Και για να έχουμε καλό ερώτημα.....

[κώστας]

Το δάσος είναι ένα σύνολο δένδρων.
Το δένδρο σύνολο κλαδιών.
Τα κλαδιά σύνολο φύλλων...κ.ο.κ.
Από το φύλλο φθάνω στο δάσος. Κουραστικό (για σένα και άλλους) αλλά έτσι είμαι.
(Βέβαια, πολλές φορές βγαίνει το λανθασμένο συμπέρασμα ότι επειδή ασχολούμαι με το φύλλο, δεν βλέπω το δάσος. Η αλήθεια είναι ότι δεν με ενδιαφέρει το δάσος πριν το φύλλο).
Τώρα, πώς προκύπτει ότι κάνω άλματα...είναι λίγο μυστήριο.

Δεν έχω απορίες στο τι είναι ευελιξία.

<2. "Φασίστας" στο εγώ σου γίνεσαι μόνο αν πειθαρχήσεις. (Εκεί κολλάει η πειθαρχία).
Και δεν μπορεί να πειθαρχήσει άλλος για σένα, δεν μπορεί να σου επιβάλλει "το κοινό καλό" τίποτα, αν εσύ δεν το επιλέξεις ως ΄κοινό΄και ως ΄καλό΄. >

Αν καταλαβαίνω καλά...εννοείς να επιλέγω να πειθαρχώ στο κοινό καλό.
Αυτό κάνω.

Τέλος, σχετικά με την αμφισβήτηση, συμφωνώ απολύτως.

[monotonik]

O Mπρεχτ είχε γράψει, πάνω σ΄αυτό που συζητάμε.

 “Πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές,
αλλά δεν μίλησα,
γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Κατόπιν ήρθαν για τους σοσιαλιστές,
αλλά δεν μίλησα,
γιατί δεν ήμουν σοσιαλιστής.
Στη συνέχεια ήρθαν για τους συνδικαλιστές,
αλλά δεν μίλησα,
γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Κατόπιν ήρθαν για τους Εβραίους,
αλλά και πάλι δεν μίλησα,
επειδή δεν ήμουν Εβραίος.
Στο τέλος ήρθαν και για μένα,
αλλά μέχρι τότε δεν είχε μείνει κανένας
να μιλήσει για μένα.”

[κώστας]

Με συγχωρείς αλλά τέτοια "αλληλεγγύη" να τη χέσω.
Όσο για τον Μπρεχτ, τον έχω απορρίψει προ πολλού.

Κατα τα λοιπά, όταν οι εταιρείες και τα "συμφέροντα" νοιάζονται για τα "μπικικίνια" είναι καταδικαστέες. Όταν κάνουν το ίδιοι κάποιοι αλήτες, με φυσιογνωμία τραμπούκου, είναι άξιοι υποστήριξης.
Όταν η κυβέρνηση παίρνει αντιλαϊκά μέτρα, είναι υπόλογη. Όταν η αντίδραση στα αντιλαϊκά μέτρα, είναι επίσης αντιλαϊκά μέτρα, οφείλουν να τύχουν υποστήριξης.

...Πολύ ελιτίστικο το δάσος σου...

[kodikas]

H ανασφαλεια, ο φοβος για το αγνωστο, η πιεση ενος συγχρονου μπερδεμενου κοσμου μας κανουν συντηρητικους,
ανασφαλεις, εχθρικους κι ανοητους.
Kαποτε ημασταν  ανοιχτοι.
Eιχαμε αξιοπρεπεια κι αυτοπεποιθηση που μας εσωζε. Στις δυσκολες ωρες ξεραμε να προχωραμε με ψηλα το κεφαλι.
Τωρα πια παπαλα.
H περηφανια μας, το φιλοτιμο μας, εχει αντικατασταθει απο τη « μαγκια» και τον «ωχαδελφισμο», που μας διαμορφωσαν.

Eιναι το «μακρια απο τον κωλο μου κι οπου να ειναι» των συντετριμμενων.

Oι ατελως διαμορφωμενες κοινωνικα συνειδησεις που βρισκουν το πλαισιο που τους καλυπτει συνολικα στη ζωη τους στο γηπεδο του μηδενισμου.
Και φυσικα ειναι παντα αυτοι που δεν εφταιξαν πουθενα, οι αδικημενοι που αξιζουν αλλα δεν αναγνωριζονται.

Στον απλουστευμενο κοσμο τους δεν υπαρχει πολλαπλοτητα σχεσεων,
δεν υπαρχει ποικιλια συνδεσεων, αλληλεγγυη, δεν υπαρχουν παραλληλες κουλτουρες και κινηματα,
δεν υπαρχουν ισορροπιες, δεν υπαρχουν συμβιωσεις ελευθερων ανθρωπων, εκουσιες επιλογες κι αλληλεπιδρασεις.

Υπαρχουν μονο ηττες.
Αυτες που βιωνουν καθημερινα.
Κι ετσι οδηγουνται στην απομονωση κι ολοι οι αλλοι ειναι εχθροι και θελουν να τους πηδηξουν.
Ειναι ο μονος τροπος για τις ανολοκληρωτες προσωπικοτητες να αντεξουν
μια ζωη που δεν καταλαβαινουν, γιατι τους φοβιζει και γιατι αισθανονται μειονεκτικα.
Ετσι ανατρεπουν την ορθη σκεψη με κραυγες που πηγαζουν απο τους αλογους φοβους τους και οι  ψυχωσεις του περιουσιου λαου,
του αναδελφου, του κατατρεγμενου απo ολο τον ντουνια, οι θεωριες της συνωμοσιας γινονται δευτερη φυση τους.

Λεγοντας μαλακιες κανουν θορυβο.
H ματαιοδοξια τους ειναι υστερικη και  συσπειρωνονται σε ο,τι πιο οπισθοδρομικο, φοβισμενο, ανασφαλες και χυδαιο εχει ο κοσμος μας
προσπαθωντας να απεμπολησουν την ανυπαρξια τους.

Γιατι το γελοιο τους, τους αποσπα απο την πληξη.

Eιναι χρησιμοι ομως γιατι λειτουργουν σαν δεικτης.
Υπενθυμιζουν οτι η φτηνια υπαρχει, οτι οι ανθρωποι ειναι πλασμενοι για τα ψηλοτερα και τα χαμηλοτερα, οτι η ζωη εχει και υπογεια.
Γι αυτο δεν ειναι ποτε ανιαρη.
Kαλυτερα ετσι.

[κώστας]

...Στο συγκεκριμένο δε απόσπασμα (του Μπρεχτ), εξάγεται σαφώς το μήνυμα]