Ερωτικά Ποιήματα

[snoopy]

ΕΡΩΤΑΣ
'Oλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ' τον εαυτό τους,
δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε
σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή
σα ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα,
κάπου μακριά.
Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα
ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού.
[Τ. Λειβαδίτης-Κιβωτός]

[snoopy]

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

(Eλύτης)

[snoopy]

Οι στεναγμοί είναι αέρας και στον αέρα πάνε!
Τα δάκρυα νερό είναι και πάνε στη θάλασσα!
Πες μου γυναίκα, όταν ξεχνιέται ο έρωτας
ξέρεις εσύ που πάει;

Οπως σ'ανοιχτό βιβλίο στο βάθος της κόρης σου διαβάζω.
Γιατί το χείλη να προσποιείται γέλια που διαψεύδουν τα μάτια;
Κλάψε, μην ντρέπεσαι να ομολογήσεις πως μ'αγάπησες λίγο!
Κλάψε! Κανένας δεν μας κοιτάζει. Βλέπεις, εγώ είμαι άντρας...
Και εγώ κλαίω...

Η κόρη σου είναι γαλάζια και, όταν κλαις,
σ'αυτήν τα διαφανή δάκρυα μου φαίνονται
σταγόνες δροσιάς πάνω σε βιολέτα.

Καμμιά φορά τη συναντώ στους δρόμους και περνάει δίπλα μου.
Χαμογελώντας περνάει και αναρωτιέμαι: πως μπορεί να γελάσει;
Και τότε σκέπτομαι: ίσως γελιέται όπως εγώ γελιέμαι...


G.A. Becquer

[snoopy]

Σ' αγαπώ

Σ' αγαπώ-δεν μπορώ
τίποτ' άλλο να πω
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο!

Μπρος στα πόδια σου εδώ
με λαχτάρα σκορπώ
τον πολύφυλλο ανθό
της ζωής μου.

Ω μελίσσι μου, πιες
απ' αυτόν τις γλυκές,
τις αγνές ευωδιές
της ψυχής μου!

Τα δυο χέρια μου-να!
στα προσφέρω δετά,
για να γείρεις γλυκά
το κεφάλι,

κ' η καρδιά μου σκιρτά
κι όλη ζήλια ζητά
να σου γίνει ως αυτά
προσκεφάλι!

Και για στρώμα, καλέ,
πάρε όλην εμέ-
σβήσ' τη φλόγα σε με
της φωτιάς σου,

ενώ δίπλα σου εγώ
τη ζωή θ' αγροικώ
να κυλάει στο ρυθμό
της καρδιάς σου!

Σ' αγαπώ-τι μπορώ
ακριβέ, να σου πω,
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο;

Μυρτιώτισσα

[sun-sweet]

ΕΡΩΤΙΚΟ

Ήρθε.
Και φώτισε την καταπακτή μου.
Κι έγινε φώς. Ήταν ο ουρανός; Δεν ξέρω.
Ενα μόνο ξέρω.
Πως έχασα τη γη.

Ήρθε.
Και ξοπίσω της έτρεχαν ξυπόλυτες
ένα κοπάδι ξέπλεκες ακτίνες.
Παίζοντας κρυφτούλι με τους ατμούς.


Ήρθε.
Κι έφυγε τρομαγμένη η πίσα
Σκορπώντας τα μαύρα της δάκρυα
Ενώ κάτι μεθυσμένοι κορυδαλοί
Ανεβοκατέβαιναν σα σαλτιμπάγκοι.

Ήρθε.
Κι ένα χελιδόνι
-Καθώς έφευγε για τόπους μακρινούς-
Σταμάτησε κι άπλωσε τις φτερούγες του
πάνω στο σταυρό της κοντινής μας εκκλησιάς.
Αγάπη!
Για να ζήσεις ήρθες
Ή για να σταυρωθείς.

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

[sun-sweet]

ΑΝΑΜΟΝΗ
Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει
Και όμως περιμένει.

Γιατι σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζει.

Αβάσταχτο είναι... Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ'ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο...


ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ



Υ.Γ. Αυτό θα ήθελα να το αφιερώσω στον άνθρωπο με το ομορφότερο χαμόγελο

[etet]

ΚΑΡΑΒΙΑ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ
ΣΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΣΟΥ ΤΗ ΛΑΜΨΗ ΑΓΝΟΟΥΝ ΚΑΘΕ ΠΟΝΟ
ΣΕ ΠΕΛΑΓΗ ΟΝΕΙΡΩΝ Η ΖΩΗ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΞΙΑ
ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΟΥ ΕΧΩ ΓΙΝΕΙ ΘΥΣΙΑ!!!


ΑΚΟΥΣ....ΘΥΣΙΑ!!!

[HORHE]

δεν θα σου πω ψεμματα
δεν θα σου πω λογια...
τα ματια μου θα αφησω να τα δεις
που κλαινε ακομα
τα δακρυα μου που κυλανε οταν εσενα σκεφτομαι...
τα χειλη που ριγανε
οταν για σενα μιλανε
δεν ειναι λογια πιθανα
ειναι σκεψεις τωρινες
ειναι το μυαλο αυτο που παιζει
και η καρδια που ακομα χτυπαει
αλλα ευτυχως ειναι και η θυμιση σου αυτη
που στην ζωη με κραταει...

[HORHE]

τα ματια μου να εβλεπες και μεσα τους να επεφτες..
παραδεισος θα γινοταν σκονη να την πατησεις..
στα χερια μου να ερχοσουνα και μεσα τους να καθοσουνα
θαλασσα θα γινοταν και μεσα της ποτε δεν θα πνιγοσουνα
αλλα και παλι οπου και να εισαι
βασιλισσα ξενιτεμενη εισαι
σε περιμενω σε καρτερω
και μεσ στο μυαλο μου σε εχω
τα ματια σου δεν ξεχνω
και την μορφη σου αγκαλια μου εχω...

[blue-roses]

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Δυο μάτια πιο μεγάλα από τη θάλασσα.

Εσύ.

Ουρανός, Καλοκαίρι,

και η καρδιά σου με μίσχο

την αγάπη μου.

Ράγισε η μάσκα τ' Αυγούστου,

γεννηθήκαμε.

Η νύχτα στάθηκε καλή μητέρα.

Πλησίασες,

εγώ κι΄ εσύ,

ο ουρανός έσκυψε,

με φίλησες,

ένα αστέρι κρυφοκοίταζε.

Πάμε μέσα είπες.

Το πρωί,

τα χείλη μου είχαν τη γεύση,

μιας νύχτας καλοκαιριού

μαζί σου.

Χαμογέλασες,

κατάλαβα,

αιθρία πριν από την καταιγίδα.

Το μεσημέρι έφυγες.

Η θάλασσα μίκραινε,

όλο μίκραινε,

ώσπου έγινε

δυο μάτια που χάθηκαν.

Τα άλλα στη θέση τους,

το καλοκαίρι,

το μπαλκόνι,

ο ουρανός.

[blue-roses]

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ

Σε είδα χθες βράδυ στον αφρό

του πιο γαλάζιου μου όνειρου,

και είχες στα χέρια μιαν αυγή

κόκκινη σαν το αίμα.

Σε φίλησα και λειώσανε

χιλιάδες κρύσταλλα χιονιού,

στα χείλη της αγάπης μας.

Μπλέχτηκαν άρπες της νυχτιάς

μες τα χρυσά μαλλιά σου,

κι ένα τραγούδι χωρισμού

αρχίσαν τα τριζόνια.

Ετσι καθώς προσπάθησα

τα μάγια να σου λύσω,

πονέσαν τ' ακροδάκτυλα

των πιο κρυφών λυγμών μου.

Κι έξαφνα καθώς έπλεκα

κοχύλια στα μαλλιά σου,

ένας αέρας φύσηξε,

και χάθηκες σαν σύννεφο,

του αρχιπελάγου εσύ κυρά,

που κράτησες στα μάτια σου

το χρώμα όλης της θάλασσας.

[blue-roses]

Εδώ κείμαι

Μη λυπηθείς
Που οι δρόμοι μου απόντες
Πάρε με
Με αγκαλιές αξενιτιάς
Σύρε με
Στου πόνου τις φωτιές
Στ` ανταλλακτήρια του κόσμου
Κατάθεσέ με
Νόμισμα ακριβό
Κόψε με
Μοίρασέ με
Τετράγωνα ψωμί
Φιλιά
Χαμόγελα
Τεράστια μάτια
Πούλα με
Αγόρασέ με
Απόθεσέ με δωρεά
Σε πόρτες νηστικές

Μόνο πριν
Να
Βάλε σε τάξη
Τούτα τα χέρια
Τα φτερά
Τα περιστέρια τα κλειστά
Που ακόμα τρέμουν

[blue-roses]

I.

Θα αρχίσω με ένα τραγούδι
Που κανείς δεν το χει ακούσει ή διαβάσει
Ούτε το μικρό κυκλάμινο που στους βράχους φυτρώνει
Ούτε η πεταλούδα που στα λουλούδια αναπαύεται
Ούτε οι κορφές οι απόμερες του Ολύμπου και της Όσσας.

Είναι η ψυχή μου που πάλλεται
Στα όρια του μυστικού του διάφανου νερού
Εκεί στα γαλάζια βάθη του Αιγαίου
Ή στις απόκρημνες πλαγιές της Κρήτης.

Έτσι πλέκουν οι ήχοι της θύμησής σου
Που το μυαλό αδυνατεί να υπολογίσει
Μια μελωδία σε ένα andante con brio
Που θα ζήλευαν οι μουσικοί και οι συνθέτες

ΙΙ.

Σίμωσαν οι φωνές που έκρυψα
Στα πιο κρυφά μου όνειρα
Γιατί ο χρόνος τελείωσε και έφτασε η ώρα
Να ακουστεί από τα χείλη η επιθυμία
Και ας θλίβεται η Αλήθεια με όλες τις κόρες της.
Μιλώ για σένα και για μένα
Με όλες τις λέξεις που η αγάπη απαιτεί
Η αγάπη όπως αρμόζει στους ανθρώπους
Όπως ταιριάζει στο χρώμα της ψυχής μου.
Έπαψαν οι σκιές να με βασανίζουν
Όπως λύγισαν τα πεύκα ένα καυτό Ιουλιάτικο μεσημέρι
Αλλά τα βράχια άντεξαν
Στο πέρασμα του Χρόνου.

Αγάπη που να ξεχύνεται, μοναδική αγάπη
όπως το ορμητικό ποτάμι μετά απ' τη καταιγίδα
όπως η λάβα που ξεπηδά από το μανιασμένο ηφαίστειο
όπως ο άνεμος στου Αιγαίου τα νησιά
και ψάχνει περάσματα στο λευκό και στο γαλάζιο.

ΙΙΙ.

Έτσι είναι η αγάπη που νιώθω για σένα που,
Να ζητάς το νερό και να γίνομαι ωκεανός
Να ζητάς τη φωτιά και να γίνομαι ηφαίστειο
Να ζητάς τη σπίθα και να γίνομαι κεραυνός
Να ζητάς τον αέρα και να γίνομαι τυφώνας.

Να σ' αγαπώ τόσο ώστε,
Όταν εσύ πίνεις εγώ να ξεδιψώ
Όταν εσύ τρως εγώ να χορταίνω
Όταν εσύ ξαπλώνεις εγώ να ξεκουράζομαι
Όταν εσύ κοιμάσαι εγώ να ονειρεύομαι
Για μας.

Αγάπη μία και μοναδική
Σαν το τετράφυλλο τριφύλλι στους κάμπους της Θεσσαλίας
Σαν το νερό της αθανασίας
Σαν το νέκταρ και την αμβροσία των θεών.

Να νιώθω εσένα όπως ο αέρας τα σύννεφα
Να νιώθω τους παλμούς σου όπως το νερό τα κύματα
Να νιώθω την ανάσα σου και να δροσίζομαι
Να νιώθω τα δάκρυά σου και να ξεδιψώ.

ΙV.

Σαν από μύθο που φωλιάζει στη σκέψη
Ενός Ορφέα που την Ευριδίκη αναζητά
Η αίσθηση του γλυκού και του πικρού
Που αφήνει το πέρασμα του αρώματός σου.

Έτσι θυμάμαι τα μάτια σου
Όπως τότε που με κοίταξαν στα σκοτεινά
Σαν μια ηχωδία που ανέμελα περιδιαβαίνει
Τη λογική και τους νόμους της.

Ζεις και νιώθω την παρουσία σου
Αν και μακριά όμως τόσο κοντά
Όπως το νερό που γλιστρά
Πάνω σε ένα τριαντάφυλλο του Απρίλη

Να προφέρω το όνομά σου
Ψιθυριστά σαν από κάποιο ψαλτήρι
Ζητώντας τη λύτρωση από όλα
Που έπαψαν να με συγκινούν.

Ω, αλήθεια πόσο ακριβά κοστίζει
Το βλέμμα σου να θυμάμαι
Που να γυρίζω από παντού
Και όμως να μην ξεφεύγω;

Ζητάω αυτό το ελάχιστο
Που όμως είναι το Α και το Ω
Το αλφαβητάρι του μικρού παιδιού
Και οι παραισθήσεις ενός τρελού.

V.

Aν γράφω για σένα
Είναι γιατί θέλω να έρθεις κοντά μου
Που δε θέλω τίποτα να δω ή να ακούσω
Παρά μόνο τον ήχο
Που κάνει ο άνεμος καθώς σου χαϊδεύει τα μαλλιά
Που κάνει η ελάχιστή σου αναπνοή.
Έτσι μετρώ για σένα την αγάπη
Όπως η άμμος σε κάποιο κυκλαδίτικο νησί
Όπως το ελάχιστο θρόισμα των φύλλων
Όπως η κάθε αχτίδα μιας φεγγαρόλουστης
Αυγουστιάτικης νύχτας.

Και αν πάλι σταματώ να γράφω
Είναι γιατί ταξιδεύω
Στο μονοπάτι που χάραξες εσύ
Πάνω από καταρράκτες και γκρεμούς
Που τίποτα να μη φυτρώνει
Παρά μόνο απόμερα ένα λουλούδι
Της αγάπης μας.
Έτσι που τίποτα πια να μη σκέφτομαι
Παρά μόνο τους ήχους και τις αισθήσεις
Μόνο τις ώρες που αντίστροφα κυλούν
Μόνο τα δάκρυα
Και τις απουσίες.

VI.

Κοιτάω στο άπειρο
Εκεί στη θάλασσα που ανταριάζει
Στα νησιά σκοντάφτοντας των ανέμων
Κοιτάζω το νερό το κύμα
Το βυθό που χάνεται στο γαλάζιο και στο πράσινο.
Έτσι σε σκέφτομαι φυσικά
όπως το ρολόι κυλάει δεξιόστροφα
και η σκέψη πνίγεται κάπου εκεί
στην ομίχλη, στο πέρασμα του δελφινιού
Στον αέρα που φύσηξε εφτά
Και εφτά φορές τον αρνήθηκες
Στο κύμα που έβρεξε το σώμα σου
Και συ δεν τίναξες το αλάτι.
Κοιτάω λοιπόν προς τα δυτικά
Και σκέφτομαι εσένα και εμένα
Με τρόπο φυσικό, αγνό, ανεπηρέαστο
Όπως πρέπει και όπως εγώ θέλω.

VII.

Για σένα,
Έχω φυλάξει τις πιο κρυφές μου σκέψεις
Της αυγής τη δροσοσταλίδα
Και του γλυκοχαράματος τους ψιθύρους.

Για σένα έχω κρατήσει
Τις λέξεις που έχω πιότερο αγαπήσει
Το δάκρυ του Χριστού στο κήπο της Γεσθημανή
Και το λουλούδι της μυγδαλιάς που πρωτάνθισε στο χειμώνα.

Για σένα έχω ψιθυρίσει
Στα σύννεφα που τις βουνοκορφές σκεπάζουν
Στις εικόνες των Αγίων σε κάποιο νησιώτικο ξωκλήσσι
Στις φυλλωσιές των πεύκων μιας απόμερης παραλίας.

Για σένα επειδή σ' αγαπώ
επειδή εσύ είσαι ένα μαζί μου
και γω ένα με σένα!

[blue-roses]

Νυχτερινή αναμονή
 
Απόψε θα σε περιμένω

δίπλα στη σιγανή φωτιά μιας καρδιάς

να ‘ρθείς όλη ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι

απ’ τον αρραβώνα των Θεών.

 
Ακούω τα βήματά σου

στα σκαλοπάτια της ζωής μου

γεμάτα ερχομό να μουδιάζουν το χειμώνα

και προσμένω ν’ ανθίσουν στην πόρτα μου

τα χτυπήματά σου

 

για να κλέψει τα παράθυρά μου ο ωκεανός

και ν’ ανατείλει το τραγούδι του ο ήλιος.

 

[blue-roses]

Χειμωνιάτικη νύχτα

Η σκέψη σου

με βασανίζει

 

δε χωράς

σε κανένα ποίημα

 

μα δεν μπορώ έτσι άστεγη

απόψε

 

που κάνει τόσο κρύο

να σ' αφήσω.