Μάνος Χατζηδάκης

[seagull]

Εφυγε σαν σήμερα πριν απο 13 χρόνια...τα τραγουδια του όμως είναι τόσο ζωντανά μέσα μας...
η μεγάλη κληρονομιά που μας άφησε.. κάνει να είναι, μια παράξενη απουσία

Εχουμε ερωτευθεί τα τραγούδια του και μέσα απο αυτά έχουμε ερωτευθει

Ας ξεκινήσουμε ενα αφιέρωμα

[apol]

... το τραγούδι μας ενώνει μέσα σ΄ ένα κοινό μύθο. Κι όπως στον χορό
(έτσι και στο τραγούδι), ενώνουμε τα χέρια μεταξύ μας, για ν΄ ακολουθήσουμε
μαζί τις ίδιες εσωτερικές δονήσεις. Κι όσο για τον κοινό μύθο που δεν υπάρχει
στις μέρες μας, τον σχηματίζουμε καινούργιο κι απ΄ την αρχή κάθε φορά...
Μάνος Χατζιδάκις

[seagull]

Στον Σείριο υπάρχουνε παιδιά


Ο Μικης Θεοδωράκης θυμάται

"Όταν αρχίσαμε να επισκεπτόμαστε ο ένας το σπίτι του άλλου, αυτός να έρχεται στη Σμύρνης 39, στη Νέα Σμύρνη, κι εγώ στη Μάνου 3, στο Παγκράτι"


"Όταν ξεκινούσε με τον Κάρολο Ιουν και τον «Ματωμένο γάμο» του Λόρκα. Στα 1948, δεν μπόρεσα να αντισταθω και πήγαμε με τη Μυρτώ στη πρεμιέρα Καθίσαμε στα πίσω καθίσματα για να κρύβομαι και μαγεμένος από τη θεσπέσια μουσική του, του έστειλα ένα μικρό σημείωμα που το είχε φυλάξει και μου το δινε συχνά με μεγάλη πάντα συγκίνηση.
 Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί την ιδιαιτερότητα εκείνων των καιρών. Πόσο ο θάνατος σεργιανούσε στις γειτονιές της Αθήνας και πόσο διακινδύνευες αν τύχαινε να βοηθήσεις κάποιον…. μελλοθάνατο. Και ο Μάνος ήταν από τους λίγους στη περίπτωσή μου που δε φοβήθηκε τις συνέπειες"


"Ο Χατζηδάκις ήταν «διαφορετικός» και ήταν περήφανος γι ʽ αυτό που είχε, τη μεγάλη δύναμη να το δείχνει σε πολύ δύσκολους καιρούς, γιατί το θεωρούσε Πράξη ελευθερίας και ολοκλήρωσης
Θα έλεγα πως ήταν διαφορετικός, παντού και σε όλα
Το εκπληκτικό ήταν ότι το γνώριζε πριν ακόμα το υποψιαστούν οι άλλοι
¨Ήταν οικείος, πάντα μέχρι του σημείου που εκείνος ήθελε, και είχε μια «μεγαλοπρέπεια» Γιατί ο Χατζηδάκις δεν έγινε μεγάλος Γεννήθηκε μεγάλος
Και ακόμη είχε το προσόν να επιβάλει στους άλλους αυτή τη πραγματικότητα
Όταν μιλούσε, διατύπωνε τόσο άρτια τα ελληνικά και τόσο τέλεια τεκμηριωμένα, οτιδήποτε έθιγε, που σε έπειθε χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήταν μια αυθεντία
Μια μοναδική περίπτωση ανθρώπου που σε καθήλωνε μονάχα με ένα βλέμμα
Εμένα προσωπικά πέραν των άλλων με γοήτευε
Ναι, ήταν ένας γόης. Ως άνθρωπος, ως διανοούμενος και ως συνθέτης
Και νομίζω πως αυτή η γοητεία αποτελεί την πεμπτουσία της μουσικής του που αναστατώνει τις αισθήσεις και τη σκέψη μας
Τον κάνει τόσο οικείο και παράλληλα τόσο διαφορετικό-τόσο σημαντικό- από όλους εμάς  Ένα δώρο των θεών στη χώρα μας, που με μικρούς συνδυασμούς ήχων τόσο προσωπικών, δηλαδή με τις μαγικές τυ μελωδίες, φτάνει στα βάθη της εθνικής συλλογικής μας ευαισθησίας, ρουφάει το μεδούλι της και μας το δωρίζει με αθάνατα έργα που θα φωτίζουν πάντα τους ανθρώπους, Έλληνες και αλλοδαπούς."

Δημοσιεύτηκε από την εφημερίδα     «Το βήμα» 15 Ιουνίου 2003

και Μίκης Θεοδωράκης- Μάνου Χατζηδάκη / Εγκώμιον Εκδόσεις Ιανός

Για την αντιγραφή  Στελλα Τ

[seagull]

Απο τη γειτονια των αγγέλων

Ο Μάνος Χατζιδάκις στην εκπομπή της Αλίκης Βουγιουκλάκη
(Αντέννα 97,1 / (5 Φεβρουαρίου 1989)


Από τα αρχεία της Χατζιδακικής Νεολαίας Ελλάδος / απομαγνητοφώνηση]

Μ.Χ.: Δε νομίζω, εξαρτιέται το τι λέει κανένας. Εγώ από πολύ νέος έλεγα αυτό που ήθελα και πλήρωνα το αντίτιμό μου κάθε φορά
που μου το ζητούσαν. Το αντίτιμο αυτό είναι κάτι σαν τη φορολογία, πρέπει να πληρώνεται για να μπορείς να είσαι ελεύθερος.
Α.Β.: Το έργο του μεγάλου καλλιτέχνη πρέπει να κρίνεται σε σχέση με την ιδιωτική του ζωή ή ανεξάρτητα και πόσο διαφορετικά  
μπορούν να είναι αυτά μεταξύ τους;
Μ.Χ.: Η ιδιωτική ζωή και η εργασία που κάνει ένας καλλιτέχνης, είναι αλληλένδετα. Δεν υπάρχει ιδιωτική ζωή χωριστά. Δεν  
μπορεί εγώ να είμαι κλέφτης ποδηλάτων φερ' ειπείν και να γράφω πολύ καλά τραγούδια. Θα πρέπει να έχω λύσει τα προβλήματά μου  
αυτά από την παιδική ηλικία και να προχωρήσω στην μουσική ή στην τέχνη τελοσπάντων με την οποία ασχολούμαι. Δεν νομίζω ότι η  
ιδιωτική ζωή είναι άσχετη. Κι αυτοί που για τους άλλους φαντάζουν όχι ηθικοί, οι καλλιτέχνες, είναι ηθικότατοι. Μόνο που  
έχουμε διαφορετικά κριτήρια για να τους αντιμετωπίσουμε και που οι πολλοί δεν τα γνωρίζουν.
Α.Β.: Συνεχίζουμε στην επόμενη ερώτηση...Για δες, να κάνω εγώ τον δημοσιογράφο! Έχω τρακ, το ξέρεις; Ειλικρινά, γιατί σε ξέρω  
πολύ σαν άνθρωπο...
Μ.Χ.: Μ' αρέσεις που είσαι δημοσιογράφος.
Α.Β.: Και που φοράω τα γυαλιά (γέλια).
Μ.Χ.: Να είσαι μία εθνική σταρ και να γίνεσαι δημοσιογράφος, είναι σπουδαίο. Διότι, βλέπεις, οι δημοσιογράφοι δεν πρόκειται  
να γίνουν εθνικοί σταρ ποτέ.
Α.Β.: Σ' ευχαριστώ πολύ, ας μη μιλάμε όμως τώρα για τίτλους όπως είπες και στην αρχή αλλά, εγώ δεν προσπαθώ να κάνω το  
δημοσιογράφο, προσπαθώ να ζωγρφίσω ανθρώπινα πορτρέτα μια και είμαι πολλά χρόνια στο χώρο- σπουδαίων προσωπικοτήτων. Έχει  
την τύχη η εκπομπή ότι γίνεται σήμερα και ακούγεται ο Μάνος Χατζιδάκις.

Μουσική: "Αθανασία"

Α.Β.: Η μουσική γενικά, το τραγούδι ειδικότερα -μιλάω για τη χώρα, τώρα- περνάει καλή φάση ή όχι;
Μ.Χ.: Γιατί να περνάει,καλή φάση Γιατί να υπάρχει κρίση; Πρώτα απ' όλα δεν είναι εύκολο να υπάρχουν μεγάλες φυσιογνωμίες  
κάθε φορά στο τραγούδι. Το τραγούδι κάθε χώρας, πορεύεται με μέτριους συνθέτες. Όταν καμιά φορά βρεθεί καμία μεγαλοφυΐα, δεν  
πάει να πει ότι πρέπει αμέσως μετά, στην επόμενη γενιά, να αναζητήσουμε την αντίστοιχη συνέχεια. Λοιπόν, ε, είχατε την τύχη  
να' χετε ένα δυο μεγαλοφυΐες στο τραγούδι, όπως ήμουν του λόγου μου κι ο Θεοδωράκης μ' όλο που δεν τον συμπαθώ και πολύ με  τον τρόπο που δουλεύει...
Α.Β.: Α, δεν είσαστε στα καλά σας τώρα;
Μ.Χ.: Ποτέ δεν ήμασταν στα καλά μας, τελοσπάντων...αλλά τελοσπάντων είναι ένας συνθέτης που δεν έχει καμία σχέση με την  μετριότητα των συνθετών. Δεν πάει να πει ότι κάθε γενιά πρέπει να αναζητάτε τους αντίστοιχους. Πολύ σας είναι, για εκατό  χρόνια και αρκετά...(γέλια).
Α.Β.: Και ευχαριστούμε πολύ που μας το' πες για να τ' ακούσουνε κι οι ακροαταί γιατί είναι αστείο...
Μ.Χ.: (γέλια) Όχι, σας το' πα για να το ξέρετε...
Α.Β.: Είναι αστείο ν' αναζητάμε όταν υπάρχει ο Χατζιδάκις, ποιος θα είναι ο διάδοχος...
Μ.Χ.: Χρυσό μου παιδί, και να μην υπάρχει ο Χατζιδάκις, το αίτημα του τραγουδιού, του καθημερινού τραγουδιού, δεν είναι να  υπάρχει μια μεγαλοφυΐα για να στο δώσει. Υπάρχουν πολύ ωραία τραγούδια που γίνονται συνεχώς και θα γίνονται, τα οποία συγκινούν και μένα και σήμερα και χθες και αύριο.
Α.Β.: Πες μου ένα απ' αυτά.
Μ.Χ.: Πάρα πολλά. Να σου πω του Σαββόπουλου, να σου πω της Πλάτωνος, να σου πω των αδερφών Κατσιμίχα, να σου πω του Τζίμυ  
Πανούση, να σου πω του Ξυδάκη, αριστουργήματα, του Σπανουδάκη. Ο Ξυδάκης είναι και πολύ ταλαντούχος μάλιστα, έχει κάνει κάτι  τραγούδια τα οποία τ' ακούω ώρες και μ' αρέσει να τ' ακούω. Λοιπόν, το τραγούδι πάει μια χαρά. Αν τώρα εμείς έχουμε ανάγκη από 150 τραγούδια το μήνα για να πούμε ότι είμαστε καλά, τι σου φταίει;
Α.Β.: Σωστά. Το δικό σου όμως μουσικό έργο, κλασικό πια σ' ένα μεγάλο μέρος του, καθώς περνάει ο χρόνος, ακούγεται όλο και  πιο φρέσκο. Φαίνεται σύγχρονο, ακούγεται το ίδιο όμορφο, όπως εκείνη την εποχή που γράφτηκε, φαίνεται και παραμένει διαρκώς  νέο κι αυτό δεν είναι προσωπική μου γνώμη μόνο. Υπάρχει λοιπόν κάποιο μυστικό, Μάνο Xατζιδάκι;
Μ.Χ.: Σου δίνω το λόγο της τιμής μου, δεν έκανα τίποτα για να παραμείνει, αλλά ούτε με εκπλήσσει το γεγονός. Όσο δεν με εκπλήσσεις κι εσύ που είσαι τόσο νέα και όμορφη αυτή τη στιγμή μπροστά μου...
Α.Β.: Με τα γυαλάκια μου (γέλια).
Μ.Χ.: Με τα γυαλάκια σου...

Ερώτηση ακροατή: Κάποιος που κλαίει στη θέα ενός ας πούμε μικρού πουλιού, είναι ευαίσθητος ή άρρωστος; Ποια είναι τα όρια  
της ευαισθησίας;.

Μ.Χ.: Δεν υπάρχουνε όρια στην ευαισθησία. Εξαρτιέται, πώς σκοτώθηκε το πουλί και τι προκαλεί το κλάμα ενός ανθρώπου μπροστά  
στη θέα του. Δεν νομίζω ότι μπορούν να καθοριστούν όρια σε μια τέτοια σκηνή. Εξίσου μπορώ να μην κλάψω και εξίσου μπορώ να  
κλάψω, χωρίς να είμαι άρρωστος.

Ερώτηση ακροατή: Πώς η φόρμα και το περιεχόμενο -και σε ποιες αναλογίες- φτιάχνουν το τέλειο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα;.

Μ.Χ.: Αυτά ανήκουν στους ειδικούς, αυτούς που ασχολούνται με την τέχνη, οι μουσικολόγοι, οι θεατρολόγοι. Δεν νομίζω ότι  
μπορεί να δώσει απάντηση κανένας αληθινός καλλιτέχνης. Αυτά τα ξέρουν οι... νεκροθάφτες της Τέχνης.

Μουσική: "Έχω ένα μυστικό"


Α.Β.: Παρακολουθείς την πολιτική επικαιρότητα σε καθημερινή βάση, ναι ή όχι;
Μ.Χ.: Βεβαίως, στέλνω επιστολές, διαμαρτύρομαι, σαν κάθε Έλληνας πολίτης.
Α.Β.: Υπάρχουν πράγματα που σε κάνουν να γελάς ή να λυπάσαι;
Μ.Χ.: Πάρα πολλά, καθημερινώς, και επιλέγω τα πιο σημαντικά για να διαμαρτύρομαι. Γιατί αν διαμαρτυρόμουν για όλα όσα  γίνονται θα' χα γίνει γραφικός, κι αυτό το αποφεύγω.
Α.Β.: Έχεις μια ιδιαίτερη ευαισθησία για πράγματα που γράφονται για σένα και σε πληγώνουν;
Μ.Χ.: Όχι, όχι, δεν με πληγώνει τίποτα! Απλώς μερικά πράγματα, με απωθούν. Ας πούμε, ματαιώθηκε μια συναυλία μου στην Πέτρα, διότι οι οργανωτές δεν φέραν πιάνο, ε και πώς να γίνει η συναυλία...Ενώ ήμουν έτοιμος να πάω μου είπαν δεν έχουμε πιάνο και δεν πήγα, δεν έγινε. Συμφώνησαν κι αυτοί ότι δεν μπορούσε να γίνει η συναυλία. Διαβάζω σήμερα σε μια απογευματινή  εφημερίδα ;Δεν φέραν το πιάνο στο Μάνο...Φέρτε ένα πιάνο ρε παιδιά!, με τη φωτογραφία μου. Μου ήρθε ταμπλάς. Πού να το  προβλέψεις, μια τόσο χυδαία έκφραση, να στο βάζουν στο στόμα σου, με τη φωτογραφία σου: Φέρτε ένα πιάνο ρε παιδιά!. Είναι  θλιβερό. Φυσικά φταίει αυτός ο δημοσιογράφος που νόμισε ότι έδινε με εντατικό τρόπο την είδηση της ματαιώσεως της συναυλίας.  Εγώ απλώς αισθάνθηκα ένα ανατρίχιασμα χυδαιότητας.
Α.Β.: Ναι, σε καταλαβαίνω...
Μ.Χ.: Αλλά, αυτό δεν μπορεί να με κάνει να διαμαρτυρηθώ...ένας βλαξ εκεί πέρα...
Α.Β.: Ας αλλάξουμε κλίμα κι ας μιλήσουμε για τον έρωτα. Πόσο ερωτικά πλάσματα είναι οι νεότερες γενιές καλλιτεχνών σε  σύγκριση με παλιότερες; Βρίσκεις διαφορές;
Μ.Χ.: Εδώ θα σου πω ότι καλύτερα να μη μιλήσουμε γιατί ο έρωτας είναι μία αυθύπαρκτη έννοια με τη ζωή. Το να την αναλύουμε, την αναλύουν συνήθως οι άνθρωποι που δεν είναι ερωτικοί. Οι αληθινοί άνθρωποι, οι ζωντανοί, οι οποίοι αυτομάτως είναι και  ερωτικοί, δεν ασχολούνται με τον έρωτα. Δεν έχω δει κανένα σοβαρό άνθρωπο να μου μιλάει για το ερωτικό στοιχείο, το ερωτικό στοιχείο ενυπάρχει, με την ίδια φυσικότητα όπως όταν διψάμε πίνουμε νερό, όπως όταν πεινάμε τρώμε, όταν νυστάζουμε κοιμόμαστε. Ο έρωτας είναι μια φυσική λειτουργία, γιατί να την απομονώνουμε από μας και να την κάνουμε σαν μια απασχόληση;
Α.Β.: Για τον ερωτισμό μέσα στη δουλειά ήθελα να ρωτήσω...
Μ.Χ.: Κάθε αληθινή εργασία είναι και ερωτική. Αυτός ο διαχωρισμός, αυτός είναι ερωτικός, αυτός είναι επικός, είναι αστείος.
Α.Β.: Η εποχή μας είναι ερωτική, έχει ερωτισμό;
Μ.Χ.: Όσο ερωτική μπορεί να είναι μια εποχή με τις αντιθέσεις της, με τα προβλήματά της, με τις αγωνίες της. Κάθε εποχή είχε παρόμοια θέματα επί τάπητος, μόνο που ήταν διαφορετική η συμμετοχή του κόσμου, σήμερα είναι συνολική η συμμετοχή του κόσμου  στα προβλήματα. Αλλά ο ερωτισμός είναι μια έννοια ταυτόσημη με την έννοια άνθρωπος.
Α.Β.: Βρίσκεις σήμερα συνεργάτες, σαν τον Κουν ας πούμε, με τους οποίους μπορείς να συνεργαστείς σ' ένα επίπεδο που θα' θελες  
ή αυτό δεν συμβαίνει ποτέ σχεδόν πια;
Μ.Χ.: Κοίταξε, έχω μόνιμο συνεργάτη μου το Γκάτσο, με τον οποίο εργάζομαι πάρα πολύ σπουδαία εδώ και πολλά χρόνια. Ήταν μεγάλο δυστύχημα που έφυγε ο Κουν, αλλά είχα πάψει προ πολλού καιρού να εργάζομαι στο θέατρο, όπως έπαψα να εργάζομαι και  στον κινηματογράφο. Ο άνθρωπος που ασχολείται με την τέχνη, όσο προχωράει ο καιρός γίνεται, με την καλή έννοια, εγωιστής, δεν  έχει καιρό να επενδύει, διότι θέλει να επενδύει τον εαυτό του συνεχώς.
Α.Β.: Α, ναι, τώρα μου απάντησες στην ερώτηση ποιο είναι το ειδικό ενδιαφέρον που έχει η δουλειά του συνθέτη στο θέατρο ή  
στον κινηματογράφο.
Μ.Χ.: Εγώ να σου πω, ειδικά εγώ ήθελα να γίνω ηθοποιός, όταν ήμουνα νέος...
Α.Β.: Έλα..!
Μ.Χ.: Και άρχισα να γράφω μουσική διότι ο Κουν με απογοήτευσε και μου είπε ότι δεν πρέπει να γίνεις ηθοποιός και πρέπει να  
γίνεις μουσικός. Και 'γω από άχτι άρχισα να γράφω μουσική στο θέατρο. Όπως βλέπεις οι ανάγκες ήτανε πολύ διαφορετικές απ' αυτές που νομίζει ο κόσμος. Σήμερα διαβάζω για πολλούς συνθέτες οι οποίοι κάνουνε ολόκληρες πραγματείες για την έννοια  μουσική στο θέατρο. Αυτά είναι κουραφέξαλα, αν μου επιτρέπεις, όποιος έχει ταλέντο και ξέρει και το θέατρο, αντιμετωπίζει το θέατρο επιτυχώς. Τι να το κάνω, τη γνώση του θεάτρου αν δεν έχεις ταλέντο...Αλλά θέλω να σου πω ότι αυτό έγινε διότι  θέλησα να γίνω ηθοποιός, θα ήμουνα παρά λίγο συνάδελφός σου (γέλια).
Α.Β.: Τι ευτυχία!
Μ.Χ.: Δεν ξέρω αν ήμασταν συνάδελφοι, αν θα έλεγες τι ευτυχία (γέλια).
Α.Β.: Καλό, καλό! (γέλια). Η δουλειά σου πάνω στον Αριστοφάνη είτε με τον Κουν είτε με τον Σολωμό, δημιούργησε πρότυπα, σχολή  
θα έλεγα. Ήταν συμπτωματική η σχέση σου με τον Αριστοφάνη ή προϊόν κάποιας ιδιαίτερης αδυναμίας;
Μ.Χ.: Στον Αριστοφάνη; Μπα καθόλου, δεν τον ήξερα πριν ασχοληθώ μαζί του. Ήταν εντελώς προϊόν μιας αμηχανίας του Χουρμούζιου  
για 20 μέρες στο Ηρώδειο, που δεν ήξερε τι να τις κάνει και μας είπε, δεν κάνετε κανέναν Αριστοφάνη; Κι έτσι κάναμε τις  "Εκκλησιάζουσες". Κι επειδή δεν βρήκα στίχους, επαναλαμβάναμε τις συλλαβές, πα -πα πα, πε πε -πε, και νομίζαν οι άλλοι  ότι εμείς παίζαμε ή κάναμε χιούμορ. Απλούστατα δεν είχαμε στίχους και έπρεπε τα χορικά να έχουνε μια διάρκεια. Και δως του  επαναλαμβάναμε τις συλλαβές για να κρατήσει μια διάρκεια. Αυτή είναι η αλήθεια του στυλ...μετά βέβαια γίνεται στυλ, αλλά για  
τους άλλους, όχι για μας.

Μουσική: "Πες μου μια λέξη"

Α.Β.: Αλήθεια, για πες μου για κείνη την εποχή του ελληνικού κινηματογράφου και κυρίως της Φίνος Φιλμ, και της δικιάς μας,  
ας τολμήσω να πω, συνεργασίας. Εκείνη την εποχή μου εμπιστεύτηκες πολύ σημαντικά τραγούδια...πώς μου τα εμπιστεύτηκες;
Μ.Χ.: Γλυκιά μου Αλίκη, τότε όλοι μας, κι εσύ κι εγώ, εργαζόμαστε για την βιομηχανία της Φίνος Φιλμ. Ο ένας εμπιστεύονταν  τον άλλον. Ούτε εσύ ήξερες ποιος είμαι καλά καλά,ούτε εγώ ήξερα ποια είσαι, εκτός από τη χάρη σου, η οποία ανέδυε και τότε  εξίσου όπως και τώρα.
Α.Β.: Αχ Μάνο, πάντα είσαι πολύ ευγενικός, αλλά εγώ εκείνη την εποχή την αναπολώ με νοσταλγία.
Μ.Χ.: Γιατί; Έχεις κάνει τόσα ωραία πράγματα μετά...
Α.Β.: Ίσως οι πρώτες εμπειρίες μου, η συνεργασία με ανθρώπους τέτοιας ποιότητας.
Μ.Χ.: Εγώ βλέπω καμιά φορά αυτές τις ταινίες και ιδιαίτερα τα εξωτερικά, τους δρόμους -τα παλιά αυτοκίνητα ή οι άδειοι  δρόμοι- και με πλήττουν θανάσιμα.
Α.Β.: Προτιμάς τους σημερινούς δρόμους;
Μ.Χ.: Ε, κι αυτοί είναι κακοί, αλλά κι εκείνοι ήταν κάκιστοι. Δεν νομίζω ότι υπάρχει καμία διαφορά σε κακότητα.
Α.Β.: Όχι, όχι, σε κακότητα καμία. Και μια και μιλήσαμε και αναφερθήκαμε σ' εκείνο τον κινηματογράφο που το μόνο που εσένα  
σου έχει μείνει είναι οι δρόμοι και τα εξωτερικά της Φίνος Φιλμ...
Μ.Χ.: Στη συνοικία του Αγίου Παύλου, εκεί που ήτανε μετά την Στουρνάρα, που μετακόμισε ο Φίνος σε ένα μεγαλύτερο, η εκκλησία  
του Αγίου Παύλου, ε; Εκείνη η συνοικία μου άρεσε πολύ, ιδίως τα απογεύματα όταν καθόμασταν ο Φίνος κι εγώ δεν είχαμε δουλειά  
ή κάποιος μας την έσκαγε- και καθόμασταν με τις καρέκλες έξω. Αυτά δεν γίνονται σήμερα. Αυτά ήταν μοναδικά...
Α.Β.: Μοναδικά, πολύ τρυφερά κι ύστερα εκείνες οι νύχτες οι ατέλειωτες που έγραφες τη μουσική για να προλάβει να βγει τη  
Δευτέρα η ταινία κι αυτά τα τραγούδια που μείνανε τελικά και που εγώ τα αναπολώ με πολύ νοσταλγία και τρυφερότητα.

Μουσική: "Ο γλάρος"

Α.Β.: Για τον σημερινό, τον νέο ελληνικό κινηματογράφο, τι γνώμη έχεις;
Μ.Χ.: Με πλήττει.[/i]
Α.Β.: Το είπα κι εγώ αυτό κάπου (γέλια).
Μ.Χ.: Με πλήττει θανάσιμα. Του λείπει η έννοια ότι αποτείνεται σε θεατές. Βλέπεις, όλοι οι μεγάλοι σκηνοθέτες, ας πούμε ο
Μπέργκμαν, ο Φελλίνι, είναι πρώτα Χίτσκοκ και μετά Μπέργκμαν, Φελλίνι, δεν είναι κατευθείαν Μπέργκμαν. Δηλαδή ξέρουν να  κρατάνε σε ενδιαφέρον τον θεατή. Εδώ οι δικοί μας δεν το κάνουν...Ξεχωρίζω κάποιον, ο οποίος μου άρεσε πάρα πολύ, και πρέπει  να το πω. Είναι ο Περράκης, αυτός μ' αρέσει πάρα πολύ. Τον βρίσκω το πιο σημαντικό πρόσωπο του ελληνικού κινηματογράφου σήμερα.[/i]
Α.Β.: Για τον Αγγελόπουλο;
Μ.Χ.: Κοίταξε, του γράφουν τόσο θαυμάσια πράγματα όλος ο κόσμος, που περισσεύει να πω κι εγώ τα δικά μου.[/i]
Α.Β.: Πώς εξηγείς ότι δεν τον παρακολουθεί το κοινό;
Μ.Χ.: Κοίταξε...δεν θα ήθελα να μιλήσω για συγκεκριμένα πρόσωπα, προτιμώ για όλον τον ελληνικό κινηματογράφο. Ο Αγγελόπουλος  
έχει πολλές αρετές και δεν πρόκειται εγώ να τον...τοποθετήσω. Εγώ οφείλω να αναφέρω αυτός που κατά την κρίση μου κάνει πολύ  
ωραίο κινηματογράφο κι αυτός είναι ο Περράκης.[/i]

Μουσική: "Πορνογραφία"

Ερώτηση ακροατή: Σκέφτηκε ποτέ ο κύριος Χατζιδάκις να ασχοληθεί με την πολιτική;.

Μ.Χ.: Θεωρώ δεύτερη πράξη την πολιτική, τουλάχιστον έτσι όπως την έχουμε δει στον τόπο μας, δεν την εκτιμώ καθόλου. Αντιθέτως  
εκτιμώ την καλλιτεχνία, όταν βέβαια γίνεται σοβαρά κι από σοβαρούς ανθρώπους. Νομίζω ότι ανήκω σ' αυτήν την κατηγορία.

Ερώτηση ακροατή: Ποιος είναι ο αγαπημένος συνθέτης του Μάνου Χατζιδάκι;.

Μ.Χ.: Κανένας! Και πρέπει να το μάθουν οι ακροατές αυτό. Κανένας απολύτως δεν μπορεί να έχει έναν αγαπημένο συνθέτη. Όλοι οι  
καλοί συνθέτες πρέπει να είναι αγαπημένοι. Το να ακούς έναν μουσικό σε βάρος κάποιου άλλου, είναι ένα ελάττωμα του ακροατή.  
Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να στέρησα τη χαρά απ' το ν' ακούσω έναν συνθέτη και μετά έναν άλλο κι έναν άλλο, αρκεί να  
ήσαν ενός επιπέδου και πάνω. Λοιπόν, αυτή η διαφοροποίηση που γίνεται σε πολύ κόσμο κι ακούω εγώ αγαπώ τον Χατζιδάκι αλλά  
δεν αγαπώ τον Θεοδωράκη, το βρίσκω το λιγότερο, ηλίθιο.

Α.Β.: Ο μεγάλος καλλιτέχνης, Μάνο Χατζιδάκι, όπως εσύ, έχει χρέος πρώτα να ψυχαγωγεί και μετά να κάνει ποίηση ή κάτι άλλο;  
Είναι αλήθεια ότι στην εποχή μας υπάρχει μια τεχνητή σε μεγάλο βαθμό θολούρα γύρω απ' αυτά τα θέματα.
Μ.Χ.: Κοίταξε, είπες ότι πρέπει πρώτα να διασκεδάζει...Είναι δυο διαφορετικές δυνατότητες το να ψυχαγωγείς και το να κάνεις  
τέχνη.
Α.Β.: Να ψυχαγωγείς με ποιότητα...
Μ.Χ.: Το να διασκεδάζεις. Προηγουμένως έδωσα μια απάντηση, ότι η μεγάλη τέχνη είναι και εμπορική, δηλαδή ελκύει τον κόσμο, έχει ελκυστικότητα. Κανένα αληθινό καλλιτέχνημα δεν απωθεί τον κόσμο. Βέβαια, ποιον κόσμο. Αυτόν που θα πάει με τα στραγάλια  του να διασκεδάσει, με τους σαλτιμπάγκους, ή με τους ισορροπιστές; Δεν νομίζω. Θέλει και μια σχετική προετοιμασία. Αλλά γι'  αυτόν τον κόσμο που έχει την ευαισθησία να δεχτεί το καλλιτέχνημα, ελκύει. Τώρα, οι διασκεδαστές είναι μια άλλη κατηγορία ανθρώπων οι οποίοι δεν έχουν σχέση με την καλλιτεχνία και πρέπει να αποφύγουμε τη σύγχυση που δυστυχώς, στις μέρες μας, δημιουργείται μία σύγχυση γύρω απ' αυτές τις δύο έννοιες, του διασκεδαστή και του καλλιτέχνη.


Μουσική: "Μες σ' αυτήν τη βάρκα είμαι μοναχή..."

Α.Β.: Φίλες και φίλοι, ήταν η εκπομπή, Ό,τι γίνεται σήμερα, με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Συνεργάτης, ο Κοσμάς Ζαχάρωφ. Στον  ήχο, ο Βαγγέλης Τσακίρης, και παραγωγός, ο Παναγιώτης Γκόλφης.
Σήμερα, ακούσατε το Μάνο Χατζιδάκι. Θα' χετε τη χαρά και την  
ευτυχία, να τον ακούτε κάθε Σάββατο δύο ώρες και μία ώρα κάθε Κυριακή, από τις 4 Μαρτίου, στον Αντέννα, στο Πέμπτο Πρόγραμμα  
του Μάνου Χατζιδάκι.

Κοσμάς Ζαχάρωφ: Εδώ να τελειώσουμε με μια ευχή...Εύχομαι εγώ προσωπικά και νομίζω οι περισσότεροι Έλληνες, του χρόνου, να σε  
δούμε στην Επίδαυρο, με την Αντιγόνη, το δικαιούσαι και, προσωπική μου γνώμη, θα είσαι μια καταπληκτική Αντιγόνη.

Α.Β.: Ευχαριστώ πολύ Κοσμά...Φίλες και φίλοι, με όλη μου την αγάπη, γεια σας.





[size=18][/b]

[tristana]

'Ενα παραλειπόμενο από τον πανέξυπνο αυτό άνθρωπο...
'Ελεγε ότι ήθελε να γράφει το επίθετό του με "Ι" για να φαίνεται
πιο αδύνατος! Εκπληκτικός ο τρόπος που δούλευε το μυαλό του.
'Ενας πραγματικός αριστοκράτης του πνεύματος και της ψυχής.
Η έκφραση "Αυτός βγάζει και το πουκάμισό του να στο δώσει" ίσχυε κυριολεκτικά για τον Μάνο Χατζιδάκη που κάποτε είχε βγάλει το παλτό του
στη μέση του δρόμου και το είχε δώσει σε κάποιον άγνωστο
που δεν φορούσε παλτό.
Σουί γκένερις όπως όλες οι ιδιοφυίες. Με υπέροχες -για μένα- ιδιορρυθμίες
και "παραξενιές".

[amfiprostylos]

τα μονα τραγουδια του, που αξιζαν ηταν αυτα που τραγουδισε η
αλικη-νιαουβρεγατουλα-βουγιουκλακη.  :roll: μεγααααααααααλος καλιτεχνης.
που ειναι ο βαγκνερ, που ειναι ο πουτσινι ;

αααααχ ευτυχως που υπαρχει και ο φοιβος και συνεχιζετε αυτη τη
 τρομακτικη κληρονομια.

[tristana]

Ξανακούγοντας την "Πορνογραφία" και τον "Μεγάλο Ερωτικό"
και απολαμβάνοντας τη θεϊκή φωνή της Φλέρυ Νταντωνάκη, άλλο ένα σπάνιο και αναντικατάστατο πλάσμα, νιώθω τυχερή που ζω σε τούτη τη χώρα που γεννά ημιμαθείς, ανόητους και γελοία ανθρωπάρια, αλλά και -σε μικρότερη αναλογία βεβαίως- υπέροχα, προικισμένα, πανέμορφα πλάσματα.

Και τα είχε πει όλα ο ίδιος:  "Εγώ από πολύ νέος έλεγα αυτό που ήθελα
και πλήρωνα το αντίτιμό μου κάθε φορά που μου το ζητούσαν."

Αυτό σημαίνει ανδρεία και ανδρισμός. Να λες αυτό που πιστεύεις
κόντρα στον μέσο κρετίνο και στους χοντρο-νοικοκυραίους της 'Ει Τζι Μπι
που θά 'λεγε και η Πετρούτσου.

[Rakendytos]

Ενα σιντι που κυκλοφορησε προσφατα με την ¨μουσα¨του Μανου
την Νταντωνακη θα ελεγα πως ειναι η απαντηση..
Οσοι δεν το εχουν να το αγορασουν..

Ο Μανος για μενα (αν και ειμαι Θεοδωρακηκος) ειναι ο πιο ολοκληρωμενος συνθετης που περασε..
Ο Μανος ειναι πολιτισμος..

[tristana]

"Ο Χατζηδάκις ήταν «διαφορετικός» και ήταν περήφανος γι' αυτό που είχε, τη μεγάλη δύναμη να το δείχνει σε πολύ δύσκολους καιρούς,
γιατί το θεωρούσε Πράξη ελευθερίας και ολοκλήρωσης
Θα έλεγα πως ήταν διαφορετικός, παντού και σε όλα
Το εκπληκτικό ήταν ότι το γνώριζε πριν ακόμα το υποψιαστούν οι άλλοι
¨Ήταν οικείος, πάντα μέχρι του σημείου που εκείνος ήθελε, και είχε μια «μεγαλοπρέπεια» Γιατί ο Χατζηδάκις δεν έγινε μεγάλος.
Γεννήθηκε μεγάλος
Και ακόμη είχε το προσόν να επιβάλει στους άλλους αυτή τη πραγματικότητα
Όταν μιλούσε, διατύπωνε τόσο άρτια τα ελληνικά και τόσο τέλεια τεκμηριωμένα, οτιδήποτε έθιγε, που σε έπειθε χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήταν μια αυθεντία
Μια μοναδική περίπτωση ανθρώπου που σε καθήλωνε μονάχα με ένα βλέμμα
Εμένα προσωπικά πέραν των άλλων με γοήτευε
Ναι, ήταν ένας γόης. Ως άνθρωπος, ως διανοούμενος και ως συνθέτης
Και νομίζω πως αυτή η γοητεία αποτελεί την πεμπτουσία της μουσικής του που αναστατώνει τις αισθήσεις και τη σκέψη μας
Τον κάνει τόσο οικείο και παράλληλα τόσο διαφορετικό-τόσο σημαντικό- από όλους εμάς Ένα δώρο των θεών στη χώρα μας, που με μικρούς συνδυασμούς ήχων τόσο προσωπικών, δηλαδή με τις μαγικές τυ μελωδίες, φτάνει στα βάθη της εθνικής συλλογικής μας ευαισθησίας, ρουφάει το μεδούλι της και μας το δωρίζει με αθάνατα έργα που θα φωτίζουν πάντα τους ανθρώπους, Έλληνες και αλλοδαπούς."


Το έκανα κόπι, διότι εκείνο το σημείο στο οποίο τονίζεται η μεγαλοπρέπεια
του ανθρώπου και τα "άρτια ελληνικά του" σε μια εποχή εκπτώσεων, πτώσεων και βάρβαρης κακοποίησης της ελληνικής εν ονόματι μιας δράκας
αγράμματων που βρίσκει άλλοθι στην δήθεν "απλοποίηση"
οφείλουμε να τονίζουμε ότι δεν είμαστε όλοι απαθείς και ανεκτικοί.
'Οσο για τη μεγαλοπρέπεια... περιττό να πούμε οτιδήποτε.
Απλώς "Γεννήθηκε μεγάλος". Αυτό τα λέει όλα.
Δύσκολο να το αντιληφθούν μικρόψυχοι και μικρόνοες, αλλά... μας είναι
παντελώς αδιάφορο.

[Rakendytos]

τα μονα τραγουδια του, που αξιζαν ηταν αυτα που τραγουδισε η
αλικη-νιαουβρεγατουλα-βουγιουκλακη.  :roll: μεγααααααααααλος καλιτεχνης.
που ειναι ο βαγκνερ, που ειναι ο πουτσινι ;

αααααχ ευτυχως που υπαρχει και ο φοιβος και συνεχιζετε αυτη τη
 τρομακτικη κληρονομια.

Δεν θα μπω σε αντιπαραθεση αδελφε..
Ειναι η αποψη σου και ειναι σεβαστη..
Θα σου πω μονο να το ψαξεις το θεμα.. μαθε πως γινεται η παραγωγη των τραγουδιων του Φοιβου και μετα το ξανασυζηταμε..

[amfiprostylos]

τα μονα τραγουδια του, που αξιζαν ηταν αυτα που τραγουδισε η
αλικη-νιαουβρεγατουλα-βουγιουκλακη.  :roll: μεγααααααααααλος καλιτεχνης.
που ειναι ο βαγκνερ, που ειναι ο πουτσινι ;

αααααχ ευτυχως που υπαρχει και ο φοιβος και συνεχιζετε αυτη τη
 τρομακτικη κληρονομια.

Δεν θα μπω σε αντιπαραθεση αδελφε..
Ειναι η αποψη σου και ειναι σεβαστη..
Θα σου πω μονο να το ψαξεις το θεμα.. μαθε πως γινεται η παραγωγη των τραγουδιων του Φοιβου και μετα το ξανασυζηταμε..

απο οτι καταλαβαινω φιλε μου δεν "επιασες" το χιουμορ μου.
αυτο που εγραψα ποιο πανω ηταν καθαρα ενα κυνικο αστειο για την
σημερινη προοδο του ελληνικου τραγουδιου. βασικα τον φοιβο και τον καθε φοιβο τον
εχω χεσμενο.

[amfiprostylos]

Ξανακούγοντας την "Πορνογραφία" και τον "Μεγάλο Ερωτικό"
και απολαμβάνοντας τη θεϊκή φωνή της Φλέρυ Νταντωνάκη, άλλο ένα σπάνιο και αναντικατάστατο πλάσμα, νιώθω τυχερή που ζω σε τούτη τη χώρα που γεννά ημιμαθείς, ανόητους και γελοία ανθρωπάρια, αλλά και -σε μικρότερη αναλογία βεβαίως- υπέροχα, προικισμένα, πανέμορφα πλάσματα.

Και τα είχε πει όλα ο ίδιος:  "Εγώ από πολύ νέος έλεγα αυτό που ήθελα
και πλήρωνα το αντίτιμό μου κάθε φορά που μου το ζητούσαν."

Αυτό σημαίνει ανδρεία και ανδρισμός. Να λες αυτό που πιστεύεις
κόντρα στον μέσο κρετίνο και στους χοντρο-νοικοκυραίους της 'Ει Τζι Μπι
που θά 'λεγε και η Πετρούτσου.

ωχ ωχ ωχ

μμμμμμμ περισσοτερο μου θυμιζεις την "Βιριδιάνα" ,παρα την τριστανα.
ξερεις  αυτη , του μπουνιουελ. :lol:

[seagull]

"Το φεγγάρι έφηβος σκληρός στους ξυλοκόπους. Στο φεγγάρι ένας ναύτης στα κάτασπρα ντυμένος, με τα κορίτσια να κλαίνε στα κατάρτια. Το φεγγάρι μ' ελαιώνες από χρυσές ελιές και μεταξένιους δυόσμους... Άξιζε μια βόλτα εκεί πάνω. Κατά τ' άλλα, μια προσπάθεια να συνθέσω ποιητικό ζεϊμπέκικο κι όχι να αντιγράψω ή να συνεχίσω την παράδοση του είδους." μανος Χατζηδάκις


ειναι και καποιες φορες ...που εδω μεσα νοιωθω πολυ ομορφα