναμέτρηση, μα ο αγώνας ήταν αμφίρροπος· άλλοτε η πλάστιγγα έγερνε προς την πλευρά των Τιτάνων και άλλοτε προς την πλευρά των Ολυμπίων. Το σύμπαν ολόκληρο ταραζόταν, μα την τελική νίκη δεν την κέρδιζε καμιά παράταξη.

Σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για την ομάδα του, ο Δίας έτρεξε γεμάτος αγωνία στη γιαγιά του, τη Γαία. Φίλησε τα χέρια της με σεβασμό και ζήτησε τη συμβουλή της. Τότε αυτή, που συμπαθούσε πολύ τον εγγονό της και τον είχε προστατευόμενο σ' αυτή την μεγάλη ταραχή, έδωσε το σοφό χρησμό της: Ο Δίας έμελλε να νικήσει μόνο αν έπαιρνε με το μέρος του εκείνους τους θεούς που ήταν φυλακισμένοι στα Τάρταρα. Ευχαρίστησε τη θεϊκή γιαγιά του και αμέσως πήρε το δρόμο για τα σκοτεινά Τάρταρα. Εννιά μέρες ταξίδευε στα έγκατα της γης, έχοντας να αντιμετωπίσει τεράστιες νυχτερίδες και δηλητηριώδεις αράχνες. Με τα μαγικά βότανα όμως που του είχε δώσει η γιαγιά του ξεπερνούσε εύκολα τις δυσκολίες. Όταν έφτασε στα κελιά όπου ήταν φυλακισμένοι οι Κύκλωπες, έπρεπε πρώτα να σκοτώσει τη φοβερή Κάμπη, ένα σιχαμερό τέρας που είχαν βάλει οι Τιτάνες να φυλάει τα γιγάντια αδέρφια τους. Αυτή είχε πράσινο φολιδωτό δέρμα και ουρά σαύρας· στα αμέτρητα πόδια της ήταν φυτρωμένα δηλητηριώδη φίδια. Ο Δίας πάλευε ώρες ατελείωτες μαζί της χωρίς αποτέλεσμα. Τότε θυμήθηκε ένα μαγικό βότανο που του είχε δώσει η Γαία. Το έβαλε με τη βία στο στόμα της Κάμπης και αμέσως το φοβερό τέρας έπεσε σε βαθύ λήθαργο. Στη συνέχεια απελευθέρωσε τον Βρόντη, τον Αστερόπη και τον Άργη. Τους ζήτησε να του παρασταθούν στον πόλεμο εναντίον των Τιτάνων και τους υποσχέθηκε πως με τη δική του βασιλεία θα απολάμβαναν τιμές θεϊκές, όπως και οι άλλοι σύμμαχοί του, όπως δηλαδή η Στύγα και τα παιδιά της, όπως η Γη αλλά και τα ίδια του τ' αδέρφια. Οι Κύκλωπες συγκινημένοι και νιώθοντας ευγνωμοσύνη για τον Δία που τους ελευθέρωσε, δέχτηκαν να τον βοηθήσουν. Μα και οι ίδιοι ήθελαν να εκδικηθούν τους Τιτάνες, για τους οποίους ένιωθαν απεριόριστο μίσος, γιατί τους είχαν πετάξει στα Τάρταρα κρατώντας όλη την εξουσία για τον εαυτό τους.

Μόλις ανέβηκαν πάνω στην κοσμοχαλασιά της Γης οι Κύκλωπες έδωσαν στον Δία και τ' αδέρφια του πολύτιμα δώρα που τους βοήθησαν στον πόλεμο. Χάρισαν στον αρχηγό των Ολυμπίων τη βροντή, την αστραπή και τον κεραυνό. Στον Ποσειδώνα έδωσαν την τρίαινα, που έγινε το αιώνιο σύμβολό του και στον Πλούτωνα την "κυνέα", μια σκούφια δηλαδή από σκυλοτόμαρο που τον έκανε αόρατο. Στη συνέχεια οι μονόφθαλμοι Κύκλωπες, που ήταν λαμπροί τεχνίτες, κατασκεύασαν με τα σφυριά και τα άλλα εργαλεία τους ένα σιδερένιο προπέτασμα για να μη βλέπουν οι Τιτάνες τη λάμψη του κεραυνού και της αστραπής. Επίσης κατασκεύασαν έναν περίτεχνο βωμό αφιερωμένο στη μάνα τους, τη Γη. Εκεί οι Ολύμπιοι και οι σύμμαχοί τους έδωσαν φοβερό όρκο στο όνομα της Παγκόσμιας Μάνας. Εμψυχωμένοι λοιπόν, με καινούριες δυνάμεις και καινούρια όπλα έπεσαν με ορμή στη μάχη. Μα και οι Τιτάνες στο διάστημα αυτό της προετοιμασίας των Ολυμπίων βρήκαν το χρόνο να αναδιοργανώσουν τις δυνάμεις τους και να κατασκευάσουν καινούρια όπλα. Αντιστάθηκαν λοιπόν σθεναρά. Έτσι άρχισε από την αρχή ένας λυσσαλέος αγώνας που ανατάραξε ολόκληρο το σύμπαν.

[isabella]

Ο Ησίοδος περιγράφει δραματικά την κατάσταση που επικρατούσε σ' ολόκληρη την πλάση. Οι θεοί και από τις δυο παρατάξεις άρπαζαν πελώριους βράχους από τα βουνά που είχαν για προκάλυμμα, την Όθρη και τον Όλυμπο αντίστοιχα, και τους εκσφενδόνιζαν στους αντιπάλους τους. Ολόκληρη η Γη τραντάζονταν και άνοιγαν πληγές στο απέραντο κορμί της. Άλλοτε οι πελώριες κοτρόνες συγκρούονταν στον αέρα και από το φοβερό τους κρότο βούιζε ολόκληρος ο Ουρανός. Άλλοτε πάλι ξέφευγαν από τη σωστή τους πορεία και έπεφταν στον Πόντο που στέναζε κι αυτός· βυθίζονταν απότομα και κατέληγαν στα υγρά παλάτια του Νηρέα. Ο Όλυμπος και η Όθρη τινάζονταν συθέμελα όταν οι τρομεροί θεοί έβρισκαν το στόχο τους. Οι δονήσεις, τα τραντάγματα και η βοή έφταναν μέχρι τα απόμακρα Τάρταρα. Η αναταραχή αυτή γινόταν πιο έντονη όταν οι αντίπαλες παρατάξεις εγκατέλειπαν τα μόνιμα στρατόπεδά τους και έκαναν εφόδους προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Τότε τα πελώρια πόδια τους άφηναν σημάδια πάνω στην επιφάνεια της γης. Σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για τους Ολύμπιους, ο Δίας, που μέχρι τότε σχεδίαζε τη στρατηγική που θα ακολουθούσε η παράταξή του και έδινε οδηγίες στους συμμάχους του, δεν άντεξε και μανιασμένος όρμησε στη μάχη. Τότε χρησιμοποίησε τα όπλα του που του είχαν χαρίσει οι Κύκλωπες. Ο Ουρανός και ο Όλυμπος ταράχτηκαν από τις βροντές του. Ο Δίας με τρομερή ορμή σκόρπιζε τους κεραυνούς και τις αστραπές προς όλες τις κατευθύνσεις. Από το στιβαρό του χέρι η φλόγα απλώθηκε παντού. Τεράστια πυρκαγιά ξέσπασε και καταβρόχθιζε λαίμαργα τα απέραντα δάση. Η φλόγα γιγαντωμένη έτρεχε από τη μια άκρη της γης στην άλλη. Η μεγάλη θερμοκρασία άρχισε να επηρεάζει και το υγρό στοιχείο. Έβραζαν τα νερά του καταγάλανου Ωκεανού και του απέραντου Πόντου. Τεράστιες ποσότητες νερού άρχισαν να εξατμίζονται και ν' ανεβαίνουν προς τα πάνω. Εκεί ενώθηκαν με τους κατάμαυρους καπνούς που έβγαιναν από το άγριο κάψιμο των δασών.

Η πυρκαγιά έφτασε μέχρι το απέραντο Χάος, που μετά από ατέλειωτους αιώνες άρχισε ν' αστράφτει και να φεγγοβολάει από τις πύρινες γλώσσες.

Η βουή και η αντάρα ήταν τέτοια, που αν κάποιος άκουγε και παρακολουθούσε όσα συνέβαιναν, θα έφερνε στο μυαλό του την αναταραχή που γινόταν όταν τότε στην αρχή της Κοσμογονίας ζευγάρωνε ο Ουρανός με τη Γη για να δημιουργήσουν το σύμπαν. Τώρα όμως έμοιαζε σαν και αυτός να επρόκειτο να πέσει από τα τεράστια ύψη του και αυτή να ξεριζωθεί από τα παντοδύναμα θεμέλιά της. Είχαν έρθει τα πάνω κάτω.

Ο μαύρος καπνός και οι ζεματιστοί ατμοί κύκλωναν τους Τιτάνες, που δυσκολεύονταν να ανασαίνουν και να βλέπουν καθαρά. Οι κεραυνοί, οι αστραπές και οι φλόγες της φωτιάς τύφλωναν τους γιγάντιους αντιπάλους του Δία. Είχαν αρχίσει ήδη να εξαντλούνται και το στρατόπεδό τους περνούσε δύσκολες ώρες.

Πάνω σε τούτη την κρίσιμη στιγμή, όταν μετά από δέκα χρόνια η μάχη άρχισε να κλίνει με το μέρος της παράταξής του, ο Δίας σκέφτηκε πάλι το χρησμό της Γης. Εκτός από τους Κύκλωπες, ο Κρόνος και τ' αδέρφια του είχαν κλείσει στα Τάρταρα και τρεις άλλους φοβερούς γίγαντες, τους Εκατόγχειρες. Αμέσως έτρεξε στη σκοτεινή φυλακή τους. Η Κάμπη είχε ξυπνήσει και προσπάθησε να τον εμποδίσει. Αυτή τη φορά όμως ο Δίας χρησιμοποίησε τα νέα του όπλα. Κατακεραύνωσε την Κάμπη, που άρχισε να φλέγεται και να ουρλιάζει. Σε λίγο απέμεινε μόνο το καμένο κουφάρι της. Ο Δίας χρησιμοποιώντας τα μαγικά βότανα της γιαγιάς του έλυσε από τα δεσμά τους τον Κόττο, τον Αιγαίονα και τον Γύγη. Αυτοί ενθουσιασμένοι από την πράξη του του υποσχέθηκαν αιώνια πίστη.

Ανέβηκαν όλοι μαζί στην επιφάνεια της γης, όπου συνεχιζόταν η τρομερή μάχη. Τη στιγμή που οι Τιτάνες εξασθενημένοι κατέβαλλαν την τελευταία τους προσπάθεια για να αναχαιτίσουν τους Ολύμπιους, οι Εκατόγχειρες τυφλωμένοι από το μίσος τους για την αχαριστία που τους έδειξαν τα αδέρφια τους, άρπαξαν με τα τριακόσια συνολικά χέρια τους τριακόσιους τεράστιους βράχους και τους καταπλάκωσαν. Και όταν πέτυχαν τούτο το απίστευτο, τότε πια τους πήραν και τους έριξαν στα σκοτεινά Τάρταρα. Εκεί δηλαδή που τους είχε φυλακίσει ο Ουρανός όταν ήταν νεογέννητοι. Εκεί που είχαν κλειδώσει τα αδέρφια τους, τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες, παρά τις αντίθετες συμβουλές της Γης.

Αμέσως οι Κύκλωπες κατασκεύασαν χάλκινους φράχτες γύρω από τα κελιά των Τιτάνων και τριπλό ατσάλινο τείχος. Τις πόρτες κλείδωσε ο Ποσειδώνας και ο Δίας ανέθεσε στους Εκατόγχειρες να παραμείνουν εκεί, πιστοί του φύλακες. Έτσι τέλειωσε η Τιτανομαχία, μια από τις πιο σπουδαίες και τις πιο μακροχρόνιες δοκιμασίες που έπρεπε να περάσει ο Δίας μέχρι να γίνει ο μοναδικός κυβερνήτης του Σύμπαντος. Σε λίγο άρχισε ολόκληρη η πλάση να ηρεμεί και η πυρκαγιά που προκλήθηκε από τους αμέτρητους κεραυνούς του Δία υποχώρησε. Οι θεοί του Ολύμπου γιόρτασαν τη νίκη τους και ευχαρίστησαν τη Γη που τόσο πολύ τους βοήθησε.