Τάσος Λειβαδίτης

[angelatr21]

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΑΝΕΜΟΣ
  Καποτε θα εγκαταλειψω ολες τις προσδοκιες μου για να γεννηθει
             ενας λογος αληθινος
οι νυχτες μου αγρυπνησαν πανω στο στηθος των αγαλματων
κι εξαφνα ενας τρελος φωναζε κι εβγαινε ο κουκος του φεγγαριου
ειμαι λυπημενος σαν μια μικρη αρρωστη που της αρνηθηκαν τον
              κηπο
και φυσικα ερχοταν απο πολυ μακρια οπως καθε κινδυνος
ενω το γελιο της γυναικας κελαρυζε απαλα σαν βυζαντινο
             τροπαιο
παιδικες ικεσιες γραμμενες στον ανεμο
     ω λησμονια.........

[angelatr21]

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ
 Δεν ξερω πως ,δεν ξερω που ,δεν ξερω ποτε ,ομως τα βραδια
καποιος κλαιει πισω απο την πορτα
κι η μουσικη ειναι φιλη μας - και συχνα μεσα στον υπνο
ακουμε τα βηματα παλιων πνιγμενων η περνουν μες
στον καθρεφτη προσωπα
που τα ειδαμε καποτε σ ενα δρομο η ενα παραθυρο
και ξαναρχονται επιμονα
σαν ενα αρωμα απ τη νιοτη μας -το μελλον ειναι αγνωστο
το παρελθον ενα αινιγμα
η στιγμη βιαστικη κι ανεξηγητη.
Οι ταξιδιωτες χαθηκαν στο βαθος
αλλους τους κρατησε για παντα το φεγγαρι
οι καγκελοπορτες το βραδυ ανοιγουνε μ ενα λυγμο
οι ταχυδρομοι ξεχασαν το δρομο
κι η εξηγηση θα ρθει καποτε
οταν δεν θα χρειαζεται πια καμια εξηγηση


Α ,ποσα ροδα στο ηλιοβασιλεμα -τι ερωτες Θεε μου ,τι ηδονες
τι ονειρα ,
ας παμε τωρα να εξαγνιστουμε μες στη λησμονια.

[pixie]

Nα σε καρφώσουν στο σταυρό ή να σταυρωθείς
πάνω σ'αυτό το τίποτα που υπήρξες
είναι ο ίδιος δρόμος, έρημος κι ακατανόητος,
ανάμεσα στα λιγοστά δέντρα και τη νύχτα που κατεβαίνει.

Τι ζητούσαν, λοιπόν, σε τι είχα φταίξει,
εμένα το μόνο μου έγκλημα ήταν ότι δεν μπόρεσα να μεγαλώσω,
κυνηγημένος πάντα, που να βρείς καιρό, έτσι έμεινα εύπιστος
κι αγκάλιαζα το κρύο σίδερο της γέφυρας.
Ενω απο το βάθος, μακριά, με κοίταζε σαν ξένο
η πιο δική μου ζωή.
Εκείνη τη νύχτα άδειασα τόσο,
που όταν μου πέταξαν το μαχαίρι
δε βρήκε πουθενά να καρφωθεί.


Τάσος Λειβαδίτης

Η μουσική σύνθεση ανήκει στον Γ. Τσαγκάρη...
Ο Λειβαδίτης, πολυαγαπημένος μου ποιητής... με συγκινεί αφάνταστα να τον ακούω, έχω διαβάσει κάποια κομμάτια από τα βιβλία του τόσες φορές, που πια νομίζω ότι έχω ενσωματωθεί σ΄αυτά τα λόγια...

Μεγάλη η προσφορά του, όπως έχει πει και ο Λοτρεαμόν, ''κάποιοι ποιητές έρχονται για να παρηγορούν την ανθρωπότητα''.

Μοναδική σε ευαισθησία ποίηση, καμωμένη για πάντα!

[ixnografia]

[size=14][align=center]


Τ ά σ ο ς   Λ ε ι β α δ ί τ η ς

Δρόμοι που χάθηκα
γωνιές που στάθηκα
δάκρυα που πίστεψα
παιχνίδια στο νερό.
Πικρό το βράδυ φτάνει.

Νύχτες που έκλαψα
γέφυρες που έκαψα
άστρα π' αγάπησα
που πάω και τι θα βρω.
Πικρό το βράδυ φτάνει.

Λόγια που ξέχασα
φίλοι που έχασα
καημέ μεγάλε μου
ας πάμε τώρα οι δυο
πικρό το βράδυ φτάνει.......[/align][/size]

[pixie]

''Και συχνά σχεδίαζα ταξίδια στο άγνωστο ή ονειρευόμουν να ζήσω υπέροχα.
Και στάθηκα πάντα ανυπεράσπιστος μπροστά στους άλλους.
Αμάρτησα – ονειρεύτηκα πολύ και έτσι ξέχασα να ζήσω.
Τώρα ανεβαίνω σε μιαν άμαξα απ’ αυτές
που διασχίζουν τον ύπνο μου και δραπετεύω.

Ίσως η μεγάλη περιπέτεια μας περιμένει σε μια πάροδο που δεν της δώσαμε σημασία.
Μόνο καμιά φορά μ’ ένα μυστικό που το ’χα μάθει από παιδί ξαναγυρίζω στον αληθινό κόσμο
– αλλά εκεί κανείς δε με γνωρίζει –
σαν τους θαυματοποιούς που όλη μέρα χάρισαν το όνειρο στα παιδιά
και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους
πιο φτωχοί και από τους αγγέλους. ''

[pixie]

Παραθέτω κάτι ακόμα...
Υπάρχει στο βιβλίο του Τ. Λειβαδίτη ''Βιολέτες για μιά Εποχή''..

'Ολα άρχισαν απ' αυτήν την καταραμένη λατρεία για τον εαυτό μου ή μάλλον - γιατί να κλείνω τα μάτια - όλα άρχισαν διότι μέσα στο ρολόι υπάρχει ένα δευτερόλεπτο ακατανόητο που θέλει κι εκείνο να επαληθευτεί..
Βρίσκει λοιπόν τον πρώτο ηλίθιο και του επιτίθεται κι επιπλέον περνούν τα χρόνια με ταχύτητα διαβολική..Πλην όμως αγαπούσα πάντα τους συνανθρώπους μου κι αυτό είναι μια από τις αρετές στις οποίες ανάλωσα τη ζωή μου..
Και φυσικά η λέξη ανάλωσα είναι πλημμελής διότι τον περισσότερο καιρό μου τον περνάω στους δρόμους - σ' αυτό έγκειται η ιδιοφυία μου!
Και παρ'όλες τις απόψεις μου για την ελευθερία του ατόμου, εγώ είχα μια συστηματική προτίμηση στο μοιραίο - ακούστε διαστροφή..
'Αλλωστε το βλέπετε όλα τα ξέρω, όλα τα έζησα - μόνο ποτέ δεν είχα υποπτευθεί πόσο ατέλειωτη μπορεί να 'ναι μια νύχτα..
Αλλά γιατί να λυπάμαι.. Οι ωραιότερες σκέψεις ήταν πάντα το μερίδιό μου από τη ζωή που μου στέρησαν..

'Ωρα να φύγω. 'Οπως θα φύγετε κάποτε κι εσείς. Και τα φαντάσματα της ζωής μου θα μ' αναζητούν τώρα τρέχοντας μες στη νύχτα και τα φύλλα θα ριγούν και θα πέφτουν.
'Ετσι συνήθως έρχεται το Φθινόπωρο..
Γιαυτό, σας λέω, ας κοιτάξουμε τη ζωή μας με λίγη περισσότερη συμπόνια - μιάς και δεν ήτανε ποτέ πραγματική..

[pixie]

ΜΙΚΡΑ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΑ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ


'Αγνωστα Εγκλήματα..
''Συχνά, όταν ήμουν παιδί, οι μεγάλοι κουβέντιαζαν χαμηλόφωνα, μόνο και μόνο για να μην κρυφακούσω.'Ετσι μου σκότωσαν για πάντα τον επίλογο.''

Συγκομιδή..
''Κι όταν με πλησίασαν με προτεταμένα όπλα, εγώ χαμογέλασα με περιφρόνηση και σηκώνοντας τα χέρια μου ψηλά άρχισα να μαζεύω τα μήλα της χρονιάς.''

Εφαρμοσμένος Μαρξισμός..
''Και καμιά φορά ενώ είμαι μόνος στην κάμαρα, κρύβω τα λίγα χρήματά μου, για να μπαίνει πιό άφοβα απ΄το παράθυρο το φως του φεγγαριού.''

Ανταμοιβή..
'''Ενα παιδί κοιμάται.'Ολη τη μέρα έκλαψε. Αλλά τώρα χαμογελάει καθώς η Μεγάλη 'Αρκτος του γλείφει με τη χρυσαφιά της γλώσσα το ξεσκέπαστο πόδι του.''

Αισθητική..
'''Οσο για κείνη την ιστορία, υπάρχουν πολλές εκδοχές. Η καλύτερη όμως πάντα είναι αυτή που κλαίς.''

Διαθήκη..
'''Ισως να το΄βρα. Αλλά δεν θα σας το πω. Γιατί τότε εσείς τι θα ψάχνετε?''

Απάντηση..
''-Μα πως περπατάς επί των κυμάτων? ρώτησα.
-'Εχασα το δρόμο, μου λέει.''

Ο Ποιητής..
''Προσπαθεί να φαίνεται ήρεμος. Να μοιάζει με τους άλλους. Κι είναι στιγμές που το κατορθώνει.
'Ομως τις νύχτες δεν μπορεί να κοιμηθεί. Οι μεγάλες φτερούγες του δεν χωράνε μέσα στον ύπνο.''

Καθ' Ημέραν Βίος..
''Οι άνθρωποι βιάζονται.. 'Εγνοιες, βιοτικές συνθήκες, όνειρα, συμβιβασμοί..
Πού καιρός να γνωρίσουν τη ζωή τους!''

Αδιευκρίνιστα Σημεία..
'''Ολοι γύρισαν. Μόνον οι ποιητές έμειναν για πάντα εκεί.''

Ποιητές..
'''Υποπτοι θαυματοποιοί που πυροβολούν τις λέξεις και γίνονται πουλιά!''

Πείρα Αιώνων..
''Γιαυτό σου λέω, μην κοιμάσαι, είναι επικίνδυνο. Μην ξυπνάς, θα μετανιώσεις.''

Το Τέλειο 'Εγκλημα..
''Καμιά φορά, μαζεύεται κόσμος κάπου, όλοι κοιτάζουν στο ίδιο σημείο, αλλά δεν βλέπουν τίποτα.
Γιατί πάντα γίνεται ένα έγκλημα εκεί που δε συμβαίνει τίποτα.''

Προσμονή..
''Η γυναίκα καθόταν στον κήπο και γύρω της, σαν ανταύγεια, έφεγγε η αιώνια προσμονή της - περίμενε, λέει, κάτι που άκουσε να της ψιθυρίζουν κάποτε μες στον ύπνο της.
- Τί? τη ρωτούσα, σχεδόν φοβισμένος από την τόση απεραντοσύνη.''

Παρελθόν..
'''Ας γράψουμε λοιπόν ένα γράμμα με παραλήπτη ανύπαρκτο κι όπως περπατάμε ας το αφήσουμε να μας πέσει, τάχα, κατά τύχη στο δρόμο. Αύριο, μεθαύριο, θα το βρούν ξεθωριασμένο απ΄τη βροχή και τότε θα'χει πάρει όλο το νόημά του.''

'Ερωτας..
''Κι όταν πεθάνουμε να μας θάψετε κοντά-κοντά, γιά να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε!''

Οι Ποιητές Γυρνούν Ανάμεσά Μας..
''Φτωχοί που περνάνε στους δρόμους, κρύβοντας στα φαρδιά ξεχειλισμένα πανωφόρια τους κάποιον ποιητή, που τον αρνήθηκε η φύση ή τον ξεγέλασαν οι περιστάσεις. Αλλά που τους χαρίζει καμιά φορά τα πιό ωραία τους δάκρυα.''

Επιμύθιο..
''Τότε χτύπησαν την πόρτα. Εγώ, αφελής όπως πάντα, πήγα κι άνοιξα.
Κι έτσι μια καινούργια θλίψη μπήκε στον κόσμο.''
 

Από τον ΤΑΣΟ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ

[Crazy]

να παραθέσω κι εγώ μερικά αγαπημένα ...

Κι εγώ χρειάζομαι τη βοήθεια του Θεού

- Κύριε, βοήθησέ με, του λέω, χάνομαι.
- Μα αυτή είναι η βοήθειά μου - να χαθείς...

Για να σε ψάχνουν στους αιώνες!

Το άσπρο άλογο

Και φυσικά υπάρχουν λόγοι που κοιτάζω πάντα κάτω - κάπου
είναι πεταμένο ένα κλειδί, που αν το βρεις σώθηκες: θα ξεκλειδώσεις
το χέρι του τρελού
και τότε θα είναι στη διάθεσή σου το άσπρο άλογο!


Αὐτὸ τὸ ἀστέρι εἶναι γιὰ ὅλους μας

V
Θά ῾θελᾳ νὰ φωνάξω τ᾿ ὄνομά σου, ἀγάπη, μ᾿ ὅλη μου τὴν δύναμη.
Νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ χτίστες ἀπ᾿ τὶς σκαλωσιὲς καὶ νὰ φιλιοῦνται μὲ τὸν ἥλιο
νὰ τὸ μάθουν στὰ καράβια οἱ θερμαστὲς καὶ ν᾿ ἀνασάνουν ὅλα τὰ τριαντάφυλλα
νὰ τ᾿ ἀκούσει ἡ ἄνοιξη καὶ νά ῾ρχεται πιὸ γρήγορα
νὰ τὸ μάθουν τὰ παιδιὰ γιὰ νὰ μὴν φοβοῦνται τὸ σκοτάδι,
νὰ τὸ λένε τὰ καλάμια στὶς ἀκροποταμιές, τὰ τρυγόνια πάνω στοὺς φράχτες
νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ πρωτεύουσες τοῦ κόσμου καὶ νὰ τὸ ξαναποῦνε μ ὅλες τὶς καμπάνες τους
νὰ τὸ κουβεντιάζουνε τὰ βράδια οἱ πλύστρες χαϊδεύοντας τὰ πρησμένα χέρια τους.

Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ
ποὺ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο
καμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει.

Νὰ τ᾿ ἀκούσει ὁ χρόνος καὶ νὰ μὴν σ᾿ ἀγγίξει, ἀγάπη μου, ποτέ.

--------------------------------------------------------------------------------

IV
Ναὶ ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ χοῦμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε

Ὅμως αὐτοὶ σπᾶνε τὶς πόρτες μας
πατᾶνε πάνω στὸν ἔρωτά μας.
Πρὶν ποῦμε τὸ τραγούδι μας
μᾶς σκοτώνουν.

Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.
Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε
φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε
φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας
φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ
καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ
μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν
νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.

[fortune]

Αυτον τον ποιητη,δεν πρεπει να τον λησμονουμε.Ειναι ενας ευαισθητος ,ερωτικος και παθιασμενος ανθρωπος,που ξυπνα μεσα μας συγκινηση ,ονειροποληση,ταξιδεματα....
Καποτε ειπε:

Κι η ποίηση: ένα παιχνίδι
που τα χάνεις όλα,
για να κερδίσεις ίσως
ένα άπιαστο αστέρι.

Καποια αλλη στιγμη παλι ειπε:

Με την ποιηση ανεβαινεις μια σκαλα αορατη για να μυρισεις ενα κοκκινο τριανταφυλλο...

Παραθετω ενα ποιημα του ,που γινε τραγουδι...




Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα

Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα

Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου 'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες…
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ' άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!

Δος μου το χέρι σου..
Δος μου το χέρι σου..

[pixie]

Πολύ όμορφο αυτό το κομμάτι fortune! Άκουσέ το, είναι καταπληκτική μελοποιημένη η ποίηση του Λειβαδίτη [σύνθεση από τον Γ. Τσαγκάρη]...

[fortune]

Ειναι πραγματι υπεροχο Pixie ,σε ευχαριστω!
Πραγματι τα βραδυα η γη μυριζει πολυ ομορφα...θελει σαματις να προετοιμαστει ,για να ανθησει ,την επομενη ημερα!!

f.