Λουδοβίκος των Ανωγείων

[seagull]

"Πέταξε όσο ψηλά μπορείς
τα ύψη δεν σκοτώνουν
τα χαμηλοπετάγματα πονάνε και πληγώνουν"


Ρωτά η ελευθερία την αγάπη]-Τα φτερά που σου χάρισα, τι τα έκανες κι έρχεσαι πάλι με τα πόδια;
-Τα έχω, αλλά όποτε τα φόρεσα, έχασα το δρόμο.
-Κρίμα, γιατί για το ύψος που σου ταιριάζει, μόνο με τα δικά μου φτερά μπορείς να πας[/color]

Γκρεμό δεν έχουν τα πουλια



--------------------------------------------------------------------------------------

"Μάτια που εύκολα γελούν
εύκολα πάλι κλαίνε
αυτά μ'αρ'εσει να αγαπω
γιατί κακό  δε θένε"



"Όπου αγαπάς μην πολυ πας
κι αν πολυ πας μην πολυ κάτσεις
και αν πολυ κάτσεις να μην πολυ μιλείς
και αν πολυ μιλείς να κατέχεις ιντα λές "
[/b]

Οι αρχαίοι βρήκανε την  λέξη έρωτας, για να εκφράσουνε αυτό το αισθημα

Όμως εκείνο το αντίθετο αίσθημα
που ακυρώνει τον εγωισμό
....το βαθύ ωραίο αίσθημα,δεν είχε όνομα

Είπανε λοιπόν οι σοφοί της εποχής..
Πρέπει να βρούμε, να βρούμε μια λέξη. Μια όμορφη λέξη

Ανεβήκανε στο βουνό, πήρανε και τον τελάλη μαζί τους για να φωνάξει..για να το ακούσουν
Αφου σκορπιστήκανε λοιπόν, μετά απο 2-3 μέρες βρεθήκανε
Κάτσανε στο πέτρινο τραπέζι και ο ένας είπε
-Πρέπει να αρχίζει η λέξη απο το Α, γιατί θα ειναι η αρχή του κόσμου το Α.
-Ναι, λέει ο άλλος αλλά πρέπει το Α να το βαφτίσουμε μέσα στην ψυχή του.
Και λέει ο άλλος, το βρηκα. Θα το κατεβάσουμε αναπνέοντας το ..Ααααγάαα  και θα το βγάλουμε πάνω ..ΠΩ Ένα βαπτισμένο Α στο στήθος και θα το λέμε
Τους άρεσε
Λένε τον τελάλη για φώναξέ το ..βγαίνει στη πέτρα και αυτός λέει
-Αγαπώ
Όχι έτσι , πιο βαθειά ..Στείλε το μακριά
Πέρνει βαθειά ανάσα και φωνάζει Αγαπωωωωωω..και το ωμέγα άρχισε να ταξιδεύει στα βουνά
-Θα το χάσουμε το ωμέγα, είπε
Τότε βρήκαν μια περισπωμένη ...του τη βάλαν απο πάνω ..βάρυνε το Αγαπώ
έμεινε στη θέση του

Ήρθε κάποτε ένας, είδε την περισπωμένη και λέει τι γυρεύει αυτή εδώ πέρα ..την έβγαλε...
και από τότε χάσαμε το Ωμέγα της αγάπης

Ωραία, βρήκαμε πως έγινε το Αγαπώ,
Πως το χρησιμοποιείς τώρα..?
Το να δηλώνεις βέβαια δεν σημαίνει πως το περιέχεις Ισα Ισα

Ήταν ένας γεωργός που αγαπούσε πολύ τις ελιές του,
αλλά πιο πολύ μια ελιά, μια μικρούλα ελιά
που του θύμιζε την πρώτη του αγάπη
κοντή και στρουμπουλή
 
Της είχε φτιάξει ένα λευκό περιδέρειο με πέτρες
είχε μια παλιά πολυθρόνα απο κάτω,
καθότανε τα βράδια και κουβέντιαζε
τις αναμνήσεις και τα ονειρά του  
Η ελιά για πρωτη χρονιά φορτώθηκε καρπό
Ομόρφισε, λύγισε τα κλαδιά της
Κάποια στιγμή τον Νοέμβρη, έρχεται ο γεωργός
βάζει απο κάτω τα πανιά, παίρνει μια βέργα
ανεβαίνει πάνω..πάνε οι ελιές ..πάνε τα φύλλα..πάει η ομορφιά
Εκείνη άρχισε να κλαίει
Μα πως εννοεί ο άνθρωπος την αγάπη ?..
μάγαπούσε έλεγε...και με χάλασε ?
Τότες ακούει μια μαργαρίτα απο κάτω να της λέει ..
Τον άνθρωπο μην τον παρεξηγείς
Είναι ο μόνος ..είναι ο μόνος , που δεν ξέρει την αγάπη
Κοίταξε έμενα, που μια ζωή με μαδάει για να μάθει [/color]



Η τέχνη του γέλιου με απλά υλικά

[seagull]

Αν η σιωπή δε φέρνει αμηχανία
το ναι και τ' όχι αν το λες
με ίδια ευκολία,
εκεί η αγάπη κατοικεί.

Τα βήματα όταν ακούς
και τα γνωρίζεις
δεμένος μα ελεύθερος βαδίζεις,
εκεί η αγάπη κατοικεί.

Όταν ρωτάς πώς, πότε, πού, γιατί;
Η αγάπη εκεί δεν κατοικεί.

Αν ένα βλέμμα δίδεις
κι όμως περισσεύγει
κρυφοκοιτάς πίσω απ' το τζάμι
όταν φεύγει,
εκεί η αγάπη κατοικεί.

ʼμα ρωτάς πώς , πότε , πού ,γιατί;
Η αγάπη εκεί δεν κατοικεί.
ʼμα ρωτάς πώς , πότε , πού , γιατί;
ίσως και κει να κατοικεί.

Μα αν δε μπορείς να συγχωρείς
πού μένει η αγάπη δε θα βρεις.

Η αγάπη δεν είναι η περιγραφή της



Που η αγάπη κατοικεί

[seagull]

Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρεί

Να 'ναι κόκκινο σαν ήλιος
θα καίει σαν φωτιά.
Κίτρινο σαν το φεγγάρι
θα 'χει μοναξιά.

Να 'χει τ' ουρανού το χρώμα
θα 'ναι μακριά.
Να 'ναι μαύρο σαν τη νύχτα
θα ' πονηρή.

Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει.

Να 'ναι άσπρο συννεφάκι
φεύγει και περνά.
Να 'ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά.
Να 'ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά.

Να 'ναι το ουράνιο τόξο
που δεν πιάνεται
όλο φαίνεται πως φτάνω
κι όλο χάνεται
όλο φαίνεται πως φτάνω
κι όλο χάνεται.

Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρεί


Ποιο το χρώμα της αγάπης

[seagull]

Ανάμεσα στο οχι
και στο κρυμμένο ναι
χάθηκε η ζωή μου
μεγάλε ουρανέ.

Δεν κρύβεται στη νύχτα
το άσπρο γιασεμί.
Λύγισε η αγάπη όταν είπες μη,
λύγισε η αγάπη όταν είπες μη.

Βγαίνω στον αέρα
με χάρτινο φτερό.
Μακριά σου δεν αντέχω,
κοντά σου δε μπορώ.
Κοντά σου δεν αντέχω,
μακριά σου δε μπορώ.

Χαμήλωσε τα φώτα
μεγάλε ουρανέ,
το οχι αποκοιμήθηκε
στην αγκαλιά του ναι,
το οχι αποκοιμήθηκε
στην αγκαλιά του ναι

Το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι

[seagull]

Αν ρωτάς για την αλήθεια να σου πω
ζει στα παραμύθια μέσα που αγαπώ

Είναι καθαρή η αγάπη σαν του γλάρου το φτερό
σαν του γιασεμιού το ανθάκι σαν της νύμφης το χορό

Μη ρωτάς το παρελθόν μου
ζήσε τώρα το παρόν
κι άσ' τον έρωντα να υφαίνει
με το νήμα των καιρών

Είναι τρένο η αγάπη έρχεται απ' το πουθενά
άλλον παίρνει άλλο αφήνει όμως πίσω δεν γυρνά

Το νήμα των καιρών