Εδώ Πολυτεχνείο!

[cna]

Εικοσιπέντε χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από την εξέγερση των φοιτητών. Εικοσιπέντε χρόνια δικαίωσης αγώνων και θυσιών αλλά και δημιουργίας νέων ζυγών, νέων χαμένων ελπίδων. Δεν θα σταθώ στα ιστορικά γεγονότα καθώς είναι νομίζω σε όλους γνωστά. Ούτε όμως θα αναφερθώ σε πρωτεργάτες, μήτε θα εξυμνήσω αγωνιστές καθώς οι αληθινοί ήρωες της ιστορίας πέθαναν αφανείς. Οι αληθινοί ήρωες δεν έδρεψαν στεφάνια, ούτε διεκδίκησαν απτό αντίτιμο για τη θέση στην οποία τους έφερε η τύχη κατά τη διάρκεια της εξέγερσης. Το μόνο που έχω να πω σε όλους αυτούς που φρόντισαν να εξαργυρώσουν τους αγώνες του 1973 με μια θέση εξουσίας είναι ΑΙΔΩΣ!
   Εικοσιπέντε χρόνια, λοιπόν, μετά και το κεντρικό αίτημα της εξέργεσης μας κυνηγά σαν φάντασμα. "ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ - ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ". Διαβάζοντάς το φευγαλέα έχω αρχικά την αίσθηση ότι εν πολλοίς έχουν υλοποιηθεί οι απαιτήσεις τους. Είναι, όμως, αυτή η αντικειμενική πραγματικότητα; Ας εξετάσουμε την κάθε ιδέα χωριστά μήπως και καταφέρουμε να πλησιάσουμε λίγο την αλήθεια.

ΨΩΜΙ

   Είναι σίγουρο ότι το μεγαλύτερο τμήμα σε αυτή την χώρα δεν υποφέρει ακόμα από έλλειψη βασικών ειδών διατροφής. Λέω ακόμα γιατί εν μέσω οικονομικής κρίσης κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τί μπορεί να φέρει το αύριο. Αλήθεια όμως είναι ότι και οι εργάτες του 19ου αιώνα είχαν πρόσβαση σε βασικά είδη διατροφής, φυσικά όμως σε μικρότερες ποσότητες από τις σημερινές. Αυτό όμως που έχουμε κοινό, πλέον, με τους εργάτες των αρχών της βιομηχανικής επανάστασης είναι οι υπερβολικά πολλές ώρες εργασίας για την κάλυψη των βασικών αναγκών. Μην θεωρήσετε ότι είμαι τεμπέλης ή ευαίσθητος. Είμαι από τους τυχερούς που αν και μικρός σε ηλικία έχω δουλέψει σκληρά και σε όλους τους γενικούς τομείς της οικονομικής ζωής. Από τον πρωτογενή τομέα ως αγρότης στον δευτερογενή τομέα της μεταποίησης ως υπάλληλος σε ξυλουργείο και εδώ και λίγο λιγότερο από χρόνο στην παροχή υπηρεσιών (τριτογενής τομέας παραγωγής) ως πολιτικός μηχανικός. Επίσης έχω ξεχάσει τί σημαίνει Κυριακή εδώ και πολλά χρόνια. Αρκετά όμως με τα του εαυτού μου. Το ζήτημα είναι ότι δεν είναι δίκαιο και ανθρώπινο να εργάζεται κανείς 12 ώρες την ημέρα για να μπορέσει απλώς να επιβιώσει. Δεν αρκεί να έχουμε ψωμί στο τραπέζι μας για να είμαστε ευτυχείς. Χρειαζόμαστε και ελεύθερο χρόνο (εδώ θα έλεγα ότι τελικά σήμερα πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει χρήμα ή ακίνητη περιουσία αλλά αυτός που έχει ελεύθερο χρόνο). Χρειαζόμαστε χρόνο για να μπορέσουμε να επαναπροσδιορίζουμε τους εαυτούς μας, να τους καλυτερεύσουμε, να γίνουμε πιό αποδοτικοί στο κοινωνικό σύνολο. Βλέπετε εκτός από το υλικό χωμί υπάρχει και το πνευματικό και είναι αυτό ακριβώς που πρώτο μας το έχουν στερήσει εδώ και τόσα χρόνια. Όλο αυτό το σκεπτικό όμως είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την δεύτερη ιδέα του συνθήματος.

ΠΑΙΔΕΙΑ

   Εικοσιπέντε χρόνια μετά θα περίμενε κανείς να έχει υλοποιηθεί αυτή τουλάχιστον η ιδέα. Ο λόγος είναι εξαιρετικά απλός. Η παιδεία προάγεται και ατομικά. Η παιδεία μπορεί και φέρεται από τον καθένα μας χωρίς να είναι αναγκαστική η άμεση αλληλεπίδραση με το κοινωνικό περιβάλλον για την επίτευξη κάποιου υψηλού επιπέδου. Τα παραπάνω μπορεί να είναι αληθή όμως μόνο όταν το άτομο έχει τις σωστές βάσεις, μόνο όταν έχει ένα ελάχιστο νοημοσύνης ώστε να καταφέρει να πεπαιδευτεί. Δυστυχώς όμως ζούμε σε μια κοινωνία όπου οι πεπαιδευμένοι πολίτες θεωρούνται απειλή. Δεν είναι τυχαίο που σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης (με την αρχαιοελληνική έννοια - της εργασίας για την μέθεξη στην παιδεία) προάγεται η αποχή από την αυτόβουλη σκέψη. Τα σημερινά παιδιά βομβαρδίζονται συνεχώς από γνώσεις τις οποίες θα πρέπει να αποστηθίσουν πάραυτα ώστε να επιτύχουν καλή βαθμολογία στο σχολείο και όχι για να τις χρησιμοποιήσουν για την βελτίωση του εαυτού τους. Διδάσκονται αντικείμενα όχι για να δώσουν τροφή στην σκέψη τους αλλά για να μάθουν πώς να απέχουν από αυτήν. Σκοπός του σημερινού συστήματος είναι η παραγωγή υπάκουων πολιτών - υπάκουων εργατών. Καθείστε μόνο και σκεφτείτε το κατά πόσο είναι πιθανό ένα παιδί να μάθει να σκέφτεται όταν αναλώνει όλο του το πρωινό για να παρακολουθήσει το σχολείο (το οποίο ομολογουμένως καλώς συμβαίνει) για να ακολουθήσουν μετά άλλες οκτώ ώρες μαθημάτων (εκμάθηση ξένων γλωσσών, φροντιστηριακή υποστήριξη κ.λ.π.). Αργότερα δε στην ζωή του, όταν πλέον θα έχει αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο στο οποίο έτυχε να περάσει, το σύστημα θα φροντίσει να το βομβαρδίζει με ένα σωρό άχρηστες ανάγκες και πληροφορίες με μοναδικό στόχο την παρεμπόδιση της αυτόβουλης σκέψης.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

   Άλλο ένα παράδοξο ζήτημα είναι αυτό των ατομικών ελευθεριών. Από την εποχή της χούντας όπου άλλοι αποφάσιζαν για εμάς χωρίς εμάς και όπου δεν είχαμε δικαίωμα στην έκφραση αντιρρήσεων περάσαμε στην εποχή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας όπου και πάλι άλλοι αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς υπό την σκέπη, όμως, της ελεύθερης έκφρασης αντιρρήσεων. Σήμερα γίνεται τόσο μεγάλη κατάχρηση αυτής της ελευθερίας της έκφρασης όπου εν τέλει οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους και η αλήθεια μοιάζει σαν όνειρο. Ο καθένας μπορεί πλέον να λέει ό,τι θέλει, όποτε θέλει και χωρίς καμμία συνέπεια. Επίσης ζούμε σε μια κοινωνία άκρως φοβική. Φοβόμαστε τους πάντες και τα πάντα. Αγωνιούμε συνεχώς να μην απωλέσουμε τα κεκτημένα υλικά αγαθά ξεχνώντας ότι υπάρχουν για να υπηρετούν εμάς και όχι εμείς αυτά. Φοβόμαστε τον μετανάστη που ήρθε στην χώρα μας με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο ξεχνώντας ότι κάποτε ορδές ελλήνων ξενιτεύτηκαν με ακριβώς την ίδια ελπίδα. Έχουμε φτάσει στο σημείο να φοβόμαστε ακόμα και τον ίσκιο μας. Σε αυτό το σημείο θα σας θυμίσω τα λόγια του Καζαντζάκη: "Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερος". Πώς λοιπόν μπορούμε να θεωρούμε ότι είμαστε ελεύθεροι όταν ζούμε συνεχώς υπό καθεστώς φόβου; Αλήθεια, πόσο ειρωνικό ως προς την γιορτή του Πολυτεχνείου είναι όταν όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας, συνάνθρωποί μας, απαιτούν σκληρότερη και περισσότερη αστυνόμευση; Προσωπικά θεωρώ ότι ζούμε σε καθεστώς ασυδοσίας και η ασυδοσία ανέκαθεν αποτελούσε προσβολή της ελευθερίας.


ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ

    Εδώ επιτρέψτε μου να μην αναφέρω τίποτα. Όλοι μας διαθέτουμε κρίση και μνήμη. Μόνο πικρία νοιώθω ειδικά όταν θυμάμαι εκφράσεις όπως αυτή: "Ευχαριστούμε τις ΗΠΑ...". ΑΙΔΩΣ ξανά!



   Εν κατακλείδι νομίζω ότι ουδέποτε ικανοποιήθηκε το σύνθημα του Πολυτεχνείου. Πώς θα μπορούσε άλλωστε όταν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της εξέγερσης το απεμπόλησαν μετά την επάνοδο της Δημοκρατίας; Δεν θα πρέπει όμως να μείνουμε άπραγοι χρησιμοποιώντας την αποτυχία της γενιάς του Πολυτεχνείου ως δικαιολογία. Δεν τιμά ούτε εμάς ούτε όλους αυτούς που υπέφεραν στην εξορία, όλους αυτούς που σκοτώθηκαν στην εξέγερση χωρίς να υπολογίζουν πατέρα, μάνα, ηλικία. Στο χέρι μας είναι να στήσουμε κάποτε ένα δίκαιο και καθ' όλα δημοκρατικό κράτος. Στο χέρι μας είναι να δημιουργήσουμε πεπαιδευμένους πολίτες και όχι εκπαιδευμένους (με την νεοελληνική έννοια του όρου) πολίτες ξεκινώντας πρώτα απ' όλα με τον εαυτό μας, με τα παιδιά μας, με τους φίλους μας. Μια φράση μόνο να μισήσουμε με όλο μας το είναι. Μια φράση απλή που την λέμε σχεδόν κάθε μέρα. Αυτή την φράση: "Ωχ, αδερφέ, δεν βαριέσαι..."
Ευχαριστώ για την υπομονή σας.

Χρίστος

ΝΧ

[KostasD33]

Όχι φίλε Χρίστο δεν συμφωνώ με το κεντρικό πνεύμα της άποψης σου ότι τίποτα δεν έγινε στην τελική

Στο Πολυτεχνείο έπεφταν πολλά μα πολλά συνθήματα, ένα από αυτά ήταν και το ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ - ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ
Απλά ένα απ αυτά
Το κυρίαρχο όμως σύνθημα και η κυρίαρχη ένταση και ανατρεπτική ταχτική ήταν στο σύνθημα
6 χρόνια είναι αρκετά δεν 8α γίνουν 7....
και
κάτω η Χούντα
κάτω ο Φασισμός

Για να πέσει η Χούντα έγινε ότι έγινε όχι για ψωμάκι ούτε για αύξηση δαπανών για την παιδεία φίλε… μερικοί ακόμα και τότε μέσα στο Πολυτεχνείο προσπαθούσαν μέσα στην φοβία τους για την μετωπική ρήξη με το καθεστώς να το γυρίσουν σε φοιτητικά αιτήματα… οι ίδιοι όμως ξεπεταχτήκαν έξω από τις ραγδαίες εξελίξεις του κόσμου που δεν τον έλεγχαν


Και ναι αυτό (να πέσει η Χούντα) το πέτυχε η εξέγερση του Πολυτεχνείου ως καταλύτης διάλυσης του Δημοκρατικού προσωπείου που είχε ανάγκη να παρουσιάσει ο Παπαδόπουλος με Κοινοβουλευτικό Φασισμό που ετοίμαζε με τον Μαρκεζινη και προσπαθούσε να πείσει την Ευρώπη ότι ναι θα δοθούν σιγά σιγά Κοινοβουλευτικές ελευθερίες.

Σε αυτό το πολιτικό στοίχημα που είχε υποχρεωτικά να επιλύσει για την επιβίωση του το στρατιωτικού καθεστώτος, η αυθόρμητη εξέγερση του Πολυτεχνείου του έριξε όλα τα προσωπεία, αναγκάστηκε να ξανακηρύξει στρατιωτικό νόμο έχασε την δύναμη του ο Παπαδόπουλος, έβαλαν στη θέση του τον Ιωαννίδη με αποτέλεσμα μετά από μερικους μήνες σε συνδυασμό με την προδοσία της Κύπρου να καταρρεύσει το καθεστώς


Σε ότι αφορά μερικές σκέψεις σου για παιδεία και ελευθερία ότι δεν έχει γίνει καμιά καλυτέρευση από τότε.....
Ε όχι.. διαφωνώ φίλε.....
Ναι ποτέ μα ποτέ δεν θα θεωρώ ότι η παιδεία που έχουμε είναι επαρκής. Όσο και να έχουμε καλό είναι να έχουμε κι άλλο… Δεν κάνει κακό η παιδεία.. είναι σαν την βιταμίνη C..... όσο και να πάρεις δεν βλάπτει το παραπάνω που δεν χρειάζεσαι το αποβάλει ο οργανισμός από μόνος του
Το ίδιο περίπου για την ελευθερία
Εσύ φίλε όμως τώρα μιλάς για "καλλιτεχνικές ελλείψεις" ελευθερίας και "ψιλά γράμματα" σε σύγκριση πάντα με την καταπάτηση των ελευθεριών επί χούντας
Δεν ξέρεις τι είναι ο φίλος σου συμμαθητής σου στο Γυμνάσιο να έχει συλληφθεί να του έχουν σπάσει τα σαγόνια η αστυνομία και να έρχεται σχολείο και να μη πρέπει να πει τίποτα. Μόνο να λέει ότι έπεσε με το ποδήλατο
Δεν ξέρεις τι σημαίνει να είσαι με την οικογένεια σου στο σπίτι σου μέσα και αν έλεγε κάποιος την λέξη Θεοδωράκης, Καραμανλής, κόμματα, πολιτική  όλοι έλεγαν σουτ και πήγαιναν να δουν αν ήταν κανένας στο παράθυρο και άκουγε.
Χιλιάδες παραδείγματα που αν τα αναφέρουμε σήμερα είναι για ανέκδοτο..... δυστυχώς όμως όταν είναι καθημερινότητα δεν ήταν καθόλου ανέκδοτο και όταν έβαζαν ηλεκτρόδια στην ασφάλεια Περισσού στα γεννητικά όργανα ούτε τότε γελούσε κανένας


Δεν θέλω να πω ότι τώρα όλα είναι ρόδινα, ίσα ίσα μάλιστα
αλλά η Χούντα ήταν ένα μεγάλο παλούκι αδερφέ........
Μεγάλο και μάλιστα άνευ σιέλου

[Rakendytos]

35 αδελφε.. 35 τα χρονια..

[riaghul]

Με προσοχή διάβασα τα γεγραμμένα από τους φίλους χρήστες
και θα ήθελα να  να πω κι εγω , ως ατομο που η εξέγερση με βρήκε στις επάλξεις ότι κατα κύριο λόγο διαφωνώ με το
 ......Δεν θα πρέπει όμως να μείνουμε άπραγοι χρησιμοποιώντας την αποτυχία της γενιάς του Πολυτεχνείου ως δικαιολογία.........  και ειδικώτερα με τη λέξη ΑΠΟΤΥΧΙΑ. Σαφώς και δεν πρέπει να μείνουμε άπραγοι αλλά όχι και αποτυχία. Για να μπορούμε να γράφουμε όλοι εμείς από τη βλακεία μας και το καλαμπούρι μας μέχρι το σοβαρό ..να ακούμε όπως είπε ο Κώστας τα τραγούδια που θέλουμε και ότι σήμερα θεωρείται ΔΕΔΟΜΕΝΟ γιατί δεν υφίσταται λόγος να κρυφτούμε ..συνετέλεσαν κάποιοι αγώνες για αυτό. Βεβαίως και το Πολυτεχνειο καπηλεύεται από πολιτική σκοπιμότητα και βεβαίως τα συνθήματα δεν έχουν βρει την ιδανική κατάληξη.  Αυτό όμως οφείλεται σε πολλούς άλλους λόγους που δεν είναι επί του θέματος να αναλυθούν. Είναι όμως ενδιαφέρον από κοινωνικής  πλευράς να σημειωθεί  ότι η ΑΠΡΑΞΙΑ των νεωτέρων οφείλεται εκτός από την "εσκεμμένη" προσπάθεια στέρησης πνευματικής τροφής που ειπώθηκε απο τον Χρίστο και στην ιδέα του "βολέματος" που ευρέως την αισθάνομαι γύρω μου και κυρίως σε νέα παιδιά. Ξέρω θα μου πείτε ότι για να καλλιεργηθεί αυτή η ιδέα κάποιοι την προωθούν. Αλλά που είναι η ενέργεια και η επαναστατικότητα των νέων? Η αντίδραση έχει περιοριστεί στην οικογένεια για να κατακτηθεί το δικαίωμα της εξόδου και στην απόκτηση μιας "φιρμάτης" φορεσιάς. Δεν κατηγορώ κανέναν γι αυτό. Δηλαδή δεν κατηγορώ τα παιδιά..τους νέους...αλλά προσπαθώ να δω αυτή τη μετάλλαξη της κοινωνίας ...[size=18] 35....[/size]χρόνια ΜΕΤΑ

[Rakendytos]

αυτα τα παιδια που ηταν και χτες στην πορεια τα εχουν ολα για μενα..
εχουν ονειρα.. αν μιλησετε μαζι τους θα το διαπυστωσετε.. εχουν ενεργεια.. παλμο φαντασια..

περνωντας απο το αγαλμα του Κολοκοτρονη χτες ακουσα να φωναζουν
 
"με αυτον τον νομο της Φανη Πετραλια.. θα δουλευε ακομα κι ο γερος του Μορια..

εχουν πιστη.. πιστευουν οτι θα δουν καποια στιγμη την πτωση του καπιταλισμου.. της ιδιωτικοποιησης..
θα βρειτε πολλα σ αυτα τα παιδια και νιωθω ασχημα να καθομαι να γραφω..

Πιστευω σ αυτα τα παιδια.. ηδη μετρουν νικες με τους αγωνες και τα κινηματα..

[cna]

Καταρχήν να ζητήσω συγγνώμη για το χρονολογικό σφάλμα των 25 ετών. Το κείμενο γράφτηκε εν τάχει και από κεκτημένη ταχύτητα "κόλλησε" το 25. Ομολογώ ότι στην αρχή της συγγραφής υπήρξε το δέλεαρ της συνήθους εξύμνησης των γεγονότων και των πρωταγωνιστών. Θα μου ήταν δε εξαιρετικά εύκολο να αναλώσω τον χρόνο μου σε ιστορικές αναδρομές και επαρμένους λόγους. Αυτό όμως που ήθελα να καταδείξω είναι αφ' ενός μεν η αλλοτρίωση των ατόμων που βρέθηκαν στις επάλξεις του αγώνα (αλλά όχι στις οδομαχίες) και αφ' ετέρου δε την διαχρονικότητα του κεντρικού συνθήματος. Απαρατήρητος νομίζω πέρασε και ο διαχωρισμός που προσπάθησα να κάνω ανάμεσα σε αφανείς και φανερούς ήρωες.

Αγαπητέ Κώστα δεν διαφωνώ ουδόλως με αυτά που λες. Πρέπει όμως να σου γνωρίσω την τωρινή κατάσταση της "δημοκρατίας" μας. Έτυχε και εγώ ως φοιτητής να είμαι εξαιρετιικά δραστήριος πολιτικά. Έτυχε δε να είμαι παρών και σε πορείες και διαδηλώσεις που είχαν άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο δίκαια αιτήματα. Στην εποχή σου λοιπόν λες ότι το θύμα της αστυνομικής βίας δεν είχε δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί με αποτέλεσμα οι ένοχοι να μην τιμωρούνται. Σου κάνω γνωστό λοιπόν ότι στην εποχή μας το ίδιο θύμα έχει μεν δικαίωμα στην άρθρωση διαμαρτυρόμενου λόγου αλλά και πάλι οι ένοχοι μένουν ατιμώρητοι. Νομίζω δε ότι 35 χρόνια είναι υπερβολικά πολλά για να αφήνουμε ατιμώρητους τους κάθε λογής βαρβάρους. Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Αποδεδειγμένα το ελληνικό κράτος και με οποιοδήποτε από τα 2 μεγάλα κόμματα στην κυβέρνηση χρησιμοποιεί το ρητό "όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος" κατά το δοκούν. Επίσης δεν είναι προδοσία η έγκριση χρήσης βίας από τους τότε πρωταγωνιστές του αγώνα; Ξεχάσαμε τον ξυλοδαρμό των συνταξιούχων από τα ΜΑΤ επί κυβερνήσεως Σημίτη; Φυσικά δεν είναι το μόνο περιστατικό. Όσοι συμμετέχουμε ή έχουμε συμμετάσχει σε πορείες έχουμε βιώματα ωμής αστυνομικής βίας. Αυτό δεν είναι αποτυχία εκείνης της γενιάς; Δεν αποτελεί ηθική προδοσία και αναλγησία η πορεία εκείνης της γυναίκας που εκφωνούσε τα αιτήματα των φοιτητών από ραδιοφώνου η οποία εν τέλει επικρότησε με την συμμετοχή της ένα κόμμα που χρησιμοποίησε αστυνομική βία σε κάθε σχεδόν πορεία διαμαρτυρίας; Δεν είναι δε αποτυχία η προσπάθεια επιβολής της άποψης ότι κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αλλάξει τα πράγματα ενώ ταυτόχρονα έχει το δικαίωμα να μιλάει όσο θέλει;

Αναφέρεις δε Κώστα ότι ο αγώνας έγινε απλώς για να πέσει η Χούντα. Σίγουρα αυτός ήταν ο βασικός στόχος και το σύνθημα που αναφέρω ειπώθηκε για να καταδείξει ακριβώς αυτά που στερούσε η Χούντα από τον λαό. Μήπως δεν στερούσε από τους χαρακτηρισμένους κομμουνιστές την δυνατότητα της επιβίωσης αυτών και των οικογένειών τους όταν τους έσερνε από τη Γυάρο στην Μακρόνησο και από εκεί στον Αι-Στράτη; Προσωπικά θεωρώ ότι το σύνθημα ήταν η συμπύκνωση των ιδεών που τριγύριζαν στο μυαλό του λαού.

Θεωρώ ότι δεν είμαι μηδενιστής. Ίσως ορισμένες φορές λόγω συσσωρευμένης πικρίας να χρησιμοποιώ μηδενιστικές εκφράσεις σε μια προσπάθεια εκτόνωσης των συναισθημάτων μου. Ο σκοπός όλου του άρθρου ήταν η αφύπνιση και η επαγρύπνηση. Δυσαρεστήθηκα ιδιαίτερα όταν ανακάλυψα ότι σε αυτήν την αγορά ανταλλαγής ιδεών δεν αφιερώθηκε ποτέ ένα κείμενο αποκλειστικά με θέμα το Πολυτεχνείο. Όλοι εμείς που έχουμε αναλώσει ατελείωτες ώρες σε κάθε λογής ιδεολογήματα δεν έχουμε ασχοληθεί ποτέ αποκλειστικά με την τελευταία λαϊκή επανάσταση αυτής της χώρας. Αισθάνομαι δε ότι όλοι εμείς - και εδώ θα συμφωνήσω με την riaghul - απετάξαμε την αγωνιστική μας διάθεση επί του πρακτέου. Αναρωτιέσαι riaghul για την επαναστατικότητα των νέων. Η επαναστικότητα όμως προϋποθέτει την ελεύθερη κρίση ή την ανάγκη για το δικαίωμα στην ελεύθερη κρίση. Προφανώς με την μεταπολίτευση έχει ικανοποιηθεί το δεύτερο αίτημα. Όλοι έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε ελεύθερα. Το ζήτημα όμως είναι ότι δεν μας παρέχονται οι βάσεις για να χτίσουμε την λογική μας ώστε να μπορούμε να κρίνουμε. Δεν θα επεκταθώ σε αυτό γιατί το έχω αναλύσει ήδη. Από την άλλη πολλοί νέοι υπόκεινται σε μια ιδιότυπη πλύση εγκεφάλου από τους ίδιους τους γονείς η οποία ξεκινά από την μικρή τους ηλικία. Πάντοτε προβάλλεται ως αυτοσκοπός η διαφύλαξη των ατομικών συμφερόντων έναντι των κοινωνικών και αυτό από μόνο του αποτελεί δείγμα έλλειψης παιδείας. Στην αρχαία ελλάδα, που όλοι μας τόσο θαυμάζουμε, ο χαρακτηρισμός κάποιου ως ιδιώτη στηλίτευε αυτήν ακριβώς την πρακτική. Ήταν δε τόσο βαρύς που οι αγγλοσάξωνες χρησιμοποιούν την λέξη idiot (η ετυμολογική ρίζα της οποίας είναι ο ιδιώτης) για να εκφράσουν την έννοια του ηλίθιου. Όταν λοιπόν κάποιος δεν σκέφτεται τίποτα άλλο πλην της ικανοποίησης των στενών προσωπικών του συμφερόντων για ποιό σκοπό να αγωνιστεί; Ειδικά όταν προβάλλεται παντοιοτρόπως ότι δεν υπάρχουν κοινά συμφέροντα. Δεν θα αναφερθώ δε στη ρήση "άσε κάποιον άλλον να βγάλει το φίδι από την τρύπα, δεν είναι ανάγκη να κάνεις τον ήρωα" που πολλάκις έχω ακούσει από άτομα διαφόρων γεννεών. Μια ρήση που αυτόματα εκμηδενίζει όλους όσους έχυσαν το αίμα τους για να μπορούμε σήμερα να συνδιαλεγόμαστε.

Αυτά προς το παρόν γιατί υποφέρω και από έλλειψη χρόνου...

[Pappas10]

Νομίζω ότι η προσέγγιση του Χρήστου σηκώνει πολύ κουβέντα. Θα πω κι εγώ την παπαριά μου απλά σαν σχόλιο και όχι σαν απάντηση. Για εμένα ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΕΤΥΧΕ ΑΛΛΑ Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΑΠΕΤΥΧΕ. Και με την λέξη "απέτυχε" δεν αναφέρομαι ούτε στην ατομική ούτε στην πολιτική εξέλιξη. Αλλά το σύνθημα ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ -  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μετουσιόθηκε σε ΝΕΟΠΛΟΥΤΙΣΜΟΣ  - ΓΝΩΣΗ - ΑΝΟΜΙΑ. Εκεί ακριβώς στηρίζεται η αποτυχία της γενιάς του Πολυτεχνείου.

Φυσικά και το δικαιολογώ. Για εμένα που καλούμαι τώρα (35άρης ών) να δουλεύω 12 ώρες για τους 55άρηδες golden boys των τραπεζών και του δημοσίου ή έννοια "ΨΩΜΙ" είναι μάλλον πεπερασμένη και σαφέστατα άσχετη με τις επισιτιστικές μου ανάγκες. Η γενιά μου δεν πείνασε αλλά γι' αυτό δεν έγινε και κοιλιόδουλη. Δεν στερήθηκε γι' αυτό δεν έγινε και αχόρταγη. Δεν αγωνίστηκε, γι' αυτό δεν έχει άλλοθι.

Μιλάμε για παιδεία και την περιορίζουμε στους τοίχους των σχολείων και των πανεπιστημίων. Δεν είναι όμως η γενιά μου που έμαθε να παρκάρει στα πεζοδρόμια. Ούτε είναι η γενιά μου που έκανε το "μέσο" θεσμό. Είπαμε... η δική μου γενιά δεν αγωνίστικε και γι' αυτό δεν έχει και "αγωνιστικές περγαμηνές" να εξαργυρώσει με διορισμούς στο δημόσιο. Εμείς πρέπει να γλύψουμε κατουρημένες ποδιές.... ή να αναζητήσουμε την αγωνιστική μας "δράση προς εξαργύρωση" στα πλαίσια των κομμάτων. Το αστείο είναι ότι τα κόμματα δομήθηκαν και λειτουργούν πάνω στους άξονες της γενιάς του Πολυτεχνείου.  Και σε τελική ανάλυση, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινής, ποια "παιδεία" δίδαξε το Πολυτεχνείο ως πράξη; Μήπως αυτή της αντίδρασης και της πάλης απέναντι σε ανελεύθερα και ολοκληροτικά καθεστώτα που αδυνατούν να ακολουθήσουν την Λαϊκή βούληση και να ικανοποιήσουν τις κοινωνικές ανάγκες; Που ακριβώς εντοπίζει κανείς την "παιδεία" του Πολυτεχνείου στα επιτεύγματα της γενιάς της; Εκτός και αν η πολυπόθητη "παιδεία" ολοκληρόνεται με την κατάκτηση μιας "ελευθερίας" που σταματά στο δικαίωμα να ακούς Θεοδωράκη ή να μιλάς για πολιτική με τον περιπτερά σου κι ας διαφωνείς.


Δεν ολοκληρώνεται όμως εκεί η Ελευθερία. Και αν το σύνθημα του Πολυτεχνείου και της εξέγερσης του περιοριζόταν εκεί τότε - δυστυχώς - η γενιά του Πολυτεχνείου ήταν μικρόνοη και ελάχιστα οξυδερκής. Όσο λάθος είναι να κρίνουμε με τα μέτρα του σήμερα το χθές, άλλο τόσο λάθος είναι να κρίνουμε το χθες με τα μέτρα του σήμερα. Δημιούργημα της γενιάς του πολυτεχνείου δεν είναι το Πολυτεχνείο αλλά το σήμερα. Το Πολυτεχνείο ήταν ο Θεμέλιος λίθος, η αφετηρία. Μπήκε σωστά και ήταν από χρυσάφι... άλλα το  κτίριο που χτίστηκε πάνω του βγήκε στραβό και γεμάτο ΣΚΑΤΑ ναι ΣΚΑΤΑ. Και το πολυτεχνείο κατήντησε η "κολυμπήθρα του Σιλωάμ" που εξάγνισε - και εξακολουθεί να εξαγνίζει - τις αμαρτίες της γενιάς του.

Αν κάτι μου μένει από το Πολυτεχνείο είναι ο αγώνας και το δικαίωμα της διεκδίκησης μίας καλύτερης ζωής. Αν για κάτι "μισώ" το Πολυτεχνείο είναι γιατί αντί για εφαλτήριο προόδου έγινε άλλοθι συντηριτισμού. Γι' αυτό και το "δικό μου" Πολυτεχνείο δεν το αντιπροσωπεύει σχεδόν κανένας φορέας του. Κανένας Λαλιώτης και καμία Δαμανάκη. Παρά μόνο ένα τραγούδι... που ονομάζεται Νοέμβρης 90... όχι 73... 90. Η αρχή της δικής μου γενιάς.  

"... 17 Νοέμβρηδες μου βάρυναν την πλάτη
σημαίες και γαρύφαλα, εμπόριο κι απάτη
και λόγοι επισήμων στο κενό

Κρατώ το στόμα μου κλειστό
Τα χείλη μου ματώσανε
Κι αυτοί που μας προδόσανε
Ανέραστοι να μείνουν

ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΔΕΝ ΞΟΦΛΗΣΑΜΕ
ΑΥΤΟ ΕΧΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΩ
ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΩΝ ΕΡΑΣΤΩΝ ΔΕΝ ΣΒΗΝΟΥΝ..."

Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ. Η γενιά του όμως σάπισε, και μαζί της σάπιζει και η κοινωνία που δημιούργησε. Μόνη ελπίδα και ευχή, η επερχόμενη γενιά να ολοκληρώσει το όραμα του συνθήματος ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Χωρίς να χρειαστεί να κλειστεί πίσω από σιδερένιες πόρτες. Χωρίς τανκς και στρατιωτικούς νόμους. Αλλά κυρίως, χωρίς άλλοθι για την αποτυχία.    

Συγνώμη αν πικραίνω κάποιους... μπορεί να λέω και βλακείες.

Μιχάλης.

[cna]

Πώς φαίνονται οι πρώην Κνίτες. Αν και καθυστερημένα χρόνια πολλά Μιχάλη. Ευχαριστώ που διατύπωσες τις σκέψεις μου με έναν πιο καθάριο τρόπο που λέει και ο ποιητής.

[Pappas10]

[quote user="cna" post="307709"]Πώς φαίνονται οι πρώην Κνίτες. Αν και καθυστερημένα χρόνια πολλά Μιχάλη. Ευχαριστώ που διατύπωσες τις σκέψεις μου με έναν πιο καθάριο τρόπο που λέει και ο ποιητής.[/quote]

Αντεύχομαι στα χρόνια σου πολλά κι ευχαριστώ.

Για τα υπόλοιπα... είπαμε. 2 είναι οι πολιτικές και κοινωνικές "Κολυμπήθρες του Σιλωάμ" στην Μεταπολεμική Ελλάδα. Η Εθνική Αντίσταση και το Πολυτεχνείο.

Τώρα όσοι διαμαρτήρονται είναι "... νέοι με πρησμένα πόδια που τους λένε (sic) αλήτες..." που λέει και ο ποιητής

Γι' κι εγώ ..... ΡΕ ΠΑΝΑΘΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑαααααααααααααααα

[Stamatina]

Δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις όσων αφορά τα πολιτικά, δεν ασχολούμαι και δεν αισθάνομαι ότι ανήκω σε κάποια παράταξη ή ότι με αντιπροσωπεύει καμία αλλά όσων αφορά το Πολυτεχνείο και την γενιά του Πολυτεχνείου θα έλεγα ότι είναι έμπνευση και κίνητρο για την νεολαία και όχι μόνο, για μία καλύτερη ζωή, πιο ποιοτική.
Για μένα δεν έχει καμία σημασία αν πέτυχε ή απέτυχε η συγκεκριμένη γενιά γιατί δεν είναι αυτό η ουσία..δεν προσπάθησαν αυτοί οι άνθρωποι να φανούν ή να μείνουν στην ιστορία, όμως αυτό πέτυχαν τελικά.
Κάθε χρόνο μία καινούρια γενιά Πολυτεχνείου κατεβαίνει σε πορεία εις μνήμην των πεσόντων και φαντάζομαι ότι το δέος είναι μεγάλο και η ικανοποίηση επίσης εφόσον αυτό το γεγονός συνεχίζεται κάθε χρόνο κάθε φορά από διαφορετικούς νέους που απέχουν κάθε φορά και πιο πολύ απ'την πρώτη γενιά και που έχουν όμως κάτι τόσο κοινό, την φλόγα της δημιουργίας και της ελεύθερης σκέψης!!

Ελπίζω και τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας και ούτω καθεξής να διδάσκονται απ'τους γονείς και τους καθηγητές τους σωστά την ιστορία και να μην φτάσει κάποια στιγμή που θα ρωτούν τα παιδιά τι έγινε στις 17 Νοέμβρη 1973 και αυτά θα κοιτάνε σαν χαζά και θα χασκογελάνε γιατί δεν θα έχουν ιδέα και κανείς δεν θα έχει κάνει τον κόπο να τους πει γιατί απλά θεώρησαν το γεγονός λήξαν!!!

[Pappas10]

[quote user="Samantha" post="307715"]Δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις όσων αφορά τα πολιτικά, δεν ασχολούμαι και δεν αισθάνομαι ότι ανήκω σε κάποια παράταξη ή ότι με αντιπροσωπεύει καμία αλλά όσων αφορά το Πολυτεχνείο και την γενιά του Πολυτεχνείου θα έλεγα ότι είναι έμπνευση και κίνητρο για την νεολαία και όχι μόνο, για μία καλύτερη ζωή, πιο ποιοτική.
Για μένα δεν έχει καμία σημασία αν πέτυχε ή απέτυχε η συγκεκριμένη γενιά γιατί δεν είναι αυτό η ουσία..δεν προσπάθησαν αυτοί οι άνθρωποι να φανούν ή να μείνουν στην ιστορία, όμως αυτό πέτυχαν τελικά.
Κάθε χρόνο μία καινούρια γενιά Πολυτεχνείου κατεβαίνει σε πορεία εις μνήμην των πεσόντων και φαντάζομαι ότι το δέος είναι μεγάλο και η ικανοποίηση επίσης εφόσον αυτό το γεγονός συνεχίζεται κάθε χρόνο κάθε φορά από διαφορετικούς νέους που απέχουν κάθε φορά και πιο πολύ απ'την πρώτη γενιά και που έχουν όμως κάτι τόσο κοινό, την φλόγα της δημιουργίας και της ελεύθερης σκέψης!!

Ελπίζω και τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας και ούτω καθεξής να διδάσκονται απ'τους γονείς και τους καθηγητές τους σωστά την ιστορία και να μην φτάσει κάποια στιγμή που θα ρωτούν τα παιδιά τι έγινε στις 17 Νοέμβρη 1973 και αυτά θα κοιτάνε σαν χαζά και θα χασκογελάνε γιατί δεν θα έχουν ιδέα και κανείς δεν θα έχει κάνει τον κόπο να τους πει γιατί απλά θεώρησαν το γεγονός λήξαν!!![/quote]

Δεν διαφωνεί κανείς μαζί σου Σαμάνθα ως προς την αξία του Πολυτεχνείου ως πηγή έμπνευσης και προσπάθειας για δημιουργία και ελεύθερη σκέψη. Άλλωστε η όποια "κριτική" μας δεν εστιάζεται στην πορεία του Πολυτεχνείου και σ' αυτούς που λαμβάνουν μέρος στην πορεία. Η κιριτκή εστιάζεται  στην εξέλιξη της εξέγερσης - έτσι όπως αυτή χαρακτηριίζεται από τη γενιά της - η οποία από ηρωική προσπάθεια πολιτικής και κοινωνικής αποκατάστασης ιδανικών μετατράπηκε σε αήθη πρακτική επαγγελματικής αποκατάστασης ημμετέρων.

Η απομυθοποίηση της γενιάς του πολυτεχνείου δεν απομυθοποιεί το Πολυτεχνείο και την μνήμη του έτσι όπως αυτή φυλάσεται από κάποιους συμμετέχοντες στην πορεία. Στηλιτεύει όμως την μετατροπή του από παλαϊκή εξέγερση σε κομματική παρέλαση. Το Πολυτεχνείο μας δείχνε τον δρόμο της εξέγερσης. Η Γενιά του όμως μας έδειξε το δρόμο του συμβιβασμού και της λίθης. Και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο. Εξ' ου και η κριτική από μέρους μου.

Φιλικά,

Παππάς10 ή κατά κόσμον Μιχάλης.

[cna]

Λαμπρό παράδειγμα της κομματικοποίησης είναι και η "φύλαξη" της ιστορικής σημαίας του Πολυτεχνείου στα γραφεία της ΠΑΣΠ. Άλλο ένα παράδειγμα είναι η αδυναμία συγκρότησης του συμβουλίου της ΕΦΕΕ, του συντονιστικού οργάνου των φοιτητών που απαρτίζεται από αιρετά μέλη. Αν θυμάμαι καλά το εν λόγω όργανο δεν έχει καταφέρει να συγκροτηθεί σε σώμα πλέον των δύο δεκαετιών και ο λόγος είναι εξαιρετιικά απλός: καμμία σχεδόν παράταξη δεν δέχεται να συμμετάσχει κατηγορώντας τις αντίπαλες για νοθεία κλπ κλπ κλπ. Το αποτέλεσμα είναι προφανές. Ελλείψει συντονιστικού οργάνου και συνεπώς εκπροσώπησης αποδυναμώνεται το φοιτητικό κίνημα. Το κάθε ίδρυμα συμπεριφέρεται εντελώς αυτόνομα και αυτό με την σειρά του έχει ως συνέπεια την διάσπαση των φοιτητών και την απουσία μοχλών πίεσης προς την εκάστοτε κυβέρνηση. Βλέπετε με την μεταπολίτευση το πρόβλημα δεν ήταν πώς θα ικανοποιηθούν τα αιτήματα των φοιτητών αλλά ποιά παράταξη θα αναδειχθεί ως ηγέτιδα των αγωνιστών του 73 και ποιά παράταξη θα ηγείται του φοιτητικού κινήματος ξεχνώντας ότι το 73 αναπτύχθηκε οριζόντιο πολιτικό κίνημα και όχι κάθετο. Εννοώ βεβαίως ότι συμμετείχαν φοιτητές από όλες τις παρατάξεις σχεδόν. Η αλήθεια επίσης είναι ότι το οποιοδήποτε σύστημα φοβάται την οποιαδήποτε μαζική πάλη (η ισχύς εν τη ενώσει) οπότε και υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει προσπάθεια απομαζικοποίησης των οιονδήποτε κινημάτων. Από μια άποψη ευτυχώς οι ήρωες του Πολυτεχνείου δεν έζησαν αρκετά για να δουν τους συντρόφους τους να δημιουργούν τέτοιου είδους συστήματα και να προσπαθούν να διατηρήσουν θέσεις εξουσίας παντοίω τρόπω.

[kuria]

αληθεια πιστευετε οτι η ανατροπη της χουντας οφειλεται στην εξεγερση του ελληνικου λαου μετα τα γεγονοτα στο πολυτεχνειο;  :roll:

[andreasec13]

[quote user="kuria" post="307745"]αληθεια πιστευετε οτι η ανατροπη της χουντας οφειλεται στην εξεγερση του ελληνικου λαου μετα τα γεγονοτα στο πολυτεχνειο;  :roll:[/quote]

Εμ...το δόλωμα είναι δελεαστικό και γεμίζει ψαρούκλες η καλαθούνα

 

[Rakendytos]

φφφσσσττ συντρόφια.. εσεις φαγατε την ηττα της μεταπολιτευσης.. εμεις θα νικησουμε!


Θα γινω γελιο να κρυφτω σε παιδια που ξεφαντωνουν..
ο καιρος θα χανεται.. ωσπου καποιο απο αυτα θα φωναζει λιμπερτααα παραπαπαπαμ.. τι πεινα ειν αυτηηη!  :roll: