Βιαστικά..

[tziger]

O χρόνος τρέχει...η ώρα τρέχει...οι μέρες τρέχουν...τα αυτοκίνητα το ίδιο...

ασανσέρ και ηλεκτρικές σκάλες...μετρό και ηλεκτρικός...εξελίξεις...καταστάσεις και λόγια

όλα τρέχουν...σε μια συνεχή κίνηση βρισκόμαστε απ' το πρωί ως το βράδυ

να δουλέψουμε γρήγορα, να κινηθούμε γρήγορα, να φάμε γρήγορα, να αγαπηθούμε γρήγορα,

να χωρίσουμε γρήγορα, να κοιμηθούμε γρήγορα, να ξυπνήσουμε γρήγορα...

όλα γρήγορα...ζούμε στα χρόνια των υψηλών ταχυτήτων...

Kι άραγε αυτή η γρηγοράδα πού μας οδηγεί?

προς τα πού μας κατευθύνει? σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής?

σε μια βαθύτερη κατανόηση του κόσμου?

ή απλά γίναμε άλογα κούρσας που τρέχουμε κυνηγώντας το καρότο

που τελικά όταν το φτάσουμε ποτέ, αν, θα νιώσουμε ότι είναι πλαστικό?

ας αντισταθούμε! σήμερα ας κάνουμε κάτι, ένα τοσοδά, μικρό κάτι, αργά!

έτσι, για την ιστορία ρε γα@@το!

Για να γλυκάνουμε τον μικρό επαναστάτη που κοιμάται μέσα μας...

Ας δώσουμε λίγο χώρο στην κατανόηση, στην εμβάθυνση, στην αίσθηση των πραγμάτων

Κι ας διαλέξουμε τι απ' όλα θα κάνουμε σήμερα...αργά!

[pixie]

Βρε συ tzigeraki... Κι εγώ τώρα τελευταία ακούω φωνές... Μήπως είναι από την εμβόλιμη ταχύτητα? :roll:  ::   :mrgreen:

Ευτυχώς που βρίσκω την ηρεμία μου μπροστά στον υπολογιστή!!!  



Με εξισορροπεί απόλυτα...

 

Μου δημιουργεί ένα κλίμα ευεξίας...

 



 

[pixie]

Tziger... Ωραίο το θέμα σου, ας σοβαρευτώ κι εγώ να απαντήσω σοβαρά, όπως κάθε σοβαρός Κριός θα έκανε!  :razz:  :mrgreen:  :grin:

Είμαστε όντως ψιλοπαγιδευμένοι στην εποχή της ταχύτητας, οι περισσότεροι τρέχουμε με 1000 κι ο χρόνος είναι η πιο περιζήτητη διασημότητα του πολιτισμού μας... Και ποιός δεν θα ήθελε να φωτογραφηθεί μαζί του?
Αλλά δυστυχώς μοιάζουμε σαν τη γατα που κυνηγά την ουρά της... 'Οσο επιταχύνει, η ουρά της απομακρύνεται...
Στο σύμπαν επικρατεί η αέναη κυκλικότητα κι όσο κι αν τρέχουμε να φτάσουμε στο τέρμα του ορίζοντα, αυτός μετατοπίζεται... Και μένει μόνο η γραμμή που ενώνει τον ουρανό με τη γη, αλλά κι αυτή μοιάζει ουτοπία!  ;-)

Εμένα πάντα μου έρχεται κατά νου ο πίνακας ζωγραφικής του Σαλβαντόρ Νταλί με τα λιωμένα ρολόγια!
Αυτό που δεν έχουμε ίσως προσέξει είναι ότι πρόκειται για τα δικά μας, μόνο που τα δικά μας δεν είναι απο εκείνα που λιώνουν!
Αυτά εργάζονται ασταμάτητα τεμαχίζοντας το χρόνο στις μικρές άγευστες φέτες των δευτερολέπτων...
Τα ρολόγια που έχουν χάσει το σχήμα τους, είναι μέσα μας!!!

[pixie]

Η συμπεριφορά μας, τις πιo πολλές φορές, απέναντι στο χρόνο είναι αλλοπρόσαλλη. Βιώνουμε το παρόν ως δεδομένο και το περιφρονούμε, προσβλέποντας διαρκώς σχεδόν με μια χροιά νοσταλγίας και φθόνου προς ό,τι πέρασε και έχοντας μια τυφλά χιμαιρική στάση ως προς το μέλλον... ;-)  

Και ξαφνικά, με τη συνειδητοποίηση του χρόνου που χάνεται, όλο το έμψυχο δυναμικό μας φθείρεται σε σπασμωδικότητα!