H ψυχολογία της τρίτης ηλικίας....

[kataigida]

Πως νιώθετε με τα άτομα της τρίτης ηλικίας..?Πόσο μπορείτε να τους καταλάβετε?
Τι σημαίνει για σας ηλικιωμένος άνθρωπος?

[Gerogriniarhs]

Ευγε Καταιγίς...ωραίο θέμα...άντε βρε,γράψτε και για εμάς κάτι...

[pixie]

'Αντε να σας δω να το αναπτύσσετε κιόλας το θέμα, υμείς οι ενδιαφερόμενοι καλοσιτεμένοι!  ;-)


Φαντάζομαι πάντως πως είναι ισχυρό πλήγμα για έναν δραστήριο άνθρωπο να περνάει ξαφνικά στην πίσω γραμμή, λόγω ηλικίας.

Να χρεώνεται ένα κορμί γηρασμένο, ενώ ενδεχόμενα μέσα του αισθάνεται ακόμα νέος. Να θέλει να κάνει πράγματα και να μην μπορεί. Να ξέρει πως εκεί που ήτανε το κέντρο του κόσμου, τώρα είναι ο αδύναμος κρίκος πιότερο βάρος παρά απαραίτητος και χρήσιμος κάπου...

Να νιώθει σαν μοναχικός οδοιπόρος σε μια έρημη, ανεμοδαρμένη στέππα - χωρίς νάχει τη δύναμη ούτε τα δάκρυά του να σκουπίσει...
Κι ο αχός απ' τα πολυτάραχα χρόνια μοναδική μουσική...


Θυμάμαι τον πατέρα μου 88 χρονών, λίγο πριν φύγει, να κοιτάζει τη φιγούρα του στον καθρέφτη και να μου λέει: - Ποιός είναι αυτός, κορίτσι μου?
Δεν μπορεί να 'μαι εγώ! Ποιός πήρε τη θέση μου? :sad:


Νομίζω πως η φιγούρα του βαλσάμωσε από τότε σε κείνον τον παλιό καθρέφτη! Λες κι έμεινε μια αινιγματική σκιά...

Καμιά φορά βλέπω τη μάνα μου να μιλάει στην άδεια καρέκλα : - Θα κρυώσει ο καφές σου, Κώστα μου...

Αυτά...

[kataigida]

:roll:  :roll:
Δεν βλέπω και πολλές απόψεις περί του θέματος... :oops:
Προσωπική μου άποψη είναι πως όταν φτάνει κάποιος στην τρίτη ηλικία,
έχει κάνει την αυτογνωσία του,έχει μετανιώσει για τα λάθη του(δεν είναι και απόλυτο αυτό),
και το μόνο που σκέφτεται πια είναι πως πλησιάζει το τέλος του...Το θέμα είναι πως βλέπει αυτό το τέλος.
Οι ηλικιωμένοι μαραζώνουν από την μοναξιά.Δεν έχουν και πολλές επιλογές λόγω του ότι το σώμα πια αδρανεί.
Έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια σ'αυτά τα άτομα.Χαίρομαι να συζητώ μαζί τους,μαθαίνω τόσα πράγματα.Το τελευταίο διάστημα έχει μπει στην ζωή μου μια γιαγιά 81 ετών.Μου κάνει εντύπωση η ηρεμία της,η καλοσύνη της..και γενικά ο τρόπος που συμπερεφέρεται.Δεν θέλουν πολλά αυτά τα άτομα,λιγάκι προσοχή από τους νεότερους.Με μια τρυφερή κουβέντα μας μπορούμε να τους δώσουμε νόημα στην τελευταία πορεία της ζωής τους...

[pixie]

'Οτι κι αν κάνει ένα άτομο στην ηλικία της πλήρους πια ωριμότητας, δεν μπορεί να αποφύγει τον σκληρό απολογισμό: τη στροφή προς τα πίσω, τις δυνατότητες του παρελθόντος, τις μνήμες, την νοσταλγία των στιγμών και των ανθρώπων που χάθηκαν για πάντα...


Μελαγχολικά τα συναισθήματα και - λόγω της αλλαγής των συνθηκών, της ελάττωσης των δραστηριοτήτων, αλλά και της μεταμόρφωσης στο σώμα - το αίσθημα της αυτοπεποίθησης μειώνεται και οι προοπτικές λιγοστεύουν.

Κακά τα ψέματα, οι ηλικιωμένοι εύκολα περιθωριοποιούνται...

Και η ζωή τους είναι πλέον στην πίσω γραμμή! Κι αυτό που μένει? Η ήδη βιωμένη πραγματικότητά τους κι η θλίψη για κάθε όνειρο που δεν εκπληρώθηκε...

 ;-)  :sad: