Αγάπη δεν σημαίνει πειθαναγκασμός !

[pixie]

Πάντα φοβόμουν... Κι εξακολουθώ να φοβάμαι πως δύσκολα θα μπορούσε να δει κάποιος την αγάπη σαν ελεύθερο συναίσθημα που έχει το δικαίωμα να μοιράζεται ισότιμα...
'Οχι ότι κάνω οικονομία στα αισθήματα... Ταλαντεύτηκα, απογυμνώθηκα, μοιράστηκα, δεν αφοπλίστηκα όμως ποτέ!
'Ισως γιατί πάντα πίστευα πως το επίπεδο που υπάρχουμε, τον έλεγχο και τον τρόπο της ζωής μας - ακόμα και τις στιγμές που θα ζήσουμε - οφείλουμε να τα ορίζουμε εμείς, ο καθένας για τον εαυτό του.
Κι ότι ο κάθε άνθρωπος είναι η πηγή του εαυτού του. Κάτι μοναδικό που δεν χαρίζεται εύκολα ως αντίδωρο στην καθημερινή μιζέρια και στην ανθρώπινη δυστροπία.

'Ισως γιατί ο πυρήνας του φόβου μου αναφερόταν σε μια αγάπη εγωιστικά άπληστη εκ μέρους του άλλου, στην κυριαρχική του θέληση ενδεχόμενα.
Ακόμα με πιάνει σύγκρυο στη σκέψη ότι μπαίνοντας σε μια σχέση αυτό δεν θάταν ορόσημο και ελεύθερη επέκταση, αλλά θα μπορούσε να σημαίνει χάσιμο του προσωπικού μου χώρου, απώλεια δύναμης και διακύβευση της αυτονομίας μου, κάτι σαν εγκλεισμό σε μια φιλάργυρα ιδιωτική φυλακή που το κλειδί θα το έχει άλλος!

Δεν αποποιούμαι μ΄αυτόν τον τρόπο την αγάπη, εξακολουθώ να την θεωρώ αξία κι εκτιμώ αφάνταστα τη γενναιοδωρία αλλά και την υπέροχη σπατάλη της...

Η θηλιά με ενοχλεί! Ο πειθαναγκασμός...


pixie

[κώστας]

Υποκλίνομαι

[kuria]

[quote user="κώστας" post="318640"]Υποκλίνομαι[/quote]


στον πειθαναγκασμο;

[pixie]

:razz:  :mrgreen:

Στο όνομα της αγάπης, γίνονται αρκετά ειδεχθή εγκλήματα!
Και κυρίως αυτός ο συναισθηματικός εκβιασμός που καταντά τροχοπέδη για κάθε προσωπική ανάπτυξη, επειδή ''αγαπάμε''...

Γιατί άραγε να μην μπορούμε να διατηρούμε τα ατομικά μας ενδιαφέροντα, που λογικά δεν γίνεται να ταυτίζονται με του συντρόφου μας, επειδή ''αγαπάμε''?
Παράδειγμα: Αν ο σύντροφός μου δεν είναι σε θέση ή δεν έχει τη διάθεση να με παρακολουθήσει στους φιλοσοφικούς ακροβατισμούς μου, τα πνευματικά μου ενδιαφέροντα πρέπει να μείνουν ακάλυπτα?

Δεν υποτιμώ κανέναν, αντίθετα θεωρώ ότι ο καθένας μας είναι μοναδικός και έχει ιδιαίτερα πρότυπα και χαρακτηριστικά, τις δικές του δυνατότητες και τις δικές του κεραίες!
Κάποια στιγμή σχετίζεσαι με κάποιον γιατί διαπιστώνεις ότι ένα μεγάλο μέρος αυτών των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών, σε ουσιαστικές περιοχές, ταιριάζει.

pixie

[larus audouinii]

Τεχνίτης ήτανε από καταβολής της ανθρωπότητας εκείνος ο άνθρωπος που είχε κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες να φτιάχνει ένα αντικείμενο που να ΄χει τον παλμό του ανθρώπου, και που ένοιωθε μια ιδιαίτερη αγάπη στο να φτιάχνει τέτοια πράγματα.
 Με τη λεγόμενη «αφηρημένη τέχνη» αυτό το πράγμα καταργήθηκε.
Δόθηκε συγχωροχάρτι στον κάθε άνθρωπο να γίνεται τεχνίτης, κι ας έχει καμιά ικανότητα, γι΄ αυτή τη δουλειά, μήτε καμιά κλίση. Αυτό βγαίνει από την παρεξήγηση του πνεύματος της ελευθερίας και της ισότητας, απ΄ όπου γεννιέται η χειρότερη σκλαβιά, η σκλαβιά της αυθαιρεσίας και της κατάργησης κάθε τάξης στην πνευματική ζωή.


Φώτης Κόντογλου 'Η αφηρημένη τέχνη"

Επέλεξα απόσπασμα ενός αγιογράφου και συγγραφέα μικρασιάτη που στο ερωτικό κομμάτι υπήρξε (για πολλούς) αρκετά συνεσταλμένος στην ανατολίτικη φιλοσοφία του  (που οφείλεται και στον τρόπο  που μεγάλωσε)  

Την αγάπη δεν μπορούμε να την δημιουργήσουμε,ούτε να την βάλουμε σε κώδικες,  είμαστε απλά εκεί όταν συμβαίνει

Για ποια -αμφίδρομη- αγάπη μιλάμε όμως .....του πλησίον ή του συντρόφου....είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα
Η αγάπη δεν είναι πειθαναγκασμός, αλλά οπωσδήποτε είναι και μοίρασμα ...νομίζω, και επειδή είναι ελευθερο συναίσθημα εκδηλώνεται εντελώς διαφορετικά και αυτόβουλα ...ο δρόμος της είναι ανοιχτός, δεν επιλέγεις την αγάπη, ούτε την φέρνει ςμε πράξεις , αλλά με αμοιβαία κατανόηση

Μόνο τα κατασκευάσματα και οι καρδιές που κυριαρχούνται από αυτά, βρίσκουν το χάος μπροστά τους

στα βιαστικά...  :smile:

[black_velvet]

[quote user="larus audouinii" post="318715"]

Την αγάπη δεν μπορούμε να την δημιουργήσουμε,ούτε να την βάλουμε σε κώδικες,  είμαστε απλά εκεί όταν συμβαίνει

Για ποια -αμφίδρομη- αγάπη μιλάμε όμως .....του πλησίον ή του συντρόφου....είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα
Η αγάπη δεν είναι πειθαναγκασμός, αλλά οπωσδήποτε είναι και μοίρασμα ...νομίζω, και επειδή είναι ελευθερο συναίσθημα εκδηλώνεται εντελώς διαφορετικά και αυτόβουλα ...ο δρόμος της είναι ανοιχτός, δεν επιλέγεις την αγάπη, ούτε την φέρνεις με πράξεις , αλλά με αμοιβαία κατανόηση

Μόνο τα κατασκευάσματα και οι καρδιές που κυριαρχούνται από αυτά, βρίσκουν το χάος μπροστά τους

στα βιαστικά...  :smile:[/quote]

Αυτά ακριβώς που αναφέρει η larus audouinii αποτελούν την πεμπτουσία της αγάπης.
Αγάπη σημαίνει ελευθερία. Αν υπάρχουν σκέψεις "πειθαναγκασμού" και αίσθηση "σκλαβιάς", τότε σίγουρα δεν μιλάμε για αγάπη αλλά για μια εντελώς συμβατική σχέση. Απλά και μόνο για να λέει κανείς πως δεν είναι "μόνος". Και μοιραία, μια τέτοια σχέση θα αρχίσει κάποια στιγμή να πνίγει τα "μέλη" της.

Υ.Γ. Τα "ειδεχθή" εγκλήματα εν ονόματι της αγάπης είναι στην πραγματικότητα εγκλήματα πάθους. Το πάθος τυφλώνει - η αγάπη εξυψώνει.

[sevenseas]

μα δεν ειναι δυνατον !!!!!!!!!!!!!!
η σκλαβια ειναι συμβαση?

ε οχι

η σκλαβια ειναι βια
ασκηση βιας
σωματικης ή ψυχικης

συμβαση
μαλλον συμβατικη σχεση ειναι αυτη , που δεν στηριζεται στην αγαπη, αλλα σε συμφωνα, αποδοχες και συνομολησεις

[black_velvet]

[quote user="black_velvet" post="318719"]

Αυτά ακριβώς που αναφέρει η larus audouinii αποτελούν την πεμπτουσία της αγάπης.
Αγάπη σημαίνει ελευθερία. Αν υπάρχουν σκέψεις "πειθαναγκασμού" και αίσθηση "σκλαβιάς", τότε σίγουρα δεν μιλάμε για αγάπη αλλά για μια εντελώς συμβατική σχέση. Απλά και μόνο για να λέει κανείς πως δεν είναι "μόνος". Και μοιραία, μια τέτοια σχέση θα αρχίσει κάποια στιγμή να πνίγει τα "μέλη" της.

[/quote]

Στην οποία συμβατική σχέση αρχίζουν κάποια στιγμή οι "σκέψεις" κι η "αίσθηση", όπως προανέφερα.

Βέβαια, όταν απομονώνει κανείς μια λέξη και απαντάει ξερά σε αυτή και μόνον αυτή (και όχι σε μια ολοκληρωμένη πρόταση), λογικό είναι να απορεί κανείς και να ενίσταται]


[quote user="sevenseas" post="318828"]μα δεν ειναι δυνατον !!!!!!!!!!!!!!
η σκλαβια ειναι συμβαση?

ε οχι

[/quote]

[pixie]

Καλημέρα!  :smile: Velvet πολύ σωστή στις παρατηρήσεις σου! Κι εσύ καλή μου larus. ;-)

Eδώ μιλάμε  - λέμε τώρα - για την εικόνα μιας σχέσης που χτίζεται πάνω στον σεβασμό και τη μοναδικότητα των μελών.  :razz:
'Εχω κατά νου ένα σύστημα ανοιχτής ενέργειας που θα στηρίζεται στην ειλικρίνεια και στην αμοιβαιότητα.  

Αναφέρομαι, λοιπόν, σε ένα δυναμικό πλαίσιο καθαρό ανάμεσα στα δυο μέλη, με ισότητα αναστήματος και ανοιχτή αγάπη και εμπιστοσύνη, ώστε να μην υπάρχει θέση ούτε για εξαπάτηση, ούτε για κατοχή του άλλου, ούτε για περιορισμό στους ρόλους, ούτε για εγωισμούς υποδουλωμένους στην έννοια του ζευγαριού!

Καιρός είναι να σταματήσει αυτό το στατικό πλαίσιο, τη στιγμή που οι αλήθειες εν στάσει δεν σημαίνουν τίποτα!
Καιρός να σταματήσει αυτή η ανασταλτική, εκφυλιστική πορεία στο όνομα της Αγάπης, όπου οι ανθρώπινες δυνατότητες περιορίζονται αλλά το παρασκήνιο  βασιλεύει!

Η πραγματική ελευθερία σημαίνει πολλά πράγματα και στους δύο.
Το πρόβλημα που εμφανίζεται στις σχέσεις είναι ότι συχνά αρνούμαστε μεγάλα τμήματα του εαυτού μας και σαφώς θα 'πρεπε η κάθε ανθρώπινη σχέση να προσφέρει την δυνατότητα για την ανάπτυξη της ατομικότητας των μελών της και κυρίως να είναι, επιτέλους, ειλικρινής, ουσιαστική και ενδόμυχη...

Το σημαντικότερο όφελος είναι όταν σφυρηλατείς ένα δεσμό βασισμένο στην ισότητα και την εμπιστοσύνη κι από τη στιγμή που συνεχίζεις να αναπτύσσεσαι, η ζωή είναι μια διαρκώς διευρυνόμενη εμπειρία!

Κάθε όμορφο συναίσθημα - όπως η αγάπη - πρέπει να είναι ελεύθερο για να μπορέσει να αποδοθεί ακέραια κρατώντας τη δική του βούληση.


pixie

[κώστας]

Έξοχα...σχεδόν.
Μία (μικρή) επισήμανση
έχω να κάνω, μόνο(!).
Ένας δεσμός στηρίζεται
στο σεβασμό της ισορροπίας,
όχι της ισότητας]

[pixie]

Μοναδική εικόνα!!!   :grin:

Αλλά για να υπάρξει αυτή η περίφημη ισορροπία και ενδοσυνεννόηση και αμοιβαιότητα κλπ. αρετές...

πρέπει πρώτα να υπάρχουν κάποιες μικρές συνειδητοποιήσεις, χώρος για ατομική εξέλιξη και διάθεση για πραγματική συνεργασία.

ΥΓ. Θα ξαναμπώ βέβαια στο θέμα, δυστυχώς πρέπει να φύγω... αλλά μια ερώτηση θα μου επιτρέψεις κι εμένα! :smile:

Το μαστίγιο πόσες ουρές έχει? Α, γιατί το δικό μου έχει εννιά! :razz:

[κώστας]

Το δικό μου 24
...χωρίς τους αριθμούς και τα σημεία στίξης.

[pixie]

Κάθε προκατασκευασμένη κίνηση και κάθε διαδικασία, σκοτώνει την αγάπη με τη μορφή μιας δυνατής ενέργειας που πηγάζει αυθόρμητα από μέσα μας.
 
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί να θεωρείται η αγάπη υποχρεωτική, όπως και το γιατί γινόμαστε απαιτητικοί και σκληροί προς τους άλλους, ξεχνώντας να την προσφέρουμε εμείς έστω στον εαυτό μας!

Μήπως πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε, αρχίζοντας από τον εαυτό μας?
Μήπως είναι καιρός να αναθεωρήσουμε εμείς τον τρόπο μας?

[katinaki]

Είναι σχετικό το ακόλουθο κειμενάκι πιστεύω. Κάπου το βρήκα, μου άρεσε και το παραθέτω

Ο Άνεμος συνάντησε ένα όμορφο Λουλούδι και το αγάπησε. Όταν εκείνος τρυφερά χάιδευε το Λουλούδι, εκείνο απαντούσε με πιο μεγάλη αγάπη που εκφραζόταν με πιο έντονα χρώματα και δυνατό άρωμα.
Όμως ο Άνεμος ήταν αχόρταγος και σκέφτηκε]

[pixie]

Όμορφο το κείμενο που παραθέτεις katinaki!

Λέει ο Ταγκόρ: Εκείνος που κάνει το λουλούδι ν' ανθίσει, δουλεύει τόσο απλά!
Του ρίχνει μια τρυφερή ματιά και ο χυμός της ζωής ρέει μέσα στις φλέβες του...


Σκέφτομαι συχνά ότι υπάρχουν πράγματα που τελικά είναι αδύνατον να τα μοιραστούμε με τον ίδιο άνθρωπο, για τον απλούστατο λόγο ότι ο καθένας έχει τη μοναδικότητά του!

Στο σημείο αυτό προκύπτει το ερώτημα: γιατί πρέπει να καταστρέφεται μια σχέση ολόκληρη και να θεωρείται εγωιστικά ότι δεν υπάρχει αγάπη ή να εκλαμβάνεται ως απάτη το δικαίωμα στην προσωπική αναζήτηση και έκφραση?

Γιατί πρέπει να αρνούμαστε συνεχώς μεγάλα τμήματα του εαυτού μας επειδή μπαίνουμε στον χορό της αγάπης?
Γιατί να αναπτύσσεται το στοιχείο της ζήλιας επειδή υπάρχουν και διαφορετικά ενδιαφέροντα, όταν η ζωή είναι μια διαρκώς διευρυνόμενη εμπειρία?