Νυχτώνει στην πόλη...

[Anonymous]

Η νύχτα απλώνει σιγά σιγά τα τολμηρά δύχτια της. Η πόλη κουρνιάζει νυσταγμένη στην αγκαλιά της απέραντης θάλασσας, οι ήχοι της νύχτας νανουρίζουν την κουρασμένη πόλη. Πολύχρωμες πεταλούδες του δρόμου πουλάνε το κορμί τους για μια μπουκιά ψωμί. Ένας γεράκος ξαπλώνει σε ένα παγκάκι στην γωνία και μετρώντας τις αναμνήσεις του περιμένει με αγωνία τον τελευταίο, θανατηφόρο ύπνο.
Ένας πλανώδιος προσπαθεί να πουλήσει όνειρα και ψευδαισθήσεις σε μια παρέα αγοριών. Όνειρα πράσσινα και μπλε, μωβ και κίτρινα, όλα σε συσκευασία τόσο μικρή, στρογγυλή σαν χάπι, μια μπουκιά μακρυά απο την πραγματικότητα. Ένας ένστολος φλερτάρει μια νεαρή φοιτήτρια, εκείνη όλο σκέρτσο και νάζι του δίνει το τηλέφωνο της. Ένα νεαρό ζευγάρι μπαίνει αργά και παράνομα σε ένα υπόγειο ξεναδοχείο, έρωτας γρήγορος, μισής ώρας, μυρίζει υδρώτα μα και ηδονή.
Η πόλη ησυχάζει, οι πόρνες αραιώνουν, πιάνει δυνατή βροχή, ο γεράκος αφήνει την τελευταία του πνοή στο αφιλόξενο παγκάκι, οι νεαροί μπαίνουν γοργά σε μια παράγκα, ο ένας μετά τον άλλο 'ταξιδεύουν' σαν διαβατάρικα πουλιά, η φοιτήτρια περπατάει αργά αργά στον αραιά φωτισμένο δρόμο, χαμογελάει σκεπτόμενη τι θα βάλει στο πρώτο ραντεβού.
Ο ένστολος συλαμβάνει τον πλανώδιο έμπορο ονείρων, δυο ώρες αργότερα είναι πάλι έξω και συνεχίζει ακάθεκτος το απαχθές λειτούργημά του, το ζευγάρι βγαίνει προσεχτικά από το υπόγειο κοιτάζονται στα μάτια και δακρύζοντας φιλιούνται παθιασμένα, εκείνη πρέπει να πάει τα παιδιά της στο σχολείο την επόμενη μέρα, εκείνος πρέπει να γυρίσει στην γυναίκα του, είναι έγγυος ξέρετε, σύντομα θα φέρει στον απαχθή αυτό κόσμο ακόμα ένα αθώο βρέφος. Και ο κύκλος συνεχίζεται...