Μέλη
  • Σύνολο μελών: 7,374
  • Latest: iguzovec
Stats
  • Σύνολο μηνυμάτων: 360,324
  • Σύνολο θεμάτων: 11,759
  • Online today: 250
  • Online ever: 1,061 (Οκτωβρίου 10, 2023, 08:28:42 ΠΜ)
Συνδεδεμένοι χρήστες
  • Users: 0
  • Guests: 248
  • Total: 248

Ο ΜΑΓΟΣ

Ξεκίνησε από Stamatina, Νοεμβρίου 25, 2008, 04:35:36 ΜΜ

« προηγούμενο - επόμενο »

Stamatina

ΟΔΗΓΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΓΙΝΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ,
ΕΝΑ ΞΕΝΥΧΤΙ ΕΝΑ ΡΕΜΑΛΙ,
ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ΩΡΕΣ ΠΕΡΝΑ ΜΑΖΙ ΜΟΥ,
ΜΕ ΕΝΑ ΟΥΙΣΚΥ ΓΙΑ ΔΙΑΦΥΓΗ ΜΟΥ

ΦΕΥΓΩ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΟΥ ΜΗΠΩΣ ΚΙ ΑΛΛΑΞΩ,
ΚΙ ΑΜΑ ΑΠΟΤΥΧΩ ΝΑ ΞΑΝΑΡΑΞΩ,
ΣΕ ΨΕΥΤΙΚΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ
ΑΝΤΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΣΟ Θ'ΑΝΤΕΞΕΙΣ!
ΤΕΤΟΙΑ ΜΙΖΕΡΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ!

ΘΕΛΩ ΤΟΝ ΜΑΓΟ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΜΟΥ,
ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΩ ΝΑ ΤΟΝ ΦΙΛΗΣΩ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΩ!!
ΜΕΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΣΑΝ ΠΕΤΑΛΙΔΑ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ,
ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΥΤΗ Η ΑΡΙΔΑ!!

Stamatina

ΗΤΑΝΕ ΧΑΔΙ ΗΤΑΝΕ ΦΩΣ ΗΤΑΝ Ο ΗΛΙΟΣ Ο ΔΥΝΑΤΟΣ!
ΜΕΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΚΟΥΡΝΙΑΣΕΙ ΛΟΥΖΕΙ ΜΕ ΠΑΘΟΣ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΛΑΣΗ!
ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΧΤΙΔΕΣ ΤΟΥ ΖΩΗΡΕΣ, ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕ ΓΕΛΙΑ ΜΕΣ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ!
ΛΕΝΕ ΑΝΕΔΚΟΤΑ ΛΕΝΕ ΕΥΧΕΣ ΛΕΝΕ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ!
ΝΑ'ΝΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ Σ'ΕΝΑ ΠΛΑΝΗΤΗ ΠΟΛΥ ΔΕΜΕΝΟΙ!

Stamatina

ΑΓΓΕΛΟΙ ΜΕ ΧΡΥΣΑ ΜΑΛΛΙΑ ΠΕΤΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ
ΡΟΚ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ΑΣΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΟΥΣ
ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΜΕ ΠΕΠΛΑ ΤΑ ΦΤΕΡΑ!

ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΖΩΗΡΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΚΑΠΟΥ ΜΑΚΡΥΑ ΚΙ ΑΝΕΜΕΛΗ Η ΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ
ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΕΚΕΙ ΠΑΡΑΜΕΡΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ ΜΗΝ ΤΥΧΟΝ ΧΑΣΟΥΝ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ!
ΑΓΕΡΟΧΟ ΤΟ ΒΛΕΜΑ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗ Η ΘΩΡΙΑ ΤΟΥΣ!

ΣΤΕΚΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΟΙΤΟΥΝ ΚΙ ΑΝΑΠΟΛΟΥΝ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥΣ, ΑΠ'ΤΗ ΓΗ,
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΗΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΚΙ ΑΥΤΟΙ,
ΚΑΙ ΠΡΟΒΕΣ ΕΚΑΝΑΝ ΓΙ'ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΠΙΟΥΣΙΑ ΖΩΗ!

ΣΥΝΤΟΜΗ ΚΙ ΑΧΑΡΗ ΕΜΕΛΛΕ ΝΑ'ΝΑΙ, ΕΤΣΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ ΞΑΝΑΓΥΡΝΑΝΕ!
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥΣ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΟΣ ΜΗΝ ΤΥΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΧΑΖΟΣ
ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΤΟΥΤΗ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΜΕ ΕΡΩΤΑ ΚΙ ΑΛΕΓΚΡΙΑ!

Stamatina

ΑΛΛΑΖΕΙ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟ ΦΩΣ ΞΕΘΩΡΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ!

ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΓΙΝΕ Η ΖΩΗ, ΣΑΝ ΜΠΙΛΙΕΣ ΣΚΟΡΠΙΣΕ Η ΠΝΟΗ!

ΕΦΥΓΕΣ ΑΠΟΤΟΜΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΚΙ ΑΛΛΑΞΕΣ ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΠ'ΤΗΝ ΑΓΡΥΠΝΙΑ!
ΣΕ ΚΟΙΤΩ ΜΑ ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΠΑΩ ΚΙ ΟΛΟ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΟΥ ΠΑΡΑΦΥΛΑΩ!

ΤΙ ΚΡΥΒΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΧΑΝΟΜΑΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ Μ'ΑΛΛΑΞΕΙΣ!

ΣΑΠΙΟ ΚΑΡΥΔΟΤΣΟΥΦΛΟ ΘΥΜΙΖΕΙ Η ΑΝΑΣΑ ΣΟΥ, ΒΑΡΚΑ ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ Η ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΦΕΡΘΩ ΣΤΑ ΧΑΔΙΑ ΣΟΥ ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΜΕΛΗΜΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗ ΚΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΚΟΛΟΥΘΑ ΤΗΣ!

Stamatina

ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΠΑ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ
ΠΩΣ ΔΕΝ ΑΓΑΠΗΣΑ ΚΑΜΙΑ ΣΑΝ ΕΣΕΝΑ
ΕΚΛΑΨΑ ΜΟΝΟΣ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΒΡΟΧΗ
ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙ ΝΑ ΜΕ ΔΕΙ
ΙΣΩΣ ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΠΟΥ ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ
ΝΑ ΞΕΓΕΛΟΥΝ ΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ
ΜΑ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΣΑΝ ΦΥΓΕΙ ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ
ΣΟΥ ΑΦΗΝΕΙ ΜΕΣΑ ΜΙΑ ΖΩΗ
ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΠΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ
ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΩΣ ΘΑ ΦΑΝΕΡΩΘΕΙ ΣΕ ΣΕΝΑ!

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΟΥ!!!

Stamatina

Ακούς να λένε λόγια φθονερά  
Με πίκρα να γεμίζουν τα φιλιά και φαρμάκι την αγάπη σου, αγάπη μου!
Φύγε μακρυά και πέταξε,
Ανοιξε τα φτερά σου και γλέντησε!
Ελεύθερος τώρα είσαι!
Στην λύπη μην χαθείς, τη δύναμη μην κρύψεις στην ανέχεια!
Φτάνει πια ο συμβιβασμός! Πέτα!

Stamatina

Ανοιγω τα ματια καθε πρωι, κι αμεσως κοιταζω με γλυκια προσμονη,

να σαι δικος μου στα δικα μου σεντονια και να σε νανουριζω με ομορφα λογια

και μες στην απολυτη τη σιωπη να ακουγεται μονο μια προσευχη,

θα ναι η ανασα σου στο μαξιλαρι μου κι εγω θα μαι ο ηλιος σου κι εσυ το φεγγαρι μου!

Rakendytos

Οι λεξεις της σιωπης ειναι σαν κρινα μαραμενα..
μες το μυαλο και στην καρδια ειναι ριζωμενα..
ευκολο να ειπωθουν.. μα πως να τις δεχθουν..
αφου καλα το ξερεις πως αδημωνουν..
την ηστατη στιγμη που θα τις σκεφτεις κι εσυ αυτες τις ιδιες λεξεις..
τι κι αν ειναι καμωμενες απο σενα.. το ιδιο νοημα..
το ιδιο φως θα ελευθερωσουν..
μια ελευθερια ακομα θα της δωσουν.. της ψυχης!
γιατι αδικο ξανα να την προδωσουν..
μα ποιος τολμαει.. ποιος αληθεια εχει το θαρρος να πει αυτο που νιωθει..
χωρις να το σκεφτει.. λαθος εντυπωσεις να μη δωσει!
κι αναγκασμενος ειναι υστερα ξανα να τις διορθωσει..
Οχι.. καλυτερα να μη τις πει.. και τσιμουδια μη βγαλει..
εκτος και μονο σκοπιμο αν ειναι να το κανει..  ;-)

Stamatina

Opoios tis skepseis tithasevei..opoios tis katalliles lexeis den borei na vrei
tote kalitera na siwpisei
perase kairos apo tote pou rizwnan afova mes tin kardia kai tin psixi
ki aftos o toso afstiros daskalos..o xronos...isws tis allages pou efere
skopimws na tis ekane gnwsi kai sinaisthimata
ton logo twra exei to parelthon..kakws..kalws, tha deixei
ma mia kainouria palia arxi xanagine, me kapoion toso oikeio se kapoious
kai agnwsto se kapoious allous!
Kapote mia istoria ektilixtike brosta sta ekthamva matia olwn
mia istoria pou o xronos tin kratise makria gia 3 peripou xronia..ki o logos itan enas!
graftike omws telika kai simadia afise..
ma eipame o xronos..ola ta girizei ola ta epitrepei...
daskalos omws kai odigos, moiraia...

Stamatina

Κάμπος τα συναισθήματα..σαν λουλούδια ανθισμένα κι ευωδιαστά!

Μια μελωδία προσδίδει η μορφή τους...μια οπτασία τα λόγια σου!

Πότε τραγουδούν και χορεύουν στο ρυθμό που τους δίνει ο αέρας..
πότε μελαγχολικά κοιτούν..τα λουλούδια..τα λόγια σου!!

Θυσαυροί κρύβονται εκεί..έτοιμοι να συληθούν από ανίκανα χέρια από παράξενα μυαλά!

Τα πέταλά τους ανοίγουν τα λουλούδια..σαν να καλωσορίζουν το νέο το ωραίο το διαφορετικό!
Και ένα παιδί τις χούφτες του ανοίγει και τα κυκλώνει..
Προστασία προσφέρει με την αγνή του ψυχή και τα καμαρώνει!!

Stamatina

Κάποτε έφυγες και πίσω δεν κοίταξες

Άφησες γη κι ουρανό να αιωρούμαι εγώ

Να τρέχω σαν άνεμος, να ψάχνω σαν αίολος τον ήλιο να βρω

Μα γύρισες πίσω...την τύχη μου άλλαξες και μέσα μου άραξες

σε μια στιγμή, για μια ζωή!!

Stamatina

Τι κι αν τα λόγια σου ακούω και διαβάζω
άνεμος δυνατός τα συναισθήματα που τα* σκορπά σαν φύλλα!

Κι αν μια στιγμή πιστέψω κι αν μια στιγμή αφεθώ

ανεμοστρόβιλος ξανά θα ζωντανέψει το θηρίο
που όλα τα σαρώνει στο πέρασμά του
κι όλα τα αφήνει κενά...άδεια!

*τα λόγια

Rakendytos

Δεν ξεχνω.. ποτε και τιποτα..
δεν χανει το μυαλο μου καμια στιγμη..
Θυμαμαι το μεσημερι.. το απογευμα.. το βραδυ πριν απο χιλιαδες χρονια και το ζω..
το ζω καθε μερα αν και ξερω πως.. οτι ζεις δεν το ξαναζεις..
Παιρνω σκεψεις και τις κοβω μικρα κοματακια..
τα ερωτικα κοματακια τα κολλαω πανω στο μυαλο μου για να καβλωνει..
σκεψεις με ομορφα μακρια μαλλια και μακρια λεπτα δακτυλα τα κολλαω στο στερνο..
πανω στον λυκο..
τα υπολοιπα κομματια αιωρουνται γυρω μου μεχρι να χαθουν..
Καποιες φορες σκεφτομαι αυτους τους απιθανους..
που φοραν την μασκα του μαλακα.. καθε μερα..
τι πραμα κι αυτο..
μια φιλη μου το ξεπερασε χαλαρωσε και ερωτευτηκε..
αλλα αληθινα..
θα θελα να σχισω τα χειλη μου και να της τα χαρισω..
αυτο απ την αγαπη μου γι αυτην..
λατρευω αυτη την τρυφεροτητα..
τρυφερη αγκαλια.. χαδια.. και αμεσως μετα ζηλεια και ανταγωνισμος..
με τρελαινει αυτο..
Καποιες φορες γινομαι ωραιος αντρας.. με κοντο περιποιημενο μαλλι..
στιβαρα μπρατσα απο το γυμναστηριο και το καμπριο παρκαρισμενο στην πασαρελα στην Καστελα..
αλλες παλι γινομαι μικρος.. τοσο μικρος ξεμαλλιασμενος και αξυριστος
που χωραω ολοκληρος μεσα στο κοκκινο παρεο που αγορασα στην Κατερινη..
ειπα στην κοπελια πως ειναι για την φιλη μου..
αλλα απο το χαμογελο της καταλαβα πως δεν με πιστεψε..
στα αρχιδια μου..
Μ αρεσει να ονειρευομαι..
να κανω ταξιδια σε αλλες εποχες..
τοτε που οι αντρες στριβαν τον καπνο σε χαρτακι του μονοπωλειου..
ειχαν μονο δυο παντελονια να φορεσουν και ηταν φαρδια..
φαρδια για να κρυβουν την στυση τους..
την κρατουσαν ολη μερα και το βραδυ αγκαλια με τις γυναικες
που φορουσαν φουστα μακρια.. και παντοφλες με τακουνι
πετουσαν με την στυση τους στα αστερια και κοιμοντουσαν αγκαλια..
σαν αρχαια ρωμαικα κερια που διαβαζαμε..

Stamatina

Λάθος να είσαι υποκριτής..το χειρότερο..
μα πιο πολύ ακόμα να σκορπάς λέξεις όμορφες για εντυπωσιασμό και μετά να κάνεις σαν να μην βγήκαν απ΄το στόμα σου
σαν να μην ειπώθηκαν ποτέ ή ακόμα χειρότερα σαν να ήταν αιτία, σκοπίμως, για αλλαγές για κατακτήσεις, για μια στιγμή μονάχα
και μετά..να αιωρούνται μέχρι κάποιος άλλος να τις καρπωθεί και να τις χρησιμοποιήσει..να τις φυτέψει σε αγνές ψυχές...
χωρίς ιδιαίτερο λόγο ή για τον πιο σημαντικό!
Λάθος λοιπόν να μην είσαι ο εαυτός σου..συμφωνώ απόλυτα μαζί σου..
έτσι όλοι σε αγαπούν και σε δέχονται και κανεις δεν μπορεί να σου καταλογήσει ευθύνες..
Λάθος επίσης λέω κι εγώ με τη σειρά μου, να μπαίνουν όλοι ή όλες στο ίδιο καζάνι..
ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός όσο κι αν μοιάζει με κάποιους όλους
έχει κάτι διαφορετικό να προσφέρει..ανοιχτόκαρδα και αληθινά
η φιλία για μένα είναι η πιο σημαντική απ'όλα..φιλία αληθινή δυνατή αστείρευτη και τονωτική
μα όποιο χαρακτηριστικό κι αν της προσδώσεις είναι ΜΙΑ και καμιά φορά ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ!
Για άλλους ίσως η φιλία να είναι κάτι πολύ απλό καθημερινό, πού τη μία υπάρχει και την άλλη χάνεται..χωρίς αιτία και αφορμή
έτσι όπως ήρθε έτσι χανά θα χαθεί..για πολλούς λόγους..μα αν έχει λόγο ύπαρξης ξανά θα βρει τις ρίζες της και θα ξαναφουντώσει θα ξαναγεννηθεί!  ;-)

Rakendytos

Ποσα λογια ειπες σημερα για να εντυπωσιασεις..
περιμενες 5 χρονια σκοπιμως??  ..μπραβο κουραγιο!
Ουτε καταδικος στην φυλακη της Αλικαρνασου να σουν.. στην αναμονη να δραπετευσεις..
Ο Παλαικωστας δεν ειχε τοσο μεγλαη υπομονη πηρε το ελικοπτερο και λακισε..
Μπορεις να μου κανεις μια πιπιλια???
οχι.. οχι γαμω το φελεκι μου...
μη μ αγαπας ουτε φιλη σε θελω...
εχω μπουχτισει απο φιλους.. συγγενεις.. αδελφια.. δεν φυτρωσα ξαφνικα..
μια πιπιλια.. μονο δυνατη μεχρι να ματωσει.. χωρις ενοχες.. μονο με καβλα..
Οι ανθρωποι ειναι οργανισμοι γαμετες.. αυτο μαθαμε στη βιολογια..
πρωτα καβλωνουν.. μετα πηδιονται σαν τα κουνελια.. και αν τυχει ερωτευονται..
αν ολο αυτο εχει διαρκεια ισως ν αγαπηθουν..
δεν ειναι φυτα να αναπαργονται με διαχωρισμο..
εχουν αναγκη το αγγιγμα.. αγνο αγγιγμα χωρις εγωισμους και κτητικοτητα..

Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις
εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που ξέρεις
Δεν είμαι μόνο αυτός που θα 'πρεπε να μάθεις

Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου και κάπου τη χρωστάω
Αν σ' αγγίζω με την άκρη του δαχτύλου μου
σ' αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι

Αν σου μιλήσει μια λέξη μου
Σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι
Αν σ' αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου
σ' αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι

Θ' αναγνωρίσεις άραγε τ' άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;
Θα βρεις τις πατησιές μου μέσα σε μυριάδες χνάρια;






Είμαι κι ό,τι έχω υπάρξει
Ό,τι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι
Τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες μου πράξεις,
οι πεθαμένες σκέψεις μου

Γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουνε το αίμα μου
Γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουνε το αίμα μου

Είμαι ό,τι δεν έχω γίνει ακόμα
Μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος
Είμαι ότι πρέπει να γίνω
Γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν

Μη με γυρέψεις αλλού μονάχα εδώ να με γυρέψεις
Μόνο σε μένα



Τίτος Πατρίκιος

248 Επισκέπτες, 0 Χρήστες