Active Member

[blue-roses]

Μια χαρά        
 
Μια χαρά απ' το χάραμα, το ξύπνημά σου μάγεμα.
Ζαλάδα πρωινή θολώνει τα όνειρα τ' απάνεμα
και τ' άνετα, τα βολικά, τα λίγα και χορτάτα,
κακόστρωτα απ' του κουρνιαχτού το θησαυρό γεμάτα.
Μια χαρά ξεκίνησες και μια χαρά το πας,
μιλάς, γερνάς, περνάς καλά, τα θέλεις όλα, παντού χωράς·
αλλά με μουγκρητά τ' άμαθα χείλη σου γέλα μου, γέλα,
μοναχογιέ της γης, φαγά με τη βαριά μασέλα.
Έλα, ντύσου αφέντης, ντύσου γιορτή.
Κόψε τις ρίζες σου και βάλτες για κορφή.
Δέστες και μ' ουρανό - τι πράγμα οξύμωρο,
να φτάσεις ως εκεί και να μη πιάσεις σύνορο.
Επίμονο το πάθος από λάθος αν γίνεις και πατέρας·
τις λέξεις σου ξεσπάς στο όνομα της βέρας.
Κι εσύ κερνάς ζωή, ανάσα μητρική, δικιά σου·
ίδια ζωή απαράλλαχτη κοψιά σου.
Μια σου και μια μου εμένα, το βήμα μου μπερδεύεται,
ο νούς βολεύεται - η καρδιά πως να βολεύεται
Αντρεύεται το πείσμα μου κι όσο κι αν θέλεις μίλα μου.
Ευχή μου, η χαρά σου· το ψέμα σου, η αλήθεια μου.

Μια χαρά να περνάς κι όπου βρεις, να κρατιέσαι, να σέρνεσαι.
Μια χαρά να γερνάς, ν' αλαφρώνεις, να ξενοιάζεις, ν' ανέχεσαι.
Μια χαρά να ξεχνάς, να ξεριζώνεις, να χορταίνεις, να πνίγεσαι.
Μια χαρά να γελάς, να ξορκίζεσαι.

Θέλω τα δύσκολα, ψάχνω να πω τ' ανείπωτα.
Φέρνω δροσιά απ' το δάκρυ μου, το βλέφαρο βαρύ, μα επιμένω.
Μένω στα ίδια μου, αυτά τα λίγα μου.
Κάργα τ' αμπάρια μου με θαύμα. Θλίψη οδήγα μου
τη σκέψη, κι έτσι όπως ξέρει άστη να ορίζεται
κι από το ξέσπασμα το μέγα ν' αφορίζεται.
Ποτέ δε τα κατάλαβα του τίποτα τα μύρια
ξεφωνητά των άμυαλων, της μάζας πανηγύρια.
Μα εσύ μη δίνεις βάση, πολύ καλά περνάς.
Δε βρίσκω λόγο να σου πω να μη γελάς.
Αν έχεις βάσανα, τα βάσανα τελείως τα ξεχνάς.
Αν είσαι ίσκιος, γιγαντώνεσαι, κολλάς
Κι εγώ γελώ, μα έχω το γέλιο μου ακριβό.
Δεν ήρθα εδώ να χαρώ και το καιρό μου να περνώ.
Μη με ρωτάς· σου δίνω απλόχερα τα ρέστα μου,
τα σκέτα μου τραγούδια και ξίδι κέρνα μου.


...Και τα Καμώματα
Άκου η βουή πως ταιριάζει τις λέξεις.
Άκου η ζωή - ποια ζωή θα διαλέξεις.
Κρυφή φωνή κλαίει στης καρδιάς σου μια κόχη,
σα το μονότονο, σιγανό πρωτοβρόχι.
Μα η βουή κι η πράξη σε ξυπναει και σε σηκώνει.
Άκου η σιωπή σ' έχει μουσκέψει απ 'τη κορφή,
η ενοχή σού κλεψε μάτια και φωνή.
Μα η βουή στ' αθάνατο νερό του μύθου αράζει
και χίλια χρόνια πιο μετά βαριά σα μέλι στάζει
και σε δικάζει - άκου καλά πως σε δικάζει.
Άκου η βουή και τα καμώματα,
πράξεις μεγάλες και μικρές, ουράνια σώματα
κι αστράμματα, μάγια, θάματα άγια, σ'αγγίζουν,
σε ταξιδεύουν ασύχαστα τριγύρω και σ' αφήνουν.
Άκου η βουή, πότε αέρας πότε σφάζει
και τα καμώματα για πάντα σου αλλάζει.
Άκου η βουή....

 

[blue-roses]

Μικρά σινιάλα        
 
Σήκω πάνω, μη ντρέπεσαι,
μη γίνεις ένα με τον εχθρό σου.
Σήκω σου λέω, να φαίνεσαι,
σκούπισε λίγο το μέτωπο σου.
Πάτα στα πόδια σου, μπορείς δε μπορείς.
Πάψε να βλέπεις το αύριο κρεμάλα.
Πρόσεξε λίγο κι απέναντι θα δεις
μεγάλα χέρια μικρά όμως σινιάλα.
Σήκω, σου λέω, να κάνω χάζι.
θυμήσου λίγο απ' την περήφανη θωριά σου
κι απ' της μικρής φυλακής το περβάζι,
πάψε να παίζεις με τη σκια σου.
Σήκω αδερφέ μου απ' το σκοτάδι·
έστω κι έτσι με τα μάτια πρησμένα.
Κλέψε νερό απ' το δικό τους πηγάδι
κι αν ανταμώσουμε δος μου κι εμένα.
Τράβα, σου λέω, είμαστε μόνοι,
δεν περισσέψαν για μας προφητείες,
μα το παλεύουμε κι ας φάμε σκόνη
στο φευγιό απ' τις βουβές πολιτείες.
Τράβα μακρυά απ ' αυτούς κι όπου να 'ναι,
αρνήσου τα εύκολα και δος του απ' τη σκάλα,
κι αν σε φωνάζουνε κι αν σε κοιτάνε,
μη λογαριάσεις τα μικρά τους σινιάλα.
Σήκω πάνω, μη ντρέπεσαι.
Σήκω, σου λέω, να φαίνεσαι.
Σήκω πάνω, μην αφήνεις στιγμή να ξεθαρρεύει και να χαίρεται καμιά τους κουφάλα.
Κόψε με τα δόντια δυνατά, τράβα, κόψε το σκοινί και βάλε φωτιά στην κρεμάλα.
Kι άλλα, βρώμικα χέρια μεγάλα που πάντα πλέκουνε της λύπης στεφάνια
και τα βάφουν μ' αίμα για τα μικρά τους σινιάλα, τέρμα - περηφάνια.
Fiera - κι όμως ήρθε η μέρα που έβαλες τέρμα
στα χίλια χρόνια περιπλάνηση σε γη κι αέρα
κι ευτυχώς είμασταν εδώ πέρα.
Fiera...κι όμως ήρθε η μέρα.

 

[blue-roses]

Μικρές φωνές        
 
Πίσω από κάθε όνειρο και κάθε σφάλμα
πίσω από κάθε έγκλημα και κάθε θαύμα
υπήρχε και θα υπάρχει μια μικρή φωνή
άλλοτε βρώμικη, άλλοτε ήρεμη και αχνή
άλλοτε γίνεται μούσα, άλλοτε μοιάζει άφορμη
άλλοτε μένει ζωγραφιά και άλλοτε έχει κορμί
άλλοτε πίνει το χρόνο τζάμπα του ονειρευτή
κι άλλοτε λίγο δόξα τον αφήνει να γευτεί
να μαγευτεί πρίν καν σκεφτεί μακρύ ταξίδι
να λαχταράει φτερά ανοιχτά, ενώ είναι φίδι
γιατί, όπως λένε, η ελπίδα πάντα μισούσε το χώμα
ντυνότανε πουλί και άλλαζε χρώμα.
Εις τους αιώνες των αιώνων υπεράνω κανόνων
ο φόβος έψαχνε φωλιά σε καρδιές ηγεμόνων
και δυνατών για να κλέβουνε παρέα τις στιγμές
που αφήνουν πίσω τους οι μικρές οι φωνές.
Μικρές φωνές σε ταξίδι μεγάλο
εκεί η ζωή σου ζητάει να χαθείς
κι αν θέλει η μοίρα θα σε στείλει στο διάολο
ούτε γεννιέσαι ούτε διαλέγεις να 'ρθείς.
Τα μεγάλα, λοιπόν, και τα σπουδαία
σχεδόν πάντα ήταν ενός μικρού και άγνωστου ιδέα
που με δόξα δεν τον κέρασε ποτέ η ιστορία
κι ίσως τον έλιωσε η πίκρα κάπου χωρίς φασαρία.
Μπορεί και ο ίδιος να 'σβησε την δίψα των γόνων
με το αίμα , το κρασί των αιώνων
μπορεί να σου 'βαλε στο χέρι δουλεμένο μαχαίρι
για να σκοτώσεις πιο λαμπερό από σένα αστέρι.
Ποιός ξέρει ίσως να μην μάθουμε ποτέ
Φτηνό αστείο σε πλούσια γιορτή
ή με χρυσά γράμματα η ιστορία σε φθηνό χαρτί
καλό το τέλος και η αρχή καλή
κακό το διάβα και αρκετή η χολή.
Το ίδιο μου κάνει έχω ταξίδι να βγάλω
θα σου αφήσω ένα μικρό κι αν θέλεις καν' το μεγάλο
μπορεί να φταίει ένας μικρός για την μεγάλη ασκήμια
απ' το μικρό μου μυαλό βγαίνει μεγάλη βλασφήμια.
Πως και ο Θεός ο μεγάλος που τα πάντα κινεί
ίσως να φτιάχτηκε από ανθρώπινη μικρή φωνή.

 

[blue-roses]

Μίλα να χαρείς        
 
Αφού ξέρεις και σκαρώνεις στιγμές και σωστά κουμαντάρεις
νά σου τώρα χίλιες δύο αφορμές τον καιρό να καλάρεις.
Φέρε τ’ ανυποχώρητα σαν γλυκό βοριαδάκι
και μίλα, μίλα να χαρείς…
Αφού ξέρεις τί απογίναν αυτοί που ψαχουλεύαν κοντά μας,
βούτα πάλι ένα μεγάλο γιατί και φόρεσέ το αρματιά μας.
Λίχνισε τ’ ασυμμόρφωτα και μη σε τρώει το σαράκι
μίλα, μίλα να χαρείς…
Μιλάω εκ μέρους μιας ισχνής μειοψηφίας
που τρώει τα λύματα της οργανωμένης κοινωνίας
κι όσοι ανήκετε σ’ αυτήν, τη γωνιά μου εδώ αδειάστε·
τραβηχτείτε, ξεχαστείτε, διασκεδάστε.
Αλλιώς τα θέλουμε κι αλλιώς τα ονειρευόμαστε τα πράγματα,
γινόμαστε μολύβι, χαρτί και προσανάμματα
Με την ελπίδα ότι κάποιος αλήτης κουρασμένος
με τη φωτιά θα νοιώσει λυτρωμένος.
Σου μιλάω, λοιπόν, και σου ζητάω με τον τρόπο μου
να μη μας βγεις φιγουρικό - φτύνω τον κόρφο μου
κι ούτε περαστικό κουφάρι που η ντροπή του το βολτάρει
στην ξεφτίλα, του βλάκα το κρυφό καμάρι.
Μίλα για τους καλλιτεχνάδες τους προσκυνημένους,
τους καναλάδες και τους ραδιοφωνάδες τους ξεφτιλισμένους,
τους πενατζήδες και τους μπλα-μπλάκηδες τους αγορασμένους,
τους φλώρους τους ψευτοοργισμένους,
τους δικαστές που καβατζώνουνε το δίκιο σου,
τους μπάτσους που γίναν πάλι ένα με τον ίσκιο σου
για τους καθηγητάδες που σε μάθαν τόσα γράμματα
και τους παπάδες με του θεού τα γάματα.
Μίλα για τα στρατόπεδα μεταναστών στα σύνορα,
τα κουμπωμένα πιτσιρίκια που σβήνουνε ανήμπορα,
τα γειτονάκια σου που γίνανε καραβανάδες,
για τους φασίστες τους γαμομανάδες.
Για τα παιδιά που τη χωθήκανε στη νύχτα προστάτες,
για τους εργολάβους και τις απίστευτες απάτες,
τα ρουσφέτια, τα λαδώματα, τις μίζες, τις προμήθειες·
των γονιών μας, δηλαδή, τις συνήθειες.
Για τις τράπεζες, τα δάνεια και τις πιστωτικές,
και τα χειρότερα λαμόγια τις ασφαλιστικές,
για τις κάμερες και τον κινητό σου ρουφιάνο·
κουνήσου λίγο, γιατί σε χάνω.
Έχεις τόσα να λες στον τόπο αυτό το γαμημένο,
κράτα το στόμα σου λιγάκι οπλισμένο
κι αν δε γουστάρεις να το κάνεις αλλιώς
ή δε μπορείς, τουλάχιστον – μίλα να χαρείς.
Κι αν δεν είσαι σαν κι εμένα αλήτης, μη σκιαχτείς
Τουλάχιστον μίλα να χαρείς
Μάζεψε όλα τα όμορφα και τα ασυμμόρφωτα
Στάσου κοντά τους και μίλα να χαρείς
Μίλα αδερφέ μου, μίλα να χαρείς…

 

[blue-roses]

Μπόλι        
 
Ύπαρχουν νύχτες που τ' αστέρια φωλιάζουν στο σκοτάδι ακόμα.
Υπάρχουν δαίμονες με τη ψυχή στο στόμα.
Υπάρχουν τρόποι χιλιάδες ν' αγιάσεις αν το θες
κάπου δίπλα σε σκουλήκια και αιώνιους ξενιστές.
Υπάρχει χθες· το ζήσαμε και το θυμόμαστε όλοι.
Τις ευχές και τις κατάρες, τις φτιάξαμε μπόλι.
Υπάρχουν μύθοι του βάλτου που ταξιδέψανε μακριά κι ανταμώσαν
μ' άλλες φωτιές και φόβους φιλιώσαν.
Δε κακιώσαν, στιγμή δε προδώσαν, ματώσαν,
όσων είπαν και ακούσαν, το βάρος σηκώσαν.
Παντού απλώσαν αυτό που σου φταίει και σε τρώει,
λόγο αρθρώσαν και πετάξανε μπόι.
Γίνανε κόκκινη αρμάδα κόντρα στον εφησυχασμό σου.
Βούλωσέ το και κατάπιε το σκασμό σου.
Στον καιρό σου σωριάζονται οι φόβοι
κι αδειάζουν οι τόποι και τραγούδια σαν αυτά θεωρούνται τσάμπα κόποι.
Νέοι ανθρώποι από τα αλλότινα του ανθρώπου σκιαγμένοι,
πλανεμένοι, σε ναι και όχι μοιρασμένοι,
κουρασμένοι στον ίδιο κύκλο βαδίζουν,
δεν ελπίζουν, δοξάζουν και βρίζουν,
δεν αγγίζουν, προστάζουν, ό,τι ζουν το αγοράζουν,
όσα είπαν τ' αλλάζουν, τρομάζουν.
Όσοι προδόθηκαν, δόθηκαν ψυχή και σώμα
και μέσα τους το πιο όμορφο υπάρχει ακόμα.

Τι κι αν γεννήθηκαν σκουλήκια από τα πιο όμορφα λόγια,
μείνανε άλλα που φτιάχνουνε λέξεις μετάξι.
Τι κι αν γέμισαν φυλλάδες τα φανφάρικα σόγια,
κάποιοι τρελοί γράφουν για μας κι είναι εντάξει.
Τι κι αν ποτίσανε με μίσος τη ψυχή τους οι βλάκες·
χωρίς τα χέρια μας να θάψουνε φίδια στο χώμα,
η φωτιά υπάρχει ακόμα.

Τι κι αν σπάσαμε τον κώδικα και βρήκαμε το μήνυμα
πολλοί τ' ακούσαν, λίγοι καταλάβαν.
Τι κι αν δειλιάσαν οι μισοί μπροστά στο τίμημα,
υπήρξαν άλλοι που τα ωραία μεταλάβαν.
Γι' αυτούς υπάρχω και για όσους θα έρθουν.
Φτιάχνω οκτάγωνο με πορφυρένιο χρώμα,
γιατί η φωτιά με καίει ακόμα.

Σου 'χω μια όμορφη λύση]