Σημαντικά πρόσωπα στην ιστορία......

[blue-roses]

Για παράδειγμα....

Grigori Raspoutine

Ο Ντοστογιέφσκι είχε πει γι' αυτόν ότι είναι ένας άνθρωπος που σου παίρνει τη βούληση και την ψυχή και σου τις κάνει δικές του.
Γιος χωρικού, γεννήθηκε το 1871 στις παγωμένες στέπες του Ποκρόβσκοε, ενός χωριού χαμένου στα βάθη της Σιβηρίας.  Πέρασε σκληρά παιδικά χρόνια δουλεύοντας ως αγρότης και ως καροτσέρης, ενώ γρήγορα,όπως λέγεται, έγινε δημοφιλής στη μικρή κοινότητα του χωριού του και των περιχώρων για το πλήθος των σκανδάλων όπου πρωταγωνιστούσε, γεγονός που του προσέδωσε και την επωνυμία Ρασπούτιν που στην Σιβηρική αργκό σημαίνει ακόλαστος.  Ωστόσο, η άτακτη αυτή ζωή του δε θα τον εμποδίσει από το να παντρευτεί μια χωρική, την Φιόντροβνα Ντουμπρόβιν, με την οποία θα αποκτήσει τρία παιδιά, τις Μαρία και Βαβάρα, και τον Ντιμίτρι.

Ο Ρασπούτιν δεν είναι όμως ακριβώς ο τύπος του ανθρώπου που θα παραμείνει καρφωμένος αιώνια στο μικρό χωριουδάκι.  Η δίψα του να φτάσει ψηλά είναι όλο και πιο έντονη.  Η ευκαιρία γι' αυτόν θα παρουσιαστεί στα τριαντα τρία του, όταν θα συνοδεύσει με το κάρο του έναν δόκιμο μοναχό στο μοναστήρι του Βερχοτούρι.  Ο νεαρός μοναχός, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού εντυπωσιάστηκε από τη ζωηρότητα του πνεύματος του Ρασπούτιν σε τέτοιο σημείο που του πρόσφερε την πιθανότητα να παραμείνει στο μοναστήρι για αρκετούς μήνες.  Το μοναστήρι του Βερχοτούρι απαρτίζονταν από επαναστάτες μοναχούς που υπάκουαν στο αιρετικό δόγμα των Κλύστυς.  Το δόγμα αυτής της αίρεσης έβλεπε στην ευδαιμονία του πνεύματος και την είσοδό του στον παράδεισο μετά τον θάνατο.  Για το λόγο αυτό διοργάνωναν παράξενες τελετές σε απομακρυσμένες περιοχές μέσα στη φύση.  Λεγόταν μάλιστα ότι κατά τη διάρκεια της νύχτας, γυναίκες και άντρες χόρευαν και τραγουδούσαν ενώ ταυτόχρονα μαστίγωναν αλύπητα ο ένας τον άλλο, και για να κλείσουν τις τελετές κυλιόντουσαν μανιωδώς στη γη, μέσα σε μια ολοκληρωτική έκσταση.

Μετά από μια μεγάλη παραμονή στο μοναστήρι, ο Ρασπούτιν ένιωσε μέσα του ότι το είχε επιλέξει ο Κύριος και ότι θα όφειλε πλέον να γυρίζει τον κόσμο διαδίδοντας τον ορθό λόγο.  Ήταν ακριβώς την εποχή που το είδος αυτό του παραδοσιακά Ρώσικου μυστικισμού βρισκόταν σε μεγάλη έξαρση και έβλεπες όλο και πιο συχνά ανθρώπους κάθε ηλικίας να εγκαταλείπουν τις οικογένειες και τα μέρη τους σαλπάροντας για το άγνωστο με σκοπό να διδάξουν τον ορθό λόγο του θεού.  Οι άνθρωποι αυτοί είχαν ονομαστεί Στρανίκις, διέσχιζαν τη Ρωσία από το ένα της χωριό στο άλλο, κρύβονταν από την αστυνομία, αλλά έβρισκαν πάντα ένα πιάτο φαϊ και φιλοξενία στα σπίτια των χωριατών.    

Επιτυχία στην επιτυχία, ο Ρασπούτιν απέκτησε τη φήμη ανθρώπου που κάνει θαύματα, και η φήμη του έφτασε μέχρι τα  πιο υψηλά κλιμάκια της ρωσικής Εκκλησίας.  Εκεί, οι άνθρωποι της εκκλησίας τον συμβούλεψαν να κατέβει μέχρι την Αγία Πετρούπολη (το μετέπειτα Στάλιγκραντ).  Είναι η ώρα του μεγάλου θριάμβου!  Ο Ρασπούτιν βλέπει να έχει υποσκελίσει όλον τον κόσμο, από τους χαμηλόβαθμους ιερείς μέχρι τους αλαζόνες αρχιερείς.  Ακόμα και ο πατήρ Κρονστάντ,  ο πιο άγιος ιερέας της Ρωσίας, είναι πεπεισμένος ότι ο άνθρωπος αυτός φέρει μια θεϊκή σπίθα μέσα του.
Στα 1906, τον παρουσιάζουν στο παλάτι του Τσάρου της Ρωσίας.
Πολύ γρήγορα γίνεται αποδεκτός από την αυλή του Τσάρου και αποκτά κάποια γερά στηρίγματα που ακούνε στο όνομα του δούκα Νίκολας Νικολάογιεβιτς και των δουκισσών Μιλίζα και Αναστασία Μοντενέγκρο.  Ένα βράδυ, η δούκισσα Μιλίζα ρωτά τον Ρασπούτιν εάν μπορεί να θεραπεύσει με βεβαιότητα την αιμοφιλία και αυτός απαντά ναι.  "Γνωρίζω αυτή την ασθένεια.  Προέρχεται από τις γυναίκες αλλά χτυπά μόνο τους άντρες.  Οι αιμορραγίες που προκαλούνται είναι πραγματικά τρομακτικές αλλά υπάρχει τρόπος να τις σταματήσεις".  Τον ρωτά λοιπόν εάν μπορεί να θεραπεύσει τον τσαρίγεβιτς, το γιο του Τσάρου, που έχει χτυπηθεί από την τρομακτική ασθένεια.  Για άλλη μια φορά, απαντά ναι.  
Η δούκισσα εξηγεί στον Τσάρο ότι υπάρχει επιτέλους τρόπος να βάλουν τέλος στις αγωνίες τους και να σώσουν το μονάκριβό τους παιδί.  Η αιμοφιλία είναι μια πάθηση που δεν επιτρέπει στο αίμα να πήξει, με αποτέλεσμα, η παραμικρή γρατζουνιά να προκαλεί ακατάσχετη αιμορραγία επιφέροντας ακόμη και το θάνατο.  Οι γονείς ζουν λοιπόν ακατάπαυστα μέσα σ' έναν διαρκή φόβο.  Καχύποπτος, ο Τσάρος Νίκολας ο 2ος ζητά τη γνώμη του επισκόπου Θεοφάνη του οποίου η απάντηση είναι ξεκάθαρη]

[blue-roses]

John Nash]

Ο John Nash υπήρξε μια ιδιοφυία στα μαθηματικά, αλλά ταυτόχρονα όσο και αν αυτό φαίνεται παράξενο, ένας άνθρωπος που έπασχε από σχιζοφρένεια. Γεννήθηκε στις 13 Ιουνίου του 1928 στο σανατόριο της πόλης Bluefield , στη δυτική Βιρτζίνια. Ο πατέρας του ήταν πτυχιούχος στην εφαρμοσμένη ηλεκτρική μηχανική και παλιότερα είχε πολέμησε στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο σαν υπολοχαγός στις υπηρεσίες ανεφοδιασμού στο μέτωπο της Γαλλίας. Η μητέρα του Margaret Birginia Martin είχε γεννηθεί στο Bluefιeld, σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Δυτικής Βιρτζίνια, και πριν από το γάμο της εργάστηκε σαν δασκάλα αγγλικής γλώσσας αλλά και της λατινικής. Κατά την διάρκεια της ζωής της υπέστη μερική απώλεια ακοής εξαιτίας μια παλιότερης αρρώστιας που της προκάλεσε ψηλό πυρετό. Και οι δυο γονείς του ήρθαν στο Bluefield από την Δυτική Βόρεια Καρολίνα. Επίσης είχε και μια αδερφή διόμισι χρόνια μικρότερη την Martha.
Ο John Nash από μικρό παιδί είχε στη διάθεσή του έναν ατέλειωτο πλούτο γνώσεων που προερχόταν από τον μεγάλο όγκο από εγκυκλοπαίδειες και άλλα βιβλία που βρίσκονταν στα ράφια της μεγάλης βιβλιοθήκης του σπιτιού του. Όπως περιέγραφε αργότερα η δασκάλα του ο John Nash έδειχνε να ξεχωρίζει από τα άλλα παιδιά του σχολείου του, χωρίς να είναι ένας άριστος μαθητής. Διάβαζε όμως χωρίς τελειωμό, περπατούσε και σφύριζε ολόκληρες συμφωνίες του Μπάχ, αλλά το πιο σημαντικό από όλα ήταν μια μοναδική ανεξήγητη ικανότητα που είχε, να αναζητά διαρκώς νέους τρόπους προσέγγισης των πραγμάτων. Όταν πια έφτασε στο πανεπιστήμιο άρχισε να γίνεται φανερή η ιδιοφυία του. Είναι χαρακτηριστικό ένα περιστατικό που έδωσε το πρώτο δείγμα της διάνοιάς του, όταν δεκαεννιάχρονος σπουδαστής ακόμα πλησίασε τον καθηγητή του R.J.Duffin και του έδειξε ένα πρόβλημα που εκτίμησε ότι είχε βρει την λύση του. Ο καθηγητής έμεινε άφωνος όταν διαπίστωσε ότι ο John Nash, είχε καταφέρει, χωρίς να το ξέρει, να λύσει το διάσημο θεώρημα του Brower. Ο καθηγητής R.J.Duffin σε συστατική επιστολή του προς το πανεπιστήμιο του Princeton περιέγραφε τα πάντα μέσα από μια μόνο φράση ¨" Αυτός ο άνθρωπος είναι μια ιδιοφυία ". Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι την περίοδο αυτή στο πανεπιστήμιο του Princeton βρίσκονταν ο Einstein και Ο Goder Wiener Neuman. Ο Νeuman θεωρείται ο εμπνευστής της " θεωρίας των παιγνίων ". Η θεωρία αυτή απέβλεπε στο να αποκομίσει μαθηματικούς κανόνες μέσα από παίγνια στρατηγικής. Ο Neuman όμως ανέπτυξε τους κανόνες αυτούς μέσα από την εξόντωση των αντιπάλων και όχι και μέσα από συνεργασίες περισσότερων παικτών.
Ο John Nash είχε αναπτύξει σπουδαία μαθηματική " δράση " από τις μικρές τάξεις του γυμνασίου και χαρακτηριστικές είναι οι αναλύσεις που έκανε πάνω στο θεώρημα Fermat. Ακόμα διακρίθηκε στα πειράματα της χημείας και του ηλεκτρισμού, όπως και τις τεχνολογικές του εφαρμογές στην χημική εφαρμοσμένη μηχανική την περίοδο που ήταν σπουδαστής στο Carnegie του Πιτσμπουργκ. Στο Carnegoie σπούδαζε με υποτροφία και όλο αυτό το διάστημα παρακολούθησε μαθήματα χημείας, φυσικής, μηχανολογίας πριν καταλάβει ότι αυτό που το άγγιζε πραγματικά ήταν η επιστήμη των μαθηματικών. Στο διάστημα των σπουδών στο Carnegie του ανατέθηκε να μελετήσει μια σειρά θεμάτων γύρω από τα ' διεθνή οικονομικά " και να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα και προτάσεις. Αποτέλεσμα αυτών των μελετών ήταν η εκπληκτική έκθεση που συνέταξε γύρω από τα οικονομικά προβλήματα και τις ιδέες. Η έκθεση αυτή δημοσιεύτηκε αργότερα με τον τίτλο " το πρόβλημα της διαπραγμάτευσης ", που της δόθηκε ο χαρακτήρας της οικονομετρικής. Η μελέτη αυτή ήταν το ξεκίνημα του ενδιαφέροντός του για την θεωρία των παιγνίων, από το σημείο εκείνο που την σταματούσε ο Neuman. Την επέκτεινε και την ανέλυσε μέσα από τις πολλαπλές και ποικίλες αλγεβρικές δυνατότητες. Ήξερε πολύ καλά ότι η διατριβή πάνω σε αυτή την θεωρία που πολλοί καθηγητές δεν τολμούσαν να αγγίξουν, θα τον έκανε να ξεχωρίσει μέσα στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Και πράγματι τιμήθηκε γι αυτή το 1994 με το βραβείο Nobel.
Σε ηλικία 22 ετών ο Nash είναι καθηγητής του Princeton ( το προτίμησε από το Χάρβαρντ, εξαιτίας την κοντινότερης απόστασης από το Bluefield, αλλά και γιατί εκτίμησε την προσπάθειά του καθηγητή A.W. Tucker να τον πάρει κοντά του). Σε ηλικία 23 ετών διδάσκει στο ΜΙΤ. Κάθε φορά που ανέλυε μια μαθηματική του μελέτη, το κοινό έμενε άφωνο και τα επιφωνήματα θαυμασμού ήταν συνηθισμένο φαινόμενο.
Δυστυχώς τους πρώτους μήνες του 1959 μια ψυχική εκτροπή, σχιζοφρένεια, χτυπά αυτή την ιδιοφυία.( Το διάστημα αυτό συνέπεσε με την εγκυμοσύνη της συζύγου του Alicia). Άρχισε να κυκλοφορεί στους διαδρόμους του πανεπιστημίου κρατώντας κάτω από την μασχάλη του την εφημερίδα New York Times και να ισχυρίζεται σε όποιους συναντούσε ότι μέσα στα κείμενα υπήρχαν κωδικοποιημένα μηνύματα εξωγήινων προς αυτόν. Έβλεπε παντού συνωμοσίες, ακόμα και από το προσωπικού του ΜΙΤ. Νόμιζε ότι παντού υπήρχαν κρυπτοκομμουνιστές, άκουγε φωνές και δεχόταν τηλεφωνήματα από άγνωστα άτομα, ενώ πίστευε ότι διαδραμάτιζε σπουδαίο θρησκευτικό ρόλο. Τελικά παραιτείται από το ΜΙΤ και αρχίζει να νοσηλεύεται σε ψυχιατρικές κλινικές. Στα ενδιάμεσα διαστήματα επισκέπτεται τακτικά το Princeton, όπου φορώντας παράξενα ρούχα κινείται αμίλητος ανάμεσα στις βιβλιοθήκες και τα κτίρια,ενώ σταματούσε και μιλούσε μόνο αν ήθελε να ζητήσει κάποιο τσιγάρο ή μερικά σέντς. Αν και το Princeton του είχε παραχωρήσει τα πάντα ( βιβλιοθήκες, υπολογιστές, αίθουσες κλπ), αυτός φανερά στον δικό του κόσμο τα αρνιόταν. Όπως αρνιόταν και τις προσκλήσεις των συναδέλφων του να παραστεί στα σεμινάρια τους. Όλοι όσοι ήξεραν το πρόβλημα τον βοηθούσαν ( συμπεριλαμβανομένης και της πρώην συζύγου του Alicia με την οποία είχε χωρίσει ), αλλά δυστυχώς δεν μπορούσε να ανταποκριθεί. Και όλα αυτά τη στιγμή που στους πανεπιστημιακούς κύκλους, στα σεμινάρια, και τις συνδιαλέξεις, όλοι αναφερόντουσαν στις θεωρίες του, τις απόψεις του, τις μελέτες του, τα συμπεράσματά του και τις εφαρμογές τους στην πολιτική, την οικονομία , την κοινωνία.
Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε μέχρι που το 1989 εντελώς απροσδόκητα, ο κορυφαίος της θεωρητικής φυσικής του 20 ου αιώνα Freema Dyson, πήρε επιτέλους απάντηση στην καλημέρα που απηύθυνε για πολλά χρόνια στον αμίλητο John Nash. Ο Nash μίλησε στον Dyson για την κόρη του, Ester Dyson, δείχνοντας τα πρώτα στοιχεία ότι το μυαλό αυτού του κορυφαίου μαθηματικού επανέρχεται στην ορθή λειτουργία του. O Dyson περιέγραψε την έκπληξή και την χαρά του κλείνοντας με μια φράση: το ξύπνημά του ήταν υπέροχο. !
Ένα χρόνο αργότερα ο Nash αρχίζει να ασχολείται πάλι με τα μαθηματικά. Στις επικοινωνίες του με τους άλλους μαθηματικούς, όπως τον Εnricο Bomb, κάνει ευρεία χρήση του διαδικτύου, και τον Οκτώβριο του 1994 παίρνει το βραβείο Nobel. Ο επί 50 χρόνια αχώριστος φίλος του, μαθηματικός Halold Kuhn είναι αυτός που του ανακοινώνει αυτή την μοναδική είδηση.
Ο John Nash υπήρξε κάτι το διαφορετικό και κατάφερε να δώσει διεξόδους εκεί που άλλοι δεν μπορούσαν να δουν. Οι θεωρίες του έχουν αποτελέσει βασικούς κανόνες πάνω στους οποίου κινείται η σημερινή πολιτική, κοινωνική, οικονομική ζωή του πλανήτη. Ο άγνωστος κόσμος που βυθίστηκε τα τριάντα χρόνια της ζωής του, ίσως να μην ήταν μόνο ένας κόσμος σκεπασμένος από το πέπλο της ψυχικής ασθένειας αυτού του μεγάλου μαθηματικού, αλλά ίσως ο κόσμος της σημερινής πορείας και εξέλιξης , όπως τον αντιλήφθηκε και τον βίωσε στο ταραγμένο του ( ; ) μυαλό στα κρίσιμα αυτά χρόνια. Μήπως ο John Nash,, έστω και σε κάποιο βαθμό υπό το βάρος της ψυχικής του ταραχής είδε πράγματα που θα ζήσουμε στα επόμενα χρόνια ; Πράγματα που τον κράτησαν απομακρυσμένο και φοβισμένο από τον κόσμο μέχρι την στιγμή που ένιωσε την δύναμη ικανή ώστε να " γυρίσει " και να τα αντικρίσει ;

[blue-roses]

Francois Champollion

Τα κατάφερα, τα κατάφερα!!! Ο άνθρωπος που μπήκε σα σίφουνας στο γραφείο του αρχοντικού Μαζαρέν με κομμένη την ανάσα, είναι 32 ετών αλλά δείχνει 40. Είναι πολύ αδύνατος και χλωμός. Τα ρούχα του και τα μαλλιά του ανακατωμένα. Τα μάτια του όμως πετούν σπίθες τη στιγμή που εκσφενδονίζει τη βεβαίωσή του αυτή σ' εκείνον που στέκεται πίσω από ένα γραφείο του αρχοντικού.-Τα κατάφερα, τα κατάφερα!!!Ρίχνει στο τραπέζι ένα μάτσο έγγραφα και θριαμβευτικά βγάζει μέσα από αυτά κάποια φύλλα και τα δείχνει στον άνθρωπο απέναντί του.Ονομάζεται Jean-Francois Champollion και εκείνος στον οποίον απευθύνεται είναι ο μεγαλύτερος αδερφός του. Λαχανιασμένος, αρχίζει να εξηγεί. Μιλά για την Αίγυπτο. Μια λέξη   επανέρχεται σε όλες του τις φράσεις]

[blue-roses]

Ο Νοστράδαμος γεννήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 1503 στην επαρχία Saint-Rémy της Γαλλίας.  Ο πατέρας του, Jaume, ήταν έμπορος δημητριακών αλλά και συμβολαιογράφος.  Ο παππούς του, Jean Remy, πέθανε όταν ο Νοστράδαμος ήταν οχτώ χρονών.  Ήταν γιατρός στο επάγγελμα, αλλά δίδαξε στο μικρό Νοστράδαμο αστρολογία και αλχημεία, επιστήμες που σχετιζόντουσαν άμεσα εκείνα τα χρόνια με την ιατρική.  Οι παππούδες του ήταν εβραίοι, αλλά ο ίδιος ο Michel θα βαπτιστεί καθολικός.  Θα περάσει τα παιδικά του χρόνια βουτηγμένος μέσα σ' ένα περιβάλλον ιατρικής, μαθηματικών και αστρονομίας.  Είχε άλλα τέσσερα αδέλφια, και ήταν ο μεγαλύτερος απ' όλα.  Δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τα 3 από αυτά ενώ για το τέταρτο, τον Jean, ξέρουμε ότι υπήρξε σε κάποια φάση της ζωής του πρόεδρος του κοινοβουλίου της επαρχίας του.  Ο μικρός Michel είναι ένα εξαίρετος μαθητής και ήδη στα δεκατέσσερα είναι έτοιμος να μπει στο πανεπιστήμιο της Αβινιόν.  

Θα εκπληρώσει εκεί σπουδές πάνω στις Ελεύθερες Τέχνες, και στη συνέχεια θα πάει στο Μονπελιέ για να παρακολουθήσει σπουδές ιατρικής.  Όμως το 1520, η πανούκλα θα κάνει την εμφάνισή της και θα εξαπλωθεί γρήγορα παντού.  Το πανεπιστήμιο της ιατρικής όπου φοιτά ο Νοστράδαμος διακόπτει εκτάκτως τα μαθήματα και οι νεαροί φοιτητές της ιατρικής, με πρώτο και καλύτερο τον Νοστράδαμο, προσπαθούν να μάθουν από μόνοι τους να πολεμούν την αρρώστια, την οποία μέχρι τότε μόνο κάποια μέτρα υγιεινής, το θάρρος των γιατρών, αλλά και η δύναμη των προσευχών μπορούσαν να πολεμήσουν.

Τον Οκτώβριο του 1529 το πανεπιστήμιο ξανανοίγει τις πόρτες του.  Ο Μισέλ Νοστράδαμος ξεκινά πάλι τα μαθήματα.  Θα τελειώσει τις σπουδές του με ένα διδακτορικό και θα ξεκινήσει ένα ταξίδι αναζήτησης της σχέσης ανάμεσα στα φυτά και τις ασθένειες.  Η αστρολογία και η ιατρική ήταν αχώριστες εκείνη την εποχή και ο Νοστράδαμος θα εντυπωσιάσει με τις γνώσεις του και στις δυο αυτές επιστήμες.  Σύμφωνα με τους βιογράφους του, είχε ήδη ξεκινήσει το τεράστιο έργο της συλλογής και της συγγραφής των παγκόσμιων αστρολογικών του προβλέψεων, μάλλον γραμμένα πρωτίστως στα λατινικά, προβλέψεις που δίστασε όμως να δημοσιεύσει για περισσότερα από τριάντα χρόνια.  
Το 1533 εγκαθίσταται στην πόλη Αζέν, όπου θα συνδεθεί φιλικά με τον Cesar Scaliger, τον γνωστό σοφό της Αναγέννησης, "ένα ξεχωριστό άτομο που δε συγκρίνεται με κανέναν, παρά μόνο με τον Πλούταρχο", σύμφωνα με τον Νοστράδαμο, ένα άτομο που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει  από τον Έρασμο.  Οι κάτοικοι της πόλης θα ζητήσουν τη βοήθεια και το ταλέντο των δύο αυτών γιατρών κατά τη διάρκεια της επιδημίας του 1934 και στη συνέχεια θα τους ευγνωμονούν για πάντα για τις σωτήριες υπηρεσίες που τους προσέφεραν.  
Το 1534 παντρεύεται, όμως θα χάσει τη γυναίκα και τα δυο του παιδιά κατά τη διάρκεια της νέας επιδημίας πανούκλας, το 1538.  Από τότε θα αρχίσει να ταξιδεύει σε όλη τη Γαλλία και σε διάφορες περιοχές της Ιταλίας, όπου θα διδάσκει διάφορες ιατρικές θεραπείες αλλά και συνταγές για φαγητά. Έτσι θα περάσει 6 με 7 χρόνια από τη ζωή του.

Όμως η πανούκλα επανέρχεται στη Γαλλία και ο Νοστράδαμος έρχεται πάλι να την πολεμήσει.  Δοκιμάζει νέες μεθόδους θεραπείας και εφαρμόζει κάποιες πολύ αποτελεσματικές και προχωρημένες για την εποχή μεθόδους υγιεινής.  Για τα εκπληκτικά αποτελέσματα των προσπαθειών του, η πόλη του απονέμει ισόβιο χρηματικό επίδομα.
Όταν πεθαίνει ο πατέρας του, επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι.  Ο αδελφός του Bertrand, είναι ένας επιφανής άνθρωπος στην πόλη και ο Νοστράδαμος αποφασίζει να εγκατασταθεί εκεί.  Το Νοέμβριο του 1547 παντρεύεται την Anne Ponsard, εγκαθίστανται στην πόλη Σαλόν και αποκτά μαζί της 3 αγόρια και 3 κορίτσια.  Εξασκεί πλέον το επάγγελμα του γιατρού και ο κόσμος έρχεται πολυπληθής να τον συμβουλευθεί.  Το 1553 χρηματοδοτεί τη δημιουργία καναλιού που θα φέρνει το νερό στην πόλη.  Εκδίδει αστρολογικά αλμανάκ, μικρά περιοδικά που ήταν στη μόδα την εποχή και όπου βρίσκει κανείς  αστρονομικά θέματα και αστρολογικές προβλέψεις.
Το 1555 ο Νοστράδαμος εκδίδει τους γνωστούς του "Αιώνες", μνημειώδες έργο που γράφτηκε σε περισσότερα από τριάντα χρόνια.  Θα γνωρίσουν την ίδια επιτυχία με τα αλμανάκ, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που η  βασίλισσα της Γαλλίας Αικατερίνη των Μεδίκων τον καλεί στο παλάτι της για να βγάλει το ωροσκόπιο των παιδιών της.  Το 1559, κατά τη διάρκεια ενός φημισμένου τουρνουά, ο βασιλιάς Ερρίκος ο 2ος δέχεται ένα χτύπημα ξίφους μέσα στο μάτι και, παρά τις φροντίδες που του παράσχονται, πεθαίνει.  Το γεγονός αυτό θα συμβάλει στο να εξαπλωθεί η φήμη του Νοστράδαμου, εφόσον στους "Αιώνες" του, που είχε γράψει τέσσερα χρόνια νωρίτερα, είχε προβλέψει το τραγικό γεγονός.

Η βασίλισσα θα τον ξανακαλέσει αργότερα, μιας και η πολιτική κατάσταση της χώρας δείχνει να έχει ξεφύγει από τον έλεγχο, και θρησκευτικοί πόλεμοι προδιαγράφονται στον ορίζοντα.  Οι πολιτικές και θρησκευτικές διαμάχες αλωνίζουν στην ευρύτερη περιοχή και η πανούκλα επανέρχεται.  Προκειμένου να κατευνάσουν την κρίση, η βασιλική αυλή, ο νεαρός βασιλιάς Κάρολος ο 4ος και η Αικατερίνη των Μεδίκων ξεκινούν μια περιοδεία σε όλη τη Γαλλία.  Το 1564 πηγαίνουν στο σπίτι του Νοστράδαμου στο Σαλόν για να τον συμβουλευθούν και στη συνέχεια τον διορίζουν βασιλικό γιατρό και σύμβουλο.
1566.  Ο Michel de Nostradame νιώθει τελευταία πολύ κουρασμένος και πάσχει άλλωστε και από αρθρίτιδα.  Ανακοινώνει ότι νιώθει πολύ κοντά το θάνατό του.  Στις 17 Ιουνίου καταθέτει στο συμβολαιογράφο του τη διαθήκη του και στις 2 Ιουλίου πεθαίνει μέσα στη νύχτα, κάτω από τις ίδιες ακριβώς συνθήκες που είχε περιγράψει σε μια από τις προβλέψεις του.  Θα ταφεί στην εκκλησία του Cordeliers.
Ο Νοστράδαμος έγινε γνωστός μέσα από πολλές επαληθευμένες, όπως όλα δείχνουν, προφητείες του, όπως για παράδειγμα τη μεγάλη φωτιά που κατέστρεψε το Λονδίνο το 1666, τη γαλλική επανάσταση, την άνοδο και την πτώση του Χίτλερ, τη δολοφονία του Τζων Φίτζεραλντ Κέννεντυ, την έκρηξη του διαστημικού λεωφορείου Τσάλεντζερ, την ομαδική αυτοκτονία των μελών της αίρεσης Ουράνια Πύλη, κ.α.
Όλες αυτές οι προφητείες βρίσκονται στο βιβλίο του "Αιώνες", που εκδόθηκε το 1555.  Αποτελείται από δώδεκα κεφάλαια, δώδεκα δηλαδή "Αιώνες", που περιλαμβάνουν 1200 στίχους, γραμμένους στην αρχαία γαλλική.  Οι στίχοι είναι συνήθως δυσνόητοι, αλλά γι' αυτό υπάρχει βέβαια η εξήγηση.
Σε μια επιστολή του στο βασιλιά Ερρίκο το 2ο,  ο Νοστράδαμος αναφέρει]

[blue-roses]

TED SERIOS
Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο πνευματισμός ήταν πολύ στη μόδα και πολλοί ήταν εκείνοι που  άρχισαν να ασχολούνται με τις εκδηλώσεις κα τις εφαρμογές του.  Νύχτες ολόκληρες μαζεύονταν γύρω από κινούμενα τραπέζια ευελπιστώντας σε κάποιο σημάδι από τον "άλλον κόσμο."  Ταυτόχρονα, ακολουθώντας το ίδιο ρεύμα, εμφανίστηκε και η τεχνική της "ψυχικής φωτογραφίας", της φωτογραφίας δηλαδή που αποτυπωνόταν στο φωτογραφικό φιλμ μέσω όχι μιας εξωτερικής προέλευσης πηγής φωτός, αλλά από το "πνεύμα" ή, καλύτερα, από τη συγκεντρωμένη πάνω σ' αυτό σκέψη του ανθρώπινου νου.    Έγιναν λοιπόν πολλά πειράματα, καταγράφηκαν σοβαρές και αξιόπιστες μαρτυρίες, ωστόσο κανείς δεν έδωσε την απαιτούμενη προσοχή, μέχρι τη στιγμή που μια μέρα εμφανίστηκε από το πουθενά ο Τεντ Σέριος. Ο Σέριος γεννήθηκε το 1918 στο Κάνσας Σίτυ του Μισούρι της Αμερικής και ήταν γιος ενός έλληνα μετανάστη που είχε ένα καφενείο στην πόλη.  Το 1963, ήταν άνεργος, συχνά μεθυσμένος και είχε δουλέψει ως αχθοφόρος σε ένα ξενοδοχείο του Σικάγου.  Εκεί τον συνάντησε για πρώτη φορά ο καθηγητής της ψυχιατρικής της Ιατρικής Σχολής του Ντένβερ, Jule Eisenbud, ο οποίος εξεπλάγη από την ικανότητά του να εμφανίζει πάνω σε φωτογραφικό φιλμ εικόνες με το να κοιτάζει έντονα το φακό μιας φωτογραφικής μηχανής.Μπροστά σε πλήθος αξιόπιστων μαρτύρων, κάτω από συνεχώς διαφορετικές συνθήκες, κάτω από μέτρα που ελήφθησαν ώστε να αποφευχθεί κάθε περίπτωση απάτης, ο Σέριος υλοποίησε εκατοντάδες φωτογραφίες που έφταναν από τοπία όπως ο Πύργος του Έιφελ στο Παρίσι ή το μαυσωλείο Tag Mahal στις Ινδίες, έως το Πεντάγωνο ή το πορτραίτο της βασίλισσας της Αγγλίας ή ακόμα αεροπλάνα και αυτοκίνητα αγώνων, με την κάθε λεπτομέρεια που αυτά συνεπάγονταν.Το φαινόμενο αυτό ήταν ήδη γνωστό στα μέσα του 19ου αιώνα, από τότε που ένας άνθρωπος γνωστός με το όνομα Willam H. Mumler προσπαθούσε να πείσει όλον τον κόσμο ότι μπορεί να εμφανίσει πάνω σε φιλμ φωτογραφίες νεκρών ανθρώπων που γνώριζε όταν ακόμα ζούσαν, με το να συγκεντρώνει τη σκέψη του πάνω στο φιλμ, όταν οι συγγενείς του νεκρού του το ζητούσαν.  Ο άνθρωπος αυτός οδηγήθηκε στα δικαστήρια για απάτη ή όπως είπαν κάποιοι για μαγεία (ποτέ δεν έγινε ξεκάθαρο).  Αθωώθηκε, και οι άνθρωποι που τον δίκασαν παραδέχθηκαν, πράγμα εκπληκτικό για την εποχή, την αυθεντικότητα της ικανότητας που αντιπροσώπευε.   Το 1931 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο ενός Ιάπωνα γιατρού, του Τομοκίτσι Φουκουράι, ο οποίος ήταν ο πρώτος που ασχολήθηκε με την επιστημονική μελέτη της ψυχικής φωτογραφίας.  Στο βιβλίο του, ο Φουκουράι έδινε τα αποτελέσματα από μια σειρά πειραμάτων που πραγματοποίησε από το 1910 ως το 1913, όμως ελάχιστοι ήταν εκείνοι που έδωσαν σημασία σ' αυτά που περιέγραφε, παρά του ότι τα πειράματά του είχαν καλυφθεί από επισημότητα και βεβαιωθεί από αξιόπιστα πρόσωπα.  Το φαινόμενο της ψυχικής φωτογραφίας έφερε για μακρύ χρονικό διάστημα το όνομα "πνευματική φωτογραφία", γιατί πιστευόταν τότε ότι επρόκειτο για μια εκδήλωση του "υπερπέραν", και ότι ως τέτοια ανήκε στο χώρο του Πνευματισμού.Με το Σέριο όμως τα πράγματα έδειχναν διαφορετικά.  Οτιδήποτε έβγαζε πάνω στο φωτογραφικό φιλμ, έρχονταν από το υποσυνείδητό του και ήταν καθαρά εμποτισμένο με την προσωπικότητά του.  Όταν για παράδειγμα του ζητήθηκε να εμφανίσει στο φιλμ την Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι ( L' Arc du Triomphe), ο Σέριος εμφάνισε ένα μοντέλο αυτοκινήτου της μάρκας Triumph, αντικειμένου που η λέξη βρισκόταν μέσα σ' αυτό που του ζητήθηκε (αντικειμένου που το γνώριζε λόγω του ενδιαφέροντός του για τα αυτοκίνητα), και όχι το μνημείο στο Παρίσι που δεν το γνώριζε καθόλου.Όπως περιγράφει ο Jule Eisenbud στο βιβλίο του "The World of Ted Serios"  που εκδόθηκε το 1967 στη Νέα Υόρκη, ο Σέριος, όταν του ζητούσαν να αποτυπώσει μια φωτογραφία στο φιλμ  συγκεντρωνόταν, έκλεινε τα μάτια του, έσφιγγε τα χείλη του, ενώ το μυϊκό του σύστημα φαινόταν να βρίσκεται σε μεγάλη ένταση.  Το πρόσωπό του γινόταν κόκκινο και οι χτύποι της καρδιάς του ήταν εξαιρετικά γρήγοροι.  Σε κάθε πείραμα τα πόδια του ήταν σταυρωμένα το ένα πάνω στο άλλο, που και που το πάνω πόδι τινασσόταν απότομα, ενώ σε όλα τα πειράματα έπινε μεγάλες ποσότητες αλκοόλ.Κάθε φορά τα αποτελέσματα πάνω στο φιλμ ήταν εκπληκτικά, πέρα από κάποιες περιπτώσεις στις οποίες ο Σέριος παραπονιόταν ότι η φωτογραφική μηχανή δε θέλει να συνεργαστεί μαζί του.  Όλα τα φιλμ είχαν προηγουμένως εξεταστεί εργαστηριακά, όπως άλλωστε και ο ίδιος ο Σέριος είχε εξεταστεί από πλήθος γιατρών, είχε ακτινογραφηθεί, ενώ στα περισσότερα πειράματα είχε τοποθετηθεί σε διαφορετικούς ειδικούς θαλάμους, όπου η μόνη ελευθερία που του επιτρεπόταν ήταν να μπορεί να κουνάει το κεφάλι του.  Οι μελετητές του υπέθεταν ότι χρησιμοποιούσε για την παραγωγή των εικόνων ένα είδος ακτινοβολίας, και για το λόγο αυτό επανέλαβαν τα πειράματα μέσα σε έναν θάλαμο με ατσάλινους τοίχους πάχους δωδεκάμισι εκατοστών, θάλαμος ο οποίος είχε κατασκευαστεί για τη μελέτη ραδιενεργών σωμάτων.  Την ώρα που ο Σέριος εμφάνιζε  τις φωτογραφίες που του ζητήθηκαν σε ένα φιλμ που βρισκόταν 50 εκατοστά έξω από το θάλαμο , τα όργανα δεν ανίχνευσαν την παραμικρή εκδήλωση ραδιενέργειας μέσα στο θάλαμο.  Στη συνέχεια τοποθετήθηκε σε έναν άλλο θάλαμο, εφοδιασμένο με κρύσταλλα βαμμένα με διάλυμα μολύβδου, ώστε να διακόπτονται οι ακτίνες Χ.  Τα αποτελέσματα ήταν τα ίδια με το προηγούμενο πείραμα.  Τοποθετήθηκε σε θαλάμους με τοίχους από ξύλο και πλαστικό, υλικά ειδικά για τη διακοπή των υπέρυθρων και των υπεριωδών ακτινοβολιών.  Σε όλες τις περιπτώσεις ο Σέριος συνέχισε να δημιουργεί χωρίς κανένα πρόβλημα τις εικόνες του πάνω στο παρθένο φιλμ.Εκείνο που ήταν επίσης εντυπωσιακό, ήταν οι λεπτομέρειες που έβρισκες μέσα στις φωτογραφίες του.  Πολλά από τα κτίρια που του ζητήθηκαν ήταν, όπως μας πληροφορεί ο Eisenbud,  σα να είχαν φωτογραφηθεί πάνω από ένα αερόστατο.  Ο Σέριος βέβαια ποτέ δεν είχε δει τα κτίρια αυτά από μια τέτοια οπτική γωνία, όμως ήταν ικανός να τα παρουσιάζει με κάθε λεπτομέρεια, να τους αποδίδει τις ανάλογες σκιές και τον ανάλογο φωτισμό.  Και, πράγμα ακόμα πιο εκπληκτικό, πολλές φορές στόλιζε τα κτίρια με λεπτομέρειες που στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν, τα έβλεπε δηλαδή με το δικό του μάτι, με τη δική του οπτική.  Ο Τεντ Σέριος μπορούσε, συγκεντρώνοντας τη σκέψη του πάνω σ' ένα φωτογραφικό φιλμ, να επηρεάσει τη χημική σύστασή του επιβάλλοντας τη λειτουργία των εγκεφαλικών του κυττάρων πάνω στην επίστρωσή του.  Είναι επίσης γνωστό πως ορισμένα άτομα, όταν ασχολούνται έστω και ελάχιστα με τα φυτά του κήπου τους, έχουν εκπληκτικά αποτελέσματα, ενώ μερικά άλλα, δίνουν όλον τους τον εαυτό στη φροντίδα των φυτών τους για εβδομάδες ολόκληρες, βλέπουν όμως  τα φυτά τους να μην προκόβουν καθόλου.  Πρόκειται για άτομα προικισμένα με ψυχοκινητικές ικανότητες;  Αν οι ικανότητες αυτές υπάρχουν, που όπως όλα δείχνουν υπάρχουν, αποτελούν σπάνιες ιδιότητες κάποιων προικισμένων ατόμων, ή αποτελούν φυσικά χαρίσματα που έχει κάθε άνθρωπος, χωρίς να μπορεί όμως να τα αναπτύξει στο βαθμό που θα επιθυμούσε;  Η περίπτωση του Τεντ Σέριος δεν μπόρεσε να δώσει απάντηση σ' αυτό το τεράστιο για την παραψυχολογία θέμα, απ' ότι φαίνεται θα χρειαστούν πολλά ακόμα ανάλογα εντυπωσιακά πειράματα και πολλοί ακόμα εντυπωσιακοί άνθρωποι του σιναφιού του για να βγουν ανάλογες εντυπωσιακές απαντήσεις.

[blue-roses]

ALEISTER CROWLEY
Ο Τύπος της εποχής τον είχε ονομάσει ως τον "πιο κακό άνθρωπο του κόσμου".  Η ζωή του ήταν ένα άθροισμα από σκάνδαλα και υπήρξε ένας "Μάγος" που, πράγμα σπάνιο, ήταν αναγνωρισμένος από εκατοντάδες μυστικιστικές αδελφότητες.  Είναι γνωστός ως το Κτήνος, εννοώντας το Κτήνος του βιβλίου της Αποκαλύψεως, που ο αριθμός του είναι 666.Γεννήθηκε σαν Έντουαρντ Αλεξάντερ Κράουλεϋ στις 12 Οκτωβρίου 1875 στην κωμόπολη Λήμιγκτον Σπα της Αγγλίας.  Ο πατέρας του Έντουαρντ Κράουλεϋ είχε γίνει πλούσιος με τις μπύρες Κράουλεϋ και στη συνέχεια αποσύρθηκε για να αφιερώσει τη ζωή του στην κήρυξη της διδασκαλίας των αδελφών τού Πλύμουθ.  Η ζωή στο Λήμιγκτον κυλούσε ήσυχα, και ο Κράουλεϋ θα πει πολύ αργότερα]

[heinrich]

εχω γεννηθεί ιδια ημερομηνία με τον Nοστράδαμο
μπελάδες προβλέπω

[blue-roses]

Ο Peter Hurkos
θεωρείται σήμερα ότι υπήρξε το μεγαλύτερο μέντιουμ όλων των εποχών.  Γεννήθηκε στις 21 Μαϊου του 1911 στο Ντόρντρεχτ της Ολλανδίας και πέθανε την 1η Ιουνίου του 1988 στο Λος Άντζελες των ΗΠΑ.  Απέκτησε το χάρισμα της ενόρασης με έναν τελείως ασυνήθιστο τρόπο.  Το 1943, καθώς έβαφε ένα κτίριο για λογαριασμό των Ναζί που είχαν καταλάβει τη χώρα του, έπεσε από τη σκάλα πάνω στην οποία είχε ανέβει και χτύπησε στο κεφάλι.  Έμεινε σε κώμα για τρεις μέρες σε ένα τοπικό νοσοκομείο και όταν ξύπνησε κατάλαβε να έχουν αλλάξει κάποια πράγματα στη ζωή του...

Κάθε φορά που κάποιος περνούσε από δίπλα του, έβλεπε εικόνες που σχετίζονταν με το παρόν και το μέλλον αυτού του ατόμου.  Η νέα του αυτή ιδιότητα συνέχισε να τον ακολουθεί και στην καθημερινή του ζωή.  Δεν μπορούσε να το σταματήσει.  Στο νοσοκομείο πίστεψαν στην αρχή ότι ήταν τρελός.  Ο Hurkos όμως τους έπεισε πως δεν ήταν όταν τους έδειξε έναν άνθρωπο λέγοντάς τους ότι είναι άγγλος πράκτορας και πως θα τον σκότωναν οι Γερμανοί.  Η ολλανδική αντίσταση πίστεψε πως ο Hurkos ήταν προδότης -γιατί διαφορετικά, πώς το γνώριζε αυτό; -και έστειλαν λοιπόν έναν μέλος τους να τον βγάλει από τη μέση.  Παραλίγο να το είχε καταφέρει, όταν σφίγγοντας στο πρόσωπο του Hurkos ένα μαξιλάρι προσπαθώντας να τον πνίξει, ο Hurkos πέταξε τυχαία μια φράση στα ισπανικά, την οποία ο άλλος, που σκεφτόταν, πολλές φορές που βρισκόταν σε κατάσταση πίεσης όπως τώρα, στα ισπανικά, σκέφτηκε απότομα ότι δεν του αρέσει να σκοτώνει ανθρώπους, και άφησε τον Hurkos ήσυχο.  Ο ίδιος ο Hurkos δεν ήξερε λέξη στα ισπανικά.

Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου  χρησιμοποίησε το χάρισμά του βοηθώντας την Ολλανδική αντικατασκοπία να πολεμήσει τους Γερμανούς.  Θα τον πιάσουν οι Γερμανοί να κόβει δέντρα για το τζάκι, κάτι που εθεωρείτο παράπτωμα, και κατά την προσαγωγή του στα γραφεία της κομαντατούρ θα διαπιστώσουν ότι το όνομα που έχει είναι παραπλανητικό, ώστε να νομίζουν οι Γερμανοί ότι δουλεύει για λογαριασμό τους.  Θα τον βάλουν σ' ένα τραίνο και θα τον στείλουν χωρίς καθυστέρηση στο τρομερό στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξολόθρευσης Μπούκενβαλτν.  Κατά την απελευθέρωση του στρατοπέδου λίγα χρόνια αργότερα, θα πιάσει δουλειά ως καθηγητής της ψυχικής επιστήμης, δίνοντας σεμινάρια ή παραδίδοντας μαθήματα ιδιαιτέρως σε ολόκληρη την Ευρώπη.  Θα βοηθήσει εκτός των άλλων και την αστυνομία να διαλευκάνει πολλά ανεξήγητα εγκλήματα που θα έμπαιναν υπό άλλες συνθήκες στο αρχείο.  

Ο Peter Hurkos κέρδισε τη διεθνή αναγνώριση ως ψυχικός ντετέκτιβ, ερευνώντας περιπτώσεις εξαφανισμένων αεροπλάνων και ανθρώπων και αποκαλύπτοντας δολοφόνους.  Η δύναμη του στηριζόταν σ' αυτό που ονομάζουμε Ψυχομετρία, είχε δηλαδή την ικανότητα να βλέπει πράγματα που σχετίζονταν με το μέλλον, με το να αγγίζει τα αντικείμενα.  "Βλέπω στο νου μου εικόνες σα να βλέπω τηλεόραση.  Όταν αγγίζω κάτι, μπορώ να πω τι βλέπω", είχε πει.  Παραπονιόταν ωστόσο για χρόνια ότι η δύναμη που διέθετε, είχε αντίκτυπο στην ικανότητά συγκέντρωσής του, γεγονός που δεν τον άφηνε να δουλέψει.  Πίστευε όμως πως το χάρισμά του ήταν ένα δώρο που του έδωσε ο Θεός ώστε να μπορεί να βοηθήσει τους άλλους.  
Παρασημοφορήθηκε από τη βασίλισσα της Ολλανδίας Juliana, ενώ σήμερα υπάρχει στην κεντρική πλατεία του Ρότερνταμ ένα άγαλμά του μαζί με επτά άλλους ηρώες της ολλανδικής αντίστασης.  Υπήρξε σύμβουλος σε κάθε αμερικανό πρόεδρο που πέρασε από το Λευκό Οίκο, από τον Εϊζενχάουερ ως τον Ρέιγκαν.  Πήρε παράσημα από πολλές αστυνομίες σε όλον τον κόσμο, ανάμεσα στις οποίες της Association Internationale de Police και της Interpol, όπως επίσης και από τον Πάπα Πίο τον 12ο.  Εμφανίστηκε πολλές φορές στην τηλεόραση, όπου δεχόταν χωρίς κανέναν ενδοιασμό να δοκιμαστεί για τις ψυχικές του ικανότητες.   Αξέχαστη θα μείνει η μέρα όπου, σε μια μισάωρη εκπομπή για λογαριασμό του καναδικού CBC με τίτλο "Psych-out avec Peter Hurkos" όπου μπορούσε να έρθει σε τηλεφωνικό διάλογο με τους τηλεθεατές, δημιουργήθηκε μια εθνικής κλίμακας υπερφόρτωση των γραμμών του καναδικού τηλεφωνικού δικτύου.  Όταν κάποτε τον κατηγόρησαν για την ευκολία με την οποία δεχόταν να δοκιμάζεται οπουδήποτε και οποτεδήποτε μπροστά στον κόσμο, ο Hurkos απάντησε: "Όταν διαθέτετε ένα δώρο, δεν πρέπει να φοβόσαστε να το επιδείξετε.  Πολλές φορές προσπαθούν να με εξαπατήσουν, όμως αγγίζω το εν λόγω αντικείμενο.., βλέπω μέσα μου εικόνες σε σχέση με αυτό.., λοιπόν τους τις λέω."  Πίστευε ότι υπάρχει πλήθος τσαρλατάνων στο χώρο των μέντιουμ.  Γι' αυτό συμβούλευε τον κόσμο: "Εάν ποτέ πάτε σε ένα μέντιουμ, μην του κάνετε καμιά ερώτηση, μην του δώσετε καμιά ένδειξη.  Αν έχει πραγματικές ψυχικές ιδιότητες, οφείλει να πει από μόνος του ποιο είναι το πρόβλημα."
Μια μέρα του ζητήθηκε να επιδείξει το χάρισμά του για να πείσει ανθρώπους της Γαλλικής Αστυνομίας που παρέμεναν υπερβολικά σκεπτικιστές.  Οι άντρες της αστυνομίας τοποθέτησαν σε ένα τραπέζι μπροστά του μια χτένα, ένα ψαλίδι, ένα ρολόι, έναν αναπτήρα κι ένα πορτοφόλι.  Ο Hurkos πήρε στα χέρια του το πορτοφόλι και είπε ότι έβλεπε έναν άντρα με άσπρο παλτό, έβλεπε να υπάρχει το όνομα Νίκολα, ένα μπουκάλι γάλα, και ένα πτώμα γυναίκας κάπου ανάμεσα σε ένα σπίτι και σε έναν αχυρώνα κοντά σ' έναν λόφο.  Έβλεπε ότι ο άντρας αυτός ήταν υπεύθυνος για τη δολοφονία της γυναίκας.  Έβλεπε ότι βρισκόταν ήδη στη φυλακή και πως ήταν νεκρός στο κελί του.  Η αστυνομία δεν του είχε αναφέρει το παραμικρό για την υπόθεση, ούτε καν ότι επρόκειτο για μια αστυνομική υπόθεση.  Το μόνο που είχε κάνει ήταν να του επιδείξει τα αντικείμενα.  Ένας γιατρός είχε σκοτώσει τη γυναίκα του δίνοντάς της να πιει δηλητηριασμένο γάλα, και ο σκύλος της είχε το όνομα Νίκολα.  Ο Hurkos είχε δίκιο σε όλους του τους υπολογισμούς, πέρα από έναν: ο άντρας αυτός ήταν ζωντανός.  Πέντε μέρες αργότερα κρεμάστηκε μέσα στο κελί του.

Μετά από πολλές επιτυχίες του, ο Hurkos ίδρυσε την Peter Hurkos & Associates Foundation με σκοπό την επιστημονική έρευνα των ψυχικών ιδιοτήτων.  Εξέδωσε τρία βιβλία σχετικά με το χάρισμά του, ενώ το ίδιο του το χάρισμα έδωσε τροφή για να γραφούν πάνω από 75 βιβλία γι' αυτόν.  Πέθανε τον Ιούνιο του 1988 στο σπίτι του στο Λος Άντζελες όπου ζούσε με τη γυναίκα του και την κόρη του.

[blue-roses]

EDGAR CAYCE
Σε όλη του σχεδόν τη ζωή μπορούσε να δίνει, μέσα από τα μάτια της ψυχής του, πληροφορίες για όλους σχεδόν τους τομείς που άγγιζαν τα όρια εκείνου που συνηθίζουμε εμείς να ονομάζουμε φανταστικό.  Όταν κάποιος του ζητούσε μια συμβουλή, βυθιζόταν σε έναν, θα μπορούσαμε να τον πούμε,  υπνωτιστικό ύπνο.  Σ' αυτήν την κατάσταση μπορούσε να δώσει απαντήσεις πάνω σε οποιοδήποτε θέμα.  Οι απαντήσεις του αυτές ονομάστηκαν "αναγνώσματα" και αποτελούν σήμερα μια από τις μεγαλύτερες τράπεζες διαισθητικών πληροφοριών που διαθέτουμε από ένα και μόνο άτομο.Ο Edgar Cayce γεννήθηκε στις 18 Μαρτίου 1877 σε μια φάρμα στο Κεντάκυ των ΗΠΑ.  Ήδη από πολύ μικρός δίνει αποδείξεις για το ταλέντο που διαθέτει..  Είναι ικανός να μαθαίνει τα μαθήματά του με το να κοιμάται πάνω στα βιβλία του σχολείου του.  Στα εικοσιένα του χρόνια τον χτυπά μια προοδευτική παράλυση του λαιμού και χάνει σχεδόν ολοκληρωτικά τη φωνή του.  Οι γιατροί δεν μπορούν να βρουν την αιτία του κακού και κατά συνέπεια να του χορηγήσουν φάρμακα.  Ο Cayce λοιπόν θα βυθιστεί σε εκείνον τον υπνωτιστικό ύπνο που του επέτρεπε να μαθαίνει τα μαθήματά του και να διαγνώσει μέσα από αυτήν την κατάσταση την αιτία της αρρώστειάς του, να δει τα φάρμακα που πρέπει να πάρει και να θεραπεύσει τους μυς του λαιμού του, ξαναβρίσκοντας τη φωνή  του.  Θα ανακαλύψει αργότερα ότι μπορούσε να κάνει το ίδιο και για τους άλλους.Για πολλά χρόνια θα θεραπεύει με τον τρόπο του διάφορα ιατρικά προβλήματα των ανθρώπων γύρω του.  Κάποιοι μάλιστα γιατροί τού στέλνουν ανθρώπους με ανίατες ασθένειες.  Τελικά, τα "αναγνώσματά" του θα επεκταθούν σε θέματα όπως η μετεμψύχωση, οι αρχαίοι πολιτισμοί, η αστρολογία, ο διαλογισμός, τα όνειρα και οι προφητείες.  Ο Cayce ήταν άνθρωπος πολύ πιστός στην Εκκλησία και είχε τάξει στον εαυτό του να διαβάζει τη Βίβλο μια φορά το χρόνο.  Πέθανε στις 3 Ιανουαρίου του 1945.  Άφησε πάνω από 14.000 "αναγνώσματα" για 10.000 διαφορετικά θέματα σε ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο.  Τα αναγνώσματα αυτά αποτέλεσαν τη βάση για περισσότερα από 300 βιβλία πάνω στη δουλειά του Cayce.  Όλα αυτά μπορεί να τα βρει κανείς στο A.R.E. (Association for Research and Enlightenment), οργανισμό που ο ίδιος ίδρυσε.  Τα βιβλία πάνω στα αναγνώσματά του αποτελούν ακόμα και σήμερα, πάνω από μισόν αιώνα από το θάνατό του, αντικείμενο εμπεριστατωμένων μελετών.  Οι εργασίες του Cayce αποτυπώνουν συγκλονιστικές εικόνες ιστορικών για την ανθρωπότητα εποχών.  Οι πιο εκπληκτικές από αυτές αφορούν τους αρχαίους πολιτισμούς της Ατλαντίδας και της Αιγύπτου.  Εκατοντάδες από τα "αναγνώσματά" του μιλούν για τον πιο προχωρημένο πολιτισμό που η ανθρωπότητα γνώρισε και θα γνωρίσει ποτέ, την Ατλαντίδα.  Σύμφωνα με τον Cayce, τα αρχεία της μυθικής ηπείρου βρίσκονται ακόμα στην Αίγυπτο, στο Yucatan, κοντά στο Bimini.  Σύμφωνα πάντα με τα "αναγνώσματα", τα νησιά Bimini είναι ότι απέμεινε από μια οροσειρά της Ατλαντίδας]

[blue-roses]

Ο G.Adamski
Γεννήθηκε στις 17 Απριλίου του 1891 στην Πολωνία Δύο χρόνια αργότερα μεταναστεύει μαζί με την οικογένεια του στην Νέα Υόρκη. Η πορεία της ζωής του χαρακτηρίζεται από ένα συνδυασμό στρατιωτικής επαγγελματικής σταδιοδρομίας, προσωπικών αναζητήσεων, ερευνών για το άγνωστο, το ανεξήγητο και την εξωγήινη ζωή, αλλά ακόμα και την εμπλοκή του σε λαθρεμπόριο ποτών την εποχή της ποτοαπαγόρευσης (1920-1933) !
Το 1921 εγκαθίσταται στη Laguna της Καλιφόρνια όπου και αναπτύσσει μεγάλη δραστηριότητα σχετικά με τον ασιατικό μυστικισμό και την φιλοσοφία. Με την πάροδο του χρόνου οδηγείται στη διαμόρφωση ενός ξεχωριστού τρόπου σκέψης και λατρείας, αποκτά οπαδούς, και ιδρύει στην περιοχή του Palomar το μοναστήρι “ Η Βασιλική Διαταγή του Θιβέτ ”. Εκεί διδάσκει παραδόξως τους ¨ Καθολικού νόμους ¨ και τον “ Καθολικό προοδευτικό Χριστιανισμό “ . Με βαθιά πίστη – αποδεδειγμένης για τον ίδιο - στην ύπαρξη εξωγήινης ζωής προχωρά σε σειρά διαλέξεων και συγγραφή βιβλίων επιστημονικής φαντασίας όπως το γνωστό ]

[blue-roses]

O Eduard Albert Meier Zafiriou
Tο πλήρες όνομά του και γνωστό σε έναν πολύ στενό κύκλο συνεργατών του – γεννήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 1937 στην πόλη Bolach, της Ελβετίας. Έχει βρεθεί στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος σε σχέση με την έρευνα των UFO πάρα πολλές φορές, καθώς στο πρόσωπό του συγκρούονται τόσο η πίστη, αποδοχή, επιβεβαίωση για την ύπαρξη εξωγήινης ζωής, όσο και η παντελής άρνηση, απαξίωση μέχρι και η επιχείρηση γελοιοποίησής του αντικειμένου. Και όμως, είναι φανερό ότι ειδικά στην περίπτωση του Billy Meier –έτσι είναι κυρίως γνωστός – οι σοβαροί μελετητές, αλλά ακόμα και οι σοβαροί αρνητές των UFO, στέκονται έκπληκτοι αλλά και με ιδιαίτερο σκεπτικισμό, όπως και με διάθεση αλλαγής θέσεων και απόψεων (οι δεύτεροι), όταν βρίσκονται απέναντι στο μοναδικό και ογκώδες αρχείο αγνώστων αντικειμένων που διαθέτει. Εκατοντάδες φωτογραφίες αλλά και αποκαλυπτικά βίντεο, έχουν μπει στο μικροσκόπιο για να επαληθευτεί η γνησιότητα ή η πλαστότητά τους. Και είναι εντυπωσιακή η έκπληξη των καλοπροαίρετων και χωρίς προκατάληψη ερευνητών στα αποτελέσματα αυτών των ελέγχων ]

[blue-roses]

Σαίξπηρ


 Ο Σαίξπηρ κατέχει μοναδική θέση στην παγκόσμια λογοτεχνία. Υπήρξαν και άλλοι ποιητές που το έργο τους υπερέβη τα εθνικά σύνορα.

Κανενός συγγραφέα όμως η φήμη δεν μπορεί να συγκριθεί με εκείνη του Σαίξπηρ, που τα έργα του, γραμμένα στα τέλη του 16ου και στις αρχές του 17ου αιώνα για ένα μικρό θίασο ρεπερτορίου, σήμερα ανεβαίνουν στη σκηνή ή διαβάζονται όλο και πιο συχνά και σε περισσότερες χώρες από ποτέ άλλοτε. Η προφητεία του μεγάλου σύγχρονού του, του ποιητή και δραματουργού Μπεν Τζόνσον - ότι ο Σαίξπηρ δεν ανήκε σε μια εποχή, αλλά σε όλες τις εποχές - επαληθεύτηκε.
Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στο Στράτφορντ-Απόν-Ειβον, όπου πολύ πιθανόν να φοίτησε στο τοπικό σχολείο. Σε ηλικία 18 ετών παντρεύτηκε μια συντοπίτισσά του, την Αν Χάθαγουευ, από την οποία απέκτησε μία κόρη, τη Σουζάνα, και τα δίδυμα Χάμνετ και Τζούντιθ. Δεν είναι γνωστό με τι ασχολήθηκε ο Σαίξπηρ τα χρόνια αυτά.

Η πρώτη αναφορά που γίνεται σε αυτόν στα θεατρικά πράγματα του Λονδίνου βρίσκεται σε ένα φυλλάδιο του 1592 του ομοτέχνου του δραματουργού Ρόμπερτ Γκρην, που τον περιγράφει ως «τυχάρπαστο κοράκι στολισμένο με τα δικά μας φτερά, με καρδιά τίγρης τυλιγμένη σε προβιά ηθοποιού, που νομίζει ότι μπορεί να στομφάρει ανομοιοκατάληκτους στίχους όπως οι καλύτεροι από σας». Το 1594 ήταν μέλος του σημαντικότερου θιάσου του Λονδίνου, γνωστού ως « ο Θίασος του Λόρδου Καγκελάριου».

Επί 20 χρόνια ο Σαίξπηρ υπήρξε επαγγελματίας του θεάτρου, συμμετείχε στη συνεταιριστική επιχείρηση και ενδιαφερόταν για οικονομική επιτυχία των έργων που έγραφε για το θίασο. Εξακολούθησε να ζει στο Λονδίνο απολαμβάνοντας τη φήμη και την οικονομική ευμάρεια. Γύρω στο 1600 αποσύρθηκε στη γενέτειρά του, όπου έζησε ως επαρχιώτης άρχοντας. Πέθανε το 1616 και λίγο αργότερα η οικογένειά του ή οι φίλοι του έστησαν ένα μνημείο με ένα επίγραμμα στη Λατινική, στο οποίο αποδίδονται στο Σαίξπηρ η σοφία του Νέστορος, η ευφυΐα του Σωκράτη και η ποιητική τέχνη του Βεργιλίου.

Εκτός από δύο μακροσκελή ποιήματα, το «Αφροδίτη και Άδωνης» και το «Βιασμός της Λουκρητίας» και της συλλογής των περίφημων «Σονέτων» του, που δημοσιεύτηκαν το 1609, ο Σαίξπηρ δεν έγραψε παρά μόνο θεατρικά έργα. Παρά τις μελέτες των ειδικών, συχνά είναι αδύνατο να χρονολογηθούν με ακρίβεια τα έργα του. Υπάρχει πάντως μια γενική συμφωνία, ιδιαίτερα για τα έργα που γράφτηκαν στις περιόδους 1585 - 1601, 1605 - 1607 και μετά το 1609. Αυτή η χρονολόγηση στηρίζεται σε εξωτερικές και εσωτερικές μαρτυρίες και σε γενικές υφολογικές και θεματικές παρατηρήσεις. Το διάστημα 1585 - 1601 αποτελεί την περίοδο των ενθουσιασμών και της νεότητας, της ελαφράς κωμωδίας και των μεγάλων ιστορικών συνθέσεων. Το διάστημα 1600 - 1608 είναι η εποχή των κωμωδιών και των μεγάλων τραγωδιών. Η τελευταία περίοδος μετά το 1609 φαίνεται να ανταποκρίνεται σε μία ηρεμότερη και ανεκτικότερη αντιμετώπιση των πραγμάτων.

Λίγοι συγγραφείς είχαν τέτοια εξέλιξη κατά τη δημιουργική τους περίοδο, όπως ο Σαίξπηρ. Στο τέλος του 16ου αιώνα είχε γράψει περίπου 22 έργα, όμως κανένα απο αυτά δεν αντιπροσωπεύει την ωριμότητά του, αν και μερικά, κατά ποικίλους τρόπους, δίνουν μια αλάνθαστη πρόγευση του τι επρόκειτο να επακολουθήσει. Με τον ερχομό του νέου αιώνα, επήλθε μια αιφνίδια και διαρκής αλλαγή, όχι στους προσανατολισμούς της σκέψης του, αλλά στην έντασή της. Είναι σαν να σαγηνεύτηκε ξαφνικά από το σύμπαν, μετά από μια περίοδο γαλήνιου και σχεδόν απροκατάληπτου στοχασμού. Η περίσκεψη μεταμορφώθηκε σε ζήλο. Η αλλαγή αυτή αποκαλύπτεται κατά πρώτο λόγο στον Άμλετ.

Ο Martin Lings, στο βιβλίο του «το Μυστικό του Σαίξπηρ», αναφέρει ότι ο Σαίξπηρ από την ηλικία των τριάντα, ή και προηγουμένως, είχε έρθει σε επαφή με διάφορα δόγματα, μερικά όντως εσωτερικά, άλλα απλώς αποκρυφιστικά, τα οποία συγκέντρωναν το θερμό ενδιαφέρον των Λονδρέζων δραματουργών και άλλων συγγραφέων της εποχής, όπως επίσης των αριστοκρατών που τους στήριζαν, τους προστάτευαν και τους ενθάρρυναν. Αναμφίβολα το κύριο ρεύμα της μυστικής κληρονομιάς του Μεσαίωνα ήταν Χριστιανικό. Όμως, από το τέλος του 16ου αιώνα ενισχύθηκε από πολλούς παραποτάμους - Πυθαγορικοί, Πλατωνικοί, Καβαλιστές, Ερμητιστές, Ροδόσταυροι, Αλχημιστές.

Μπορούμε να πούμε ότι στο Μεσαίωνα πίστευαν ότι η μάζα των λαϊκών ακολουθούσε την οδό της σωτηρίας, ενώ τα μοναστικά τάγματα και οι λαϊκοί που βρίσκονταν σε άμεση σχέση με αυτά, μαζί με μια η δυο άλλες αδελφότητες όπως οι Τέκτονες και οι Συντεχνίτες, ακολουθούσαν την οδό του καθαγιασμού . Με άλλα λόγια, ο σκοπός τους ήταν η μετάβαση μέσω του Καθαρτηρίου στην αγιασμένη ζωή. Μερικοί υπέθεσαν πως ο Σαίξπηρ ήταν μέλος της αδελφότητας των Ροδόσταυρων, άλλοι πιστεύουν πως ήταν Τέκτονας. Αυτό είναι ένα μέρος του μυστικού του που ίσως ποτέ να μην αποκαλυφθεί. Όμως αυτό που με σαφήνεια αντιλαμβανόμαστε είναι ότι τα έργα του υπερβαίνουν κατά πολύ την ιδέα της σωτηρίας στην πιο περιορισμένη έννοιά της, κι αυτό μας δείχνει έμμεσα πως ο δημιουργός τους ακολουθούσε την οδό του Καθαγιασμού, μια οδό πνευματική, η οποία προϋποθέτει την επαφή με κάποιο τάγμα.

Ο Dover Wilson αναφέρει ότι ο Σαίξπηρ έζησε στον κόσμο του Πλάτωνα και του Αυγουστίνου, ενώ από τη Γαλλική επανάσταση ζούμε στον κόσμο του Ρουσσώ, και αυτό το γεγονός ρίχνει σε πολλές κακοτοπιές τους ανυποψίαστους αναγνώστες. Λέει επίσης ότι το κύριο θέμα των ηθικών έργων του Σαίξπηρ είναι η μετάπλαση του απερίσκεπτου Πρίγκιπα σε ιδανικό Βασιλιά. Για να κατανοήσουμε τη διάσταση αυτού του θέματος, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι στον κόσμο του Πλάτωνα και του Αγίου Αυγουστίνου μόνο ο καθαγιασμένος άνθρωπος θα μπορούσε να θεωρηθεί «ιδανικός Βασιλιάς».

Ο Σαίξπηρ, όπως ο Lyly, o Spenser, o Chapman, o Ben Jonson και πολλοί άλλοι, γνώριζε καλά ότι ο καρπός του χημικού γάμου μεταξύ του υδραργύρου και του θείου, ή του «Βασιλιά και της Βασίλισσας», το magnum opus των Αλχημιστών, είναι η τελειοποιημένη και αναστημένη ψυχή, όπως και ότι το αλχημικό έργο αποτελεί απαραίτητα το πρώτο βήμα στο μονοπάτι που οδηγεί τελικά στη μυστική ένωση της τελειοποιημένης ψυχής με το Θείο Πνεύμα. Όπως έδειξε ο Raul Arnold στο λεπτομερές σχόλιό του, η ένωση αυτή είναι το πραγματικό θέμα του αλχημικού ποιήματος του Σαίξπηρ ο Φοίνικας και η Χελώνα. Επίσης η ίδια ένωση και ο γάμος που αποτελεί καρπό δοκιμασίας και εξαγνισμού, είναι το θέμα πρωιμότερων έργων του Σαίξπηρ, όπως το Αγάπης Αγώνας Άγονος και τον Έμπορο της Βενετίας.

Ο αρχαίος και μεσαιωνικός κόσμος πίστευε ότι κάθε ανθρώπινο ον ταιριάζει τέλεια με ένα άλλο ανθρώπινο ον του αντίθετου φύλου. Μπορεί να τα χωρίζει κάποτε ο χώρος και ο χρόνος, ή και να μη συναντηθούν ποτέ στη ζωή τους, αν όμως συναντηθούν, κανένα γήινο πάθος δεν μπορεί να συγκριθεί με την αγάπη που νοιώθει το ένα για το άλλο.

Μπορούμε να πούμε ότι όπου χρησιμοποιείται ο συμβολισμός της αγάπης μεταξύ εραστών, μόνο μια τέτοια ολοκληρωτική και ʽʽαπόλυτηʼʼ αγάπη όπως αυτή μπορεί να αναπαραστήσει πλήρως την πρωταρχική σχέση μεταξύ ψυχής και Πνεύματος. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Σαίξπηρ μια τέτοια αγάπη είχε στο νου του, όταν σκιαγραφούσε χαρακτήρες όπως ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, ο Οθέλλος και η Δυσδαιμόνα, ή ο Αντώνιος και η Κλεοπάτρα.

Ο Σαίξπηρ γεννήθηκε τρεις μήνες σχεδόν μετά το θάνατο του Μιχαήλ Αγγέλου. Και οι δυο τους συγκαταλέγονται στις «μεγάλες ιδιοφυΐες της Αναγέννησης». Όμως ο Σαίξπηρ μοιάζει, όσο περνάει ο χρόνος, να στρέφεται προς τα πίσω, στο Μεσαίωνα, και με την αλλαγή του αιώνα να γίνεται, αντίθετα από τους άλλους δραματουργούς, ο συνεχιστής και φορέας του παρελθόντος, ο τελευταίος φρουρός μιας εποχής που έτεινε γοργά να εκλείψει.

Το μεσαιωνικό πορτραίτο είναι κυρίως το πορτραίτο του Πνεύματος που καταυγάζει πίσω από ένα ανθρώπινο πέπλο. Με άλλα λόγια, είναι ένα παράθυρο που ανοίγει από το μερικό στο καθολικό, και ενώ τοποθετείται στην εποχή και τον πολιτισμό που το γέννησε, ως τυπικό δείγμα μιας ιδιαίτερης περιόδου και ενός συγκεκριμένου χώρου, συγχρόνως, λόγω αυτού του ανοίγματος στο καθολικό, χαρακτηρίζεται από κάτι που δεν ανήκει σε καμία εποχή. Αντίθετα, η Αναγέννηση στερείται αυτής της φοράς προς το καθολικό και είναι ερμητικά κλεισμένη στην εποχή της. Ο λόγος είναι ότι η οπτική της είναι ουμανιστική, και ο ουμανισμός, που είναι η επανάσταση της λογικής ενάντια στο πνεύμα, κρίνει τον άνθρωπο και τα πράγματα στα μέτρα του ανθρώπου και μόνο, σαν να μην υπάρχει τίποτε άλλο πέρα απο αυτόν.

Ο Σαίξπηρ δεν επηρεάστηκε απο αυτή την τάση της Αναγέννησης αλλά έκανε ένα άνοιγμα στο καθολικό. Αυτός είναι ο λόγος που τα έργα του ξεπέρασαν τα σύνορα της χώρας του και της εποχής του. Όπως λέει ο Martin Lings, όταν καθόμαστε μπροστά από ένα Ρωμανικό η Γοτθικό καθεδρικό, αισθανόμαστε ότι βρισκόμαστε στο κέντρο του κόσμου. Όταν στεκόμαστε μπροστά από μία Αναγεννησιακή, Μπαρόκ ή Ροκοκό εκκλησία, απλά έχουμε συνείδηση ότι βρισκόμαστε στην Ευρώπη. Κατά τον ίδιο τρόπο θα μπορούσαμε να πούμε ότι το να παρευρίσκεσαι σε μια επιτυχημένη παρουσίαση του Βασιλιά Ληρ δε σημαίνει απλά να παρακολουθείς, αλλά να γίνεσαι μάρτυρας, με μυστηριώδη τρόπο, της ιστορίας του ανθρώπινου γένους.

Η ιδέα ότι τα θεατρικά έργα και τα ποιήματα του Σαίξπηρ δε γράφτηκαν από τον ίδιο απασχόλησε πολλούς ειδικούς. Η αμφισβήτηση προκλήθηκε από την αντίφαση ανάμεσα στο μεγάλο λογοτεχνικό έργο και τη σχετικά ταπεινή καταγωγή του, την υποτιθέμενη ελλιπή του μόρφωση, την έλλειψη πληροφοριών για τη ζωή του. Στα έργα του διαφαίνεται μια εξοικείωση με άλλες γλώσσες και λογοτεχνίες, γνώσεις νομικής, ιστορίας, πολιτικής και γεωγραφίας, εξοικείωση με τους αυλικούς τρόπους συμπεριφοράς και ομιλίας, που θεωρούνται ασύμβατες για ένα απλό ηθοποιό, γιο ενός επαρχιώτη εμπόρου.

Τέτοιες γνώσεις την περίοδο εκείνη ήταν προσιτές μόνο σε πρόσωπα της Αυλής και της αριστοκρατίας. Η σπανιότητα σύγχρονων μαρτυριών και στοιχείων θεωρήθηκε ότι είναι ασύμβατη με τη φήμη του και ότι, κατά συνέπεια, υπέκρυπτε κάποιο μυστήριο. Το γεγονός ότι δε διασώθηκε κανένα χειρόγραφό του θεωρήθηκε ως απόδειξη ότι καταστράφηκαν για να αποκρυφτεί η ταυτότητα του συγγραφέα.

Από τα μέσα του 19ου αιώνα τα έργα του κατά καιρούς αποδόθηκαν στο Φράνσις Μπέηκον, υποκόμη του Σαιντ Ωλμπανς, στον Εντουαρντ ντε Βιρ, 17ο κόμη της Οξφόρδης, στον Γουίλιαμ Στάνλυ, 6ο κόμη του Ντέρμπυ ή στον Κρίστοφερ Μάρλοου. Η Λένα Αδαμοπούλου στο βιβλίο Άνθρωποι των Θαυμάτων αναφέρει ότι ο Φράνσις Μπέηκον είναι ο συγγραφέας των θεατρικών έργων που φέρουν το όνομα του Σαίξπηρ και ότι αυτό υποστηρίζεται από 20.000 περίπου έργα και άρθρα ειδικών μελετητών. Αναφέρει ότι ο Σαίξπηρ ήταν στην πραγματικότητα ένας αποτυχημένος ηθοποιός, που τον προσέλαβε ο Φράνσις Μπέηκον για να κάνει αυτή τη δουλειά, να παίξει το ρόλο του συγγραφέα. Έχει ανακαλυφθεί στα έργα του Μπέηκον μια κρυπτογραφία την οποία έχει επινοήσει ο ίδιος, και χρησιμοποίησε το όνομα του Σαίξπηρ σαν μια μάσκα για να διακηρύξει και να διαδώσει φιλοσοφικές απόψεις που θα μπορούσαν να συντελέσουν σημαντικά στη φιλολογική Αναγέννηση της Αγγλίας.

Ακόμη και η κρυπτογραφική υπηρεσία του αμερικάνικου στρατού, αναφέρει η Λένα Αδαμοπούλου, ανακάλυψε στα τυπωμένα έργα του Σαίξπηρ μια αληθινή κρυπτογραφική βιογραφία του Μπέηκον, στην οποία ο ίδιος αναγνωρίζει τον εαυτό του ως συγγραφέα αυτών των έργων.

Αναμφίβολα μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την ύπαρξη ενός μυστηρίου που περιβάλλει τον Σαίξπηρ και η αιτία για αυτό το μυστήριο είναι τα πενιχρά βιογραφικά στοιχεία που διαθέτουμε, το ότι πέραν των γραπτών του πέρασε από τη ζωή αθόρυβα και το ότι δε διασώθηκε κανένα χειρόγραφό του. Συνειδητοποιούμε την ύπαρξη ενός αινίγματος γύρω από το πρόσωπό του, οι όροι του οποίου είναι δύσκολο να τεθούν.

[blue-roses]

Νηλ Άρμστρονγκ]


 "Δεν καταλαβαίνω ξέρετε αυτούς που ελπίζουν να πάνε πρώτοι στη Σελήνη. Είναι ανοησίες, παιδιάστικα πράγματα, ρομαντικά κατάλοιπα. Ανάξια της ορθολογιστικής εποχής στην οποία ζούμε. Και αποκλείω πως θα πήγαινα επάνω με τη σκέψη πως δεν θα γύριζα πίσω. Εκτός αν γίνει απαραίτητο για τεχνικούς λόγους. Να πεθάνεις στο διάστημα ή στη Σελήνη δεν είναι τεχνικώς απαραίτητο και συνεπώς ανάμεσα στο να πεθάνεις δοκιμάζοντας ένα τζετ και στο να πεθάνεις στη Σελήνη, εγώ προτιμώ να πεθάνω δοκιμάζοντας ένα τζετ".

Το λευκό φάντασμα στην οθόνη φάνηκε να σαλεύει. Η ασπρόμαυρη εικόνα και το έντονο κοντράστ έδιναν μια απόκοσμη χροιά στην όλη στιγμή. Ηταν η πρώτη φορά που ο άνθρωπος παρακολουθούσε την ίδια την Ιστορία τη στιγμή που αυτή γραφόταν.
Ο αστροναύτης σήκωσε το αριστερό του πόδι, δίστασε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και ύστερα πάτησε αποφασιστικά με τη χοντρή του μπότα στο γκρίζο χώμα. Ηταν 10]