Ο ΜΙΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΟΛΕΣ

[CHRISTINA LOI]

Με λένε ΜΙΜΗ. Γεννήθηκα και έζησα τους πρώτους μήνες της ζωής μου σε ένα μεγάλο «νοσοκομείο» (αν και δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό).

Ο χώρος που ζούσα μαζί με τη μαμά , τον μπαμπά και τα 4 αδελφάκια μου ήταν περιφραγμένος με ψηλά σύρματα & δεν μπορούσαμε να πάμε πουθενά (εγώ είμαι στη φωτογραφία!!). Βέβαια αυτό καλό ήταν –λένε κάποιοι- γιατί έγινα πολύ ωραίο αγόρι: με γαλάζια μάτια, αφράτη γούνα άσπρη. Εκεί κάποιοι μας τάιζαν και μας πρόσεχαν πολύ. Κάποιοι άλλοι μας τρόμαζαν με φωνές & υστερίες και μας έδιωχναν αλλά …που να πάμε? Αφού έχει σύρματα εδώ!

Κάποιοι άλλοι ένα βράδυ και μας απείλησαν με θανατικό…με «φόλες»…Αυτό προκάλεσε πανικό σε κάτι καλά παιδιά που ήρθαν από όλα τα μέρη του κόσμου, μας καλόπιασαν με λιχουδιές και μας πήραν μαζί τους…

Μας πήγαν σε κάτι ωραία κορίτσια . Ενας γέρος ανθρακί γάτος με μεγάλο κεφάλι μας είπε: «Ηρθατε στο κτηνίατρο. Θα σας κάνει καλά…Μη φοβάστε». Και γίναμε καλά!

Μετά πήγαμε σε ένα μεγάλο & ωραίο σπίτι. Η μαμά εθελόντρια μας φρόντισε, μας έστρωσε κουβερτούλες, μας έδωσε μεζεδάκια, μας άφηνε να κοιμηθούμε με τις ώρες, μας μίλαγε τρυφερά…

Όμως δεν θα μέναμε εκεί για πάντα. Ειμαστε γατάκια του κόσμου. Θέλουμε το δέντρο να σκαρφαλώσουμε, το χώμα να σκάψουμε. Θέλουμε γατοπαρέες. Θέλουμε τσάρκες & αλητείες. Θέλουμε τρεχαλητά. Θέλουμε κορμούς να ξύσουμε τα νύχια μας!

Όταν άφησαν τη μαμά, την αδελφή & τον αδελφό μου στο κήπο αυτοί εξαφανίστηκαν. ΕΓΩ ΕΜΕΙΝΑ.«Τώρα θα έχω και φαγάκι & την ελευθερία μου…Αρχοντας θα είμαι»…Ομως χωρίς την οικογένεια μου ένιωσα μόνος. Δεν το έβαλα κάτω…Βγήκα παγανιά στο πάρκο και στους διπλανούς κήπους…ΕΒΑΛΑ ΚΑΤΙ ΦΩΝΕΣ, ΜΑ ΚΑΤΙ ΦΩΝΕΣ. «Πού πήγατε? Είστε χαζοί? Εδώ μας ταίζουν, μας αγαπάνε & το κυριότερο έχουμε και τις ανέσεις μας..Καλά βρε μάνα? Και εσύ μυαλό δεν έχεις? Που τρέχεις?Γυρίστε πίσω!»

Ετσι ξαναμαζεύτηκε όλη η οικογένεια..

Μόνο που ο ΜΙΜΗΣ δεν ακουσε τις συμβουλές του & απομακρύνθηκε. Όχι πολύ. Ένα-δύο κήπους πιο κάτω πήγε…Χάθηκε ακριβώς 35 ώρες…Και όταν γύρισε από αφράτος, χαρωπός τύπος όλο ζωή και φωνή ήταν ένα γατάκι σχεδόν άψυχο. Ένα κορμάκι βαρύ. Ένα κορμάκι ταλαιπωρημένο…ΟΧΙ ΧΤΥΠΗΜΕΝΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ή ΑΣΘΕΝΕΙΑ… ΦΟΛΑ να υποθέσουμε??? ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ??? Σε δρόμους που κυκλοφορούν ζώα, άνθρωποι, παιδιά? Σε δρόμους που ζουν πολιτισμένοι άνθρωποι!!!???

Ο ΜΙΜΗΣ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ
Πέθανε μέσα σε αφόρητους πόνους , με τα τεράστια γαλάζια μάτια του να παρακαλάει να τον βοηθήσουμε . Πέθανε αργά & βασανιστικά.
Πέθανε χωρίς λόγο & χωρίς καμία αιτία.

Ο Μίμης έγινε το εξιλαστήριο θύμα αυτής της κοινωνίας που επιλέγει μεθόδους αρρωστημένης εξόντωσης των αδέσποτών μας.
Ο Μίμης έγινε το αντικείμενο της αρρωστημένης φαντασίας των αρρωστημένων συμπολιτών μας που δεν θεωρούν τους εαυτούς τους κομμάτι της φύσης.

Και εγώ ο εθελοντής παλεύω για ένα ζωάκι λες και βοηθώντας το θα αλλάξει ο κόσμος!
Εγώ ο εθελοντής, αφήνω την οικογένειά μου μέσα στη μέση του δρόμου να πάρει ταξί για το σπίτι, για να φορτώσω στο αυτοκίνητό μου ένα γίγαντα σκύλο που βρήκα χτυπημένο.
Εγώ ο εθελοντής, δίνω το μισό μου μισθό σε τροφές & φάρμακα για να ανακουφίσω τα πονεμένα ζώα!
Εγώ ο εθελοντής, ακούω όλο το κόσμο να μου λέει "ασε πια τα κοπρόσκυλα & πάμε για καφέ".
Εγώ ο εθελοντής, γίνομαι δυσάρεστος & γραφικός στους γείτονες όταν μοιράζω φυλλάδια για τις φόλες κοιτάζοντας τους στα μάτια για να δω ποιός τις πέταξε.http://adespotathriasio.blogspot.com
Εγώ ο εθελοντής, κλαίω κάθε φορά που ένας ΜΙΜΗΣ πεθαίνει.
Οχι γιατί δεν είμαι εξοικειωμένη με το κύκλο της ζωής ΖΩΗ-ΘΑΝΑΤΟΣ-ΖΩΗ.
Αλλά γιατί είμαι μέρος μιας αρρωστημένης κοινωνίας & για αυτό ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ!

http://adespotathriasio.blogspot.com

[spellbound]

[quote user="CHRISTINA LOI" post="307368"]Με λένε ΜΙΜΗ. Γεννήθηκα και έζησα τους πρώτους μήνες της ζωής μου σε ένα μεγάλο «νοσοκομείο» (αν και δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό).

Ο χώρος που ζούσα μαζί με τη μαμά , τον μπαμπά και τα 4 αδελφάκια μου ήταν περιφραγμένος με ψηλά σύρματα & δεν μπορούσαμε να πάμε πουθενά (εγώ είμαι στη φωτογραφία!!). Βέβαια αυτό καλό ήταν –λένε κάποιοι- γιατί έγινα πολύ ωραίο αγόρι: με γαλάζια μάτια, αφράτη γούνα άσπρη. Εκεί κάποιοι μας τάιζαν και μας πρόσεχαν πολύ. Κάποιοι άλλοι μας τρόμαζαν με φωνές & υστερίες και μας έδιωχναν αλλά …που να πάμε? Αφού έχει σύρματα εδώ!

Κάποιοι άλλοι ένα βράδυ και μας απείλησαν με θανατικό…με «φόλες»…Αυτό προκάλεσε πανικό σε κάτι καλά παιδιά που ήρθαν από όλα τα μέρη του κόσμου, μας καλόπιασαν με λιχουδιές και μας πήραν μαζί τους…

Μας πήγαν σε κάτι ωραία κορίτσια . Ενας γέρος ανθρακί γάτος με μεγάλο κεφάλι μας είπε: «Ηρθατε στο κτηνίατρο. Θα σας κάνει καλά…Μη φοβάστε». Και γίναμε καλά!

Μετά πήγαμε σε ένα μεγάλο & ωραίο σπίτι. Η μαμά εθελόντρια μας φρόντισε, μας έστρωσε κουβερτούλες, μας έδωσε μεζεδάκια, μας άφηνε να κοιμηθούμε με τις ώρες, μας μίλαγε τρυφερά…

Όμως δεν θα μέναμε εκεί για πάντα. Ειμαστε γατάκια του κόσμου. Θέλουμε το δέντρο να σκαρφαλώσουμε, το χώμα να σκάψουμε. Θέλουμε γατοπαρέες. Θέλουμε τσάρκες & αλητείες. Θέλουμε τρεχαλητά. Θέλουμε κορμούς να ξύσουμε τα νύχια μας!

Όταν άφησαν τη μαμά, την αδελφή & τον αδελφό μου στο κήπο αυτοί εξαφανίστηκαν. ΕΓΩ ΕΜΕΙΝΑ.«Τώρα θα έχω και φαγάκι & την ελευθερία μου…Αρχοντας θα είμαι»…Ομως χωρίς την οικογένεια μου ένιωσα μόνος. Δεν το έβαλα κάτω…Βγήκα παγανιά στο πάρκο και στους διπλανούς κήπους…ΕΒΑΛΑ ΚΑΤΙ ΦΩΝΕΣ, ΜΑ ΚΑΤΙ ΦΩΝΕΣ. «Πού πήγατε? Είστε χαζοί? Εδώ μας ταίζουν, μας αγαπάνε & το κυριότερο έχουμε και τις ανέσεις μας..Καλά βρε μάνα? Και εσύ μυαλό δεν έχεις? Που τρέχεις?Γυρίστε πίσω!»

Ετσι ξαναμαζεύτηκε όλη η οικογένεια..

Μόνο που ο ΜΙΜΗΣ δεν ακουσε τις συμβουλές του & απομακρύνθηκε. Όχι πολύ. Ένα-δύο κήπους πιο κάτω πήγε…Χάθηκε ακριβώς 35 ώρες…Και όταν γύρισε από αφράτος, χαρωπός τύπος όλο ζωή και φωνή ήταν ένα γατάκι σχεδόν άψυχο. Ένα κορμάκι βαρύ. Ένα κορμάκι ταλαιπωρημένο…ΟΧΙ ΧΤΥΠΗΜΕΝΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ή ΑΣΘΕΝΕΙΑ… ΦΟΛΑ να υποθέσουμε??? ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ??? Σε δρόμους που κυκλοφορούν ζώα, άνθρωποι, παιδιά? Σε δρόμους που ζουν πολιτισμένοι άνθρωποι!!!???

Ο ΜΙΜΗΣ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ
Πέθανε μέσα σε αφόρητους πόνους , με τα τεράστια γαλάζια μάτια του να παρακαλάει να τον βοηθήσουμε . Πέθανε αργά & βασανιστικά.
Πέθανε χωρίς λόγο & χωρίς καμία αιτία.

Ο Μίμης έγινε το εξιλαστήριο θύμα αυτής της κοινωνίας που επιλέγει μεθόδους αρρωστημένης εξόντωσης των αδέσποτών μας.
Ο Μίμης έγινε το αντικείμενο της αρρωστημένης φαντασίας των αρρωστημένων συμπολιτών μας που δεν θεωρούν τους εαυτούς τους κομμάτι της φύσης.

Και εγώ ο εθελοντής παλεύω για ένα ζωάκι λες και βοηθώντας το θα αλλάξει ο κόσμος!






Φιλικα παντα,

Σπελ-Φρου

Εισαι ηρωιδα με ολα αυτα που κανεις ...

[drusilia]

Δεν ξέρω τι να πω, αυτο που συνέβει με τον Μίμη ήταν τεράστιο πλήγμα για όλους μας που τον γνωρίσαμε.
Υπέροχο γατάκι, πανέμορφο κοινωνικό....
Πραγματικά όποιος βλέπει αυτό το πλάσμα και το μόνο που σκέφτεται είναι αν το εξοντώσει είναι ΑΡΡΩΣΤΟΣ και πρέπει να τον κλείσουν κάπου. Γιατι αν πετάς δηλητήριο σε ακάλυπτους πολυκατοικιών και πάρκα, όπου παίζουν και μικρά παιδιά είσαι πράγματι δημόσιος κίνδυνος.

Αντίο μικράκι μου και εύχομαι οποιος σου το έκανε αυτό να πληρωθεί με το ίδιο νομισμα.

[andreasec13]

[quote user="drusilia" post="307395"]...είναι ΑΡΡΩΣΤΟΣ και πρέπει να τον κλείσουν κάπου...[/quote]

Για ποιό λόγο;Για να φάει και να πιεί εις βάρος των κορόιδων (εσένα κι εμένα) και μετά να αποδοθεί "υγιής και μετανοημένος" στην κοινωνία;Και να ξανακάνει τα ίδια;
Όχι.Να μπει σε εργαστήρια πειραμάτων προς ανεύρεση αντίδοτου για τις φόλες.Έτσι,και θα δοκιμάσει τη "γλύκα" και θα φανεί κάπου ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ χρήσιμος.