Είναι ώρα λίγο πριν χαράξει

[forest48]

Κουρδισμένοι άνθρωποι που προγραμματίστηκαν να φτάσουν στο πουθενά, εκεί που θα ξεκινήσουν μετά από στιγμές αποβλάκωσης για κάποιο άλλο πουθενά.
Έτσι γεμίζει το σκηνικό από ανθρώπινες σκιές στα «φωτεινά» σκοτάδια του πολιτισμού που πέθανε, επιμένοντας βλακωδώς να δείχνει εξέλιξη σε μια χρονομηχανή που ελέγχει το δημιουργικό μέλλον με κενά στη σπηλιά του πολιτισμικού πρωτογονισμού.
Θεατρική σκηνή, παζάρι που τα έχει όλα απλωμένα σε πάγκους. Εικόνες τηλεόρασης, σκηνή από εικόνες της ζωής μας, τα κους-κους τα σενάρια της παραποιημένης ανάγκης μιας μονότονης άχρηστης ενημέρωσης, σκάνδαλα, ευφυολογήματα χωρίς αληθινό λόγο, ψίθυροι ανούσιοι και φωνές και οι νοικοκυρές που μαγειρεύουν, μαγειρεύουν συνέχεια στο γυαλί.
Σκουπίδια με κορδέλες αστραφτερές, η παραποίηση του ερωτισμού, καθώς γίνεται λίκνισμα γοφών από ξεγυμνωμένες, αδειοκέφαλες, άτριχες «μαϊμούδες».
Η υγεία στην ευρωζώνη του χρηματισμού με την κονσερβαρισμένη καθυπόταξη και παραγωγή ενός alter ego παπαγάλου, με πτυχία και σχολές και διδακτορικά σε ένα χωρίς αντίκρισμα κόσμο.
Και αλλού θάλασσες που πεθαίνουν, παγόβουνα που λιώνουν, πανέμορφα πλάσματα της θάλασσας που εξαφανίζονται από τη ρύπανση.
Νοσοκομεία - «βιομηχανίες», στρωμένα κρεβάτια μοναξιάς και κρατικού φαρισαϊσμού.
Σ’ αυτό το τοπίο, που όλα φαντάζουν θλιβερά, η σπίθα της αλήθεια τρεμοπαίζει μέσα στο μυαλό των ανθρώπων, χωρίς να μπορεί να ανάψει τη φωτιά στο νοτισμένο από την κατάθλιψη μαγκάλι της ψυχής.
Λυπάμαι, και ταυτόχρονα χαμογελώ, γιατί ξέρω ότι το πιο βαθύ σκοτάδι, είναι την ώρα λίγο πριν χαράξει.
Και θα χαράξει.