'' Στέλλα, φύγε! Κρατάω μαχαίρι... ''

[black_velvet]

[quote user="kapoia_za" post="340809"]Νομίζω πως η ζήλεια είναι μια ανασφάλεια που φοβάται τις ευθύνες!
Οπότε και τις μεταθέτει στο αντικείμενο πόθου της..
Η καταπολέμησή της είναι πιστεύω υπόθεση ατομική.  


Έχω γνωρίσει ζηλιάρη που θεωρούσε γιατρικό το ¨ κάνω(…)κι εγώ αυτό που φαντάζομαι ότι κάνει¨ ..  

προσοχή
δεν πιάνει
 ]

Δηλαδή, οδόντα αντί οδόντος;
Χμμμ... ναι. Η εκδίκηση ανήκει κι αυτή στα χαρακτηριστικά αυτών που ζηλεύουνε. Έχεις δίκιο. Και γίνονται τουλάχιστον θλιβεροί, ειδικά όταν έρχονται να σου σερβίρουνε το κρύο πιάτο όταν έχουνε περάσει πια κάποια χρόνια. Και, φυσικά, το μόνο που καταφέρνουνε είναι να γελοιοποιούνται - για άλλη μια φορά!

Μακάρι να υπήρχε γιατρικό. Όταν όμως πρόκειται για καταστάσεις ριζωμένες βαθιά μες στην ψυχή του άλλου, το βρίσκω έως και αδύνατο να υπάρξει οτιδήποτε που να του ...αλλάξει τα μυαλά.

[pixie]

Η ζήλια όντως δημιουργεί και εικόνες γελοιότητας, σε περιπτώσεις που απουσιάζει κάθε λογική και ψυχολογική διαύγεια. Ας αφήσουμε το γεγονός ότι η αγάπη και η ζήλια είναι διαμετρικά αντίθετες!


Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι ότι, στις ανθρώπινες σχέσεις, είναι διαφορετικοί οι λόγοι που εκφράζουν τη ζήλια τους τα δυο φύλα!
Η γυναίκα πχ. το θέτει περισσότερο σε συναισθηματικό επίπεδο και θα μπορούσε ίσως ευκολότερα να δεχτεί ακόμα και μια απιστία του συντρόφου της αν γνώριζε ότι εκείνος δεν είχε επενδύσει συναισθηματικά. Ενώ αντίθετα ο άντρας θα τρελαινόταν στην ιδέα ότι εκείνη είχε προχωρήσει σεξουαλικά, αλλά πιθανόν να έμενε ατάραχος σε μια πλατωνική έλξη της συντρόφου του προς κάποιον άλλον!  ;-)

[silvermoon]

Ζήλεια: Τόσο απλό και συγχρόνως τόσο  περίπλοκο θέμα όπως περίπλοκες είναι και οι σχέσεις μας.. Από που να το πιάσεις και πού να το αφήσεις.. Συμφωνώ με τα περισσότερα απ'οσα έχουν ειπωθεί και μάλλον θα επαναληφθώ. Σίγουρα έχει τις ρίζες της στην παιδική ηλικία όταν ορισμένες σχέσεις με σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μας δεν ήταν υγιείς(δεν υπήρχε η αμοιβαία αποδοχή εμπιστοσύνη και αγάπη) με αποτέλεσμα να αναπτυχθεί το αίσθημα της ανασφάλειας, το οποίο άλλος το έχει σε μεγάλο βαθμό και άλλος σε μικρότερο και εκδηλώνεται με τη ζήλια σε μετέπειτα σχέσεις που δημιουργούμε.
Όλοι πιστεύω έχουμε ζηλέψει αλλά και το αντίθετο. Όσον αφορά τη ζήλια στα πλαίσια μιας ερωτικής σχέσης θεωρώ πως είναι θεμιτή όταν υπάρχει σε λογικά πλαίσια και με λογικά επιχειρήματα και με αυτό εννοώ πως θα πρέπει να υπάρχει μια σοβαρή αιτία για την εκδήλωσή της. Όταν αυτή εκδηλώνεται με το παραμικρό και χωρίς προφανή αιτία τότε το άτομο πάσχει από παθολογική ζήλια που μπορεί να φτάσει στα όρια της τρέλας αφού του δημιουργούνται εμμονές.. Έχω ακούσει τέτοιες περιπτώσεις όπου αναγκαστικά απευθύνθηκαν σε ψυχολόγο.
Όπως και να έχει πάντως λίγη ζήλια και όχι παρανοϊκή κάνει καλό πιστεύω. Έτσι φαίνεται ότι υπάρχει ακόμα ενδιαφέρον από το σύντροφο - θα μου πειτε υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να εκδηλώσει κανείς το ενδιαφέρον του πολύ πιο τρυφεροί και έμπρακτοι - αλλά ας είμαστε ρεαλιστές.. Αν ο σύντροφός μας δεν έδειχνε να ζηλεύει ακόμα και όταν θα μπορούσε να ζηλέψει ή έστω και χαριτολογώντας δε θα μας έπιαναν οι ανασφάλειές μας του τύπου: "Μα πώς και δε ζηλεύει καθόλου; Μήπως δε με θέλει πραγματικά;";
Το σίγουρο πάντως είναι ότι με ειλικρίνεια, καλή επικοινωνία για εποικοδομητική συζήτηση και πάνω απ'ολα εκδήλωση της αγάπης με έμπρακτο τρόπο πολλά φαινόμενα ζήλιας είναι περιττά..

[pixie]

Πολύ σωστά, silvermoon! Θεωρώ, κι εγώ επίσης, ότι τα φαινόμενα ζήλιας είναι περιττά και η χειρότερη προοπτική σε μια σχέση.

Δεν μπορεί να είναι υγιές να απαιτεί κάποιος την αποκλειστικότητα ζητώντας από τον σύντροφό του την απόλυτη εξάρτηση, θέλοντας να έχει νοσηρά τον έλεγχο ακόμα και της σκέψης του!
 
Είναι πολύ αυταρχικό αυτό και μόνο αγάπη ή έρωτα δεν δείχνει. Είναι άκαμπτος εγωϊσμός και τίποτα άλλο!