'' Στέλλα, φύγε! Κρατάω μαχαίρι... ''

[black_velvet]

[quote user="pixie" post="320332"]:shock:  :shock:  :shock:  :shock:  :roll:  :roll:  :razz:

''Με λίγα λόγια, ζηλεύω θα μπορούσε να σημαίνει ότι, αρνούμαι τον εαυτό μου, μιμούμαι κάποιο ξένο πρότυπο, δεν έχω μια εντελώς δική μου ταυτότητα ή νιώθω ότι δεν μπορώ να έχω ή δεν μπορώ να φτάσω στο επίπεδο ύπαρξης εκείνου που ζηλεύω, οπότε κάνω έως και ακραία πράγματα για να προκαλέσω την προσοχή.''

Και συνεχίζω επί του θέματος...


Υπάρχει και η προσωπική ζήλεια με έντονο το σημείο σύγκρισης ως βάση.

Είναι η ζήλεια που οδηγεί κάποιους να φθονούν άλλους ανθρώπους επειδή κατέχουν υλικά αγαθά [περιουσίες, σπίτια κλπ.] ή είναι προικισμένοι με ξεχωριστά πνευματικά χαρίσματα ή ταλέντα ή κατέχουν καίριες κοινωνικές θέσεις ή ακόμα επειδή απλά είναι ευτυχισμένοι και ισορροπημένοι!
 
Κι αυτό είναι αρκετό για να τους κάνει να υποφέρουν και να φθείρονται μέσα τους έως σημείου χαιρεκακίας.[/quote]

Το κυριότερο, δε, χαρακτηριστικό τους είναι η μιζέρια. Η απόλυτη μιζέρια, θα μπορούσα να πω!

[Gerogriniarhs]

''Στέλλα, φύγε'' ο ένας...''Στέλλα, φύγε'' η άλλη...το χάσαμε το Γλάρι πατριώτ'

[Crazy]

μωρέ τεράστειο κεφάλαιο η ζήλια ..
ευτυχώς βλέπω να ασχολείστε μόνο με το κομμάτι των σχέσεων οπότε .. ας καταθέσω κι εγώ..
που είμαι μια δηλωμένη ζηλιάρα επί του θέματος !!!
και που όταν απέχει από υστερισμούς και καταπιεστικές υπερβολές .. βρίσκω πως είναι απόλυτα υγιές συναίσθημα ...
εώς και απαραίτητο συστατικό στη ζωή ενός ζευγαριού, κάτι σαν το αλάτι στο φαΐ ...

κι εγώ ζηλεύω! ναι σας λέω!! ζηλεύω κάθε λεπτό του μακριά μου ... ζηλεύω τον αέρα που αγγίζει το κορμί του ...
ζηλεύω τα πάντα πάνω στα οποία ακουμπάει τη ματιά του ...
και το ξέρει πως μου συμβαίνει αυτό ... χωρίς να το πω.. χωρίς να του ζητήσω κάτι ..
όχι, δε τον θέλω σε χρυσό κλουβάκι που μόνο εγώ θα μπορώ να ανοίγω ...
θέλω να θέλει να τα κάνει όλα πέρα -στο βαθμό του εφικτού πάντα .. δε παραλογίζομαι- για μένα !!!
όπως άλλωστε κάνω κι εγώ γι αυτόν ...

εν κατακλείδι , εγώ δε θα έλεγα ζήλια αυτό που συμβαίνει ..
θα το οριοθετούσα με το στίχο της Γαλάνη ]

[pixie]

Σημαντικό κομμάτι στο κεφάλαιο της ζήλιας και η εκδίκηση βέβαια...

Η εκδίκηση μάλλον αφορά σε άτομα που δεν έχουν αντιληφθεί καν τον οδηγό της ψυχικής τους εξέλιξης! Συνεπώς απουσιάζει και η βάση για σωστή ηθική εκτίμηση, κοινωνική γνώση, ανθρώπινους κώδικες συμπεριφοράς.
 
Για να υπάρξει εκδίκηση, σαφώς προυπάρχει μνησικακία κι άλλα χαριτωμένα συμπλεγματικά!
 ;-)

[pixie]

Δυστυχώς οι διεγέρσεις της ζήλιας φτάνουν καμιά φορά σε εξαιρετικά υψηλούς βαθμούς και δυστυχώς, επίσης, δεν εκδηλώνονται πάντα άμεσα και ευθύγραμμα, αλλά καλύπτονται πολύ καλά.

Παράδειγμα? Κάποιος θα μπορούσε να κρύβεται πίσω από μια λεπτή μορφή κριτικής στάσης, που δεν μπορούμε καν να αντιληφθούμε ότι είμαστε στο στόχαστρό του...  
Εννοείται πως κανένας άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του δεν αναλώνεται σε διαδικασίες και στρατηγική εκδίκησης, που ως έννοια απλά πιστοποιεί την κακή ποιότητα του ανθρώπου που λειτουργεί μέσα του με εχθρικά συναισθήματα...


Μπορεί να είμαι πολύ αισιόδοξη, αλλά νομίζω πως η ζήλια ελέγχεται τονώνοντας λιγάκι την αυτοεκτίμησή μας ή μάλλον, ακόμα καλύτερα, δημιουργώντας μικρές ασφάλειες με μια θετική εικόνα για τον εαυτό μας!

[black_velvet]

Αρκεί αυτή η εικόνα που θα πλάσει κανείς για τον εαυτό του να μη βασίζεται στην πλάνη - ενίοτε και την παραπλάνηση των άλλων.

Διότι τα αποτελέσματα που θα φέρει μπορεί να είναι ακόμη και καταστρεπτικά.

Για τη σχέση βεβαίως βεβαίως.  :razz:  ;-)  :cool:

[pixie]

Μα μια θετική εικόνα ανταποκρίνεται πάντα σε πραγματική επάρκεια στοιχείων κι όχι στην πλάνη.


Στο προφίλ του ατόμου που ζηλεύει κατοικοεδρεύουν ''κακά'' συναισθήματα: κόμπλεξ, αυτο-αμφισβήτηση, έλλειψη εμπιστοσύνης, καχυποψία, ναρκισσισμός, κτάθλιψη, μειωμένος αυτοσεβασμός... τι να πρωτοπούμε! Αυτά όντως μπορούν να γίνουν πρόξενοι καταστροφής των ισορροπιών στις σχέσεις.

Κι όταν αναφερόμαστε σε τόνωση της καλής εικόνας, εννοούμε να ξεμπερδεύουμε με όλα αυτά τα συναισθηματικά δηλητηριώδη σκουπίδια, και το μοναδικό αντίδοτο είναι η πίστη στον εαυτό μας κι εδώ κολλάνε κι όλα αυτά τα όμορφα θετικά μηνύματα που διάβασα χθες από σένα στο θέμα της ''Αβεβαιότητας''...   ;-)

[black_velvet]

Όντως, έτσι είναι.

Δεν σου έχει τύχει όμως να αντιμετωπίσεις καταστάσεις όπου κάποιοι, στο όνομα αυτής της "τόνωσης" του εγώ τους, καταφεύγουν σε ψέμματα; και πλάνες;

Ναι, ξέρω. Τον εαυτό τους κοροϊδεύουνε πρώτα και πριν απ' όλους. Εν τω μεταξύ όμως, και μέχρι να τους πάρει κανείς είδηση, έχουνε καταφέρει να δημιουργήσουνε καταστάσεις.... έως και τραγελαφικές!

Πω πω..... να 'ξερες τι μου θύμισες τώρα.....................


Τελικά, η αυτοπεποίθηση είναι καταλυτική, όχι απλά σημαντική. Ευτυχώς που κι εγώ κι η κολλητή μου διαθέτουμε μπόλικη. Κι όταν, τότε, στις αρχές της γνωριμίας μας, κάποια """""""""φίλη""""""""""" της τής είχε κάνει τη ζωή ποδήλατο, ήμουνα κι εγώ ένας από τους ανθρώπους που της μίλησε ανοιχτά. Και ωμά. Και  είχε την δύναμη και το κουράγιο όχι απλά να μας ακούσει όλους μας αλλά να μας απαντήσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Η τύχη της εν λόγω """""""""φίλης""""""""""" δεν αναζητήθηκε ποτέ. Κι από κανέναν. :razz:

(Ξέχασα το θέμα... αλλά δεν πειράζει. Λέω να κάνω ένα τηλεφώνημα.  ;-) ).

[pixie]

Βρε Βελουδένια, αν η επιλογή κάποιου είναι να λειτουργεί ως παραπλανητικός κλόουν απέναντι στους άλλους με τελικό αποδέκτη τον ίδιο του τον εαυτό, τότε μιλάμε για ηθικό μαζοχιστή!

Τίποτα, εγώ νομίζω ότι όλη αυτή η διαδικασία της ζήλιας, όπου κι αν απευθύνεται, είναι χάσιμο χρόνου και δείχνει χαμηλή αυτοεκίμηση. Δεν υπάρχουν ιδιοκτησίες, δεν μας ανήκει η ζωή κανενός και οφείλουμε να σεβόμαστε την έννοια του προσωπικού χώρου και την ατομική εξέλιξη όπως και τις επιλογές του άλλου ακόμα και μέσα στο γάμο.

Δεν ξέρω πόσο σχετικό είναι, αλλά το αναφέρω - γιατί για μένα είναι καθοριστικός παράγοντας το να μην σταματάει η προσωπική ανάπτυξη μέσα στις σχέσεις - χρεώθηκα λοιπόν 2 διαζύγια ακριβώς γιαυτό το λόγο: τη ζήλια!
 
Μου ήταν αδιανόητο να διακυβεύεται η ελευθερία μου! Εννοείται πως το κόστος της απόφασής μου το πληρώνω ακόμα...

[black_velvet]

[quote user="pixie" post="332978"]Βρε Βελουδένια, αν η επιλογή κάποιου είναι να λειτουργεί ως παραπλανητικός κλόουν απέναντι στους άλλους με τελικό αποδέκτη τον ίδιο του τον εαυτό, τότε μιλάμε για ηθικό μαζοχιστή!
[/quote]
Μα έχεις την εντύπωση πως το αντιλαμβάνεται; ή ότι το κάνει συνειδητά; Δεν το νομίζω!
Ως προς τον χαρακτηρισμό, συμφωνώ απόλυτα και επαυξάνω!

[quote user="pixie" post="332978"]
Τίποτα, εγώ νομίζω ότι όλη αυτή η διαδικασία της ζήλιας, όπου κι αν απευθύνεται, είναι χάσιμο χρόνου και δείχνει χαμηλή αυτοεκίμηση. Δεν υπάρχουν ιδιοκτησίες, δεν μας ανήκει η ζωή κανενός και οφείλουμε να σεβόμαστε την έννοια του προσωπικού χώρου και την ατομική εξέλιξη όπως και τις επιλογές του άλλου ακόμα και μέσα στο γάμο.

Δεν ξέρω πόσο σχετικό είναι, αλλά το αναφέρω - γιατί για μένα είναι καθοριστικός παράγοντας το να μην σταματάει η προσωπική ανάπτυξη μέσα στις σχέσεις - χρεώθηκα λοιπόν 2 διαζύγια ακριβώς γιαυτό το λόγο: τη ζήλια!
 
Μου ήταν αδιανόητο να διακυβεύεται η ελευθερία μου! Εννοείται πως το κόστος της απόφασής μου το πληρώνω ακόμα...[/quote]

Το κακό δεν είναι αυτά που χρεώθηκες/χρεώνεσαι.
Το κακό είναι ο χαμένος χρόνος. Όταν έχει υπάρξει και κάποιο καλό αποτέλεσμα από την όλη διαδικασία, τότε ξέρεις πως δεν πήγε ολοκληρωτικά χαμένος.
Τι γίνεται όμως όταν το αποτέλεσμα είναι ένα μηδέν εις το πηλίκο;

Όντας φύσει αισιόδοξη, ακόμη κι από μια τέτοια κατάσταση λέω "πάλι καλά, τουλάχιστον έμαθα τι να αποφεύγω". Τίποτα δεν θα αφήσω να πάει χαμένο. Και πάλι όμως... δεν είναι να αναρωτιέσαι;  :roll:

[pixie]

Επανήρθα...  :mryellow:

Λοιπόν, εκείνο που δεν καταλαβαίνω εγώ και το θεωρώ χάσιμο δημιουργικού και παραγωγικού χρόνου, είναι το να υπακούμε στα φούμαρα που μας ψιθυρίζει στ΄αφτί η κάθε καχυποψία μας ή μια κακή εκτίμηση ή μια ψυχολογική παρεξήγηση ή μια σύμπτωση, και το επιτρέπουμε να λειτουργεί ως πραγματικότητα!

Ακόμα και μια λέξη έχει τη δύναμη να πυροδοτήσει την πρόκληση στο μυαλό κάποιου που ζηλεύει παθολογικά. Η λέξη ''απάτη'' αναβοσβήνει μπροστά στα μάτια του και στη συνέχεια κάνει τα πάντα να αποδείξει σωστό το ζηλότυπο παραλήρημά του...


Κι αναφερόμενη στη δική μου εμπειρία, ήτανε σκαλοπάτια για μένα, πάτησα πάνω τους χρησιμοποιώντας θετικά κάθε αδιέξοδο ή δυσκολία [που ήταν πολλές], οπότε όλο αυτό τελικά έγινε ένα σοβαρό πεδίο αναβαθμών στη ζωή μου...

Αυτό που φαινομενικά φύτρωσε από το μηδέν μιας σχέσης, για μένα ήταν ένα δυνατό μάθημα!

Λογικά, οφείλω ευγνωμοσύνη στη ζήλια...  :mrgreen:

 ;-)

[black_velvet]

Η διαφορά μας είναι πως εγώ δε λέω για ένα ψίθυρο ή μια υποψία.
Αλλά για τη ζήλεια των άλλων που βίωσα.

Αλλά και πάλι... μαζί σου! Οφείλω κι εγώ ευγνωμοσύνη στη ζήλια - τους. Γιατί με μάθανε να μην δέχομαι στη ζωή μου κανέναν που να νιώθει μειονεκτικά απέναντί μου.  :mrgreen:  ;-)  :cool:
(Υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη φράση που ξεστόμισε δις ένας γνωστός και μη εξαιρετέος πρώην μου την οποία έχω κάνει παντιέρα επί του θέματος! χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα)


(Μήπως το θέμα να γίνει "ζήλειά τους" - παράφραση του τίτλου γνωστού άσματος;  :razz: )

[pixie]

[quote user="black_velvet" post="332987"] Γιατί με μάθανε να μην δέχομαι στη ζωή μου κανέναν που να νιώθει μειονεκτικά απέναντί μου.[/quote]

Πολύ σωστό αυτό! Το παιχνίδι στις ανθρώπινες σχέσεις πρέπει να παίζεται με ίσους όρους.
Δεν υπάρχουν μαγικές φόρμουλες για να αναπτύξεις ένα δημιουργικό τρόπο ζωής, είναι αρκετό να δεχόμαστε την ισότητα και να διατηρεί ο καθένας την ταυτότητά του...


ΥΓ. Τώρα μην το παρεξηγήσεις, αλλά εσύ κι εγώ θα μείνουμε στο τέλος να ψάλλουμε τον ύμνο της ανεξαρτησίας και της γυναικείας αξιοπρέπειας, μου φαίνεται...  :mrviolet:  :lol:

[pixie]

Δοθείσης ευκαιρίας...

'Αραγε υπάρχει γιατρικό για τη ζήλεια? Εκτός από τις βαθιές ανάσες... Κάτι, τέλος πάντων, που να μπορεί να καλμάρει αυτόν το οξύ και φθοροποιό πόνο της καχυποψίας και της οργής!

Μια ζήλεια περαστική και με καλοήθη μορφή, μπορεί να την έβρισκα και ενδιαφέρουσα. Αλλά η τυφλή, παρανοϊκή, νοσηρή κατάσταση και παθολογική μανία - το σύνδρομο του Οθέλλου που λένε οι ψυχίατροι - είναι σκέτη καταστροφή! Εξαιρετικά ταπεινωτική και επώδυνη για όλους αυτή η μορφή ζήλιας...  :sad:

[kapoia_za]

Νομίζω πως η ζήλεια είναι μια ανασφάλεια που φοβάται τις ευθύνες!
Οπότε και τις μεταθέτει στο αντικείμενο πόθου της..
Η καταπολέμησή της είναι πιστεύω υπόθεση ατομική.  


Έχω γνωρίσει ζηλιάρη που θεωρούσε γιατρικό το ¨ κάνω(…)κι εγώ αυτό που φαντάζομαι ότι κάνει¨ ..  

προσοχή
δεν πιάνει
 :twisted: