Ειδήσεις:

1η δοκιμή με αναβάθμιση ...

Main Menu
Μέλη
  • Σύνολο μελών: 7,373
  • Latest: iguzovec
Stats
  • Σύνολο μηνυμάτων: 360,324
  • Σύνολο θεμάτων: 11,759
  • Online today: 553
  • Online ever: 1,061 (Οκτωβρίου 10, 2023, 08:28:42 ΠΜ)
Συνδεδεμένοι χρήστες
  • Users: 0
  • Guests: 530
  • Total: 530

ΥΔΡΟΧΟΪΣΜΟΣ

Ξεκίνησε από Michael_Design, Απριλίου 11, 2009, 01:22:44 ΜΜ

« προηγούμενο - επόμενο »

Michael_Design

Η διασπορά ιδεών διευρύνει την σκέψη των ανθρώπων. Όταν υπάρχουν αξιόλογες ιδέες κατά την γνώμη μου πρέπει να γνωστοποιούνται στους ανθρώπους, άσχετα από που προέρχονται. Ο ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος μπορεί να κρίνει μόνος του ποιές ιδέες θα υιοθετήσει και ποιές  θα απορρίψει.

Michael_Design

[align=center]ΥΔΡΟΧΟΟΣ[/align]

[align=justify]...Οι διάφορες θεωρίες που υπήρξαν, δίνοντας προτεραιότητα στους στόχους που είχαν επιλέξει οι δημιουργοί τους, εντοπίζουν τις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων κι εκεί στηρίζονται. Ωθούν συγκεκριμένους ανθρώπους μέσα στην κοινωνία προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Να ενωθούν οι φτωχοί; Γιατί; Για να κλέψουν; Να ενωθούν οι πλούσιοι; Γιατί; Για να γίνουν ακόμα πλουσιότεροι; Ποια η διαφορά πλουσίου και φτωχού; Είναι κανένας ελεύθερος; Ο άνθρωπος προσκυνά την εξουσία για να διατηρήσει το εργοστάσιό του και προσκυνά για να εργαστεί σ' αυτό. Έχει καμία σημασία το ποιος προσκυνάει ποιον; Άνθρωποι με κοινά προβλήματα, που βιώνουν κοινές συνθήκες, αλληλομισούνται εξαιτίας κοσμοθεωριών που δε γνωρίζουν κι αφορούν τη λύση των προβλημάτων ενός κόσμου που δεν αντιλαμβάνονται.

Σ' αυτό το σημείο αποκαλύπτεται το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις. Οι άνθρωποι όχι μόνο δεν έχουν γνώση για να κρίνουν και κατά συνέπεια να δεχτούν ή ν' απορρίψουν λύσεις, αλλά δεν έχουν και γνώση ούτε της ουσίας των προβλημάτων τους. Αυτό σημαίνει ότι η δυστυχία και η φτώχεια αποκαλύπτουν μεν την ύπαρξη προβλήματος, αλλά δεν υπάρχει γνώση ούτε των αιτιών, που προκαλούν τ' αρνητικά φαινόμενα, ούτε των επιδιωκομένων στόχων. Η δυστυχία δεν είναι γνώση. Η δυστυχία είναι κάτι ανάλογο του πόνου. Το ότι πονά κάποιος δε σημαίνει ότι γνωρίζει και τι συμβαίνει. Το ότι πονά επί πολλά χρόνια δε σημαίνει ότι έχει εμπειρία κι επομένως τη δυνατότητα να συμβουλέψει τους ομοιοπαθείς.

Ποιος φταίει για τη δυστυχία ενός πλουσίου, όταν η φτώχεια δεν υπάρχει ως πρόβλημα; Ποιος φταίει για τη δυστυχία ενός φτωχού, όταν συνδυάζονται περισσότεροι παράγοντες; Ν' αγωνιστεί εναντίον της φτώχειας; Δεν ξεφεύγει αυτόματα από τη δυστυχία, γιατί, αν συνέβαινε αυτό, οι πλούσιοι θα ήταν στο σύνολό τους ευτυχείς. Το πρόβλημα είναι ο εντοπισμός του εχθρού, που γεννά τη δυστυχία, η οποία στη συνέχεια είναι αυτή, που διατηρεί τις άσχημες συνθήκες και γεννά την αδικία, που με τη σειρά της είναι η αιτία της δυστυχίας. Υπάρχει ένας φαύλος κύκλος κι είναι αδύνατο χωρίς γνώση να γίνει διαχωρισμός μεταξύ αιτιών και αποτελεσμάτων.

Παλαιότερα λίγοι διανοούμενοι φώναζαν ότι υπεύθυνο για ό,τι αρνητικό συμβαίνει είναι το σύστημα. Σήμερα δεν υπάρχει άνθρωπος, είτε φτωχός είτε πλούσιος είτε μορφωμένος είτε αμόρφωτος, που να μην έχει την ίδια άποψη. Ποια είναι όμως η διαφορά; Έγινε τίποτε σημαντικό εξαιτίας αυτής της ταύτισης; Πράγματι το σύστημα είναι ο εχθρός. Για ό,τι αρνητικό συμβαίνει, αυτό είναι υπεύθυνο. Ποιο είναι όμως το σύστημα; Οι ίδιοι άνθρωποι που βασανίζονται δεν είναι αυτοί που το συνθέτουν; Αυτός που τα βλέπει όλα αυτά κι αισθάνεται αδικημένος, τι κάνει; Τίποτε διαφορετικό, αφού κι ο ίδιος είναι σύστημα. Όταν παίρνει εξουσία, την προστατεύει κι όταν την υποστηρίζει είναι ένας γείτονας που κρίνει. Μισούν οι αριστεροί τους φασίστες και πολεμούν το σύστημα. Μισούν το σπιούνο της διπλανής πόρτας που τους κατηγορεί. Όμως σε τι διαφέρουν από τους εχθρούς τους; Διεκδικούν την εξουσία και γίνονται οι ίδιοι οι σπιούνοι της διπλανής πόρτας. Ο άνθρωπος εντοπίζει τον εχθρό, αλλά, επειδή είναι άνθρωπος, που γεννήθηκε μέσα στο σύστημα, κάθε φορά που αποφασίζει να του επιτεθεί, γίνεται ο ίδιος σύστημα.

Είτε ο άνθρωπος σφάζει εν ονόματι του φασισμού είτε εν ονόματι του κομμουνισμού, είναι το ίδιο. Το ζητούμενο είναι να μη γίνεται ο άνθρωπος ζώο. Το σύστημα αυτό έχει καταφέρει. Έχει τη δυνατότητα κάθε φορά που απειλείται να μετατρέπει τον άνθρωπο σε ζώο κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παγιδεύονται και οι επόμενες γενιές. Αγωνίζεται ο άνθρωπος για την ελευθερία ακολουθώντας τον κάθε γελοίο σαν δούλος κι έχει την απαίτηση ν' ακολουθούν και οι υπόλοιποι με τον ίδιο τρόπο. Μιλά κάποιος για το δικαίωμα έκφρασης του ανθρώπου, που θεωρεί θεμελιώδες, κι αν κάποιος άλλος διαφωνήσει με τα όσα λέει, τον μισεί θανάσιμα.

Ποιος είναι το σύστημα; Αυτός που αγωνίζεται για τα δικαιώματα και μισεί αυτούς που κάνουν χρήση όταν δεν τον συμφέρει ή αυτός που δεν έχει απαίτηση για κανένα δικαίωμα; Κι οι δύο είναι σύστημα και, δυστυχώς για τους ανθρώπους, αυτοί οριοθετούν και το πεδίο, μέσα στο οποίο κινείται ο άνθρωπος. Πάντα το ένα άκρο ζητά και τ' άλλο αρνείται. Όποιον κι αν ακολουθήσει ο άνθρωπος, είναι αδύνατο να μην παγιδευτεί. Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί υπάρχει άγνοια. Ο άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται την κατάσταση, γιατί αγνοεί τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό που είναι τραγικό για τον άνθρωπο, είναι ότι από την άγνοιά του, σ' ό,τι αφορά τον εαυτό του, μαθαίνει να κρίνει το διπλανό του. Λόγω του ότι αυτή η κατάσταση είναι κοινή για όλους μας, αυτοί που τη δημιούργησαν και τους ευνοεί, δεν απειλούνται.

Για να υπάρξει μία πρόταση ως λύση των προβλημάτων που αφορούν τους ανθρώπους, θα πρέπει απαραίτητα αυτά τα προβλήματα να είναι κοινά. Η ιδιομορφία σ' αυτήν την περίπτωση προκύπτει από την άγνοια. Τα προβλήματα είναι μεν κοινά, αλλά από τη στιγμή που δεν υπάρχει κοινή αντίληψή τους είναι αδύνατο ν' αντιμετωπιστούν ως τέτοια. Δεν έχει σημασία τι συμβαίνει, αλλά τι είναι αντιληπτό και τι όχι. Αν η λύση όλων των προβλημάτων ήταν ένας νόμος, αυτό δε σημαίνει ότι ενδεχόμενη διατύπωσή του θα δημιουργούσε τις απαραίτητες εξελίξεις. Το πρόβλημα που θα προέκυπτε, θα ήταν ν' αποδειχθεί η αξία του απέναντι στο σύνολο των αντιλήψεων, που υπάρχουν ανάμεσα στους ανθρώπους, σ' ό,τι αφορά τα προβλήματά τους. Ενώ για το πρόβλημα η λύση είναι μία και μοναδική, από τη στιγμή που υπάρχουν περισσότερες από μία αντιλήψεις, αυτό είναι ταυτόχρονα μοναδικό και πολλαπλό. Μοναδικό είναι, γιατί οι άνθρωποι ανεξάρτητα από τον πλούτο, τη γνώση ή ακόμα και το χρώμα της επιδερμίδας τους είναι εγκλωβισμένοι σε μία κατάσταση κοινή, που έχει σχέση με την ελευθερία. Πολλαπλό είναι, γιατί όλοι οι παραπάνω ομαδοποιούνται μέσα στην κοινωνία κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να περιμένουν διαφορετικά πράγματα...[/align]

530 Επισκέπτες, 0 Χρήστες