εύλογα άηχος

[κώστας]

μάλλον όχι!
[size=14]Σκέτο θα ήταν ακόμη καλύτερο.[/size]

[larus audouinii]

Αυθετική λογική.Με ξεκουράζει να σας διαβάζω, τα καλογραμμένα κείμενα.

Δανείζομαι όμως την λέξη "ελίτ". Φταίει και η μέρα σήμερα....Γιατί δεν θα την βρει κανείς μόνο στις εικόνες από την επικαιρότητα των ημερών, έχει τόσα πολλά πρόσωπα. Από την μια ο άγνωστος στρατιώτης και από την άλλη αυτή η αφηρημένη λέξη. Εθνική και υπερεθνική, πολιτική και οικονομική (κυρίως).
Την πρώτη θέση στους κοινωνικούς αγώνες για την δικαίωση του λαού δεν την είχαν οι άνεργοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, οι ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού αλλά οι υπόλοιποι, (δικαστικοί, πανεπιστημιακοί κλπ) Και δεν λέω πως τα αιτήματά τους δεν ήταν και είναι κάπου δίκαια, αλλά ο λογαριασμός πηγαίνει κατά κανόνα στους πρώτους, ακόμη και στην περίοδο της κρίσης. Πόσα πληρώνουν φορολογικά σε σύγκριση τα μεγάλα εισοδήματα, με αυτούς που δεν έχουν τα απαραίτητα καν προς το ζειν. Που παρκαραν τα καγιεν προσωρινά.
Οι δημόσιες υπηρεσίες χρόνια και χρόνια μαράζωναν από τις κάστες που με εργαλείο την θέση τους, έκαναν χρυσές μπίζνες. Και ο κάθε ένας που διέθετε το "μέσο", τον τρόπο δηλαδή για να διορίσει και να 'ονομάσει' με άδικα κριτήρια  Ερήμην μας, Οφείλουμε να το παραδεχτούμε. Το τραγικό είναι πως στην δυσλειτουργική δημοκρατία κάνενας δεν τιμωρείται.
Ακόμη και στις εκλογές το σύνταγμα παραβιάζεται. Η "κυριαρχία που λαού" ικανοποιεί τα αφτιά μας, τα αποτελέσματα όμως ορίζονται από τις αλλαγές του ίδιου του συντάγματος που θεμελιώνουν την κυριαρχία της εξουσιαστικής ελίτ. Έχω λάθος; με τι ποσοστό ορίζεται το πρώτο κόμμα; Ακόμη και ένα σημαντικό μέρος της δημοκρατικής ψήφου πηγαίνει στο κεφάλαιο "αντίδραση" και μόνο, κάνοντας τον φασιμό δύναμη. Ας θυμηθώ και την κωμωδία Τζένη-Τζένη με την (απίστευτη) Καρέζη, ο σεναριογράφος σαρκάζει τις ικανότητες του πρωταγωνιστή ως πολιτικό, την οικογένεια του στις ελιτ της εποχής και την καθοδήγηση της λαϊκής γνώμης από τον πεθερό του.
Τουλάχιστον οι δυτικοί λαοί της Ευρώπης ήταν οργανωτικοί και μεθοδικοί. Αυτό οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε, όσο επιτρέψτε μου την λέξη, πρόστυχο παιχνίδι παίζεται. Νομίζω όμως πως εικόνες από την μια μασκαράδων ναζί δεν είναι ούτε λύση, ούτε η καρδιά του προβλήματος. Το περιοδικό focus μάλλον πάλι με την τελευταία δημοσιευση παίζει με τον πόνο του αδικημένου ουασιστικά, έτσι το είδα. Αν κάποια στιγμή ορίσουμε μεγάλο κεφάλαιο πρώτα την κυριαρχία της διαπλοκής πέρα από τις πολιτικές κατευθύνσεις που έχει ο καθένας από μας θα αρχίσει κάτι να αλλάζει. Στην τελική ο λαός είναι η κυρίαρχη εξουσία και έχει την δύναμη ακόμη και οι κλέφτες που ρίμαξαν τον τόπο τόσα χρόνια να φέρουν τα κλεμένα πίσω. Διαφορετικά και η κάθε Μέρκελ θα βλέπει στις συναντήσεις της τις ελιτ που έχουν πάρει μέρος σε μεγάλα σκάνδαλα και έχουν παραγραφεί και εμείς ένα υποτελές κράτος που οι μαφιόζικες σχέσεις αναδομούνται σε βάρος του ιδιωτικού και ατομικού συμφέροντος και της επόμενης γενιάς πίσω μας.

[κώστας]

[/color]

[κώστας]

[larus audouinii]

Στο σπίτι σε μια εύκολη γωνιά υπάρχει ένας σάκος αρκετά χρόνια πια. Έγινε κομάτι από τις δικές μου συνήθειες, από την υπευθυνότητα, συχνά όταν δεν χρησιμοποιείται κάνω τσεκάρισμα ώστε να ξέρω πως είναι φρέσκος και ετοιμοπόλεμος.`
Κάπου συνειδητοποίησα χωρίς να το έχω καταλάβει καλά καλά πως σε κάποια γωνιά της σκέψης μου υπάρχει κάπου ένας άλλος, της δικής μας επιβίωσης, της οικογένειας μου εννοώ. Και έχει μαζέψει (και μαζεύει) διάφορα συναισθήματα, τεχνικές και σκέψεις για να αντιμετωπίσω το "σήμερα", το "αύριο".. όσο περνάει από το χέρι μου. Το αδιέξοδο έχει περάσει μπροστά στην πόρτα, μας έγινε οικεία λέξη.
Προβληματισμό και αγανάκτηση αντιμετωπίζω καθημερινά γύρω μου. Προσπαθω όμως να διακρίνω κάπου και τον έλεγχο της κατάστασης..αλλά δεν βλέπω τίποτε πουθενά σε γενικές γραμμές. Αντίθετα διαπιστώνω πιο πέρα, από την άλλη όψη, την ανημποριά του θεατή. Ο κόσμος γύρω μου όντως συχνά μοιάζει "ο θεατής"  μιας κατάστασης που βιώνει όμως ο ίδιος. Αναρρωτιέμαι αν είναι φυσικό επακόλουθο μετά από το όλο τοπίο της ύφεσης που άλλαξε μέσα σε δυο τρία χρόνια. Από τον πλουραλισμό της καθημερινής πληροφόρησης, από τα γεγονότα που μας αφορούν και τρέχουν με τρελές ταχύτητες. Η λέξη διαφθορά αποτυπώθηκε πριν λίγα χρόνια και πριν περάσει καλά στην συνείδηση του νεοέλληνα έτρεξε αμέσως κάτι άλλο. Τελευταία η άνοδος της Χ.Α, οι λογομαχίες, η βία στα παράθυρα μέσα στα σπίτια μας, κάπου ανάμεσα οι λίστες, οι επισκέψεις και συνεδριάσεις της τρόικα, η αγωνία για τα τελευταία σκληρά μέτρα και που ποτέ δεν είναι ενδεικτικά στο τελευταία, οι καθημερινές ληστείες, δολοφονίες, η αβεβαιότητα με τις αναγκαστικές έκτακτες πληρωμές..οι εναλλαγές στις εκλογές, οι τόσες οφσορ, το ένα πίσω από το άλλο. Η παραβατική συμπεριφορά της πολιτικής σκηνής πέρασε ως στη δημόσια ξετσιπωσιά κάποιων. Τελικά όλα μαζί περνάνε τόσο γρήγορα που έχουν καταφέρει στην τελική να μας αδρανοποιήσουν. Είναι νωπές ακόμη οι αναμνήσεις από τους τρεις νεκρούς στην Μαρφίν. Και κάπου σήμερα ξεχάστηκε πίσω από όλα αυτά, το σημαντικότερο, το ατομικό δικαίωμα. Και εννοώ του απλού τρελλαμένου πολίτη, που ντροπή, του έχουν φορτώσει να αναλάβει και τα μεγαλύτερα βάρη.
Μιλάς για σύνορα. Και πίσω από τις στενά απλώνεται μια θάλασσα που κρύβει ένα ουρανό πολύ μεγαλύτερο από αυτόν που μας πλακώνει. Μιλάς για πόλεμο και έχω καταλάβει πως έχουμε αγοράσει (χωρίς να το ξέρουμε) τις κόλες για να ασφαλίσουμε τα παράθυρα από το φως τις νύχτες. Προσπαθω να πέισω τον εαυτό μου πως ( σε οργανωμένο κράτος δεν ζούμε) τουλάχιστον αν με το καλό δωθεί μια ανάσα στο ελληνικό πρόβλημα θα μπορέσει το σύστημα να δικαιώσει την αδικία, να επιστρέψει κάποια δικαιώματα που ορθολογικά έχουν αφαιρεθεί...γιατί υπάρχουν και όρια.
Και έχω την βεβαιότητα πως ο Έλληνας θα αντιδράσει γιατί έχει και την ψυχή να το κάνει, και ο αγώνας του θα είναι εντός συνόρων.

[κώστας]

...έχω καταλάβει πως έχουμε αγοράσει (χωρίς να το ξέρουμε) τις κόλες για να ασφαλίσουμε τα παράθυρα από το φως τις νύχτες.
[size=14]Ακριβώς αυτό. Βιώνουμε την ίδια κατάσταση με τις πρώτες ώρες των γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα. Βιώνουμε δηλαδή την ήττα μας. Καλό είναι αυτό. Όταν την χωνέψουμε όλοι ή μία κρίσιμη μάζα, θα τεθούν οι προϋποθέσεις αντεπίθεσης.[/size]

[KostasD33]

[size=14]..... θα τεθούν οι προϋποθέσεις αντεπίθεσης.[/size]....
εφαρμόζοντας την τακτική της θεωρίας του ανταρτοπόλεμου του Μάο ...
«Όταν ο εχθρός προελαύνει, υποχωρώ.
Όταν ο εχθρός στρατοπεδεύει, τον ενοχλώ.
Όταν ο εχθρός εξαντλείται, τον σφυροκοπώ.
Όταν ο εχθρός υποχωρεί, τον καταδιώκω».

[larus audouinii]

Σκεφτόμουν την αλλαγή επιτέλους στο διεφθαρμένο σύστημα. Με μεγάλο παράπονο. θα σας διαβάσω προσεκτικά στην συνέχεια.
(κερνάω λίγο από κίντερ μπουένο, πετάχτηκα ως το περίπτερο)

[κώστας]

εφαρμόζοντας την τακτική της θεωρίας του ανταρτοπόλεμου του Μάο
[size=14]Να σου πω την αλήθεια δεν το εννοούσα ακριβώς έτσι, δηλαδή την αντεπίθεση με πολεμικούς όρους. Περισσότερο σε νοητικό επίπεδο το θέτω και άλλωστε η επίθεση που δεχόμαστε είναι ψυχολογικής φύσης. Όμως πράγματι, ο ανταρτοπόλεμος είναι αυτό που μας ταιριάζει.[/size]

Σκεφτόμουν την αλλαγή επιτέλους στο διεφθαρμένο σύστημα
[size=14]...Η οποία θα πάρει χρόνο, καναδυό γενιές. Τώρα προέχει η ανάσχεση, το σταμάτημα της κατρακύλας. Αυτό είναι ευθύνη της δικής μας γενιάς, το φρένο. Τα υπόλοιπα θα τα αναλάβουν τα παιδιά μας.[/size]

[κώστας]

[size=14]Το παρόν.
Χωρίς παρελθόν· χωρίς μέλλον.
Το αγέννητο που δεν θα γεννηθεί.
Ανύπαρκτο.[/size]

[kapoia_za]

αυτό το παρόν μοιάζει με έκτρωση

[κώστας]

[size=14]Περισσότερο με ανεμογκάστρι μοιάζει (αν ψάχνουμε για ομοιότητες) αφού η ιδέα είναι ότι δεν κυοφορείται το ανύπαρκτο· δεν υπάρχει το παρόν.[/size]

[Nikos Apomakros]

Δεν ξέρω για έκτρωση, αλλά έκτρωμα δικαιολογημένα θα το έλεγε κάποιος.  


Το παρόν ούτε γεννήθηκε ήδη ούτε θα γεννηθεί, επειδή γεννιέται (τώρα).
Άρα, όπως και η κάθε γέννα, δεν αποτελεί ούτε έκτρωση ούτε ανεμογκάστρι, τα
οποία νομίζω αφορούν περισσότερο την πραγματική υπόσταση του μέλλοντος.

[kapoia_za]

[quote user="Nikos Apomakros" post="370921"]..Το παρόν ούτε γεννήθηκε ήδη ούτε θα γεννηθεί, επειδή γεννιέται (τώρα)...[/quote]
Το παρόν όμως που δε γεννήθηκε ακόμη,μπορεί και τρέφεται,ακούει και κλωτσά...(τώρα).

Στο παράδειγμα του κρίνου που έδωσε ο κώστας, το παρόν είναι μάλλον απόν.
Όχι όμως και ανύπαρκτο καθώς αυτό διαμορφώνει το κενό μέσα στο πλήρες της κοιλιάς.
Άσκοπο ίσως..

[κώστας]

[size=14]Όποιος λέει ότι συλλαμβάνει το παρόν, αποδεικνύει ότι μένει στάσιμος.[/size]