Ερωτικά Ποιήματα

[blue-roses]

ΙΒΑΝ ΓΚΟΛ
1891-1950

 

Μαλαισιανά τραγούδια

 

XVII

 

Είμαι το ρυάκι σου

που μέθυσε με δυόσμο

 

Σκύψε πάνω μου

για να σου μοιάσω

 

Κολύμπησε μέσα μου

να νιώσεις πως τρέμω

 

Φάε τα ψάρια μου

να μ’ αφανίσεις

 

Πιες με

να με στερέψεις

 

Αγάπησέ με

Θα σε συντρέξω να πνιγείς

XX

 

Στο φιλί σου πιο βαθύ κι απ’ το θάνατο

νιώθω τη λύσσα σου να ξαναμπείς στη γη

να γυρίσεις πίσω στο χάος σου

 

Λιώνεις

χάνεσαι

σύννεφο πέφτεις

ποτάμι τρέχεις στη θάλασσά σου

 

Κι  σάρκα μου σε δέχεται σαν ένα μνήμα

 

XXV

 

Σκεπάστηκα με εφτά πέπλα

για να με ξεσκεπάσεις

εφτά φορές

 

Μυρώθηκα μ’ εφτά μύρα

για να με μυρίσεις

εφτά φορές

 

Σου είπα εφτά ψέματα

για να με αφανίσεις

εφτά φορές

[blue-roses]

ΡΑΦΑΕΛ ΑΛΜΠΕΡΤΙ
1902

 

ΤΡΕΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

 

ΤΡΙΤΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ

 

...πίσω απ’ τη βεντάλια με τα χρυσά φτερά...

                                                         G. A. B.

 

Τα βαλς τ’ ουρανού δεν είχαν ακόμα αρραβωνιάσει

το γιασεμί και το χιόνι,

δεν είχαν οι άνεμοι συλλογιστεί την πιθανή μουσική των μαλλιών σου,

ούτε κι ο βασιλιάς είχε προστάξει να ενταφιαστεί σ’ ένα βιβλίο η βιολέτα.

Όχι.

Ήταν ο καιρός που ταξίδευε το χελιδόνι

χωρίς τα αρχικά μας στο ράμφος του.

Που οι καμπανέλες και οι κλιματίδες μαραίνονταν

δίχως εξώστες κι άστρα για να καρφωθούν.

Ήταν εκείνος ο καιρός

που δεν υπήρχε ένα άνθος

για να γείρει το κεφάλι του στον ώμο ενός πουλιού.

 

Και τότε, πίσω απ’ τη βεντάλια σου, το πρώτο μας φεγγάρι.

 

[blue-roses]

ΤΣΕΖΑΡΕ ΠΑΒΕΖΕ
1908-1950

ΕΙΣΑΙ ΣΑΝ ΚΑΠΟΙΑ ΓΗ

 
Είσαι σαν κάποια γη

που κανένας ποτέ δεν ονόμασε.

Δεν περιμένεις τίποτα

μόνο τη λέξη

που θ’ αναβλύσει απ’ το βάθος

σαν καρπός στα κλαριά.

Ένας άνεμος σε προλαβαίνει.

Στεγνά και μαραμένα πράγματα

σε κατακλύζουνε και φεύγουν με τον άνεμο.

Μέλη και λόγια αρχαία. Τρέμεις

μέσα στο καλοκαίρι.

[sevenseas]

ενα ακραιο ερωτικο ποιημα
τουΚαβαφη
ησσονος σημασιας λενε οι κριτικοι
που εμενα
σαν ανθρωπο των μπαρ
που το φιλευσπλαχνο οινοπνευμα
μου δημιουργει ηδονες,εστω φανταστικες
με εχει συνεπαρει

ειναι το ποιημα που απο τα πρωτα στελνω σε μια γυναικα, που αισθανομαι, οτι ειμαστε ο ενας για τον αλλον
ειναι ισως το πρωτο ποιιημα που σου ειχα στειλει
-αφου η πρωτη μας συναντηηση, κατεληξε και στο μπαρ, που συχναζω
-αφου εκει περασαμε μια τελεια νυχτα ερωτικη μεχρι ξημερωματα πινοντας κι ακουγοντας τραγουδια του Μανου


ξερεις ποιο

Μήτε σε απέκτησα,μήτε θα σε αποκτήσω
ποτέ θαρρώ.Μερικά λόγια,ενα πλησίασμα
όπως στο μπαρ προχθές,και τίποτε άλλο.
Είναι δεν λέγω λύπη.Αλλά εμείς της Τέχνης
κάποτε με ένταση του νου,και βέβαια μόνο
γιά λίγη ώρα,δημιουργούμεν ηδονήν
η οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει.
Έτσι στο μπαρ προχθές-βοηθώντας κιόλας
πολύ ο ευσπλαχνικός αλκολισμός-
ειχα μισή ώρα τέλεια ερωτική.
Και το κατάλαβες με φαίνεται,
κ'έμεινες κάτι περισσότερον επίτηδες.
Ήταν πολλή ανάγκη αυτό.Γιατί
μ'όλην την φαντασία,και με το μάγο οινόπνευμα,
χρειάζονταν να βλέπω και τα χείλη σου,
χρειάζονταν να'ναι το σώμα σου κοντά.

[sevenseas]

θα ημουν 20 χρονων
θα αισθανομουν ερωτευμενος
θα ζουσα με μια γυναικα
θα μαθαινα τον ερωτα
θα αποροουσα για τα αισθηματα μου
θα την ξεχουσα μετα
δεν θα την κοιταζα στα ματια , οταν τυχαια συναντιομστε
θα δυσφορύσα με οσα ελεγε για μενα σε κοινους φιλους

αλλα
θα μου την θυμιζει ενα ποιημα του Γκατσου
αδελφη αρκαδικη ψυχη
ξερει πως αγαπαμε εμεις οι αρκαδες

 Lia per te

[b]Αερικό Αερικό
λένε την κόρη που αγαπώ
Αερικό Αερικό
λένε την κόρη που αγαπώ

Βγήκα στο δρόμο μια βραδιά
κι είδα να παίζουν τα παιδιά
μα πιο ψηλά στον ουρανό
έπαιζε ένα άστρο μακρινό

Αερικό Αερικό
λεν το λουλούδι που αγαπώ

Πήγα και βρήκα χρυσικό
για δαχτυλίδι μαγικό
μα ήταν το δάχτυλο μικρό
και το χαμόγελο πικρό

Αερικό Αερικό
λένε τα μάτια που αγαπώ

Τώρα θα ανάψω μια φωτιά
στα κυπαρίσσια του νοτιά
και στην ψηλότερη κορφή
θα σ' έχω μάνα κι αδερφή

Αερικό Αερικό
λέν την αγάπη που αγαπώ[/b]

[sevenseas]

καποιοι στοχοι ενος ταγκο , που λενε γι΄αγπαη και παθος
που δεν ακουγεται η μελωδια τους σε γραπτο λογο
μονο το κοκκινο χωμα κατι λεει
αχ νατανε τυπωμενοι και σε χαρτι σαμουα 100 γρμμαριων



Querer
Y poder compartir
Nuestra sed de vivir
El regalo que nos da el amor
Es la vida

Querer
Entre cielo y mar
Sin fuerza de gravidad
Sentimiento de libertad

Querer
Sin jamas esperar
Dar solo paradar
Siempre y todavia mas

Amar
Para poder luchar
Contra el viento y volar
descubrir la belleza del mar

Querer
Y poder compartir
Nuestra sed de vivir
El regalo que nos da el amor
Es la vida

[sevenseas]

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ
ΣΧΟΛΕΙΟ
ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΖΑΠΠΕΙΟ
ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΓΙ ΑΓΙΟ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ

Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια
κορίτσι με τα παγωμένα χέρια
   άμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
    αμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
 
Χαρά του κόσμου έλα στην πύλη
ν' αγκαλιαστούμε μες στο δρόμο
να φιληθούμε στην πλατεία
 
Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια
κορίτσι με τα παγωμένα χέρια
άμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
άμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
Στο λατομείο ν' αγαπηθούμε
στις κάμαρες των αερίων
στη σκάλα, στα πολυβολεία
 
Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια
κορίτσι με τα παγωμένα χέρια
άμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
άμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
Έρωτα μες στο μεσημέρι
σ' όλα τα μέρη του θανάτου
ώσπου ν' αφανιστεί η σκιά του
 
Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια...

[sevenseas]

Γιωργο
στον ταφο σου σε συνοδευσε μια κορδελλα που εγραφε adieuαπο μενα
δεν αντεξα να ελθω
αλλα θυμαμαι στην μπαρα του Galaxy οταν μιλουσαμε για τους ερωτες μας
να μου διαβαζεις τους στιχους σου για τον ερωτα
και το μυαλο μου να ταξιδευει

Δεν είχε όνομα το κορμάκι στο μώλο
Μόλις το γλίστραγα στην αγκαλιά της θάλασσας.
Έτσι δειλό σαν σύννεφο της αγωνίας και της προσμονής
Κρεμάστηκε στο χέρι μου ζητώντας τη σκιά του.
Κι όσο το μάλωνα με τα χάδια μου
Τόσο ξεγράφονταν μες στο σκοτάδι
Τόσο σβηνόταν στην απέραντη ανωνυμία της πλατείας.

Μείναμε όσο κρατάει ένα φιλί
Να ξεκλειδώνουμε στο θερινόν αφρό
Σειρά-σειρά τους ξεχασμένους θρύλους.

Γιωργος Καραβασιλης (καλλιεργεια αιματος - ποιητικη συλλογή)

[sevenseas]

Ο έρωτας

Το τραγούδι του

Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του

Κι η ηχώ της νοσταλγίας του

Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει

Ένα καράβι

 

Ο έρωτας

Το καράβι του

Κι  η αμεριμνησία των μελτεμιών του
Κι ο φλόκος της ελπίδας του

Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζειΤον ερχομό.


ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ ( ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ, ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ )

[sevenseas]

οταν την κοιτω μετα την ωρα του ερωτα
ακουμπισμενη ελαφρα στα ασπρα τα σεντονια
l

η εκονα της μου θυμιζει

[b]...........Έτσι κοιμάται ολόγυμνη μέσα στις  άσπρες κερασιές

μια τρυφερή  μου αγάπη

Ένα κορίτσι αμάραντο σα μυγδαλιάς κλωνάρι[/b]

(ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ, Αμοργός)




lay lady lay...............................

[sevenseas]

το ειχα στειλει πριν δυο χρονια


Αγάπη μου κορίτσι μου
ποια νύχτα θα σε φέρει
σε τούτα τ' άγια μέρη
να σε βρω την αυγή.

Πήγα να γίνω άρχοντας
και συ βασίλισσά μου
μα κόψαν τα φτερά μου
και χάθηκα στη γη.

Κορίτσι μου γυναίκα μου
ο χρόνος θα με πάρει,
μα δεν κάνει χάρη
στο πάθος θα χαθώ.

Και συ θα γίνεις άστρο μου
και 'γω θα 'μαι η σκιά σου
παντοτινή τροχιά σου
φως άγιο που αγαπώ.

[blue-roses]

"Ερωτικός Λόγος" του Γιώργου Σεφέρη
(από την έκδοση "Γιώργος Σεφέρης, Ποιήματα", Ίκαρος, 1989)


Α'

Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.

Του κύκλου σου το ανέβασμα ζωντάνευε τη χτίση
από τ' αγκάθι σου έφευγε το δρόμου ο στοχασμός
η ορμή μας γλυκοχάραζε γυμνή να σ' αποχτήσει
ο κόσμος ήταν εύκολος. Ένας απλός παλμός.
 

Β'

Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ' ακρογιάλια
η σκοτεινάγρα του βυθού ξεχνιέται στον αφρό.
Λάμπουνε ξάφνου πορφυρά της μνήμης τα κοράλλια...
Ω μην ταράξεις... πρόσεξε ν' ακούσεις τ' αλαφρό

ξεκίνημά της... τ' άγγιξες το δέντρο με τα μήλα
το χέρι απλώθη κι η κλωστή δείχνει και σε οδηγεί...
Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα
να 'σουν εσύ που θα 'φερνες την ξεχασμένη αυγή!

Στον κάμπο του αποχωρισμού να ξανανθίζουν κρίνα
μέρες ν' ανοίγουνται ώριμες, οι αγκάλες τ' ουρανού,
να φέγγουν στο αντηλάρισμα τα μάτια μόνο εκείνα
αγνή η ψυχή να γράφεται σαν το τραγούδια αυλού...

Η νύχτα να 'ταν που έκλεισε τα μάτια; Μένει αθάλη,
σαν από δοξαριού νευρά μένει πνιχτό βουητό,
μια στάχτη κι ένας ίλιγγος στο μαύρο γυρογιάλι
κι ένα πυκνό φτερούγισμα στην εικασία κλειστό.

Ρόδο του ανέμου, γνώριζες μα ανέγνωρους μας πήρες
την ώρα που θεμέλιωνε γιοφύρια ο λογισμός
να πλέξουνε τα δάχτυλα και να διαβούν δυο μοίρες
και να χυθούν στο χαμηλό κι αναπαμένο φως.
 

Γ'

Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα!
Πρόβαλε ανάστημα άγρυπνο στο πλήθος της σιωπής
σήκωσε το κεφάλι σου από τα χέρια τα καμπύλα
το θέλημά σου να γενεί και να μου ξαναπείς

τα λόγια που άγγιζαν και σμίγαν το αίμα σαν αγκάλη
κι ας γείρει ο πόθος σου βαθύς σαν ίσκιος καρυδιάς
και να μας πλημμυράει με των μαλλιών σου τη σπατάλη
από το χνούδι του φιλιού στα φύλλα της καρδιάς.

Χαμήλωναν τα μάτια σου κι είχες το χαμογέλιο
που ανιστορούσαν ταπεινά ζωγράφοι αλλοτινοί.
Λησμονημένο ανάγνωσμα σ' ένα παλιό ευαγγέλιο
το μίλημά σου ανάσαινε κι η ανάλαφρη φωνή]

[sevenseas]

η ματια σου
δεν περασε τυχαια διπλα μου
την σκλαβωσα με ενα χαμογελο
την εκλεισα μεσα στο δικο μου βλεμμα

και τωρα εσυ
ακολουθεις το  βημα μου
μα σαν
νανοιωθω που βαδιζεις
και χαραζω την πορεια μου
οπου εσυ την θες

[sevenseas]

per tu pulchra mea

[Nick Gvl]

Το βρήκα σε κάποιο blogspot και το μεταφέρω, πιστεύω ότι αξίζει...

Ό,τι αγαπώ... είναι η ζωή που χουμε ζήσει μαζί...
και ας μην θυμάσαι τώρα τίποτα εσύ
Δε θα ξεχάσω εγώ...

Ότι ζητώ... είναι κρυμμένο σε ότι πήρες μαζί...
Μα όσα παράτησες κοντά μου εσύ
δε θα πειράξω εγώ...

Και θα μαι εδώ
μ' ένα παράπονο που πάει μακριά
και κουβαλάει την δική μου σκιά
μες στον δικό σου βυθό

Και θα μαι εδώ
γεμάτος όνειρα, γεμάτος φιλιά
να περιμένω μια δική σου αγκαλιά
για λίγο να αναστηθώ
μες στον δικό σου βυθό...

Ότι μισώ... είναι όσα αφήσαμε στην μέση μαζί...
Αυτά που έσβησες απότομα εσύ
και τα προσέχω εγώ...

Ότι κοιτώ θυμίζει όσα έχουμε κάνει μαζί
και άλλα τόσα που θα κάνεις εσύ
χωρίς να μάθω εγώ...