οταν ο υπνος δεν ερχεται....

[taxidenios]

Η ώρα τρεις και το μυαλό μου αρνείται κατηγορηματικά
να με αφήσει να παρασυρθώ στην αγκαλιά του εραστή ύπνου.
Σκέψεις ξεπηδούν από το μυαλό και αναμνήσεις μοιάζουν
να χορεύουν ειρωνικά μπροστά μου, στο ρυθμό της φλόγας
του κεριού που με φωτίζει.
Ενός κεριού που απόψε δεν είναι φίλος αλλά εχθρός.
Γιατί αρνείται να σβήσει και να με αφήσει στο σκοτάδι μου
αλλά πεισματικά συνεχίζει να καίει μέχρι να λιώσει ...
να λιώσει μέχρι το τέλος.
Εδώ βεβαίως προκύπτει η ερώτηση: «Μα καλά γιατί δεν το σβήνεις;»
και η απάντηση ... «μα γιατί είναι όμορφο, είναι ανεξάρτητο,
είναι ελκυστικό, είναι ζωντανό μα το κυριότερο είναι το φως μου».
Σε αυτό το φως λοιπόν σκέφτομαι και θυμάμαι.
Και όσο θυμάμαι, τόσο πληγώνομαι.
Κατηγορώ τον εαυτό μου και ντρέπομαι να κοιτάξω
το πρόσωπο μου στον καθρέφτη.
Κατηγορώ τον εαυτό μου που έκανε το μεγάλο λάθος
να πιστέψει ότι μερικές φορές πρέπει να ξεπερνάς τα ταμπού
και τις κοινωνικές προκαταλήψεις.
Κατηγορώ τον εαυτό μου που πίστεψε ότι μπορεί να σταματήσει
να ενδιαφέρεται για την γνώμη των άλλων και με περισσή αλαζονεία
θεώρησε ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει.
Που θεώρησε ότι το να σπας τα τόσο βαθιά όρια σου είναι
ο ιδανικότερος τρόπος για να κάνεις πραγματικότητα την φράση:
«Καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες
παρά για κάτι που δεν έκανες».
Όμως αυτός που είπε το παραπάνω έκρυψε αριστουργηματικά κάτι.
Καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες,
παρά για κάτι που δεν έκανες παρά μόνο όταν είσαι έτοιμος
να χάσεις. Τι να χάσεις;
Ανθρώπους που αγαπάς, την εικόνα που τόσο προσεχτικά έχτισες,
μα το κυριότερο ίσως και ένα κομμάτι του εαυτού σου.
Έτσι βρίσκεσαι κάποια στιγμή ενώπιον των συνεπειών
των πράξεων σου.
Και ενώ απόλαυσες κάθε στιγμή, της εκτός ορίου βόλτας σου,
έρχεται εκείνος ο αλήτης ο χρόνος για να σου υπενθυμίσει
ότι όλα σε αυτή την ζωή είναι δανεικά, ακόμα και η ίδια η ζωή.
Ένα τσιγάρο δρόμος. Τόσο σύντομη είναι η διαδρομή μας,
μα τόσα πολλά τα λάθη μας.
Τελικά είναι μοιραίο να επαναλαμβάνουμε την ιστορία.
Να κάνουμε λάθη, να μαθαίνουμε θεωρητικά από αυτά
αλλά με έναν απίστευτα σαδιστικό τρόπο να είμαστε καταδικασμένοι
στην αδυναμία της αποτροπής τους.
Δεν ξέρω πόσοι θα βγάλουν νόημα από το παραπάνω κείμενο,
του οποίου η αιτία δημιουργίας, ήταν η δική μου προσπάθεια
να συγκρατήσω τις ατίθασες σκέψεις μου και τίποτα παραπάνω.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι περιμένω βασανιστικά αργά
το ξημέρωμα για να φτιάξω έναν καφέ και με την συντροφιά
ενός τσιγάρου, να δω την ανατολή, μήπως και τότε πλέον,
καταφέρω να νιώσω την ελπίδα που πηγάζει
από την αρχή μιας καινούργιας μέρας...

_____________________________
[/b]καλα ταξιδια στα ονειρα μας...