Τι είναι αυτό που σε αποξενώνει από τους άλλους?

[kuria]

καταλαβατε τωρα το μηχανισμο, που κανει το γλαρακι να μη με εχει πυροβολησει ακομα;   :lol:

[pixie]

:lol:  :lol:  :lol:  :lol:  :lol:

'Απαιχτη! ;-)

[fortune]

[quote user="kuria" post="356506"]καταλαβατε τωρα το μηχανισμο, που κανει το γλαρακι να μη με εχει πυροβολησει ακομα;   :lol:[/quote]


 :shock:  :shock:  :shock:  :shock:   Τι...??...σε τραβαει και απ τις δυο πλευρες για να ισιωσεις?? :shock:  :shock:  :lol:

[Nikos Apomakros]

[quote user="larus audouinii" post="356501"]Τελικά να σας πω την αμαρτία μου.
Για να με νευριάσει πραγματικά κάποιος, είναι μάλλον αρκετά δύσκολο.
Υπάρχουν όμως (ευτυχώς σπάνια) συμπεριφορές που με φτάνουν στο κόκκινο.
Ανασύνταξη λοιπόν.
Δεν θα χαλάσω τον εαυτό μου και την υγεία μου στο κάτω κάτω της γραφής για τους άλλους.
Εκεί που το φρούτο είναι χαλασμένο πλέον, από γεννησιμιού του και βάλε, αποφεύγω να το φάω.
Τις περισσότερες φορές όμως, χαχαχα, παίρνω βαθειές ανάσες, χαλαρώνω στο τοπίο της ζωής  :razz:  (στο κάτω κάτω της γραφής  :razz: ),
και με την αγάπη θες κυρίως, την υπομονή θες , την θέληση, την κατανόηση κάνω βήματα μπροστά. ΚΑι συνήθως καλύτερα ισώνει κάτι όταν το τραβάνε και από τις δυο πλευρές.[/quote]


Χάρηκα πολύ που διάβασα τον τρόπο με τον οποίο το έθεσες. Χρησιμοποίησες μάλιστα μια λέξη
κλειδί, που διέφυγε από κάθε "πλευρά" της προηγηθείσας διαφωνίας και σε συγχαίρω.
Θα τονίσω λοιπόν το σημείο στη πρότασή σου που την περιλαμβάνει. "και με την αγάπη θες κυρίως".

Ναι. Γιατί όλα είναι σχετικά. Πολύ πιο σχετικά από όσο μπορούμε να φανταστούμε κάποιες φορές.
Μιλήσαμε για συμπεριφορές που μας αποξενώνουν κι εύκολα φτάσαμε και σε ακραίες αντιδράσεις
απέναντι σε συγκεκριμένα ανθρώπινα χαρακτηριστικά.

Δεν διευκρινίστηκε όμως το εξής. Σε ποιών τις συμπεριφορές αναφερόμασταν; Γιατί οι αντιδράσεις ποικίλουν,
όσο ακριβώς ποικίλει και το είδος σχέσης που έχουμε με το άτομο που έχει την αναφερόμενη συμπεριφορά.
Τι θα συνέβαινε λοιπόν αν σε αλαζόνα εξελισσόταν ο αδερφικός μας φίλος; Αν αλαζόνας ήταν ο πατέρας
ή η μητέρα μας; Ο αδερφός ή η αδερφή μας; Το παιδί μας;
Ωπ. Για στάσου. Σαν να αλλάζει ο τρόπος αντίδρασης. Ξαφνικά αδυνατούμε να διαγράψουμε άτομο με
χαρακτηριστικό που με σθένος υποστηρίξαμε ότι μας απωθεί πλήρως. Ότι θα διαγράφαμε αυτόν που το έχει.
Ίσως μάλιστα πλέον και να νιώθουμε ως ένα σημείο υπεύθυνοι. Συνυπεύθυνοι. Ίσως και να νιώθουμε ότι
μπορούμε να το αλλάξουμε ή ότι οφείλουμε έστω να προσπαθήσουμε ή ότι δεν έχουμε παρά να το αποδεχτούμε,
με όσο περισσότερη υπομονή γίνεται, αφού καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι αδύναμοι στέκουμε απέναντι σε αυτό.
Γιατί όμως αυτή η διάκριση; Από που πηγάζει ακριβώς; Η μητέρα μας πχ αξίζει την υπομονή μας ενώ κάποιου άλλου
η μητέρα όχι; Το παιδί μας σαφώς, ενώ κάποιου άλλου το παιδί όχι; Γενικότερα δηλαδή, κάποιοι αξίζουν την διάκριση
αυτή και κάποιοι όχι; Η αγάπη. Μα ναι. Άρα έλλειψη επαρκούς αγάπης προς αυτόν που φέρει το άσχημο χαρακτηριστικό
είναι αυτό που θα μας οδηγήσει στο να τον απωθήσουμε ή διαγράψουμε. Και ελπίζω να μην υπάρχει άτομο που
να ισχυρίζεται ότι σε περίπτωση (ουτοπική) που υπήρχε αγάπη απ' όλους προς όλους δεν θα ήταν η κοινωνία βέλτιστη.

Σαφώς και λειτουργούμε σε πλαίσια διακρίσεων. Δεν τίθεται αμφισβήτηση. Όλοι μας. Κακώς, αλλά έτσι μάθαμε.
Είναι όμως τελείως διαφορετικό το να πράττεις με συγκεκριμένο τρόπο επειδή αδυνατείς να λειτουργήσεις
αλλιώς (και να το συνειδητοποιείς), από το να δρας σε αυτά τα άκρως -υποκειμενικά- πλαίσια με την φαντασίωση
ότι λειτουργείς κατά το πρέπον, αιτιολογώντας απόλυτα τις πράξεις αυτές και προβάλλοντάς τις ως ορθόδοξες
φιλοσοφικά ή ακόμα καλύτερα ιδεολογικά.

Γιατί η επίγνωση του λάθους είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να οδηγήσει στην εξάλλειψή του.
Κι ας μην γίνει ποτέ.
Potentially.

[larus audouinii]

Γιατί η επίγνωση του λάθους είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να οδηγήσει στην εξάλλειψή του.

Η χημεία στις ανθώπινες σχέσεις μπορεί να είναι καταλυτική , αλλά αναγκαστικά, συχνότερα εμείς γινόμαστε  ο ίδιος ο καταλύτης.

Φυσικά ο καθένας από μας έχει κάποιες ιδιαίτερες εμπειρίες και βιώματα που προσδιορίζουν ίσως τον λόγο της συμπεριφοράς του ως αντίδραση, εκτός από τα χαρακτηριστικά της ατομικότητας.

Θα μπορούσε όμως το πρόβλημα να ήταν (κατά τα σενάρια κινηματογραφικής τανίας) η κακιά πεθερά, ο καπνιστής συνάδελφος στο γραφείο δίπλα σου, ενώ εσύ έχεις σοβαρό πρόβλημα υγείας (και παρά τις απαγορεύσεις να καπνίζει σαν φουγάρο μαζί και με τους άλλους που μαζεύονται εκεί ώρες ώρες), ο εκνευριστικός συνεργάτης σου, ο κακός πληρωτής  κλπ κλπ.
Εκεί δεν αρκεί η καλή πρόθεση από την μια πλευρά. Στο τελική κινδυνεύεις να θεωρηθείς κάπου ίσως διαφορετικά.
Η πρόθεση και η ικανότητα, η ευγένεια, ο χειρισμός τελικά είναι που κάνει την διαφορά.
 Η άλλη λύση βέβαια είναι η αδιαφορία ή και ο διαπληκτισμός.

[Nikos Apomakros]

Οι επιλογές μου

[larus audouinii]

Σεβαστό.
Και εγω γλάρος απόμακρος, δηλώνω και είμαι σίγουρα.
Πάμε μπροστά όμως. Την μοίρα και τις προδιαγραφές τις ορίζουμε, τουλάχιστον ως ένα σημαντικό σημείο

[Belladona]

μου επιτρέπεις να το μετατρέψω στον πληθυντικό και να πω > οι επιλογές μας
κάθισα και σκέφτηκα τι μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτή την απάντηση ,
έκανα αντίστροφη σκέψη, γύρισα προς τα πίσω και διαπιστώνω πόσο "σοφό" είναι αυτό.
ναι , στην ουσία οι επιλογές μας είναι υπεύθυνες για την απομάκρυνσή μας από τους συνανθρώπους μας .
η άρνηση προσπάθειας προσέγγισης των συνανθρώπων μας  αλλά και εθελοτυφλώντας μπροστά στα δικά μας ελαττώματα
μόνη μας προκαλούμε την αποξένωση .

βέβαια , υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις που η απομάκρυνση ίσως είναι η λύση

[eloy]

Η ανωτερότητά μου φυσικά!

[MEGA 1]

Ο παραλογισμός και η ηθική κατάπτωση.
Όλα τα άλλα τα παρακάμπτω.
Αλλά η ηθική κατάπτωση (των άλλων) είναι αποκρουστικό φαινόμενο.

[papadia]

.....οι παρανοιες μου ισως...

[kuria]

οι λεκεδες...

[katinaki]

τα χιλιόμετρα και η κακή σύνδεση στο ίντερνετ

[rain]

Τα ταχυδρομικά περιστέρια σε οίστρο. :mrgreen:  :mrgreen:  :mrgreen:

[kuria]

ο διακαης ποθος καταβροχθισματος...