Η θάλασσα της καρδιάς μου

[SoFiA24]

Ήρθες ξαφνικά...Από το πουθενά...Ίσως και από το κάπου...Αλήθεια δεν ξέρω και ίσως να μη μάθω και ποτέ.


Τόσο καιρό κοιτούσα τη θάλασσα και περίμενα να μου δείξει ένα δρόμο, να μου πει ένα απ τα πολλά της μυστικά... Κοίταζα τον ορίζοντα που απλωνόταν και σιγοψιθύριζα " ίσως κάπου εκεί πέρα να είναι κι εκείνος" ...Μόνο που την ώρα που αγνάντευα τα μάτια μου ήταν κλειστά και δεν έβλεπα τί βρίσκόταν μπροστά μου...Κι έτσι ξαφνικά σκόνταψα πάνω σου...

Ξύπνησα απότομα και τι είδα ; Μια μεγάλη ξύλινη κασέλα με κοχύλια και άρωμα θάλασσας...Μια ασυνήθιστα οικεία μυρωδιά...Ξαφνιάστηκα, τρόμαξα αλλά παράλληλα ενθουσιάστηκα...Στην αρχή φοβήθηκα να την ανοίξω ...Φοβόμουν μήπως χαλάσω την ομορφιά του...Φοβόμουν οτι μέσα μπορεί να ήταν και άδειο ...Ή οτι θα έδιωχνα με κάποιον τρόπο τη μαγεία του...

Το μυαλό μου μια άβυσσος σκέψεων και η καρδιά μου να χτυπά σαν τρελή... Όπως τα χίλια μύρια κύματα της θάλασσας.... Δεν ήξερα τι θα γινόταν , ούτε οτι η επόμενη κίνησή μου μπορεί και να μου άλλαζε τη ζωή... Η ευτυχία όμως λένε οτι έρχεται από πόρτες, που δεν ήξερες καν ότι είχες αφήσει ανοιχτές...

Άνοιξα την κασέλα κι ένα ηφαίστειο από συναισθήματα ξεχύθηκε εμπρός μου...Ένα ένα τα μαζεύω και τα κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά μου...Δεν ξέρω που θα με βγάλει το ταξίδι και ΦΟΒΑΜΑΙ...

Εύχομαι να μας βγάλει στο πιο όμορφο ακρογιάλι, στην πιο όμορφη χιονισμένη βουνοκορφή...Σ ένα ονειρικό τοπίο...Θα μας βγάλει όμως ή θα
μας σταματήσει κάποια δίνη της θάλασσας...; Ή μήπως θα μας εμποδίσουν οι απότομοι βράχοι στο βουνό...; Λες να μας χωρίσει ένας χάρτης...; Ή μια απλή, μικρή διαδρομή...;

[barby]

[size=24][/size]Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ,ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΝΤΩΝ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΑΣ ΠΟΥ ΣΕ ΛΙΓΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ

[seagull]

με το καλό barby να ρθει  
αγοράκι κοριτσάκι ..ξέρουμε ?  
να και ένας βενιαμίν εδώ στα σκαριά!  

[orxidea]

Νομίζω ότι γεννήθηκα μέσα στη θάλασσα. Ίσως γιατί μεγάλωσα σε ένα χαμηλό σπιτάκι, κολλητό στην αμμουδιά της Καλαματιανής παραλίας και τον άγριο χειμώνα, πολλές φορές, η θάλασσα έμπαινε μέσα στα παιδικά κρεβατάκια μας. Ίσως γιατί ο ένας παππούς μου ήταν θαλασσινός στα καΐκια της Μυτιλήνης και της Αίγινας κι ο άλλος, ο Μανιάτης, ο καπετάν Στεφανής, έσβησε στο κατάστρωμα του καϊκιού του, έξω από το Τσιρίγο. Ίσως γιατί όταν θέλω να χαλαρώσω ή να επιτεθώ, τα μάτια μου στάζουν θάλασσα.

Όταν θέλω να γράψω ή να κλάψω, νιώθω ότι έχω πιει ένα ποτήρι θάλασσα. Όταν θέλω να θυμηθώ ή να παρηγορηθώ, βλέπω μπροστά μου τη μάνα μου σαν τη θάλασσα-θυγατέρα του Αιθέρος και της Ημέρας, αδελφή της Γης και του Ουρανού. Κι όταν, μέρα η νύχτα, θέλουν να βγουν από μέσα μου άγριες κραυγές για να φωνάξουν τις μεγάλες χαρές και τις μεγάλες πίκρες μου, νιώθω μέσα μου μια θάλασσα με χίλια χρώματα, όπως τη ζωγράφισαν, αιώνες τώρα, όλοι του κόσμου οι ποιητές][/color]

[orxidea]

Νομίζω ότι γεννήθηκα μέσα στη θάλασσα. Ίσως γιατί μεγάλωσα σε ένα χαμηλό σπιτάκι, κολλητό στην αμμουδιά της Καλαματιανής παραλίας και τον άγριο χειμώνα, πολλές φορές, η θάλασσα έμπαινε μέσα στα παιδικά κρεβατάκια μας. Ίσως γιατί ο ένας παππούς μου ήταν θαλασσινός στα καΐκια της Μυτιλήνης και της Αίγινας κι ο άλλος, ο Μανιάτης, ο καπετάν Στεφανής, έσβησε στο κατάστρωμα του καϊκιού του, έξω από το Τσιρίγο. Ίσως γιατί όταν θέλω να χαλαρώσω ή να επιτεθώ, τα μάτια μου στάζουν θάλασσα.

Όταν θέλω να γράψω ή να κλάψω, νιώθω ότι έχω πιει ένα ποτήρι θάλασσα. Όταν θέλω να θυμηθώ ή να παρηγορηθώ, βλέπω μπροστά μου τη μάνα μου σαν τη θάλασσα-θυγατέρα του Αιθέρος και της Ημέρας, αδελφή της Γης και του Ουρανού. Κι όταν, μέρα η νύχτα, θέλουν να βγουν από μέσα μου άγριες κραυγές για να φωνάξουν τις μεγάλες χαρές και τις μεγάλες πίκρες μου, νιώθω μέσα μου μια θάλασσα με χίλια χρώματα, όπως τη ζωγράφισαν, αιώνες τώρα, όλοι του κόσμου οι ποιητές][/color]